Στις ήττες, εύκολο, σχεδόν αντανακλαστικό το ανάθεμα. Ακόμη περισσότερο, ανθρώπινο, η αναζήτηση δικαιολογιών. Στην χτεσινή, επώδυνη του ΠΑΟΚ από την Κοπεγχάγη, ούτε το ανάθεμα της πρέπει, ούτε όμως και δικαιολογίες της χρειάζονται, ακόμη και αν όντως υφίστανται.

O ΠΑΟΚ δεν ήταν χειρότερος της Κοπεγχάγης. Δεν ήταν χειρότερος άλλων φετινών του εμφανίσεων. Έχασε όμως. Και έχασε ένα παιχνίδι που στην πορεία της χρονιάς, θα το έβρισκε μπροστά του, ωφελημένος πολλαπλά αν το κέρδιζε.

Εξασφαλίζοντας (ουσιαστικά) την πρωτιά του ομίλου με νίκη, θα γλύτωνε τα δύο πρώτα των νοκ-άουτ και θα πήγαινε, αμέσως, στους "16".

Πλέον, από εκεί που είχε αυτό ως στόχο, βάζει στην σκέψη όλων στο club έναν "τελικό" - απλώς – πρόκρισης, στην Μπρατισλάβα κόντρα στην Σλόβαν. Η ζημιά ενός ενδεχόμενου αποκλεισμού αν κάτι (και πάλι) στραβώσει, αυταπόδεικτη. Η νοητική (και όχι μόνο) διαχείρισή του, δοκιμασία που μπορούσε να είχε αποφευχθεί.

Ειδικά εφόσον ο ίδιος ο Ράζβαν Λουτσέσκου, παραμονές της χτεσινής αναμέτρησης, δεν είχε – όπως εμπράκτως άλλοτε… - υποβιβάσει την εκτός συνόρων στόχευση, μα αντίθετα, παραδέχτηκε εμφατικά πως θέλει σαν τρελός μια πορεία στο Conference League.

Ο ΠΑΟΚ χτες δεν ήταν κακός. Δεν ήταν σίγουρα χειρότερος απ’ ότι εμφανίστηκε στη φιλοξενία της Σλόβαν. Δεν ήταν αντιπαραγωγικός. Το πρώτο του ημίχρονο στο Γιβραλτάρ κόντρα στη Λίνκολν, ή αρκετά περισσότερα στο ελληνικό πρωτάθλημα, ενδεικτικά του πόσο προβληματική έχει υπάρξει κατά στιγμές η δημιουργία του.

Δεν ήταν παθητικός. Βρέθηκε – όπως βρέθηκε – πίσω στο σκορ στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου, μα έκτοτε αντέδρασε, διεκδίκησε, κυριάρχησε. Δεν ήταν άτυχος. Ηταν εκνευριστικά άστοχος. Εχει συμβεί ξανά. Όταν σε 14 παιχνίδια μετά τον τραυματισμό του φορ στον οποίο είχε στηθεί όλη η κατάληξη της επιθετικής λειτουργίας του (Ολιβέιρα), οι δύο που τον αντικαθιστούν (Ακπομ – Σβιντέρσκι) έχουν σημειώσει όλα και όλα, μαζί, 4 από τα 26 γκολ που έχει βγάλει η ομάδα, τότε ακόμη και αν υφίσταται ατυχία, αυτή είναι συγκυριακή, μιας και το πρόβλημα είναι πάγιο.

Ετσι, πάει στράφι η δουλειά που γίνεται στο γήπεδο, οι φάσεις και οι ευκαιρίες που δημιουργούνται. Γιατί δουλειά, ξεκάθαρα, γίνεται. Βελτίωση, έχει καταγραφεί. Δεν επιβραβεύεται, δεν αντανακλάται, γιατί δομικά υπάρχουν προβλήματα που δεν γίνεται να μακιγιαριστούν, δεν γίνεται να ξεπεραστούν. Σε μια (Αγρίνιο), σε δύο (Τρίπολη) βραδιές, μπορεί να γίνει. Μπορεί να συμβεί. This is football.

Διάγνωση και αντιμετώπιση

Δεν θα συμβαίνει όμως συνέχεια. Τα τρωτά, θα φαίνονται, θα «χτυπιούνται» από τον εκάστοτε αντίπαλο και τελικά θα πληγώνουν. Χτες, η Κοπεγχάγη, πόνταρε στην ενέργεια. Ο Λουτσέσκου είχε προϊδεάσει ουσιαστικά για προσέγγιση ανάλογη του παιχνιδιού στη Δανία. Θα (τους) έδινε την μπάλα και θα (τους) χτυπούσε στην κόντρα.

Εκεί δούλεψε. Το αριθμητικό πλεονέκτημα του ΠΑΟΚ και η άρνηση της Κοπεγχάγης να το δεχτεί αλλάζοντας το δικό της στιλ, το επέτρεψαν. Χτες, παρότι το προβάδισμα – και πάλι – ήρθε νωρίς και έτσι στα χαρτιά θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί το ίδιο πλάνο, στο 11vs11 δεν υπήρχαν απαντήσεις στην ορμή, στη φούρια, στη δύναμη, ακόμη ακόμη και στην άγνοια κινδύνου που έβγαλαν στο γήπεδο οι παίκτες του Τόρουπ, ειδικά μέχρι να πετύχουν την ισοφάριση.

Ισοφάριση ενδεικτική όλων αυτών. Υποδειγματική επίθεση (όπως και στο γκολ του ΠΑΟΚ, που ξεκίνησε από τον Πασχαλάκη για να καταλήξει με τον Ζίβκοβιτς να μπαίνει ουσιαστικά με την μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα), ρολόι από αριστερά στα δεξιά, με κατέβασμα σε open play 7 (!) παικτών στην εστία του «δικέφαλου». Ο ΠΑΟΚ δέχτηκε γκολ σε έβδομο συνεχόμενο παιχνίδι. Σε 16 στη σεζόν έχει παθητικό 17 τερμάτων. Στην Τούμπα έχει κρατήσει ανέπαφη την εστία του μόνο κόντρα στην Μποέμιανς και στην ΑΕΚ. Εργο που δεν θυμίζει… Λουτσέσκου, αλλά ο Ρουμάνος δεν πρέπει να περίμενε, δεν θα μπορούσε να σχεδιάζει να το πάει φέτος με τον ίδιο τρόπο όπως στη σεζόν του νταμπλ. Γιατί απλούστατα, δεν γίνεται.

Παραδειγματικά και μόνο: δεν θα μπορούσε να το περιμένει όταν βασικοί στόπερ παίζουν αυτοί που στην ιεραρχία ξεκίνησαν τη σεζόν τέταρτος και πέμπτος. Οταν ο καλύτερος στόπερ είναι στα πιτς και οι άλλοι δύο γερόλυκοι ετοιμάζονται για το φευγιό τους.

Δεν μπορεί να λυθεί το πρόβλημα – ίσα ίσα που τονίζεται… - όταν ο προπονητής εμπιστεύεται τον Κρέσπο για να παίξει δεξιός μπακ (σ.σ. εφόσον έγινε, δεν θα ήταν λογικότερο να αγωνίζονταν ο αριστεροπόδαρος Ισπανός αριστερά, που έχει αγωνιστεί ξανά και ο Βιεϊρϊνια δεξιά, που επίσης έχει αγωνιστεί ξανά;), δείχνοντας ξεκάθαρα την έλλειψη επιλογών.

Έλλειψη που δεν περιορίζεται, εννοείται, μόνο στην άμυνα. Χιλιοτονισμένες οι κακοτεχνίες και τα χτυπητά κενά του ρόστερ του ΠΑΟΚ, σε κάθε γραμμή του. Δεν έχει νόημα η υπενθύμισή τους, μα δεν έχει και νόημα να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό.

Όσο και αν το "χέρι του προπονητή και της προπόνησης" φαίνεται, όσο και αν ο Λουτσέσκου βρίσκει τον τρόπο να παίρνει όσα έχουν από όσους πατάνε στο γήπεδο, νομοτελειακά αυτοί που παίζουν – που ούτε στην πρώτη νιότη τους είναι αρκετοί και κομβικοί ούτε και fitness freaks έχουν υπάρξει στην καριέρα τους – θα κλατάρουν, είτε στο νου είτε στο σώμα (σε σεζόν 12 εβδομάδων, ο ΠΑΟΚ κοντεύει τη δεκάδα σε διαφορετικούς μυϊκούς τραυματισμούς).

Και κάπως έτσι θα προκύπτουν βραδιές, παιχνίδια, που θα συμβαίνει ό,τι και όσα συνέβησαν χτες. Είτε να μην κερδίζει, είτε να χάνει χωρίς να είναι χειρότερος του αντιπάλου του, χωρίς καν να είναι κακός, χωρίς να το(υ) αξίζει. Και θα πηγαίνουν στράφι όσα καλά κάνει στο γήπεδο, όση δουλειά έχει γίνει, όσος δρόμος έχει διανυθεί.

Χρήσιμο όμως, στο φινάλε (μπορεί να γίνει) και αυτό. Διάγνωση και αναγνώριση δεν γίνεται να μην έχουν γίνει, οπότε το ζητούμενο είναι η αντιμετώπιση. Αρχικά τον Ιανουάριο, οπότε και το παραπάνω που αναζητείται στο γήπεδο, επιβάλλεται να βρεθεί στο παζάρι.

Γιατί διαφορετικά, με το συγκεκριμένο γκρουπ που όσο κυλάει η χρονιά θα περιορίζεται το ταβάνι του εκ των συνθηκών και των πραγμάτων, σεζόν με συνεχείς υπερβάσεις, αλχημείες, λαγούς από το καπέλο, burn out των πάντων, δεν βγαίνει.