Το παράδειγμα του Άλεξ Αμπρίνες τον τελευταίο χρόνο ήρθε να αποδείξει για ακόμη μία φορά πως οι αθλητές δεν είναι τόσο αποξενωμένοι από την κοινωνία και τα προβλήματά της. Αντιμετωπίζουν κι οι ίδιοι προβλήματα της καθημερινότητας, είναι... ίσοι με τους "κοινούς θνητούς" στον πόνο και τις δυστυχίες. Εκείνος έμελλε να το αντιληφθεί με αφορμή την κατάθλιψη, που αποτέλεσε κομμάτι της ζωής του για αρκετούς μήνες, ενόσω φορούσε τη φανέλα των Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ.

Η απουσία του από την δράση για το δεύτερο μισό της περσινής σεζόν γέννησε πολλά ερωτηματικά, με τον ίδιο να ανακοινώνει τον Ιούλιο πως επιστρέφει στα παρκέ. Ο τρόπος που το έκανε ήταν συγκλονιστικός, δεδομένου ότι για περισσότερους από έξι μήνες δεν ήθελε να βλέπει ούτε αγώνες, πόσω μάλλον να παίζει σε αυτούς.

Έχοντας πλέον αφήσει μια και καλή πίσω την κατάθλιψη, μίλησε σε ραδιοφωνικό σταθμό της Ισπανίας για όσα πέρασε, τα συναισθήματά του και τον τρόπο που αντιμετώπισε αυτό το τόσο μεγάλο πρόβλημα. Παραδέχθηκε μάλιστα, πως δεν μετανιώνει για την απόφασή του να παίξει στο ΝΒΑ, επισημαίνοντας πως θα το έκανε ξανά, ακόμη κι αν ήξερε ότι θα βιώσει εκ νέου κάτι αντίστοιχο.

Αναλυτικά όσα δήλωσε ο παίκτης της Μπαρτσελόνα στο RAC 1:

" Δεν μετανιώνω που πήγα στο ΝΒΑ. Συν τοις άλλοις, αν μου έλεγαν τώρα ότι θα είμαι για τρία χρόνια εκεί και θα έχω κατάθλιψη, δεν θα δίσταζα να ξαναπάω για ακόμη μία φορά. Αυτό που έμαθα κι αυτό στο οποίο βελτιώθηκα, δεν μπορεί να μου το πάρει κανένας.

Το Νοέμβριο του 2018 άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως τα πράγματα άρχισαν να "σπάνε". Μετά από κάθε αγώνα και κάθε προπόνηση, ένιωθα πως ήμουν σε κακή κατάσταση, ενώ έπαιζα καλά. Νιώθεις σαν να είσαι έτοιμος να εκραγείς. Οι μέρες περνούσαν και δεν ένιωθα καλύτερα. Ήταν σαν να παλεύω με έναν τοίχο, κάθε μέρα γινόταν χειρότερα, δεν το απολάμβανα πια, δεν μου άρεσε να παίζω ή να προπονούμαι. Ένιωθα περισσότερη πίεση από το συνηθισμένο. Στις 25 Νοεμβρίου, που παίζαμε με τους Χιούστον Ρόκετς, πήγα στο γήπεδο, κι άρχισα να κάνω σουτ. Ένιωσα ότι ήμουν νοκ άουτ. Εκείνη την στιγμή, μίλησα με την ομάδα, που τα καταλαβαίνει όλα αυτά. Τέθηκα εκτός ομάδας και ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχολόγο. Μετά από ένα μήνα επέστρεψα, έπαιξα σε δύο αγώνες, αλλά τους είπα ότι δεν μπορούσα περισσότερο.

Πάντα απολάμβανα το παιχνίδι, κι έφτασα σε ένα σημείο που η οικογένειά μου με έβλεπε να μην πιάνω καν την μπάλα. Από τη μία μέρα στην άλλη, δεν μπορούσα καν να δω αγώνες στην τηλεόραση. Η ομάδα μού συμπεριφέρθηκε πολύ όμορφα. Ήθελα να με βοηθήσουν, αλλά δεν ήξεραν το πώς. Ήμουν σε πραγματικά κακή κατάσταση. Δεν έβγαινα από το σπίτι, καθόμουν στον καναπέ όλη μέρα και έβλεπα ταινίες.

Ο κόσμος μιλούσε για αυτό. Είναι ένα θέμα - ταμπού. Δεν ήξερα τι συνέβαινε σε μένα. Δεν ήταν εύκολο. Είναι σημαντικό σε μια τέτοια κατάσταση, να επισκεφτείς ψυχολόγο. Πήγαινε και μίλα για αυτό. Ευτυχώς, είμαι πολύ καλύτερα τώρα".