Τώρα που τα προκριματικά του μουντιάλ ολοκληρώθηκαν και στην Εθνική μας έχει απομείνει η δεύτερη ευκαιρία πρόκρισης μέσω των μπαράζ τολμώ μια μικρή ανακεφαλαίωση προηγουμένων: άλλωστε το σημείωμα είναι το πρώτο στη συνεργασία με το Sport24.gr και στις πρεμιέρες καμιά φορά γίνονται και περιλήψεις προηγουμένων.

Νομίζω ότι, μετά από τρία χρόνια παρουσίας του Φερνάντο Σάντος στο τιμόνι της Εθνικής, και η Εθνική παρουσιάζει το ίδιο ακριβώς ενδιαφέρον σύμπτωμα που χαρακτήρισε και τους συλλόγους στους οποίους δούλεψε (τουλάχιστον στην Ελλάδα) ο Πορτογάλος: και στην Εθνική οι εντός ομάδας (παράγοντες, ποδοσφαιριστές, προϊστάμενοι και υφιστάμενοι και μαζί τους ένα κοινό, όχι τεράστιο, αλλά σημαντικό) είναι εξαιρετικά ευχαριστημένοι με τη δουλειά του και τα αποτελέσματα της, την ώρα που όλοι οι άλλοι που παρακολουθούν τα παιγνίδια εξ αποστάσεως, νοιώθουν, αν μη τι άλλο, μια δυσφορία για την μονοτονία τους.

Έτσι γίνεται με τον Σάντος

Η Εθνική πέτυχε μια από τις καλύτερες βαθμολογικές συγκομιδές της στην ιστορία, τερματίζοντας ωστόσο δεύτερη, δηλαδή αποτυγχάνοντας σε αυτό που ήταν ο βασικός στόχος της – η πρόκριση. Οι πολλές νίκες της έδωσαν μια ελπίδα, όμως τα δυο ματς με τη Βοσνία τα έπαιξε άσχημα: το παράδοξο είναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι που δέχονται ότι δίκαια αποκλείστηκε, υποστηρίζουν ότι η δουλειά που έγινε συνολικά είναι και πολύ καλή! Ετσι γίνονταν και έτσι θα γίνεται πάντα με το Σάντος: όσοι τον συναναστρέφονται δεν θα του καταμαρτυρούν ποτέ ευθύνες και όλοι οι άλλοι, εκτός από εκείνους που πιστεύουν ότι η ομάδα του δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα καλύτερο, θα απορούν για το τι ματς είναι αυτά που παρακολούθησαν!

Πέντε χρόνια αήττητη στο "Καραϊσκάκης" η Εθνική

Με τον καιρό έχω μάθει να δέχομαι τους ανθρώπους και τις καταστάσεις με τα καλά τους και τα στραβά τους. Κάποτε είχα γράψει ότι η νίκη με σκορ 1-0 είναι εργαλείο στο χέρι του προπονητή: είναι ίσως το αποτέλεσμα που δείχνει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο την καθοριστικότητα του προπονητή στην ομάδα - συνήθως μαρτυρά ότι αν αυτός δεν έκανε άψογα τη δουλειά του στην προετοιμασία του ματς, το αποτέλεσμα θα ήταν τελείως διαφορετικό και σίγουρα όχι νικηφόρο. Το 2-0 είναι συνήθως απόδειξη ότι εκτός από το σχεδιασμό του προπονητή που ήταν άψογος και οι ποδοσφαιριστές του ανταποκρίθηκαν 100% στις ανάγκες του αγώνα. Κάθε καθαρό σκορ από εκεί κι πάνω (το 3-0, το 4-0, το 5-0) ανήκει στους παίκτες: σημαίνει ότι η ανωτερότητά τους απέναντι στον αντίπαλο ήταν τόσο μεγάλη, ώστε θα κέρδιζαν το ματς έτσι κι αλλιώς. Όχι τυχαία ο Σάντος χάρηκε όλα τα 1-0 (γιατί έβλεπε σε αυτά την καθοριστική συμμετοχή του) εκτός από εκείνο στο Λουξεμβούργο όπου περίμενε εκεί ότι οι παίκτες του θα έκαναν κάτι περισσότερο. Ενας προπονητής το 1-0 το χαίρεται γιατί του δίνει το δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι πήρε το ματς από τον αντίπαλο κόουτς στα σημεία (και επομένως έπαιξε και ο ίδιος), αλλά και γιατί είναι ένα αποτέλεσμα τόσο ρευστό που τον κρατάει συνεχώς σε εγρήγορση: στο τέλος του αγώνα ο προπονητής που κερδίζει με 1-0 νοιώθει δικαιωμένος. Ουσιαστικά επέβαλε μέσω του συγκεκριμένου «εργαλείου αποτελέσματος» την στρατηγική του επιλογή, όποια κι αν είναι αυτή. Άλλωστε όλα τα 1-0 δεν είναι ίδια και δεν ήταν και στην περίπτωση της Εθνικής μας: απλώς προκαλούν την ίδια ανακούφιση και για αυτό στο Καραϊσκάκη πανηγυρίστηκαν και από τον κόσμο.

Θεός το αποτέλεσμα

Είναι βέβαιο ότι όσο περισσότερο συζητάς για την Εθνική τόσο περισσότερο μπορεί να τσακωθείς με κάποιον παρά να συμφωνήσεις. Κάθε φορά που προκύπτουν ματς που κρίνονται στις λεπτομέρειες, γιατί η Εθνική μας ακύρωσε τον αντίπαλο κάνοντας ελάχιστα για να διευρύνει το σκορ, ακούω με χασμουρητά για «επαγγελματικές νίκες» ή χαλιέμαι από τις μόνιμες υπερβολές όσων ισχυρίζονται ότι δεν έχουμε παίκτες κτλ. Στην πραγματικότητα όσα έγιναν σε αυτή τη διαδικασία των προκριματικών, καλά ή μέτρια, καταδεικνύουν ότι σε μια ομάδα μπορεί οι παίκτες συχνά να κάνουν ό,τι θέλει ο προπονητής και συχνά όχι, αλλά σχεδόν πάντα κάνουν ό,τι ο προπονητής τους επιτρέπει: αυτή είναι η ιστορία των ομάδων του καλού Σάντος. Με τον καιρό προκύπτει μεταξύ των παικτών και του ιδίου ένα είδος κοινού κώδικα: τα βρίσκουν πιστεύοντας στον κοινό Θεό που λέγεται αποτέλεσμα.

O απολογισμός της Εθνικής στα προκριματικά του Μουντιάλ

Μόνο που σε αυτή την τελευταία ιστορία, το αποτέλεσμα δεν είναι οι νίκες με το Λιχτενστάιν, τη Λιθουανία, τη Σλοβακία και τη Λετονία, αλλά η πρόκριση στη Βραζιλία. Η δοκιμασία των μπαράζ θα είναι πολύ δύσκολη για μια ομάδα που στη διάρκεια αυτών των προκριματικών έδειξε πως έχει τρόπο να κερδίζει, αλλά μόνο ένα: ο τρόπος της είναι αυτός που από κοινού αντιλαμβάνονται η ομάδα και ο προπονητής της. Για να είμαι ειλικρινής δεν το βλέπω ως πολύ καλό σημάδι, αλλά εγώ είμαι κομμάτι απαισιόδοξος: συνήθως σκέπτομαι πως μπορεί κάτι να πάει στραβά.

Ο Γιάννης Τοπαλίδης μιλώντας στο ραδιόφωνο είπε τις προάλλες ότι τον καιρό του Ρεχάγκελ η ομάδα δεν έπαιζε πάντα για το 1-0, αλλά το έκανε μόνο «όταν ο κόουτς ένοιωθε πως απέναντι σε συγκεκριμένες ομάδες άλλος τρόπος δεν υπάρχει».

Είχε σκοράρει παραπάνω

Εχει δίκιο. Κοίταξα τις προάλλεςαπό άγια περιέργεια πόσες φορές είχε κερδίσει με 1-0 η Εθνική στα προκριματικά του παγκοσμίου κυπέλλου του 2010, δηλαδή στην τελευταία διοργάνωση που στον πάγκο της είχε τον Γερμανό. Τότε με αντιπάλους στον όμιλο την Ελβετία, το Ισραήλ, την Λετονία, τη Μολδαβία και το Λουξεμβούργο, πεντάδα όχι και πολύ διαφορετική αν την συγκρίνουμε με την τωρινή (Βοσνία, Σλοβακία, Λετονία, Λιθουανία, Λιχτενστάιν), στα δέκα ματς δεν κέρδισε κανένα με 1-0! Το έκανε μόνο μια φορά και το θυμόμαστε όλοι: στο μπαράζμε την Ουκρανία με το γκολ του Σαλπιγγίδη στο Κίεβο.

Εκείνη η ομάδα, βασικούς κυνηγούς είχε το Σαμαρά, το Σαλπιγγίδη, το Χαριστέα και τον Γκέκα, ούτε τον Φαν Πέρσι, ούτε τον Φαλκάο.Κι έκανε λιγότερους βαθμούς από την τωρινή, αλλά σκόραρε πολύ παραπάνω.

Οι πιθανοί αντίπαλοι της Εθνικής

Το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο, αλλά πέρα από αυτό πρέπει να χτυπήσει ένα καμπανάκι συναγερμού. Το καλό είναι ότι μιλάμε για μια ομάδα που ξέρει να κερδίζει κι έκανε στον όμιλο της ρεκόρ βαθμών στην ιστορία της. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορεί να κερδίζεις πάντα με 1-0. Αν έχεις βάλει στα προκριματικά κάμποσα γκολ, στα κλειστά ματς που θα δώσεις στα μπαράζ έχεις τη δυνατότητα να κάνεις χρήση αυτού που αποκαλώ «σκορ – εργαλείο». Αν όμως δουλεύεις μόνο με το συγκεκριμένο εργαλείο πρόσεχε. Όχι μόνο γιατί αν το χάσεις, χάθηκες, αλλά και γιατί το έχουν στην εργαλειοθήκη και οι άλλοι: ακόμα και οι «εύκολοι» Ρουμάνοι και Ισλανδοί σε αυτά είναι μανούλες.

Α, και οι Βόσνιοι στη Λιθουανία 1-0 δεν κερδίσανε;