"Ολλανδικά" ναι, δογματικά όχι
Όπως όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια, έτσι κι όλα τα παιχνίδια δεν είναι ίδια. Κι αυτό το ξέρει καλά ο Γιάννης Αναστασίου, που έχει καταφέρει να ενώσει όλα τα δάχτυλα σε μια γροθιά γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε έτυχε να συναντήσω τον Πρόεδρο του Παναθηναϊκού, τον Γιάννη Αλαφούζο, όταν συζητήσαμε για την εκπομπή στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ. Και μέσα σε όλα τα υπόλοιπα θέματα, η κουβέντα ήρθε κάποια στιγμή στον Γιάννη Αναστασίου, που λίγες εβδομάδες πριν είχε αναλάβει για πρώτη φορά στη ζωή του ως πρώτος προπονητής κι είχε ξεκινήσει την προετοιμασία της ομάδας.
Με ρώτησε ο Πρόεδρος τη γνώμη μου για τον προπονητή και η αλήθεια είναι ότι παρόλο που ο Αναστασίου δεν είχε προπονητική εμπειρία και τον «έμαθα» από τη συνεργασία του με τον Τεν Κάτε του οποίου ήταν ο βοηθός, κάτι μου έλεγε ότι πρόκειται για σοβαρή περίπτωση. Δεν ξέρω αν ήταν το ένστικτό μου, η ανάγκη να δω επιτέλους έναν «κανονικό» προπονητή στον πάγκο του Παναθηναϊκού ή οι διάφοροι Φάμπρι (με ό,τι κουβαλούσαν μαζί τους, όπως για παράδειγμα οι ανεπαρκείς παίκτες) που με έκαναν να πιστεύω ότι μπορεί να πετύχει αυτός ο προπονητής.
Η γνώμη του Προέδρου ήταν η ίδια. «Όφειλε» να είναι η ίδια θα έλεγε κανείς, μια που ήταν δική του επιλογή, δικό του στοίχημα. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό, δεν ήταν η προεδρική επιλογή που έπρεπε να στηρίξει ο άνθρωπος που την έκανε. Ήταν κυρίως το γεγονός ότι ο προπονητής είχε συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό του, που το εξήγησε στους ανθρώπους της ομάδας, είχε συγκεκριμένο μπάτζετ που συμβάδιζε με τα «μπορώ» της ομάδας, είχε διάθεση να συνεργαστεί με ανθρώπους που μοιράζονταν το ίδιο όραμα, είχε «ολλανδική» παιδεία και διάθεση να φτιάξει κάπως έτσι την ομάδα και επιπλέον είχε κάτι ακόμα πολύ σημαντικό: την ίδια φιλοδοξία να πετύχει, που είχαν και οι παίκτες του.
Ο Αναστασίου θα μπορούσε πολύ εύκολα να «καεί» αν η χρονιά εξελισσόταν για τον Παναθηναϊκό διαφορετικά, να αποτύχει στην πρώτη του προσπάθεια ως πρώτος προπονητής στον πάγκο μιας ταλαιπωρημένης αλλά πάντα μεγάλης ομάδας, όπως είναι ο Παναθηναϊκός, να πρέπει να πισωγυρίσει και να αναλάβει μικρότερη ομάδα της Σούπερ Λίγκας ή ομάδα της Football League για να ξεκινήσει και πάλι. Ήταν με άλλα λόγια ρίσκο και στοίχημα η επιλογή του Αναστασίου και για τον Παναθηναϊκό και για τον Γιάννη Αλαφούζο αλλά και για τον Γιάννη Αναστασίου. Και ήταν και δύσκολα τα πράγματα στην αρχή, τότε που έρχονταν νίκες με αγκομαχητά, ή ήττες μαρς όπως η τριάρα στη Ν. Σμύρνη ή ισοπαλίες χωρίς καλή εμφάνιση όπως στον Πλατανιά. Ήταν η στιγμή που ο προπονητής ζητούσε υπομονή και πίστωση χρόνου, όχι όμως για να σώσει τη θεσούλα του, όχι για να κερδίσει χρόνο για να κάνει αλχημείες, πειράματα και σπασμωδικές κινήσεις, αλλά για να συνεχίσει να δουλεύει πάνω στο ίδιο πλάνο, περιμένοντας ότι όλη αυτή η δουλειά θα αποδώσει καρπούς.
Η διοίκηση τον στήριξε έμπρακτα, όπως είχε κάνει και στο τέλος της μεταγραφικής περιόδου φέρνοντας τον Πράνιτς και τον Φιγκερόα. Και η στήριξη αυτή αποδείχθηκε σοφή επιλογή: ο Παναθηναϊκός είχε και έχει σκαμπανεβάσματα, αλλά είχε και έχει ενδιαφέρον σαν ομάδα. Δεν βαριέσαι να τον βλέπεις ακόμα κι όταν δεν κερδίζει, αποπνέει υγεία, έχει συγκεκριμένη φιλοσοφία και επιτέλους προσφέρει κάτι φρέσκο στο ποδόσφαιρο, στα ολλανδικά πρότυπα όπως ευαγγελιζόταν ο προπονητής του.
Ολλανδικά αλλά όχι δογματικά: ο Αναστασίου έχει παίξει ως τώρα 4-3-3, 4-2-3-1, 4-4-2 και 4-5-1. Ψάχνει και ψάχνεται ανάλογα με τον αντίπαλο, ανάλογα με τις δυσκολίες του παιχνιδιού, ανάλογα με τους παίκτες που έχει και αυτούς που του λείπουν. «Μασκαρεύει» τις απουσίες αλλάζοντας διάταξη, δυναμώνει το κέντρο όταν δεν θέλει επ’ ουδενί να το χάσει, αλλάζει δεξί μπακ ανάλογα με το πόσο επικίνδυνα είναι τα αντίπαλα χαφ, παίζει με έναν ή με δυο στην επίθεση βλέποντας τις αδυναμίες της αντίπαλης άμυνας.
Στην Κομοτηνή έκανε ματ στον πολύ αξιόλογο Άκη Μάντζιο, στήνοντας αλλά και κοουτσάροντας άριστα την ομάδα. Διότι ξέρει καλά ότι όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια, ότι όλα τα παιχνίδια και όλοι οι αντίπαλοι δεν είναι ίδιοι, άρα ότι πρέπει να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό κάθε φορά για να αιφνιδιάσει τον αντίπαλο και να δώσει πλεονέκτημα στους παίκτες του. Παράλληλα όμως ξέρει ότι κάθε δάχτυλο μόνο του είναι ευάλωτο, αλλά όλα μαζί ενωμένα σχηματίζουν μια γροθιά. Και αυτό δείχνει να είναι ο Παναθηναϊκός, με παίκτες ενωμένους που αμύνονται όλοι μαζί, που επιτίθενται όλοι μαζί, που πανηγυρίζουν ή δίνουν κουράγιο ο ένας στον άλλο μαζί. Κι αυτό, είναι πολύ μεγαλύτερο κέρδος για την ομάδα κι από την καλή βαθμολογική συγκομιδή.
