Η αίσθηση που σου άφησε το ματς ήταν ότι ο Παναθηναϊκός, παρότι έπαιξε καλά, έχασε από μια καλύτερη ομάδα. Καλύτερη γενικώς και καλύτερη στο συγκεκριμένο ματς. Αλλά αν συνεχίσει να παίζει έτσι, μόνο καλύτερα μπορεί να πάει. Πολύ απλά διότι οι εν Ελλάδι αντίπαλοί του, δεν έχουν την ποιότητα της PSV Αϊντχόφεν.

Να "παραπονεθούμε" που ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να κερδίσει την PSV Αϊντχόφεν; Δεν έχει νόημα κάτι τέτοιο: η ομάδα του Αναστασίου, που προσπαθεί να παίζει "ολλανδικά", έχασε από μια ορίτζιναλ ολλανδική ομάδα, την πρωτοπόρο της Ολλανδίας, μια μοντέρνα και νεανική ομάδα με αρχή, μέση και τέλος. Θα ήταν και λίγο παράλογο να ζητάμε από το "ιμιτασιόν ολλανδικό μοντέλο" να κερδίσει το "αυθεντικό".

Παναθηναϊκός-Αϊντχόφεν 2-3

Να γκρινιάξουμε που ο Παναθηναϊκός αν και προηγήθηκε δυο φορές, όχι μόνο ισοφαρίστηκε αλλά τελικά έχασε και το ματς; Μάλλον άσκοπο: οι Ολλανδοί την πρώτη φορά που βρέθηκαν πίσω στο σκορ, ανέβασαν τέμπο, εκμεταλλεύτηκαν την οπισθοχώρηση του Παναθηναϊκού, έψαξαν από αριστερά, από δεξιά κι από τον άξονα για να δουν πού είναι καλύτερα τα πράγματα και τελικά "μύρισαν αίμα" από την αριστερή δική τους πλευρά και δεξιά του Παναθηναϊκού, εκεί όπου ένα δεξί μπακ που είναι στόπερ όπως είναι ο Τριανταφυλλόπουλος, δεν προλάβαινε ούτε με λάσο τον Ντεπάι, Είχε προειδοποιήσει άλλωστε ο Ντεπάι και πριν το γκολ του Ατζαγκούν, αλλά ο Στιλ έσωσε το 0-1.

Και φυσικά το ίδιο ακριβώς έκανα οι φιλοξενούμενοι και μετά το γκολ του Πέτριτς, με το ξεκίνημα της επανάληψης, ψάχνοντας και πάλι διαδρόμους, χτυπώντας στην ταχύτητα, τρέχοντας σαν δαίμονες όποτε έκλεβαν τη μπάλα στο κέντρο ή ακόμα και έξω από την περιοχή τους. Καλή η σκέψη του Αναστασίου να ντύσει με εμπειρία το κέντρο της άμυνάς του, βάζοντας Μέντεζ δίπλα στον Σίλντελφελντ, αλλά κάπου κερδίσεις και κάπου χάνεις: στην προκειμένη περίπτωση κέρδισε σε μυαλό και καλές τοποθετήσεις, έχασε όμως σε ταχύτητα, ρεφλέξ και αθλητικά προσόντα.

Η κριτική των ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού

Για το μόνο στην πραγματικότητα που μπορούν να αισθάνονται "αδικία", πίκρα ή στενοχώρια οι πράσινοι, είναι για το 2-3, για τον τρόπο που μπήκε το τρίτο γκολ και για το ότι δεν πήραν έστω μια ισοπαλία που θα ήταν "τιμητική" απλά και χωρίς κανένα βαθμολογικό αντίκρυσμα. Για μια ακόμα φορά κάτι δεν δούλεψε στα στημένα, ο Δώνης δεν κατάφερε να φτάσει πρώτος στη μπάλα και ο -εξαιρετικός - Βαϊνάλντουμ έβαλε το νικητήριο γκολ. Φυσικά και είχαν ευκαιρίες οι Ολλανδοί μετά το 2-2, όπως είχαν και καναδυό ακόμα μετά το 2-3, αλλά είχε κι ο Παναθηναϊκός τρεις καλές ευκαιρίες να βάλει κι αυτός ένα γκολ, εξ' ου και η "πίκρα" που δεν τέλειωσε το ματς ισόπαλο.

Πάντως και ισόπαλο να τέλειωνε το ματς, η συνολική εικόνα του παιχνιδιού και το πώς έπαιξαν οι δυο ομάδες, οι συνολικές τους ευκαιρίες και ο τρόπος ανάπτυξης, σου αφήνει την αίσθηση ότι κέρδισε η καλύτερη ομάδα. Η καλύτερη γενικώς και η καλύτερη στο συγκεκριμένο ματς. Κι αυτό δεν είναι κακό ή υποτιμητικό για τον Παναθηναϊκό, δεν είναι αιτία προβληματισμού ή γκρίνιας - δεν έχασε ο Παναθηναϊκός από καμιά Μίντιλαντ, αλλά από την πρωτοπόρο της Ολλανδίας, μια ομάδα που παίζει καλύτερη μπάλα για παράδειγμα από τον Άγιαξ, έναν Άγιαξ που παίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Γι ' αυτό και η αντίδραση του κόσμου στο τελευταίο σφύριγμα και η γενικότερη στάση του, είχε μια διακύμανση: ξεκίνησαν με σφυρίγματα για τον Κροάτη διαιτητή, που φάνηκε λιγάκι προστατευτικός προς τον φιλοξενούμενο, αλλά κατέληξε σε ένα θερμό χειροκρότημα για τον Παναθηναϊκό, αναγνωρίζοντας πως προσπάθησε, έτρεξε, μόχθησε, έβαλε δυο γκολ αλλά έχασε. Έκανε όμως αυτό που είχαν ζητήσει οι οπαδοί που είχαν επισκεφθεί τους παίκτες στο Κορωπί: τα έδωσαν όλα στο χορτάρι. Κι αν τα δίνεις όλα και τελικά δεν τα καταφέρνεις, κανείς δεν μπορεί να σε κατηγορήσει για έλλειψη πάθους ή έλλειμμα ψυχής, ειδικά όταν ο αντίπαλος είναι τόσο ποιοτικός.

Έπαψε Panathinaikos να θυμίζει...

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν αυτό το ματς πλήγωσε ψυχολογικά κάποιους παίκτες του Παναθηναϊκού λόγω ήττας, φαντάζομαι πως όχι, αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν τους πλήγωσε σωματικά και πόσο: ο Ζέκα κούτσαινε στα τελευταία δέκα λεπτά, ο Πράνιτς έδειξε άδειος από δυνάμεις, το ίδιο κι ο Πέτριτς που έκανε συνολικά καλό παιχνίδι και δεν θα τον θυμόμαστε μόνο για το υπέροχο γκολ, ο Καρέλης επίσης έτρεξε πολύ, ο Νάνο το ίδιο. Όσο για τον Μπεργκ, σε αυτό το παιχνίδι έδειξε πόσο πολύ του λείπουν οι αγώνες, δεν κατάφερε να φανεί καθόλου σε αντίθεση με την επανεμφάνισή του στο κύπελλο κι είναι ένα ερώτημα για το αν θα πρέπει να ξεκινήσει στην Τούμπα ή αν χρειάζεται κι άλλο χρόνο και μερικά 20λεπτα ή 30λεπτα ακόμα, πριν φτάσει στο επιθυμητό σημείο ετοιμότητας.

Αναστασίου: "Πεθάναμε... στο γήπεδο"

Πάντως, για να τα λέμε όλα, ακόμα κι από μια ήττα, μπορείς να κρατήσεις μερικά χρήσιμα πράγματα, όπως φυσικά μπορείς - και πρέπει - να εντοπίσεις λάθη και αδυναμίες και να τα βελτιώσεις ή να τα διορθώσεις. Τα καλά πράγματα που έκανε ο Παναθηναϊκός, τις ευκαιρίες που έφτιαξε, τα δυο γκολ που έβαλε, το πολύ τρέξιμο, την αντίδραση που έβγαλε και μετά το 1-1 αλλά και όταν στράβωσε για τα καλά το ματς όπου πάλεψε για ένα τρίτο γκολ, όλα αυτά πρέπει να τα κρατήσει. Δεν του έφτασαν ούτε καν για μια ισοπαλία κόντρα στην PSV Αϊντχόφεν, αλλά πιθανότατα να του φτάνουν και να του περισσεύουν για όλα ή για τα περισσότερα ματς ελληνικού πρωταθλήματος και κυπέλλου, όπου σχεδόν καμία ομάδα δεν έχει τη δυναμική, τα τρεξίματα και την φρεσκάδα των Ολλανδών, ούτε βέβαια μονάδες σαν τον Ντεπάι, τον Βαϊνάλντουμ ή τον Γκουαρδάδο, όλοι τους μουντιαλικοί, που ξεχώρισαν στις Εθνικές Ολλανδίας και Μεξικού και πραγματικά σημαντικοί παίκτες.