Ο Μr ''12'' της Μάλτας
Το SPORT 24, με αφορμή τον αγώνα της Εθνικής με τη Μάλτα, διηγείται μια από τις πιο σουρεαλιστικές ποδοσφαιρικές ιστορίες. Πολλά γκολ, ένα διαζύγιο και άφθονες μπύρες… (vids)
Το πιθανότερο είναι πως οι δικοί μας, πλήρως απελευθερωμένοι από τα άγχος, θα παίξουν ελεύθερο ποδόσφαιρο με σκοπό να ευχαριστήσουν όλους τους φιλάθλους που θα βρεθούν στο ΟΑΚΑ, αλλά και εκείνους που θα παρακολουθήσουν το παιχνίδι από τα σπίτια τους. Η Μάλτα δύσκολα θα αποτελέσει εμπόδιο για την Εθνική Ελλάδας – η διαφορά δυναμικότητας θεωρείται δεδομένη και είναι τεράστια.
Ένα μέλος όμως της μαλτέζικης αποστολής έχει συνδέσει το όνομά του με μια από τις πλέον σουρεαλιστικές ιστορίες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Μια ιστορία που γράφτηκε πριν από 24 χρόνια και ακόμα και σήμερα βρίσκεται στην επικαιρότητα.. Το SPORT 24 σας παρουσιάζει τον Τζον Μπονέλο, προπονητή των τερματοφυλάκων της Εθνικής Μάλτας και πρωταγωνιστή της μεγαλύτερης πρόκρισης στην ιστορία του Ισπανικού ποδοσφαίρου. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή.
Η εποχή
Θα πάμε πίσω, στις 21 Δεκεμβρίου του 1983 και στην προκριματική φάση του EURO 1984. Η Εθνική Ισπανίας βρισκόταν στο ίδιο γκρουπ με την Ολλανδία, την Ιρλανδία, την Ισλανδία και την Μάλτα. Είχαν ολοκληρωθεί όλα τα παιχνίδια του ομίλου και απέμενε το Ισπανία – Μάλτα που θα διεξαγόταν στη Σεβίλλη. Την πρόκριση στα γήπεδα της Γαλλίας έπαιρνε μόνο η πρώτη ομάδα κάθε ομίλου. Στην κορυφή της βαθμολογίας βρισκόταν η Ολλανδία και ακολουθούσε η Ισπανία με τρεις βαθμούς λιγότερους.
Αν οι Ίβηρες νικούσαν το τελευταίο τους παιχνίδι θα ισοβαθμούσαν με τις «τουλίπες» και θα έχαναν την πρόκριση στη διαφορά τερμάτων που ήταν τεράστια υπέρ των Ολλανδών, εκτός… Εκτός και αν νικούσαν τους Μαλτέζους με περισσότερα από έντεκα γκολ διαφορά.
Το κλίμα
Η Ισπανία μέτραγε πολλά χρόνια χωρίς να μπορεί να προκριθεί σε τελικές φάσεις μεγάλων διοργανώσεων, με μοναδική εξαίρεση το Μουντιάλ του 1982, όπου όμως είχε περάσει απ’ ευθείας ως διοργανώτρια. Αυτό είχε δημιουργήσει ένα αρνητικό κλίμα σε βάθος χρόνου ανάμεσα στους Ισπανούς φιλάθλους.
Αυτός είναι και ο λόγος που η νίκη – πρόκριση εναντίον της Μάλτας αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου και σηματοδότησε ένα πριν και ένα μετά, αφού από τότε οι Ίβηρες προκρίθηκαν στα περισσότερα μεγάλα ποδοσφαιρικά ραντεβού και κατάφεραν να θεωρούνται – εν δυνάμει τουλάχιστον – από τα φαβορί. Η αρχή μάλιστα έγινε από εκείνη τη διοργάνωση του EURO 1984, όπου οι Ισπανοί έφτασαν μέχρι τον τελικό, χάνοντας από τους αμφιτρύωνες με 2-0 (αξέχαστη παραμένει ακόμα η άτυχη στιγμή του μεγάλου Λουίς Αρκονάδα στο φάουλ του Πλατινί).
Το χρονικό του άθλου
Το παιχνίδι έγινε στο γήπεδο της Μπέτις «Benito Villamarin» - σημερινό Ruiz de Lopera – μπροστά σε μόλις 3.000 θεατές. Την ώρα της λήξης μέσα στο γήπεδο βρίσκονταν 25.000 Σεβιγιάνοι, αλλά αυτό θα το εξηγήσουμε αργότερα. Η Εθνική Ισπανίας, όπως ήταν φυσικό, κατέβηκε να αγωνιστεί με φουλ επιθετικό σύστημα. Ο Μιγκέλ Μουνιόθ, προπονητής της ομάδας και ζωντανός τότε θρύλος του ισπανικού ποδοσφαίρου, παρέταξε στον αγωνιστικό χώρο τους Μπούγιο (ντεμπούτο με τα εθνικά χρώματα), Γκοϊκοετσέα, Καμάτσο, Μαθέδα, Σενιόρ, Βίκτορ Moυνιόθ -γνωστός μας και πρώην τεχνικός του ΠΑΟ-, Γκορδίγιο, Σαράβια, Καράσκο, Σαντιγιάνα και Ρινκόν. Μοναδική αλλαγή ο Μάρκος στο 87΄ στη θέση του Ρινκόν.
Α’ Ημίχρονο: 3-1
Ο Τούρκος διαιτητής Ερκάν Γιοκσέλ σφυρίζει στις 20.15 τοπική ώρα την έναρξη του παιχνιδιού και δυο λεπτά αργότερα υποδεικνύει πέναλτι υπέρ των γηπεδούχων. Ο Σενιόρ όμως σημαδεύει το δοκάρι. Πρώτο χτύπημα στην ψυχολογία των Ισπανών, οι οποίοι όμως καταφέρνουν να προηγηθούν στο 16΄ με τέρμα του Σαντιγιάνα. Οχτώ λεπτά αργότερα, στο 24΄, έρχεται το δεύτερο – ακόμα πιο δυνατό – χτύπημα με τους Μαλτέζους να ισοφαρίζουν 1-1. Οι «φούριας ρόχας» έχουν πετάξει στα σκουπίδια 25 λεπτά παιχνιδιού και πρέπει να πετύχουν 11 γκολ στα 65 που απομένουν μέχρι τη λήξη.
Οι Ισπανοί δεν το βάζουν κάτω και με τη σέντρα ο Σαντιγιάνα σκοράρει πάλι και ξαναδίνει προβάδισμα στην ομάδα του 2-1. Ο ασταμάτητος Κάρλος Αλόνσο προλαβαίνει να κάνει χατ – τρικ (στο 30΄ το τρίτο τέρμα του) και να διαμορφώσει το – αποθαρρυντικό είναι η αλήθεια – αποτέλεσμα του ημιχρόνου. Το 3-1 αφήνει λίγες ελπίδες για τη συνέχεια, αφού για να πάρουν την πρόκριση οι Ίβηρες θα πρέπει να σημειώσουν 9 τέρματα στα 45 λεπτά του δεύτερου ημιχρόνου, ένα κάθε πέντε λεπτά ή με άλλα λόγια φέξε μου και γλίστρησα!
Β’ Ημίχρονο: "Mission Impossible"
Το ματς ξαναρχίζει και ο Ρινκόν γράφει το 4-1 στο 47΄. Δέκα λεπτά αργότερα, στο 57΄, ο ίδιος παίκτης σημειώνει το 5-1 μέσα σε αποθέωση από τους λιγοστούς – ακόμα – φιλάθλους, όχι τόσο γιατί οι Σεβιγιάνοι πιστεύουν στην πρόκριση, όσο για το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος παίκτης ανήκει στη Μπέτις. Στο 62΄ είναι η σειρά του Μαθέδα να παραβιάσει την εστία του Μπονέλο. 6-1. Οι Μαλτέζοι κάνουν σέντρα, ο Γκορδίγιο – άλλος μύθος για τους φίλους της Μπέτις – κλέβει τη μπάλα, κάνει μια από τις γνωστές του κούρσες πάνω στην αριστερή γραμμή, σεντράρει και πάλι ο Μαθέδα σκοράρει το έβδομο.
Είναι χαρακτηριστικό πως οι Ισπανοί παίκτες δεν πανηγυρίζουν όταν σκοράρουν, δεν υπάρχει χρόνος για τέτοιες πολυτέλειες γιατί ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά. Παράλληλα όμως αρχίζει να συμβαίνει το εξής απίστευτο: Οι Σεβιγιάνοι που βρίσκονται στα μπαρ της πόλης και παρακολουθούν το ματς από την τηλεόραση, αρχίζουν να πιστεύουν σιγά σιγά στο θαύμα και αφήνοντας στις μπάρες τα ποτά τους, συρρέουν κυριολεκτικά κατά χιλιάδες στο γήπεδο. Μέσα σε ένα δεκάλεπτο, λες και ήταν συμφωνημένο από πριν, μέσα στο «Μπενίτο Βιγιαμαρίν» συγκεντρώνονται πάνω από 20.000 φίλαθλοι, οι οποίοι δημιουργούν μια κολασμένη ατμόσφαιρα από το πουθενά, σαφώς επηρεασμένοι και από το αλκοόλ που έχουν καταναλώσει λίγο πριν.
Στο μεταξύ ο Ρινκόν γράφει στο 64΄το όγδοο και ο Σαντιγιάνα με το τέταρτο προσωπικό του, ανεβάζει στο 76΄ τον δείκτη στο 9-1. Όλοι αρχίζουν πλέον να το πιστεύουν. Οι Μαλτέζοι έχουν παραδοθεί πλήρως στις ορέξεις των γηπεδούχων και οι φωνές των …ημιμεθυσμένων Σεβιγιάνων δίνουν φτερά στους «φούριας ρόχας» που εξαπολύουν την τελική επίθεση. Μέσα σε ολοκληρωτική αποθέωση ο Ρινκόν κάνει στο 78΄ και αυτός τα δικά του τέρματα τέσσερα και ο αριθμός στο σκορ είναι πλέον διψήφιος: 10-1. Στο 80΄ ο Σαράβια φέρνει την πρόκριση σε απόσταση βολής. 11-1 και όλοι μπροστά, μένει ακόμα ένα.
Ο εκλεκτός είναι ο Σενιόρ. Το ρολόι του σταδίου δείχνει το 83΄, όταν για πρώτη φορά οι έντεκα ήρωες γίνονται ένα κουβάρι πάνω στο χόρτο κλαίγοντας από χαρά αλλά και ανακούφιση για τον άθλο. Την ίδια στιγμή ο Μπονέλο μαζεύει για δωδέκατη φορά τη μπάλα από τα δίχτυα του, περνώντας στην ιστορία, ενώ 25.000 Ισπανοί, εκστασιασμένοι και εκτός ελέγχου, ουρλιάζουν σε έξαλλη κατάσταση «Si, si, si, nos vamos a Paris!!!» (ναι, ναι, ναι, πάμε στο Παρίσι). Να σημειώσουμε πως στα τελευταία λεπτά ο Γκορδίγιο σκοράρει το 13ο, αλλά ο Τούρκος διαιτητής το ακυρώνει λανθασμένα.
Ψίθυροι και διαζύγιο
Με τη λήξη του παιχνιδιού αρχίζουν και οι ψίθυροι – αναμενόμενοι – για το τελικό αποτέλεσμα. Οι Ισπανοί μπορεί να είναι ευτυχισμένοι για την πρόκριση, αλλά και τα 12 γκολ είναι εύλογο να δημιουργούν ερωτηματικά, ειδικά όταν το σκορ στο ημίχρονο ήταν μόνο 3-1. Πολλοί μιλούν όχι για μια ηρωική πρόκριση, αλλά για ένα από τα μεγαλύτερα στησίματα όλων των εποχών. Οι Ολλανδοί αρνούνται να πιστέψουν αυτό που έχει συμβεί και ρίχνουν λάδι στη φωτιά με εμπρηστικές δηλώσεις κατά των Ισπανών και των μεθοδεύσεών τους. Κάποια στιγμή κάνει την εμφάνισή της και η φήμη πως ο Μπονέλο τα έπιασε στο ημίχρονο, αλλά βέβαια κανείς δεν μπορεί να αποδείξει τίποτα.
Για τον άτυχο τερματοφύλακα όμως της Μάλτας, τα χειρότερα θα έρθουν με την επιστροφή στην πατρίδα του. Οι ειρωνείες και τα κακεντρεχή σχόλια των συμπατριωτών του τον αναγκάζουν να αποσυρθεί πρόωρα από την ενεργό δράση, μόλις σε ηλικία 26 ετών, αφού στο νησί είναι πλέον μόνο γνωστός ως ο «κύριος Δώδεκα». Το μεγάλο όμως χτύπημα τον περιμένει μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Η σύζυγός του τον αποκαλεί αποτυχημένο και κάνει αίτηση διαζυγίου. Ο καημένος ο Τζον εγκαταλείπεται από όλους και για πολλά χρόνια το 12-1 στοιχειώνει τη ζωή του. Ώσπου 23 ολόκληρα χρόνια μετά έρχεται η δικαίωση…
O καλύτερος φίλος
Πριν ένα χρόνο, η μπύρα AMSTEL ξεκίνησε μια διαφημιστική καμπάνια στην Ισπανία με θέμα «Ο καλύτερος φίλος μου». Οι άνθρωποί της έψαχναν πρωταγωνιστές για τα διαφημιστικά σποτάκια, όταν κάποιο σαΐνι σκέφτηκε τον τερματοφύλακα της Μάλτας. «Αυτός δεν είναι ο άνθρωπος που ένωσε όλους τους Ισπανούς και τους έδωσε μια από τις μεγαλύτερες χαρές εκείνο το βράδυ του 1983;», αναρωτήθηκε ο μαρκετίστας της Amstel, έκανε την πρότασή του στη διαφημιστική εταιρεία και τα υπόλοιπα μπορείτε να τα απολαύσετε στο βίντεο που ακολουθεί. Ο ίδιος ο Μπονέλο δήλωσε πως αποτελεί μεγάλη τιμή για αυτόν, το γεγονός ότι η Amstel τον διάλεξε σαν σύμβολο της φιλίας.
Στο διαφημιστικό σποτ που προβάλλεται ακόμα στην ισπανική τηλεόραση, όλοι ψάχνουν να βρουν ποιος είναι ο ιδανικός φίλος, μέχρι που στο τέλος βλέπουμε τον Τζον Μπονέλο – τον τέλειο φίλο όλων των Ισπανών – στο σαλόνι του σπιτιού του να απολαμβάνει μια παγωμένη μπύρα. Σπαρταριστή λεπτομέρεια; Στον τοίχο του σαλονιού κρέμεται μια φανέλα του Κάρλος Σαντιγιάνα, του παίκτη που εκείνο το βράδυ της 21ης Δεκεμβρίου του 1983 είχε φιλοδωρήσει με τέσσερα γκολ τον Μαλτέζο τερματοφύλακα!
Σήμερα ο Μπονέλο ασχολείται με επιχειρήσεις και γυμνάζει τους τερματοφύλακες της Εθνικής Μάλτας. Ο ίδιος λέει πως πλέον έχει ξεπεράσει εκείνη την εφιαλτική βραδιά στη Σεβίλλη, αν τον πάρει όμως το μάτι σας στο ΟΑΚΑ το Σάββατο, μην του φωνάξετε τη λέξη «δώδεκα». Την έχει χειρότερα και από το γρουσούζικο δεκατρία…
Ένα μέλος όμως της μαλτέζικης αποστολής έχει συνδέσει το όνομά του με μια από τις πλέον σουρεαλιστικές ιστορίες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Μια ιστορία που γράφτηκε πριν από 24 χρόνια και ακόμα και σήμερα βρίσκεται στην επικαιρότητα.. Το SPORT 24 σας παρουσιάζει τον Τζον Μπονέλο, προπονητή των τερματοφυλάκων της Εθνικής Μάλτας και πρωταγωνιστή της μεγαλύτερης πρόκρισης στην ιστορία του Ισπανικού ποδοσφαίρου. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή.
Η εποχή
Θα πάμε πίσω, στις 21 Δεκεμβρίου του 1983 και στην προκριματική φάση του EURO 1984. Η Εθνική Ισπανίας βρισκόταν στο ίδιο γκρουπ με την Ολλανδία, την Ιρλανδία, την Ισλανδία και την Μάλτα. Είχαν ολοκληρωθεί όλα τα παιχνίδια του ομίλου και απέμενε το Ισπανία – Μάλτα που θα διεξαγόταν στη Σεβίλλη. Την πρόκριση στα γήπεδα της Γαλλίας έπαιρνε μόνο η πρώτη ομάδα κάθε ομίλου. Στην κορυφή της βαθμολογίας βρισκόταν η Ολλανδία και ακολουθούσε η Ισπανία με τρεις βαθμούς λιγότερους.
Αν οι Ίβηρες νικούσαν το τελευταίο τους παιχνίδι θα ισοβαθμούσαν με τις «τουλίπες» και θα έχαναν την πρόκριση στη διαφορά τερμάτων που ήταν τεράστια υπέρ των Ολλανδών, εκτός… Εκτός και αν νικούσαν τους Μαλτέζους με περισσότερα από έντεκα γκολ διαφορά.
Το κλίμα
Η Ισπανία μέτραγε πολλά χρόνια χωρίς να μπορεί να προκριθεί σε τελικές φάσεις μεγάλων διοργανώσεων, με μοναδική εξαίρεση το Μουντιάλ του 1982, όπου όμως είχε περάσει απ’ ευθείας ως διοργανώτρια. Αυτό είχε δημιουργήσει ένα αρνητικό κλίμα σε βάθος χρόνου ανάμεσα στους Ισπανούς φιλάθλους.
Αυτός είναι και ο λόγος που η νίκη – πρόκριση εναντίον της Μάλτας αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου και σηματοδότησε ένα πριν και ένα μετά, αφού από τότε οι Ίβηρες προκρίθηκαν στα περισσότερα μεγάλα ποδοσφαιρικά ραντεβού και κατάφεραν να θεωρούνται – εν δυνάμει τουλάχιστον – από τα φαβορί. Η αρχή μάλιστα έγινε από εκείνη τη διοργάνωση του EURO 1984, όπου οι Ισπανοί έφτασαν μέχρι τον τελικό, χάνοντας από τους αμφιτρύωνες με 2-0 (αξέχαστη παραμένει ακόμα η άτυχη στιγμή του μεγάλου Λουίς Αρκονάδα στο φάουλ του Πλατινί).
Το χρονικό του άθλου
Το παιχνίδι έγινε στο γήπεδο της Μπέτις «Benito Villamarin» - σημερινό Ruiz de Lopera – μπροστά σε μόλις 3.000 θεατές. Την ώρα της λήξης μέσα στο γήπεδο βρίσκονταν 25.000 Σεβιγιάνοι, αλλά αυτό θα το εξηγήσουμε αργότερα. Η Εθνική Ισπανίας, όπως ήταν φυσικό, κατέβηκε να αγωνιστεί με φουλ επιθετικό σύστημα. Ο Μιγκέλ Μουνιόθ, προπονητής της ομάδας και ζωντανός τότε θρύλος του ισπανικού ποδοσφαίρου, παρέταξε στον αγωνιστικό χώρο τους Μπούγιο (ντεμπούτο με τα εθνικά χρώματα), Γκοϊκοετσέα, Καμάτσο, Μαθέδα, Σενιόρ, Βίκτορ Moυνιόθ -γνωστός μας και πρώην τεχνικός του ΠΑΟ-, Γκορδίγιο, Σαράβια, Καράσκο, Σαντιγιάνα και Ρινκόν. Μοναδική αλλαγή ο Μάρκος στο 87΄ στη θέση του Ρινκόν.
Α’ Ημίχρονο: 3-1
Ο Τούρκος διαιτητής Ερκάν Γιοκσέλ σφυρίζει στις 20.15 τοπική ώρα την έναρξη του παιχνιδιού και δυο λεπτά αργότερα υποδεικνύει πέναλτι υπέρ των γηπεδούχων. Ο Σενιόρ όμως σημαδεύει το δοκάρι. Πρώτο χτύπημα στην ψυχολογία των Ισπανών, οι οποίοι όμως καταφέρνουν να προηγηθούν στο 16΄ με τέρμα του Σαντιγιάνα. Οχτώ λεπτά αργότερα, στο 24΄, έρχεται το δεύτερο – ακόμα πιο δυνατό – χτύπημα με τους Μαλτέζους να ισοφαρίζουν 1-1. Οι «φούριας ρόχας» έχουν πετάξει στα σκουπίδια 25 λεπτά παιχνιδιού και πρέπει να πετύχουν 11 γκολ στα 65 που απομένουν μέχρι τη λήξη.
Οι Ισπανοί δεν το βάζουν κάτω και με τη σέντρα ο Σαντιγιάνα σκοράρει πάλι και ξαναδίνει προβάδισμα στην ομάδα του 2-1. Ο ασταμάτητος Κάρλος Αλόνσο προλαβαίνει να κάνει χατ – τρικ (στο 30΄ το τρίτο τέρμα του) και να διαμορφώσει το – αποθαρρυντικό είναι η αλήθεια – αποτέλεσμα του ημιχρόνου. Το 3-1 αφήνει λίγες ελπίδες για τη συνέχεια, αφού για να πάρουν την πρόκριση οι Ίβηρες θα πρέπει να σημειώσουν 9 τέρματα στα 45 λεπτά του δεύτερου ημιχρόνου, ένα κάθε πέντε λεπτά ή με άλλα λόγια φέξε μου και γλίστρησα!
Β’ Ημίχρονο: "Mission Impossible"
Το ματς ξαναρχίζει και ο Ρινκόν γράφει το 4-1 στο 47΄. Δέκα λεπτά αργότερα, στο 57΄, ο ίδιος παίκτης σημειώνει το 5-1 μέσα σε αποθέωση από τους λιγοστούς – ακόμα – φιλάθλους, όχι τόσο γιατί οι Σεβιγιάνοι πιστεύουν στην πρόκριση, όσο για το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος παίκτης ανήκει στη Μπέτις. Στο 62΄ είναι η σειρά του Μαθέδα να παραβιάσει την εστία του Μπονέλο. 6-1. Οι Μαλτέζοι κάνουν σέντρα, ο Γκορδίγιο – άλλος μύθος για τους φίλους της Μπέτις – κλέβει τη μπάλα, κάνει μια από τις γνωστές του κούρσες πάνω στην αριστερή γραμμή, σεντράρει και πάλι ο Μαθέδα σκοράρει το έβδομο.
Είναι χαρακτηριστικό πως οι Ισπανοί παίκτες δεν πανηγυρίζουν όταν σκοράρουν, δεν υπάρχει χρόνος για τέτοιες πολυτέλειες γιατί ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά. Παράλληλα όμως αρχίζει να συμβαίνει το εξής απίστευτο: Οι Σεβιγιάνοι που βρίσκονται στα μπαρ της πόλης και παρακολουθούν το ματς από την τηλεόραση, αρχίζουν να πιστεύουν σιγά σιγά στο θαύμα και αφήνοντας στις μπάρες τα ποτά τους, συρρέουν κυριολεκτικά κατά χιλιάδες στο γήπεδο. Μέσα σε ένα δεκάλεπτο, λες και ήταν συμφωνημένο από πριν, μέσα στο «Μπενίτο Βιγιαμαρίν» συγκεντρώνονται πάνω από 20.000 φίλαθλοι, οι οποίοι δημιουργούν μια κολασμένη ατμόσφαιρα από το πουθενά, σαφώς επηρεασμένοι και από το αλκοόλ που έχουν καταναλώσει λίγο πριν.
Στο μεταξύ ο Ρινκόν γράφει στο 64΄το όγδοο και ο Σαντιγιάνα με το τέταρτο προσωπικό του, ανεβάζει στο 76΄ τον δείκτη στο 9-1. Όλοι αρχίζουν πλέον να το πιστεύουν. Οι Μαλτέζοι έχουν παραδοθεί πλήρως στις ορέξεις των γηπεδούχων και οι φωνές των …ημιμεθυσμένων Σεβιγιάνων δίνουν φτερά στους «φούριας ρόχας» που εξαπολύουν την τελική επίθεση. Μέσα σε ολοκληρωτική αποθέωση ο Ρινκόν κάνει στο 78΄ και αυτός τα δικά του τέρματα τέσσερα και ο αριθμός στο σκορ είναι πλέον διψήφιος: 10-1. Στο 80΄ ο Σαράβια φέρνει την πρόκριση σε απόσταση βολής. 11-1 και όλοι μπροστά, μένει ακόμα ένα.
Ο εκλεκτός είναι ο Σενιόρ. Το ρολόι του σταδίου δείχνει το 83΄, όταν για πρώτη φορά οι έντεκα ήρωες γίνονται ένα κουβάρι πάνω στο χόρτο κλαίγοντας από χαρά αλλά και ανακούφιση για τον άθλο. Την ίδια στιγμή ο Μπονέλο μαζεύει για δωδέκατη φορά τη μπάλα από τα δίχτυα του, περνώντας στην ιστορία, ενώ 25.000 Ισπανοί, εκστασιασμένοι και εκτός ελέγχου, ουρλιάζουν σε έξαλλη κατάσταση «Si, si, si, nos vamos a Paris!!!» (ναι, ναι, ναι, πάμε στο Παρίσι). Να σημειώσουμε πως στα τελευταία λεπτά ο Γκορδίγιο σκοράρει το 13ο, αλλά ο Τούρκος διαιτητής το ακυρώνει λανθασμένα.
Ψίθυροι και διαζύγιο
Με τη λήξη του παιχνιδιού αρχίζουν και οι ψίθυροι – αναμενόμενοι – για το τελικό αποτέλεσμα. Οι Ισπανοί μπορεί να είναι ευτυχισμένοι για την πρόκριση, αλλά και τα 12 γκολ είναι εύλογο να δημιουργούν ερωτηματικά, ειδικά όταν το σκορ στο ημίχρονο ήταν μόνο 3-1. Πολλοί μιλούν όχι για μια ηρωική πρόκριση, αλλά για ένα από τα μεγαλύτερα στησίματα όλων των εποχών. Οι Ολλανδοί αρνούνται να πιστέψουν αυτό που έχει συμβεί και ρίχνουν λάδι στη φωτιά με εμπρηστικές δηλώσεις κατά των Ισπανών και των μεθοδεύσεών τους. Κάποια στιγμή κάνει την εμφάνισή της και η φήμη πως ο Μπονέλο τα έπιασε στο ημίχρονο, αλλά βέβαια κανείς δεν μπορεί να αποδείξει τίποτα.
Για τον άτυχο τερματοφύλακα όμως της Μάλτας, τα χειρότερα θα έρθουν με την επιστροφή στην πατρίδα του. Οι ειρωνείες και τα κακεντρεχή σχόλια των συμπατριωτών του τον αναγκάζουν να αποσυρθεί πρόωρα από την ενεργό δράση, μόλις σε ηλικία 26 ετών, αφού στο νησί είναι πλέον μόνο γνωστός ως ο «κύριος Δώδεκα». Το μεγάλο όμως χτύπημα τον περιμένει μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Η σύζυγός του τον αποκαλεί αποτυχημένο και κάνει αίτηση διαζυγίου. Ο καημένος ο Τζον εγκαταλείπεται από όλους και για πολλά χρόνια το 12-1 στοιχειώνει τη ζωή του. Ώσπου 23 ολόκληρα χρόνια μετά έρχεται η δικαίωση…
O καλύτερος φίλος
Πριν ένα χρόνο, η μπύρα AMSTEL ξεκίνησε μια διαφημιστική καμπάνια στην Ισπανία με θέμα «Ο καλύτερος φίλος μου». Οι άνθρωποί της έψαχναν πρωταγωνιστές για τα διαφημιστικά σποτάκια, όταν κάποιο σαΐνι σκέφτηκε τον τερματοφύλακα της Μάλτας. «Αυτός δεν είναι ο άνθρωπος που ένωσε όλους τους Ισπανούς και τους έδωσε μια από τις μεγαλύτερες χαρές εκείνο το βράδυ του 1983;», αναρωτήθηκε ο μαρκετίστας της Amstel, έκανε την πρότασή του στη διαφημιστική εταιρεία και τα υπόλοιπα μπορείτε να τα απολαύσετε στο βίντεο που ακολουθεί. Ο ίδιος ο Μπονέλο δήλωσε πως αποτελεί μεγάλη τιμή για αυτόν, το γεγονός ότι η Amstel τον διάλεξε σαν σύμβολο της φιλίας.
Στο διαφημιστικό σποτ που προβάλλεται ακόμα στην ισπανική τηλεόραση, όλοι ψάχνουν να βρουν ποιος είναι ο ιδανικός φίλος, μέχρι που στο τέλος βλέπουμε τον Τζον Μπονέλο – τον τέλειο φίλο όλων των Ισπανών – στο σαλόνι του σπιτιού του να απολαμβάνει μια παγωμένη μπύρα. Σπαρταριστή λεπτομέρεια; Στον τοίχο του σαλονιού κρέμεται μια φανέλα του Κάρλος Σαντιγιάνα, του παίκτη που εκείνο το βράδυ της 21ης Δεκεμβρίου του 1983 είχε φιλοδωρήσει με τέσσερα γκολ τον Μαλτέζο τερματοφύλακα!
Σήμερα ο Μπονέλο ασχολείται με επιχειρήσεις και γυμνάζει τους τερματοφύλακες της Εθνικής Μάλτας. Ο ίδιος λέει πως πλέον έχει ξεπεράσει εκείνη την εφιαλτική βραδιά στη Σεβίλλη, αν τον πάρει όμως το μάτι σας στο ΟΑΚΑ το Σάββατο, μην του φωνάξετε τη λέξη «δώδεκα». Την έχει χειρότερα και από το γρουσούζικο δεκατρία…
