Σεβασμός και κατανόηση... Η δύσκολη διοικητική περίοδος του Πανιωνίου και ο αγωνιώδης αγώνα που έδωσε για να διατηρηθεί στη μεγάλη κατηγορία, δεν ξεχνιούνται εύκολα από έναν ποδοσφαιριστή που πραγματοποίησε κατάθεση ψυχής και αρχηγικής παρουσίας, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην επίτευξη του στόχου.

Γι αυτό ως σήμερα ο Χρήστος Αραβίδης, ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ από το ερχόμενο καλοκαίρι, παραμένει σιωπηλός για το μέλλον του. Ντριμπλάρει με την ίδια δεξιότητα που το πραγματοποιεί και στους αγωνιστικούς χώρους, όσους τον ρωτούν σχετικά και θα ανοίξει τα χαρτιά του όταν ο ίδιος νιώσει ότι ο κύκλος του στην ομάδα της Νέας Σμύρνης έχει ολοκληρωθεί και τυπικά. Όταν οποιοσδήποτε ηθικός φραγμός και συναισθηματικός ενδοιασμός, θα έχουν αποκοπεί από τη σκέψη του...

Η επιλογή του να συνεχίσει στην Ένωση δεν ήταν η εύκολη, όπως όλοι νομίζουν. Δεν θα τον ακούσει κανείς να μιλάει για την προσέγγιση του ΠΑΟΚ και την πρόταση που δεδομένα του είχε γίνει (και είχατε ενημερωθεί στο αποκλειστικό ρεπορτάζ του Sport24.gr), ώστε να συνεχίσει την καριέρα του σε μία ομάδα που τα τελευταία χρόνια αναγεννάται στη μεγάλη κατηγορία και βάζει πλώρη για τίτλους.

Με την καρδιά του, με ήθος και ταπεινότητα

Αυτή και μόνο η μεταγραφή ίσως θα ήταν αρκετή για ν του ανοίξει την πόρτα της εθνική ομάδας καθώς αποτελούσε μία επιπλέον αναγνώριση των εξαιρετικών σεζόν που πραγματοποίησε με τον Πανιώνιο. Ωστόσο ο Αραβίδης επέλεξε με την καρδιά του και έκλεισε την πόρτα μίας πρότασης που θα δελέαζε κάθε ποδοσφαιριστή ο οποίος στα 27 του ζητεί επίμονα το μεγάλο βήμα στην καριέρα του! Και το έπραξε διότι μέσα του πίστεψε από την πρώτη στιγμή ότι αυτό που τώρα πραγματοποιεί είναι επί της ουσίας ακόμα ένα μεγαλύτερο βήμα κι ας τον φέρνει μία ολόκληρη κατηγορία πίσω...

Πίστεψε στο όραμα του Μελισσανίδη, στον τρόπο με τον οποίο τον προσέγγισε ο Λυμπερόπουλος και ακολούθησε το συναίσθημα, άλλωστε όσοι γνωρίζουν την οικογένεια Αραβίδη, έχουν να λένε για την αγάπη τους στο κιτρινόμαυρο χρώμα και στο έμβλημα της ΑΕΚ. Είναι τέτοιος από κούνια και ας μην το διαλαλεί...

Την κλήση στην εθνική ομάδα τη δικαιούται, έστω και δοκιμαστικά αφού η δική του άνοδος συμπίπτει με περίοδο που η Ελλάδα διαθέτει και παράγει ικανούς επιθετικούς, για την ακρίβεια βρίθει από εξαιρετικούς φορ. Ωστόσο βλέποντας κανείς παίκτες διεθνείς να ασχημονούν και μάλιστα κατ΄' εξακολούθηση μεταξύ τους (η εναντίον άλλων) σε τέτοιο κατάπτυστο βαθμό και να μην τους τραβάει κανείς το αφτί, αναρωτιέται αν τελικά το ήθος και ο σεβασμός αποτελούν ή όχι κριτήρια για την επιλογή τους.

Ο Τζαβέλας και ο Μανιάτης είναι (καιρό τώρα) δύο (και όχι τα μοναδικά, αλλά τα πιο χαρακτηριστικά ασφαλώς) κλασικά αντιπαραδείγματα. Από συμπεριφορές τους ο κόσμος έχει χορτάσει και σε αρκετές περιπτώσεις αηδιάσει... Καλό λοιπόν εκτός από τις ικανότητες, να ανταμείβονται το ήθος, εργατικότητα και η προσέγγιση στο ίδιο το ποδόσφαιρο. Ο Αραβίδης είναι τέτοιο παράδειγμα και η ευχή μας είναι να συνεχίσει στο ίδιο επίπεδο συναδελφικότητας και ταπεινότητας και στο εξής, φορώντας πλέον τη φανέλα μίας από τις μεγαλύτερες ομάδες στην Ελλάδα.