" Ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος και άφησε ένα ωραίο "πτώμα", θρυλείται ότι ήταν η αγαπημένη φράση του Τζέιμς Ντιν που αγαπούσε και τα γρήγορα αυτοκίνητα. Ο Αμερικάνος ηθοποιός έμεινε πιστός στο motto του.

Συχνά πυκνά συναντάμε αυτή τη φράση στα μηχανοκίνητα σπορ. Ναι, οι πρωταθλητές των δύο και των τεσσάρων τροχών λατρεύουν να κινούνται στο όριο. Κανένας όμως δεν θέλει να χάσει τη ζωή του. Απλά όλοι ξέρουν ότι ο θάνατος βρίσκεται κοντά.

Με αφορμή τον άδικο θάνατο του 33χρονου Βρετανού Νταν Γουέλντον στην οβάλ πίστα στο Λας Βέγκας, το Sport24.gr θυμάται τους οδηγούς που έφυγαν νωρίς. Στα 33 χρόνια τους ή νωρίτερα.

Ο Γερμανός Μπερντ Ροσμέγιερ οδηγούσε ένα από τα αυθεντικά "ασημένια βέλη" (Mercedes). Βρήκε τραγικό θάνατο στην autobahn που βρίσκεται ανάμεσα στη Φρανκφούρνη και το Ντάρμσταντ στις 28 Ιανουαρίου του 1938 και ενώ προσπαθούσε να καταρρίψει ένα ρεκόρ ταχύτητας.

Σε κάθε επέτειο του θανάτου του μέχρι το δικό της (σ.σ. σε ηλικία 100 ετών το 2007) η γυναίκα του, Έμιλι, μια από τις πρώτες πιλότους, άφηνε 13 τριαντάφυλλα στον τάφο του. Ο αριθμός "13" ήταν ο αγαπημένος του οδηγού που απέφευγε τους Ναζί, αλλά όχι τον θάνατο σε ηλικία 28 ετών.

Ο Στιούαρτ αποχαιρέτησε έναν έναν

Τριάντα χρόνια αργότερα, πάντα στη Γερμανία, ο κορυφαίος Βρετανός οδηγός όλων των εποχών, ο Τζιμ Κλαρκ άφηνε την τελευταία του πνοή στο Χόκενχαϊμ. Ο Σκωτσέζος δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής δεν ήταν υποχρεωμένος να συμμετάσχει στον αγώνα της F2 αν δεν χρειαζόταν τα χρήματα του χορηγού του, της εταιρείας ελαστικών Firestone. Ο Κλαρκ ζούσε στο Παρίσι και η ζωή ήταν ακριβή τότε ακόμα και για τους παγκόσμιους πρωταθλητές της Φόρμουλα 1.

Ο Κλαρκ ήταν ο αγαπημένος οδηγός ενός άλλου παγκόσμιου πρωταθλητή της Φόρμουλα 1, του σερ Τζάκι Στιούαρτ. Ο θάνατος του προστατευόμενου του, του Γάλλου Φρανσουά Σεβέρ στην πίστα Γουότκινς Γκλεν (στη Νέα Υόρκη) τον οδήγησε στην απόφαση να μην αγωνιστεί στον 100ο και τελευταίο αγώνα στην καριέρα του.

Ο Σεβέρ, γιος ενός Ρώσου κοσμηματοπώλη που φυγαδεύτηκε στο Παρίσι, επρόκειτο να διαδεχθεί τον Στιούαρτ στην Tyrell ως Νο1 οδηγός. Ο πρώην σύντροφος της Μπριζίτ Μπαρντό έφυγε στα 29 του. " Οι υπάλληλοι της πίστας τον είχαν παρατήσει μέσα στο μονοθέσιο, γιατί ήταν εμφανώς τόσο νεκρός", δήλωσε ο Στιούαρτ που συνεχίζει να τιμά τη μνήμη του φίλου του.

Δυστυχώς εκείνες τις εποχές ο θάνατος ήταν μόνιμος θαμώνας στα Grand Prix. Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1970 ο γείτονας του Στιούαρτ στην Ελβετία, ο Γερμανός οδηγός Γιόχεν Ριντ που αγωνιζόταν με τη σημαία της Αυστρίας πέθανε στις δοκιμές του GP της Μόντσα.

Προηγούνταν στη βαθμολογία και αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής μετά το θάνατο του (ο μοναδικός) με την ομάδα του, τη Lotus του Κόλιν Τσάπμαν να κάνει ό,τι μπορεί για να μην επιτρέψει στον Βέλγο Τζάκι Ιξ να πάρει το πρωτάθλημα με τη Ferrari.

Το τέλος του "πρίγκιπα της καταστροφής"

Εδώ κλείνουμε τον κύκλο του θανάτου στη Φόρμουλα 1 (σ.σ. ο Άιρτον Σένα ήταν 34 χρονών και ο Ρόλαντ Ράτσενμπεργκερ οδηγούσε ένα επικίνδυνο μονοθέσιο) με το τραγικό τέλος του Ζιλ Βιλνέβ. Ο Γαλλοκαναδός, ο αγαπημένος οδηγός του Έντσο Φεράρι (σ.σ. η φωτογραφία του Gilles Vivo κοσμούσε το γραφείο του μέχρι το θάνατο του) έφυγε όπως ήθελε, οδηγώντας στο όριο. Στα 32 του δεν πρόλαβε να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής, αλλά έγινε θρύλος.

Τέσσερα χρόνια αργότερα ο μαγικός κόσμος των Ράλι θρήνησε στην Κορσική τον θάνατο του "Ζιλ Βιλνέβ των Ράλι": Ο Χένρι Τόιβονεν (η φωτό από το δυστύχημα) "πετούσε" στην Κορσική με τη Landia Delta S4. " Αυτός ο αγώνας είναι τρελός, όλα πηγαίνουν καλά. Αν υπάρξει πρόβλημα, θα είμαι νεκρός", είχε πει προφητικά ο 29χρονος Φινλανδός. Στις 2 Μαΐου παρέσυρε στο θάνατο και τον συνοδηγό του, τον Σέρτζιο Κρέστο. Η FISA απαγόρευσε τα αυτοκίνητα Group B, οδηγώντας την Audi και τη Ford σε αποχώρηση. Στη μνήμη του η Μισέλ Μουτόν διοργάνωσε το "Race of Champions".

Ένα από τα πρώτα ονόματα που ήρθαν στο μυαλό όλων όταν "έφυγε" ο Γουέλντον, ήταν ο Γκρεγκ Μουρ. Ο 23χρονος Καναδός οδηγός βρήκε ακαριαίο θάνατο στην οβάλ πίστα στη Βόρεια Καρολίνα. Σε εκείνον τον αγώνα ο Χουάν Πάμπλο Μοντόγια "σφράγισε" τον τίτλο στο C.A.R.T εις βάρος του καλύτερου φίλου του Μουρ (και του Γουέλντον), του Σκωτσέζου Ντάριο Φρανκίτι.

Η κατάρα της Ιαπωνίας

Ο Νταϊζίρο Κάτο θα ήταν ο οδηγός που θα διέκοπτε το μονοπώλιο του Βαλεντίνο Ρόσι στο MotoGP. Το 2003 ο 27χρονος Ιάπωνας έδειχνε να είναι γρήγορος με την "ιδιωτική" Honda που οδηγούσε για την ομάδα του Φάουστο Γκρεσίνι.

Στις 6 Απριλίου μπροστά στους συμπατριώτες του, στη Σουζούκα, πίστα επικίνδυνη για αγώνες μοτοσικλέτας, έχασε τον έλεγχο και έπεσε σε έναν τοίχο. Ο αγώνας συνεχίστηκε με τον Κάτο να κείτεται αναίσθητος δίπλα από την πίστα.

Πέρυσι στο Μιζάνο χάθηκε και ο διάδοχος του. Ο 19χρονος Σόγια Τομιζάβα παρασύρθηκε από άλλους αναβάτες στο πλαίσιο του Grand Prix στη Moto2. Ο "Τόμι" αγωνιζόταν με το Νο74, το νούμερο του Κάτο, ραμμένο στη φόρμα του. Του... χάρισε ταχύτητα, αλλά όχι και τύχη.