Και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Ο 24χρονος στράικερ της Λίβερπουλ πέτυχε το μοναδικό γκολ του τελικού, εκθέτοντας ανεπανόρθωτα τους Φίλιπ Λαμ και Γενς Λέμαν, είχε "προειδοποιήσει" λίγα λεπτά νωρίτερα τους Γερμανούς με κεφαλιά στο δοκάρι, ενώ ήταν διαρκής πηγή κινδύνουν για την άμυνα του "πάντσερ" και κυρίως το δίδυμο της οπισθοφυλακής, Μέρτεζακερ και Μέτσελντερ.
Δεν ήταν μόνο αυτό καθώς αν διαβάσουμε... ανάμεσα από τις γραμμές θα καταλάβουμε πως πέτυχε να κάνει και άλλους ανθρώπους της αποστολής πρώτους μάγκες.

Όπως για παράδειγμα τον Λουίς Αραγονές, ο οποίος πριν το Euro κατηγορήθηκε για εμμονές και άστοχες επιλογές (άφησε εκτός αποστολής παίκτες-ονόματα της κλάσης και της εμπειρίας του Ραούλ, του Μοριέντες και του Χοακίν), όμως τώρα μνημονεύεται από όλους ως ο "σοφός ", ο "στοργικός παππούς", "ο γηραιότερος τεχνικός που έχει κατακτήσει Εuro", ξεπερνώντας και το επίτευγμα του "δικού" μας Ότο Ρεχάγκελ πριν από 4 χρόνια.

Όπως την εκπληκτική... πεντάδα στη μεσαία γραμμή των "φούριας ρόχας", με τους Σένα-Τσάβι-Ινιέστα-Σίλβα και (εσχάτως) Φάμπρεγας να παραδίδουν σε όλο το τουρνουά σεμινάρια εκπληκτικής κατοχής της μπάλας και άριστης κυκλοφορίας αλλά να έχουν την τύχη να υπάρχουν μπροστά δύο φορ... φονιάδες σαν τον Τόρες και τον Βίγια για να δουν τις τελικές μπαλιές τους να μην πηγαίνουν στράφι.

Όπως τον Ίκερ Κασίγιας, ο οποίος αποτελεί ένα από τα σύμβολα της σύγχρονης ιστορίας της Ρεάλ (έκανε το ντεμπούτο του στη "βασίλισσα" το 1999 σε ηλικία 18 ετών) και από τους στυλοβάτες των "φούριας ρόχας" την τελευταία οκταετία, αλλά έπρεπε να πάει στα 27 του, να δει την εθνική ομάδα της χώρας του να "στραπατσάρεται" σε δύο Μουντιάλ και ισάριθμα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, για να ακούει όλο και πιο συχνά την έκφραση "Άγιος Ίκερ"...

"Ήταν το σημαντικότερο γκολ της καριέρας μου, όμως δεν θα είναι το τελευταίο γιατί είμαι έτοιμος για το Μουντιάλ. Είμαστε φιλόδοξοι, είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης και τώρα σκοπεύουμε στο Μουντιάλ. Για την Ισπανία αυτή ήταν μία ιστορική στιγμή μετά από ένα μεγάλο τουρνουά", τόνισε ο Τόρες για να συνεχίσει:

"Η ομάδα που έπαιξε καλύτερα είναι πρωταθλήτρια. Αποδόθηκε δικαιοσύνη, γιατί η ομάδα που έπαιξε καλύτερο ποδόσφαιρο, όχι μόνο στον τελικό αλλά σε όλη τη διοργάνωση, πήρε το τρόπαιο. Αυτό είναι καλό για το ποδόσφαιρο και επίσης είναι καλό για όλους τους Ισπανούς. Τώρα θα το απολαύσουμε αλλά στη συνέχεια θα κοιτάξουμε το Μουντιάλ".

Ήταν μάλιστα τόσο εκτυφλωτική η "λάμψη" του στον τελικό και τόσο καταλυτική η παρουσία του καθόλη τη διάρκεια της διοργάνωσης (παρότι στα περισσότερα παιχνίδια έμεινε στη... σκιά του παρτενέρ του Νταβίδ Βίγια, ελέω των τεσσάρων τερμάτων του άσου της Βαλένθια αλλά και της αδυναμίας να μετουσιώσει σε γκολ κάποιες φάσεις που έμοιαζαν...ψωμοτύρι για τον ίδιο), ώστε ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος να τον ρωτήσει την ώρα της απονομής "Τί σου δίνουν και τρως στην Αγγλία και είσαι τόσο δυνατός";

Ερώτηση απόλυτα... εύστοχη αν κρίνουμε από τα περσινά πεπραγμένα του στο "Νησί". Μετά από έξι χρόνια παρουσίας στην Ατλέτικο Μαδρίτης, όπου πέτυχε 82 τέρματα σε 214 ματς με τη φανέλα των "ροχιμπλάνκος", ο "Ελ Νίνιο" ("Το παιδί", όπως είναι το παρατσούκλι του) "ανάγκασε" τη Λίβερπουλ να πραγματοποιήσει το περασμένο καλοκαίρι την ακριβότερη μεταγραφή στην υπεραιωνόβια ιστορία της (36 εκ.ευρώ και τον Λουίς Γκαρσία ως αντάλλαγμα στους Μαδριλένους), δικαιώνοντας απόλυτα τους ανθρώπους της ομάδας του "Άνφιλντ" για την επιλογή τους.

Τα ρεκόρ του στην πρώτη του σεζόν με τη φανέλα των "κόκκινων" είναι αξιοσημείωτα: Τον περασμένο Φεβρουάριο κέρδισε τον τίτλο του παίκτη του μήνα, κατά τη διάρκεια του οποίου πέτυχε τέσσερα τέρματα σε δύο ματς πρωταθλήματος, συμπεριλαμβανομένου ενός χατ-τρικ απέναντι στη Μίντλεσμπρο στις 23 Φλεβάρη.

Κόντρα στη Γουέστ Χαμ στις 5 Μαρτίου πέτυχε τα τρία από τα τέσσερα γκολ της Λίβερπουλ, και έγινε έτσι ο πρώτος παίκτης της Λίβερπουλ μετά από τον Τζάκι Μπάλμερ το Νοέμβριο του 1946 (!) που πετυχαίνει χατ-τρικ σε δύο διαδοχικά εντός έδρας ματς.

Το Μάρτιο, με το γκολ που πέτυχε απέναντι στη Ρέντινγκ στο "Άνφιλντ" έφτασε τα 21 τέρματα στο πρωτάθλημα και έγινε ο πρώτος παίκτης μετά τον Ρόμπι Φάουλερ τη σεζόν 1995-96 που ξεπερνούσε το "φράγμα" των 20 τερμάτων για την Πρέμιερσιπ.

Τον Απρίλιο, με το γκολ που πέτυχε κόντρα στην Άρσεναλ στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ έφτασε τα 29 με τη φανέλα της Λίβερπουλ σε όλες τις διοργανώσεις, καταρρίπτοντας το προσωπικό ρεκόρ που κατείχε μέχρι εκείνη τη στιγμή ο Μάικλ Όουεν.

Τον Μάιο, με το τέρμα που πέτυχε με αντίπαλο τη Μάντσεστερ Σίτι, σκόραρε για όγδοο σερί ματς πρωταθλήματος στο "Άνφιλντ", ισοφαρίζοντας έτσι το θρυλικό ρεκόρ του Ρότζερ Χαντ.

Τα εκπληκτικά προσωπικά επιτεύγματα στην πρώτη του σεζόν στην Πρέμιερ Λιγκ ολοκληρώθηκαν στο τελευταίο παιχνίδι πρωταθλήματος με αντίπαλο την Τότεναμ, όταν έφτασε τα 24 τέρματα και έγινε έτσι ο ξένος παίκτης με τα περισσότερα τέρματα στην παρθενική του χρονιά στην Αγγλία, αφήνοντας δεύτερο τον Φαν Νίστελροϊ με 23 γκολ.

Οι "πολέμιοί" του (αν υπάρχουν) μπορούν να επικαλεστούν το γεγονός πως δεν κατέκτησε κάποιον τίτλο με τη Λίβερπουλ, όμως το αντεπιχείρημα σε αυτή την περίπτωση είναι πολύ απλό: ως γνωστόν ένας "κούκος δεν φέρνει την άνοιξη" και ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με μία ομάδα που οι αδυναμίες της είναι γνωστές εδώ και χρόνια στην αμυντική και την μεσαία γραμμή.

Οι ικανότητες άλλωστε του Τόρες στο σκοράρισμα φαίνονται και στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του: ήταν ο πρώτος σκόρερ των "φούριας ρόχας" στα προκριματικά του Μουντιάλ 2006 με 7 γκολ σε 11 παρουσίες, ενώ στην τελική φάση ήταν πρώτος σκόρερ μαζί με τον "διόσκουρο" στην εθνική ομάδα, Βίγια, με 3 τέρματα.

Σε αυτό το Euro ήταν το ιδανικό συμπλήρωμα του Νταβίδ Βίγια, "έκλεισε τα αυτιά" του στις κριτικές που δέχτηκε μετά την άρνησή του να δώσει το χέρι στον Αραγονές όταν έγινε αλλαγή στην πρεμιέρα με τη Ρωσία, ενώ δεν επηρεάστηκε καθόλου από το γεγονός ότι γινόταν πάντα αλλαγή από τον Γκουίθα κάποια στιγμή στο ματς.

Η ουσία είναι μία.... Ο Φερνάντο Χοσέ Τόρες Σανθ, όπως είναι το πλήρες όνομά του, "μέθυσε" 44 εκατομμύρια Ισπανούς με το νέκταρ της ευτυχίας μετά από ιώβια υπομονή 44 ετών. Δεν είναι και λίγο πράγμα, δεν συμφωνείτε;