Οι φυτευτές πέτρες και η σκληρότητα του εδάφους του Ράλι Πορτογαλίας -4ου φετινού γύρου του WRC- θύμιζε παλιά Ακρόπολις. Οι δύο πιο επιτυχημένοι οδηγοί της ιστορίας των Ράλι, Σεμπαστιάν Λεμπ και Σεμπαστιάν Οζιέ, έπεσαν θύματα της σκληρότητας του εδάφους, με κλαταρίσματα και εξόδους από το δρόμο, όπως και η πλειοψηφία των εργοστασιακών - αλλά όχι ο Κάλε Ροβάνπερα.

Αλλά το σημαντικότερο είναι το εξής: ο Κάλε δεν είχε κανενός είδους τέτοιο πρόβλημα παρότι εκκινούσε πρώτος στις Ειδικές Διαδρομές της πρώτης ημέρας, Παρασκευής (20/5). Αν υπάρχουν χωμάτινα Ράλι όπου ο Λεμπ και Οζιέ, στην εποχή της απόλυτης κυριαρχίας τους, κέρδιζαν τόσο επιβλητικά χωμάτινους αγώνες εκκινώντας πρώτοι -λόγω του βαθμολογικού του προβαδίσματος- αυτά είναι ελάχιστα.

Η εκκίνηση από την πρώτη θέση στο χώμα προκαλεί μεγάλη χρονοτριβή στον πρωτοπόρο, που γλιστρά στον απάτητο δρόμο και επιπλέον καθαρίζει την επιφάνειά του για όσους ακολουθούν. Αλλά η σοφία και η οδηγική επιδεξιότητα με την οποία ο Ροβάνπερα αντιμετώπισε την πρόκληση της Παρασκευής ήταν τέτοια, που διανυκτέρευσε στο βράδυ του πρώτου σκέλους με υστέρηση μόλις 13 δευτερολέπτων από τον Έλφυν Έβανς - που έκανε, επιτέλους, το πρώτο του καλό φετινό Ράλι, αντάξιο των ικανοτήτων του.

Όμως, το ανέβασμα του Ροβάνπερα σε ένα διαφορετικό -ήδη- επίπεδο ωριμότητας, αυτό που διαχωρίζει τους μοναχά πολύ γρήγορους οδηγούς από τους πρωταθλητές, αποδείχθηκε το επόμενο πρωί στην Ειδική Διαδρομή Αμαράντε - τη μεγαλύτερη του αγώνα. Στα 37,24 χιλιόμετρά της ο Κάλε έχασε 8,2 δευτερόλεπτα, αλλά η απώλεια αυτή ήταν πολύ καλά υπολογισμένη και περίτεχνη.

Πατώντας στο όριο των κατεστραμμένων, μαλακών του Pirelli που είχαν από νωρίς υπερθερμανθεί, ο χρόνος που έχασε ο Φινλανδός έμοιαζε αδιανόητα λίγος. Ήταν μια μαεστρική οδηγική επίδεξη, που θα περίμενε κανείς από πολύ πιο έμπειρους οδηγούς. Όμως, την πετύχε ένας 22χρονος, που μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα ήταν «ο Φινλανδός έφηβος που θα αφήσει ιστορία στο WRC». Και τώρα ξεκίνησε να το κάνει.

Στη βροχή το απόγευμα του Σαββάτου (21/5), ο Κάλε με ορισμένες κεραυνοβόλες επιδόσεις και κερδίζοντας το δεύτερο πέρασμα από τη μεγάλη Αμαράντε, πήρε το προβάδισμα από τον ομόλογό του στην Toyota Έβανς, φτάνοντάς το στα 5,7'' μέχρι τη διανυκτέρευση. Και το πρωί της Κυριακής στην ΕΔ Φελγκουέιρας, με έναν εκθαμβωτικό χρόνο, έδειξε ότι ήταν απλά ανίκητος.

Όλα αυτά την ώρα που ένας προς ένας οι σπουδαίοι πρωταθλητές και οι ταχύτεροι εργοστασιακοί του WRC έσπαγαν τις ζάντες τους και έσκιζαν τα ελαστικά τους καθώς τα αυλάκια των Ειδικών όλο και βάθαιναν, φτάνοντας βαθιά ως τις φυτευτές πέτρες.

Ενδεικτικό είναι ότι οι δύο θρύλοι Σεμπαστιάν, Λεμπ και Οζιέ, συγκαταλέγονταν σε αυτούς. Ο Λεμπ, στον δεύτερό του αγώνα με το Ford Puma Rally1 της M-Sport, χτύπησε -με ένα σπάνιό του οδηγικό λάθος- ένα τοιχίο στην 5η Ειδική - έχοντας μόλις στην προηγούμενη ανέβει πρώτος στη γενική.

Ο Οζιέ, έχοντας ανέβει μόλις 3ος μετά την εγκατάλειψη του Λεμπ, καθώς δεν κατάφερε να ανέβει αμέσως σε κορυφαίο ρυθμό με το Yaris Rally1, το απόγευμα της Παρασκευής δεν απέφυγε δύο διαδοχικά κλαταρίσματα σε ισάριθμες Ειδικές. Και διαθέτοντας μόνο έναν εφεδρικό τροχό, αναγκάστηκε και αυτός να εγκαταλείψει.

Την άλλη μέρα οι δύο Γάλλοι επέστρεψαν, αλλά εγκατέλειψαν και πάλι - ο Οζιέ μετά από έξοδο στην ΕΔ11 (όταν του απέσπασε την προσοχή μια ένδειξη του υβριδικού συστήματος) και ο Λεμπ λόγω απώλειας ισχύος του κινητήρα του Puma R1. Έτσι, η φαντασμαγορική τους μάχη για τη νίκη στο Μόντε δεν επαναλήφθηκε στην Πορτογαλία, παρότι πολύ αδυμονούσαν για αυτήν.

Εκτός των Ροβάνπερα και Έβανς, οι μόνοι δύο άλλοι οδηγοί που απέφυγαν τα προβλήματα στους σκληρούς χωματόδρομους της Ιβηρικής ήταν οι Ντάνι Σόρδο της Hyundai και Τακαμότο Κατσούτα της Toyota. Μονομάχησαν για την 3η θέση, με τελικό νικητή τον έμπειρο Ισπανό.

Όσο για τους Τιερί Νεβίλ και Οττ Τανάκ, αστέρες της Hyundai, ο Βέλγος βρισκόταν 2ος γενικής την Παρασκευή πριν τον σταματήσει ένα πρόβλημα με ένα ημιαξόνιο και πολλά προβλήματα με την αεροδυναμική του ρύγχους του i20 N Rally1. Όσο για τον Εσθονό, ήταν 4ος την Παρασκευή, πριν τον ρίξουν δύο κλαταρίσματα στη 10η θέση. Όμως, το βασικό πρόβλημα ήταν άλλο: όπως είπε ο Τάνακ, «όλα πρέπει να αλλάξουν» στο Hyundai i20 N Rally1.

Αντίστοιχα προβλήματα είχε και ο Κρεγκ Μπριν, ο Αντριέν Φουρμό και ο Γκας Γκρίνσμιθ, της M-Sport. Ο πρώτος είχε, μάλιστα, από ένα πρόβλημα κάθε μέρα: κλατάρισμα την Παρασκευή, λάθος επιλογή ελαστικών το Σάββατο και προβληματικά φρένα την Κυριακή.

Όμως, ο Κάλε Ροβάνπερα δεν είχε τίποτα από όλα αυτά, παρά το λυσσαλέο του ρυθμό που του χάρισε την τρίτη του διαδοχική νίκη, μετά τη Σουηδία και την Κροατία, σε 4 αγώνες φέτος. Ο Φινλανδός κέρδισε τον αγώνα των εορτασμών των 50 ετών του WRC, καθώς και τον πρώτο χωμάτινο της εποχής των υβριδικών Rally1.

Απέκτησε προβάδισμα 46 βαθμών στην κορυφή της βαθμολογίας από τον Τιερί Νεβίλ, και ήδη -εννέα αγώνες πριν το φινάλε της σεζόν- φαντάζει το αδιαφιλονίκητο φαβορί και για την κατάκτηση του φετινού, πρώτου του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος.

Αν ο Κάλε μείνει «στη ζώνη», σε αυτόν τον μαγικό ψυχισμό των οδηγών ράλι που είναι διάχυτη η απόλυτη αυτοπεποίθηση, η πλήρης έλλειψη άγχους, η οδηγική αρτιότητα και η ανώτερη ταχύτητα από αυτήν που φαίνεται εφικτή, τότε μπορεί η σεζόν να εξελιχθεί όπως κάποιες του παρελθόντος όπου στην ίδια «ζώνη» βρισκόταν κάποιος ονόματι Σεμπαστιάν.