Διαβάστε επίσης με ποιον τρόπο θα προσπαθήσουν ο Παναθηναϊκός με τον Ολυμπιακός να κερδίσουν το ντέρμπι, τις αναμετρήσεις που θα μείνουν αξέχαστες στους συντάκτες του Sport24.gr και τη... γέννηση της αιώνιας κόντρας.

Το ντέρμπι θα ξεκινήσει από νωρίς στο Sport24.gr με ζωντανή ενημέρωση για ότι γίνεται στο ΟΑΚΑ αρκετές ώρες πριν τη σέντρα, και θα συνεχίσει μετά το τέλος του αγώνα. Μείνετε συντονισμένοι...

Ο Γιάννης Φιλέρης εξηγεί πόσο και αν αλλάζει ο δημοσιογράφος ύστερα από 25 χρόνια αιωνίων ντέρμπι

Το πρώτο ντέρμπι το είχα παρακολουθήσει το 1977 στο Καραϊσκάκη, σε ηλικία 12 ετών, μαζί με τον συγχωρεμένο τον κυρ-Βασίλη, τον πατέρα μου. Μου’ χε κάνει εντύπωση το χορτάρι που ήταν …πράσινο, καθώς συνηθισμένος από την ασπρόμαυρη τηλεόραση, δεν φανταζόμουν πολυχρωμία του γηπέδου. Στριμωχτήκαμε στο τουρνικέ της Θύρας 6, ένα εισιτήριο για δύο, με είχε «ντύσει» και αναλόγως ο κυρ-Βασίλης, που είχε συνήθειο όταν έκανε επίθεση ο Ολυμπιακός να κλωτσάει στον αέρα με το δεξί πόδι, σα να προσπαθούσε ο ίδιος να βάλει γκολ. Είχε πάντως την προνοητικότητα να με πάρει αγκαλιά και να φύγουμε όταν η ατμόσφαιρα άρχισε να μυρίζει μπαρούτι, από τις «ψιλές» μέσα στο γήπεδο και τις διαφαινόμενες «χοντρές» στην εξέδρα. Μπήκαμε στο θρυλικό ντεσεβό και γυρίσαμε σπίτι.

Δεν το φανταζόμουν τότε, αλλά δέκα χρόνια μετά εφοδιασμένος με την κάρτα ελευθέρας εισόδου της ΓΓΑ (αντικείμενο του πόθου για τους νεαρούς αθλητικούς συντάκτες της δεκαετίας του 80) έμπαινα, όχι στο Καραϊσκάκη, αλλά στο ΟΑΚΑ, να καλύψω δημοσιογραφικά το «ντέρμπι».

Αργότερα έφαγα με το κουτάλι τα ιστορικά παιχνίδια των δυο αιωνίων στο μπάσκετ, στην δεκαετία 90, τότε που η ένταση και η προβολή των αγώνων ήταν αν όχι μεγαλύτερη, τουλάχιστον εφάμιλλη με αυτή του ποδοσφαίρου.

Δεν ξέρω αν αλλάζει ο δημοσιογράφος, ή ο φίλαθλος, όσα ντέρμπι κι αν παρακολουθήσει. Μπορεί, αν σκεφτούμε πόσες εικόνες κουβαλάς στο μυαλό σου, έχοντας δει γενιές και γενιές ποδοσφαιριστών να μονομαχούν σε Καραϊσκάκη, Λεωφόρο και ΟΑΚΑ.

Σίγουρα, πάντως, έχει αλλάξει η δημοσιογραφία. Η αυτό που στην Ελλάδα λέμε δημοσιογραφία.

Τα δημοσιογραφικά θυμίζουν πλέον θύρα οργανωμένων, λείπουν μόνο τα κασκόλ, οι ντουντούκες και τα συνθήματα. Από τη μια οι «πράσινοι» κι από την άλλη οι «κόκκινοι» έτοιμοι να υπερασπιστούν μέχρι τελευταίας ρανίδας της αξιοπιστίας τους, το κάθε στρατόπεδο.

Όχι ότι κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε και παλιότερα, έχω δει αξιοσέβαστους πολιτικούς συντάκτες να κάνουν χειρονομίες σα χουλιγκάνοι και να πανηγυρίζουν χοροπηδώντας τα γκολ των μεν και των δε.

Ούτε θέλω να αποδώσω όλα τα δεινά του ποδοσφαίρου στον οπαδικό Τύπο, αλίμονο δεν είναι αθώα περιστερά, πολύ περισσότερο δεν κατέβηκα από τον πλανήτη Άρη.

Μόνο, που όλη αυτή η διαδρομή, οι εικόνες και η εμπειρία σε κάνουν λιγάκι πιο σοφό, πιο ψύχραιμο και ήρεμο. Κυρίως όταν οι νεαροί συνάδελφοι ντύνονται Μαρινάκης και Γόντικας, ή Κόκκαλης και Βαρδινογιάννης παλιότερα, προσπαθώντας να επιχειρηματολογήσουν στον παραλογισμό των «αιωνίων» επιχειρημάτων.

Μη τρελαίνεστε παιδιά. Θα παίξουν και του χρόνου …

Ο Μάνος Μίχαλος γράφει για το πώς ένα "Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός" σου μαθαίνει τι άνθρωπος είσαι

Όχι μόνο εσύ. Και τους γύρω σου μαθαίνεις. Τον ομοϊδέατη φίλο σου που είναι τελικά άρρωστος και εσύ δεν μπορείς να κάνεις ούτε μία αθλητική κουβέντα μαζί του, ακόμη και αν πανηγυρίζετε μαζί τα γκολ της ομάδας σας. Τη γυναίκα σου, που βλέπεις αν καταλαβαίνει την "ψυχολογική" επιρροή που έχει ένα ντέρμπι πάνω σου (θες να το δεις με φίλους, θες να πας γήπεδο, θες να πεις μια βαριά κουβέντα παραπάνω, αν στραβώσει το ματς) και κατά πόσο στέκεται δίπλα σου όπως πρέπει (να φτιάξει φαγητό για τους φίλους, να σε αφήσει να πας Κυριακάτικα γήπεδο, να μην σε πει καραγκιόζη αν σου φύγει η βαριά κουβέντα). Είναι ξεκάθαρο ότι τα ντέρμπι διαμορφώνουν χαρακτήρες (αν είσαι παίκτης) και αποκαλύπτουν χαρακτήρες (αν είσαι φίλαθλος/οπαδός). Κάποιοι θα έρθουν σπίτι σου προσκεκλημένοι και θα σε κάνουν να μην τους ανοίξεις ποτέ ξανά την πόρτα, ενώ άλλοι θα σου "φορτωθούν", θα αρχίσουν να φωνάζουν λες και έχουν κρεμαστεί στα κάγκελα της θύρας 7 ή 13 κι εσύ θα πρέπει να εξηγήσεις στον πατέρα σου ή στη γυναίκα σου ότι "δεν είχες ιδέα ότι θα έρθει σπίτι ένας τόσο γελοίος -απλός- γνωστός σου. Και πάνω από όλα, σε ένα ντέρμπι βλέπεις, καταλαβαίνεις, παραδέχεσαι ποιος είσαι εσύ ο ίδιος. Αν ζεις μόνο για αυτό, αν μπορείς και να πεθάνεις για αυτό, αν θα μπορέσεις να πας στη δουλειά και να κρατήσεις ένα αξιοπρεπή, φίλαθλο χαρακτήρα, είτε χάσεις, είτε κερδίσεις. Στα ντέρμπι σου δίνονται ευκαιρίες για να τσεκάρεις, αν φοράς χρωματιστά γυαλιά, αν βλέπεις τα πράγματα (στη ζωή σου γενικότερα) όπως σε συμφέρουν και κυρίως μαθαίνεις να διαειρίζεσαι μια νίκη και να δέχεσαι μία ήττα. Σε οποιαδήποτε κι αν κάνεις λάθος, έχεις κάνει φάουλ. Και παίρνεις μία κάρτα. Στις 3 κίτρινες καλύτερα να χάσεις ένα ματς και να κάνεις κάτι άλλο...

Ο Στέφανος Τριαντάφυλλος γράφει για το μπασκετικό ντέρμπι που καθηλώνει την Ευρώπη και όχι μόνο την Ελλάδα

Η ένταση της έννοιας "ντέρμπι" δεν σχετίζεται αποκλειστικά με τον πακτωλό χαρτονομισμάτων που χορεύουν πάνω από τη σέντρα, ή τους εκατομμύρια ανοιχτούς τηλεοπτικούς δέκτες. Δεν μπορεί να με πείσει κανείς ότι το Ρεάλ-Μπαρτσελόνα είναι περισσότερο... ντέρμπι από το Κρανίδι-Ερμιόνη για παράδειγμα. Οπότε αφήνουμε το πάθος έξω από την εικόνα και συμφωνούμε ότι το μπασκετικό Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός δεν έχει σε τίποτα να κάνει με το αντίστοιχο ποδοσφαιρικό. Αντίθετα ξεφεύγει από τα στενά όρια του κομπλεξικού (από κάθε άποψη) ελληνικού αθλητισμού και μεταφράζεται σε κάτι άλλο, μεγαλύτερο ακόμη κι από τις ίδιες τις ομάδες.

Είναι σαν να συγκρίνεις έναν πίνακα του Βαν Γκονγκ με τη ζωγραφιά της ανιψιάς σου που είναι "καρφωμένη" με μαγνητάκια στο ψυγείο. Από τη μια ένα έργο παγκόσμιας κλάσης, ένα αντικείμενο θαυμασμού κι από την άλλη ένα δημιούργημα αμφιβόλου ποιότητας, το οποίο μπορεί όμως να σε γεμίσει περισσότερο για διαφορετικούς ρομαντικούς ή προσωπικούς λόγους.

Το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός στο μπάσκετ είναι α) διαχρονικό (από το 1993 ως το 2012 μόνο μια ομάδα έχει σπάσει την κυριαρχία των δύο στην Α1 -νυν Basketleague), β) ποιοτικό (έχουν πρωταγωνιστήσει σε αυτό μεγάλα ονόματα του μπάσκετ όπως οι Πάσπαλι, Τάρπλεϊ, Βολκόφ, Φασούλας, Τόμιτς, Τάρλατς, Τζόνσον, Φορντ, Παπαλουκάς, Μόρις, Τσίλντρες, Κλέιζα, Μπουρούσης, Βούισιτς, Τεόντοσιτς, Γκάλης, Γιαννάκης, Βράνκοβιτς, Αλβέρτης, Οικονόμου, Μπουντούρης, Ντομινίκ, Ράτζα, Μποντιρόγκα, Ρέμπρατσα, Σκοτ, Κάτας, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Μπατίστ, Ιωαννίδης, Πολίτης, Μάλκοβιτς, Ίβκοβιτς, Γιαννάκης, Ομπράντοβιτς) γ) καθοριστικό (δεν κρίνει μόνο πρωταθλητές και κυπελλούχους Ελλάδας, αλλά και πρωταθλητές Ευρώπης) δ) θεαματικό (που να αρχίσω και που να τελειώσω) ε) συναρπαστικό (από την τάπα στον Άκερ στο τρίποντο του Χόλιγουντ κι από το άστοχο σουτ του Οικονόμου στο τρίποντο... δίποντο του Μπατίστ).

Ένας πίνακας του Βαν Γκογκ, δηλαδή. Αυτός που θα σταματήσουν όλοι να χαζέψουν. Έστω και λίγο.

Ο Ηλίας Ευταξίας γράφει για τη μεγαλύτερη "ήττα" του αιωνίου ντέρμπι

Σίγουρα ο Στέφανος Τριαντάφυλλος θα πιστεύει πως το ποδοσφαιρικό αιώνιο ντέρμπι έχει πολλές ήττες, σε πολλές έδρες και όχι μόνο μία. Σύμφωνοι, αλλά δεν γίνεται να έχουμε ούτε Φέργκιουσον, ούτε Μέσι, ούτε Μοράτι ούτε χίλια ακόμα πράγματα που θα έκαναν ένα παιχνίδι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, το επίκεντρο του θεάματος για τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο. Άλλωστε το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν φημίζεται για την ταχύτητά του ή την τεχνική του. Πόσο μάλλον την επιθετική φιλοσοφία και τους φαντεζί ποδοσφαιριστές. Σε έναν τομέα όμως ήμασταν και είμαστε καλοί. Σε ένα από τα κριτήρια ώστε να καθοριστεί ένας αγώνας ντέρμπι, παίζουμε… μπάλα ευρωπαϊκού επιπέδου. Πάθος κύριοι. Το πάθος που βγάζει η ποδοσφαιρική εξέδρα σε ένα ντέρμπι αιωνίων ήταν ένας από του λόγους που το έκαναν να ξεχωρίζει. Αλλά οι εξέδρες δεν χωρούν πλέον και τους δύο. Εμείς (δημοσιογράφοι), οι παράγοντες, το σύστημα το ίδιο, αποφάσισε να κόψει τις μετακινήσεις οπαδών γιατί κάποιο είναι ανίκανοι να διατηρήσουν την τάξη.

Είμαι σχεδόν μία δεκαετία στον χώρο και δεν θα ξεχάσω τον τελικό του Κυπέλλου ΑΕΚ-Ολυμπιακός με το ΟΑΚΑ. Οι εξέδρες του Σταδίου σε κίτρινο και κόκκινο χρώμα έδιναν μία άλλη ομορφιά στον αγώνα. Είναι δυνατόν να έχουμε δεχθεί πως τα ντέρμπι θα γίνονται μόνο με οπαδούς από την μία πλευρά; Γιατί; Σε έναν τελικό Κυπέλλου, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός δεν θα μοιραστεί η εξέδρα; Η απάντηση είναι προφανής και η άμεση ερώτηση βγαίνει αυθόρμητα. "Γιατί ρε, δεν μπορείτε να εξασφαλίσετε μία ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα σε όλα τα παιχνίδια και πρέπει να περιμένουμε τους κανόνες για να μας επιβάλουν την αμφίπλευρη παρουσία φιλάθλων σε ένα γήπεδο;" Οι οπαδοί μας δεν είναι από τους καλύτερους σε θέματα συμπεριφοράς αλλά έχουν δείξει πως μπορούν να βγάλουν πάθος και ένταση χωρίς έκτροπα, όπως για παράδειγμα στα Ευρωπαϊκά παιχνίδια. Το συμπέρασμα είναι πως η επιλογή ορισμένων να μην υπάρχουν οπαδοί από τις δύο ομάδες στις εξέδρες βοηθάει ώστε να συντηρείται ένα μίσος άσχετο με το ποδόσφαιρο αλλά πολύ βολικό ώστε να μην φαίνονται άλλα ουσιαστικά πράγματα για το άθλημα. Ας πάρει κάποιος την απόφαση να δώσει πίσω στο αιώνιο ντέρμπι, το χρώμα που του αξίζει.

Ο Θανάσης Κρεκούκιας εξηγεί στους Ισπανούς συναδέλφους του, στη γλώσσα τους, τι σημαίνει "Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός"

Las pajas mentales del clásico griego

Colegas de España, si me preguntáis sobre el derbi griego, poca cosa hay que decir. Bueno, se supone que se enfrentan los dos eternos rivales de la Liga, aunque en estos partidos sobre todo se enfrenta la lógica con las pajas mentales de la «afición». Y de lo único de lo que podéis estar seguros, es que estos energúmenos siempre ganan, cosa que significa que el futbol queda derrotado.

Estado, policía y directivas ni saben como pararles, ni – al fin y al cabo – les importa un carajo como hacerlo. Así que todos los años vivimos la misma situación. Violencia por parte de todos, bengalas y ataques hacia los mismos futbolistas, declaraciones de los presidentes y portadas de la prensa deportiva que incitan incluso más a las mentes enfermamente descontroladas de sacar «protagonismo» en la cancha y fuera de ella.

Con una palabra, el derbi griego no es la hostia, sino la mismísima rehostia. Y así seguirá siéndolo, hasta la eternidad y más allá de ella. Porque las pajas mentales han encontrado refugio en las cabezas de todos los «responsables» del futbol griego. Y no piensan irse. Quizás porque los «responsables» no saben pensar. Una pena, dos equipos y mucho «infierno». Y ya esta.

Ο Freddos εξετάζει την αντιπαλότητα μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού και αποκαλύπτει τον πραγματικό λόγο που τα παιχνίδια μεταξύ τους χαρακτηρίζονται ντέρμπι

Ας μη γελιόμαστε.

Τα παιχνίδια μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού δεν έχουν χαρακτηριστεί "ντέρμπι" και "μάχες αιωνίων αντιπάλων" ούτε για την τεράστια κούπα του πρωταθλητή, ούτε για τα χρήματα του Τσάμπιονς Λιγκ, ούτε για την αντιπαλότητα μεταξύ παικτών και παραγόντων και προέδρων, ούτε για την πιο ακριβή μεταγραφή, ούτε για την πάλη των τάξεων, ούτε για τα εμβλήματα και το χρώμα της φανέλας.

Γίνονται για το καλοκαίρι. Για εκείνη τη στιγμή, κάπου στα μέση του Ιούλη, που ο ήλιος έχει αρχίσει να τσουρουφλάει, που μόλις έχεις βγει από τη θάλασσα, που το κορμί βυθίζεται στην πετσέτα και που η πετσέτα βυθίζεται στην άμμο. Που η ομάδα σου έχει πάρει το πρωτάθλημα. Που έχει πάρει και το κύπελλο. Που αγωνίστηκε και στην Ευρώπη. Που νιώθεις μια γλυκιά ευεξία καθώς ετοιμάζεσαι να βάλεις το καπέλο πάνω από τα μάτια και να αποκοιμηθείς.

Κι εκείνη τη στιγμή, έρχεται ο κολλητός σου, αυτός που υποστηρίζει την αντίπαλη από εσένα ομάδα, σε τρομάζει πετώντας σου νερό και γκαρίζει "ΤΙ ΕΓΙΝΕ; ΗΡΕΜΗΣΕΣ ΑΠΟ ΤΑ 2 ΓΚΟΛΑΚΙΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΡΙΞΑ ΦΕΤΟΣ ΜΕΣΑ-ΕΞΩ Ή ΟΧΙ ΑΚΟΜΑ; ΠΕΛΑΤΑΚΙΑ... ".

Και στο χαλάει για πάντα. Γιατί έχει δίκιο. Δεν μπορείς να ηρεμήσεις.

Ας μη γελιόμαστε λοιπόν. Τα "αιώνια ντέρμπι" έχουν χαρακτηριστεί έτσιγια το δικαίωμα να καυχιέσαι στην παραλία.

Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου απαντάει αν έχει "ζηλέψει" ποτέ την αιώνια κόντρα του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό

Τις κατά καιρούς ανίερες κόντρες τους ποτέ, μόνο τα ντέρμπι τίτλων και τους σπουδαίους ποδοσφαιριστές τους...

Ομολογώ ότι αρχικώς με ξάφνιασε το ερώτημα, όμως τελικά η απάντηση αποδεικνύεται εύκολη αν δεν καθίσεις να το «σκαλίζεις» και απλώς απαντήσεις ειλικρινά και αυθόρμητα. Ναι, είχα ζηλέψει όλα τα ντέρμπι ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στον Παναθηναϊκό όταν αυτά (όπως της συγκεκριμένης Κυριακής) ήταν καθοριστικά για την κατάκτηση του τίτλου κι ενώ η ΑΕΚ βρισκόταν στην... απέξω. Κάτι που δυστυχώς για όλους εμάς που την θέλουμε πρωταγωνίστρια έχει γίνει (κακό) συνήθειο τα τελευταία χρόνια.

Την "αιώνια" (και σε πολλές περιπτώσεις ζημιογόνα για το ελληνικό ποδόσφαιρο, ειδικά την τελευταία 25ετία) κόντρα τους αυτή-καθεαυτή, δεν την έχω ζηλέψει ποτέ. Και τούτο διότι μέσα από τις ανίερες τακτικές και των δύο αντιπάλων κατά την «αιώνια» πάλη του να ελέγξουν τους παρασκηνιακούς μηχανισμούς, πληγώθηκαν ή ακόμα και καταστράφηκαν οικονομικά άλλες ομάδες που άξιζαν περισσότερο σε δεδομένες χρονικές περιόδους τίτλους και διακρίσεις, εν συγκρίσει με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό.

Έχω ζηλέψει όμως (με την αυστηρή έννοια του θαυμασμού) ποδοσφαιριστές μεγαθήρια οι οποίοι έχουν φορέσει τις φανέλες των δύο ομάδων και ασφαλώς θα προτιμούσα να έβλεπα ως αγωνιζόμενους με εκείνη της ΑΕΚ. Μορφές του παρελθόντος όπως ο Σέστιτς, ο Ντέταρι, ο Ζάετς, ο Αναστόπουλος (κι ας είχαμε τον ανεπανάληπτο Θωμά Μαύρο), ο Ρότσα, ο Σαργκάνης, ο Αποστολάκης, ο Βαζέχα και ασφαλώς οι μεταγενέστεροι Ζιοβάνι, Καρεμπέ, Τζόρτζεβιτς, Πάουλο Σόουζα, Σισέ, Ιμπαγάσα και πάει λέγοντας διότι απαιτούνται ώρες επεξηγήσεων για να αποδώσω σωστά και τεκμηριωμένα πόσοι είναι οι ποδοσφαιριστές των «αιωνίων» που με έχουν εξοργίσει με την απόδοσή τους ενάντια στην ΑΕΚ και θα ήθελα να καμαρώνω στην... κιτρινόμαυρη μεριά.

Αισθάνομαι δε ευτυχής που από κακούς χειρισμούς των παραγόντων τους, ήλθαν στην Ένωση, έστω και προχωρημένη ηλικία, ο τεράστιος κατ' εμέ (κι ας ήταν μονίμως εριστικός ως παίκτης ή παράγοντας με τα ερυθρόλευκα) Τάσος Μητρόπουλος που βοήθησε την ΑΕΚ να κατακτήσει δύο πρωταθλήματα, ο «μαγευτικός» Δημήτρης Σαραβάκος ο οποίος την έσπρωξε για πρώτη φορά στην ιστορία της στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και ο αγαπημένος μου παίκτης όλων των εποχών, ο μέγιστος Ριβάλντο, ο οποίος στερήθηκε (όπως και η ΑΕΚ) το πρωτάθλημα Ελλάδας του 2008 στα χαρτιά.

Εν κατακλείδι είμαι της άποψης πως... "ότι δεν μπορείς να αποφύγεις, απόλαυσέ το". Με έκδηλη ενόχληση λοιπόν από το κατάντημα της Ένωσης θα παρακολουθήσω ακόμα ένα «αιώνιο» ντέρμπι τίτλου και ελπίζω τουλάχιστον να ευχαριστήσω τα μάτια και το μυαλό μου με αυτό που θα δω. Ζηλεύοντας επειδή δεν είναι η ΑΕΚ εκεί...

Ο Θοδωρής Δημητρόπουλος γράφει για το το ανύπαρκτο μάρκετινγκ στα ελληνικά ντέρμπι

Για ένα από τα πιο παραδοσιακά ντέρμπι της Ευρώπης,το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός είναι αρκετά παρατημένο στις τύχες του. Η νοοτροπία εδώ είναι δυστυχώς πως το ντέρμπι είναι κάτι για το οποίο οι άμεσα εμπλεκόμενοι δεν πρέπει να μιλάνε και πάρα πολύ, μετά ή πριν, σα να είναι ένα ιερό, απαγορευμένο πράγμα που έρχεται δυο φορές απλά για πέφτει ξύλο στις εξέδρες και γύρω από το γήπεδο, να κερδίζει ο Ολυμπιακός, και να πέφτει καζούρα το επόμενο πρωί.

Μιλάμε όμως για μια αντιπαλότητα που φτάνει δεκαετίες πίσω, έχει ρίζες που (όπως και κάθε αληθινά μεγάλο ντέρμπι) ξεπερνά την απλή μάχη για την ποδοσφαιρική πρωτοκαθεδρία, κρύβει πίσω της ιστορίες θαυμαστές ή ακόμα και απίστευτες, παραδόσεις, ανατροπές, εντάσεις (από τις πολιτισμένες, όχι μόνο τις βρώμικες και ανεγκέφαλες), την παρακαταθήκη επιτευγμάτων και προσωπικών διαδρομών των μεγαλυτέρων παιχτών που έχουν περάσει από τα ελληνικά γήπεδα... και αναλωνόμαστε στα πριμ, τις ανούσιες δηλώσεις ("εεε θέλαμε πολύ τη νίκη και νομίζω τα καταφέραμε") και τις κλισέ αναγνώσεις ("σε ένα ντέρμπι ποτέ δεν υπάρχουν προβλέψεις αλλαααα....").

Στην Αγγλία ο τελικός του Κυπέλλου έρχεται ως κορύφωση μιας μέρας γεμάτης με ποδοσφαιρική ιστορία επί της οθόνης, παλιές ιστορίες, πορτρέτα συγχρόνων πρωταγωνιστών. Στην Αμερική τα storylines κάθε παραδοσιακού rivalry παρουσιάζονται εξαντλητικά μέσα από βίντεο ("θυμηθείτε το απίστευτο catch στον τελικό του '94), από αναμνήσεις ομαδων-θρυλους ή ακόμα και ονομάζοντας παιχνίδια σα να ήταν επεισόδια σε μια συναρπαστική σειρά που συνεχίζεται ("The Ice Bowl").

Η μυθολογία του Παναθηναϊκος-Ολυμπιακος είναι αχρείαστα αφημένη στις δίκες του τύχες. Θα μπορούσε να είναι το event της χρονιάς, άλλα τελικά μοιάζει υπερβολικά με ένα απλώς Πολύ Κρίσιμο Παιχνίδι.

Ο Κώστας Χολίδης γράφει αν η ένταση των ντέρμπι υπάρχει και στα (άλλα) Σπορ

Σε όποιο άθλημα και να παίζουν Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός είναι πάντα ντέρμπι. Από το βόλεϊ ανδρών, που είναι το τρίτο πιο δημοφιλές άθλημα στην Ελλάδα, μέχρι και το πινκ πονγκ, οι αθλητές των δύο αιώνιων ζουν με διαφορετικό τρόπο αυτά τα ματς.

Είναι χαρακτηριστικό πως σε όποιο άθλημα κοντράρονται οι δύο μεγαλύτεροι σύλλογοι αμέσως αυτό αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον. Το καλύτερο παράδειγμα ίσως είναι το βόλεϊ των γυναικών. Από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός ανέβηκε στην Α1, το άθλημα απέκτησε ξεχωριστό ενδιαφέρον με τους δύο αιώνιους επί σειρά ετών να αποτελούν το μόνιμο ζευγάρι των τελικών σε πρωτάθλημα και κύπελλο.

Τρανό παράδειγμα είναι η σεζόν 2007-08 στην οποία ο τίτλος του πρωταθλητή κρίθηκε σε πέντε αγώνες. Ο Ολυμπιακός πήρε τα πρώτα δύο παιχνίδια, όμως ο Παναθηναϊκός με τρεις σερί νίκες πήρε τελικά το πρωτάθλημα, με το αξιοσημείωτο να είναι πως σχεδόν όλα τα ματς έγιναν σε κατάμεστα γήπεδα.

Φέτος, η αγωνιστική άνοδος του Παναθηναϊκού στο πόλο μετέτρεψε σε ντέρμπι και τους συγκεκριμένους αγώνες και είναι χαρακτηριστικό πως περίπου 3.000 φίλοι των πρασίνων έδωσαν το παρών στο κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ".

Ο Σίγουρος γράφει για τον άνθρωπο που άφησε ιστορία σε ντέρμπι, αλλά κανείς δεν το θυμάται

Στα μεγάλα ντέρμπι είθισται να αφήνουν την στάμπα τους πολυδιαφημισμένοι παίκτες. Όποιον κι αν ρωτήσεις θα σου μιλήσει για Νικοπολίδη, Τζόρτζεβιτς, Βαζέχα, Αναστόπουλο, Σαραβάκο ή αν πρόκειται για "γεροντάρα" θα ανατρέξει στην εποχή του Δομάζου και του Σιδέρη.

Υπάρχουν όμως και οι...alternative περιπτώσεις που αποτελούν το αλατοπίπερο αυτών των αναμετρήσεων. Ποδοσφαιριστές που διεκδικούν τουλάχιστον σε ότι αφορά τη "μητέρα των μαχών" το περίφημο "Γουoρχολικό 15λεπτο δημοσιότητας".

Μικρότερη προβολή, περισσότερη άγνοια κινδύνου. Ένα γκολ είναι αρκετό για να τους κατατάξει στο πάνθεον των ηρώων του ντέρμπι.

Τούτη τη φορά το κουίζ του Σίγουρου θα απαντηθεί από τον ίδιο. Ο Βασίλης Παπαχρήστου το αξίζει άλλωστε...

Πρόκειται για τον άνθρωπο που έγραψε την δική του ιστορία σε ντέρμπι των "αιωνίων" (1987). Ποιος θυμάται το νικητήριο τέρμα που πέτυχε λίγα δευτερόλεπτα μετά την είσοδο του; Επικράτηση σημειολογικού χαρακτήρα. Έπειτα από εκείνη τη σεζόν θα ακολουθούσαν τα περίφημα "πέτρινα χρόνια" των "ερυθρολεύκων".

Ήταν το τελευταίο πρωτάθλημα των Πειραιωτών πριν ακολουθήσει μία δεκαετία ξηρασίας που θύμισε έρημο Γκόμπι!

Ουδείς φαντάζονταν πριν από 25 χρόνια πως το γκολ του Βασίλη Παπαχρήστου θα συνδυάζονταν ουσιαστικά με το κλείσιμο μίας ένδοξης εποχής για τους ερυθρόλευκους και την απαρχή ενός κυκεώνα προβλημάτων και αγωνιστικού αδιεξόδου όπου παρέμειναν εγκλωβισμένοι μέχρι το 1997.

Ο γενειοφόρος επιθετικός την αγωνιστική περίοδο 1986/87, σκόραρε μόλις ένα γκολ το οποίο ωστόσο ισοδυναμούσε με χρυσάφι! Στις 15 Φεβρουαρίου 1987, στο ελληνικό «κλάσικο» ο Ολυμπιακός βρέθηκε πίσω στο σκορ, όμως χάρη στον Παπαχρήστου ανέτρεψε το στάτους κβο κατακτώντας στη συνέχεια τον τίτλο!

Στο 39' ο Ζάετς άνοιξε το σκορ για λογαριασμό του Παναθηναϊκού, όμως στην αμέσως επόμενη φάση ο Αλεξίου έφερε το παιχνίδι στα ίσια. Στο 69΄, ο τότε τεχνικός των Πειραιωτών, Αλκέτας Παναγούλιας έχοντας προφανώς δει όνειρο, πέρασε στον αγώνα τον Παπαχρήστου.

Ο άλλοτε άσος του ΠΑΣ Γιάννινα, στην πρώτη του επαφή με την μπάλα και ενώ είχαν κυλήσει ελάχιστα δευτερόλεπτα από την είσοδο του, δεν άφησε κανένα περιθώριο στον Αντώνη Μήνου διαμορφώνοντας με προβολή το τελικό 2-1.

Η διαφορά ανάμεσα στους δύο «αιωνίους» εκτοξεύθηκε στους 7 βαθμούς (29 έναντι 22) γεγονός που έφερε τον Ολυμπιακό από την 18η αγωνιστική μία ανάσα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος, το οποίο τελικά επικύρωσε.

Ο Παπαχρήστου ήταν η χρυσή αλλαγή, που έγραψε την δική του ιστορία. Αναμφισβήτητα πρόκειται για το «χαίλαϊτ» της καριέρας του! Για τουλάχιστον ένα 24ωρο η ποδοσφαρική Ελλάδα κινούνταν στον αστερισμό του. Η ιστορία δεν έγραψε πως ο Παναθηναίκός είχε παράπονα από την διαιτησία του Γερμανάκου, καθώς ακύρωσε γκολ του Δημόπουλου καταλογίζοντας φάουλ σε βάρος του γκολκίπερ Σκούνα.

Ο Μάνος Χωριανόπουλος σχολιάζει την αξία ή τη μικρή σημασία που έχει ένα ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός στην Ελλάδα της κρίσης

«Από αύριο θα πουλάνε φθηνότερο ψωμί» μου έλεγε ο πατέρας μου, όποτε πανηγύριζα σαν τρελός τη νίκη της ομάδας μου σε ένα ντέρμπι. Η φράση αυτή, ορθώθηκε μπροστά μου σαν τείχος, στην προσπάθειά μου να επιχειρηματολογήσω για τη σημασία ενός ποδοσφαιρικού αγώνα στην Ελλάδα του 1.000.000 ανέργων.

Την Κυριακή, πιστεύω και ελπίζω ότι μερικά εκατομμύρια Έλληνες, θα ξεφύγουν έστω και για λίγο από τη μαύρη πραγματικότητα, θα παθιαστούν, θα φωνάξουν, θα πανηγυρίσουν, θα νιώσουν νικητές ή ηττημένοι μιας μεγάλης μάχης, θα συζητήσουν, θα κάνουν καζούρα ή θα δεχθούν τα πειράγματα, παρακολουθώντας το παιχνίδι. Θα απολαύσουν δηλαδή ένα από εκείνα τα δευτερεύοντα πράγματα, που ομορφαίνουν την καθημερινότητά μας, όπως είναι ένα μεγάλο ματς, μια ωραία ταινία, ένα καλό βιβλίο, ένα ταξίδι, μια έξοδος με τους φίλους μας.

Όλα τα παραπάνω, εδώ και τρία χρόνια προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι πολυτέλειες και ότι είμαστε ανεύθυνοι, επειδή τα θέλουμε στη ζωή μας αντί να νιώθουμε ενοχές για το ύψος των μισθών μας, τις συνήθειές μας και τους καημένους τους δανειστές μας. Υπό αυτή την οπτική, ακόμα και στην Ελλάδα της κρίσης, ένα ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, (πρέπει να) έχει μεγάλη σημασία. Έστω και αν η "απόδραση" κρατά μόλις 90 λεπτά.

Ο Γιάννης Λαμπίρης περί(γράφει) τα ποδοσφαιρικά ντέρμπι της εποχής του

Με το πατρικό μου στην οδό Πανόρμου, λίγα μόλις μέτρα από το ιστορικό γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, ήταν δύσκολο να μην μπω στα ντέρμπι των “αιωνίων” από μικρός.

Δεδομένου ότι τηλεοπτικές μεταδόσεις ήταν σπάνιες τότε, το ραδιοφωνάκι ήταν ο αχώριστος σύντροφος ενώ τα τζάμια στα παράθυρα (δεν υπήρχαν διπλά κουφώματα τη δεκαετία του 1970) ήταν η πιο αξιόπιστη προειδοποίηση όταν έμπαιναν γκολ. Αν έτριζαν, πριν γυρίσει το μικρόφωνο στο γήπεδο ήξερα ότι είχε σκοράρει ο Παναθηναϊκός, ενώ στην απόλυτη ησυχία το αντίθετο.

Αν και γέννημα θρέμα της ιστορικής γειτονιάς των Αμπελοκήπων, τα περισσότερα ντέρμπι “αιωνίων” που είδα απο κοντά ήταν στον Πειραιά. Δεδομένου ότι ο πατέρας μου απέφευγε την επαφή με το γήπεδο (ο φόβος φυλαέι τα έρμα) ο αγαπημένος μου θείος Γιάννης, Χιώτης αλλά και βέρος Πειραιώτης μαζί με το φίλο μας τον Ζαφείρη είχαν αναλάβει την αθλητική μου διαπαιδαγώγηση.

Και όμως τα πρώτα ντέρμπι “αιωνίων” που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου είναι το μπαράζ του Βόλου τον Ιούνιο του 1982 σε τηλεοπτική περιγραφή Φίλιππα Συρίγου (ναι πρώτα τον γνώρισα από το ποδόσφαιρο) με τον Ολυμπιακό να παίρνει τον τίτλο (2-1) και ένα χρόνο αργότερα το αλήστου μνήμης παιχνίδι κυπέλλου στη Λεωφόρο (3-2 στην παράταση το “τριφύλλι). Τότε που δεν μας φιλοξένησαν οι φίλοι μας στο δέκατο για να δούμε από το παράθυρο έστω λίγο ζωντανά και περιοριστήκαμε να ακούμε ραδιοφωνάκι την ώρα του μαθήματος στα πίσω θρανία στο Μαράσλειο. Ολοι μαζί, αφού τότε δεν υπήρχαν οι σημερινές επικίνδυνες κόντρες. Υπήρχε το πείραγμα, η καζούρα, αλλά το σύνθημα “κουρέλες” ήταν συνήθως το πιο βαρύ που χρησιμοποιούσαμε.

Αλλες εποχές, πιο αγνές και όμορφες όπου Παναθηναϊκοί και Ολυμπιακοί πήγαιναν ανακατεμένοι στο γήπεδο, στο καφενείο ή στα σπίτια για να δουν ή να ακούσουν τα ματς. Νομίζω λείπουν σε όλους μας.

Ο Ηλίας Αναστασιάδης γράφει για την ακαταλληλότητα του ΟΑΚΑ για το μεγαλύτερο ελληνικό ντέρμπι

Ιδανικό για τελετές έναρξης και λήξης Ολυμπιακών Αγώνων, φανταστικά συναινετικό στο σχέδιο των Πυξ Λαξ να σφραγίσουν την επανένωσή τους στο μεγαλύτερο στάδιο που θα μπορούσε να την αντέξει και τιμιότατο για διοργανώσεις όπως το Παγκόσμιο Στίβου του 1997, τότε που τα ονόματα της Κατερίνας Θάνου και του Άγγελου Παυλακάκη ήταν εύκολα τα Greece Trending Topics, το Ο.Α.Κ.Α είναι με διαφορά το πιο αδιάφορο, μεγάλο γήπεδο ποδοσφαίρου της επικράτειας.

Θες να κάνεις 35.000 ανθρώπους να περάσουν απαρατήρητοι; Διοχέτευσέ τους στις κερκίδες του Ο.Α.Κ.Α. Ο μοναδικός τρόπος να επηρεαστεί ένας ποδοσφαιριστής από την εξέδρα του Ολυμπιακού Σταδίου, όταν ο πλησιέστερος οπαδός βρίσκεται 8 κουλουάρ, 12 παγκόσμια ρεκόρ ανοιχτού στίβου, 5 κροκόδειλους και 1 τάφρο μακριά, είναι να μπλοκάρει ψυχοσωματικά και να την "ακούσει" (γενικά, όχι την εξέδρα) με το λευκό χρώμα των άδειων καθισμάτων.

Ειδικά σε ένα ντέρμπι αιωνίων, ο καταλυτικός ρόλος της καυτής έδρας (βλέπε Ριζούπολη, Λεωφόρος, Καραϊσκάκη) επαληθεύεται με εκνευριστική και φυσική συχνότητα στην Ελλάδα που το προσφερόμενο θέαμα (το ποιο;) και η εκφραστικότητα των φανατικών (κι εδώ γελάνε) είναι παράμετροι που στηρίζουν την επιλογή ενός γηπέδου-κλουβιού σαν του Ιωνικού στη Νίκαια -εκεί που μεγαλούργησαν οι Αφάς και Αντριόλι- ως του ιδανικού για το βεληνεκές και τις προεκτάσεις ενός ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού.

Έτσι, για να μπορεί ο υγιής φίλαθλος να μοιράζεται αμεσότερα τις ιδέες του για τη διαιτησία με τον επόπτη γραμμών που τρέχει με πλάγια βήματα πάνω στην άσπρη γραμμή και έχει κατά νου να μην εκνευρίσει τους οπαδούς που κάθονται ακριβώς από πίσω του. Αυτά είναι γήπεδα, αυτά είναι ντέρμπι.

Ο Γρηγόρης Μπάτης και ο Πέτρος Παπαμακάριος γράφουν πώς είναι να δουλεύεις ως ρεπόρτερ αιωνίων στα εκτός έδρας ντέρμπι

Γρηγόρης Μπάτης: Πέτρες, κάγκελα, καπνογόνα, δακρυγόνα, αμέτρητο μπινελίκι... Ένα γνώριμο σκηνικό σε ντέρμπι ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες ομάδες της Ελλάδας. Αυτά που ζούσα πιτσιρικάς ως φίλαθλος, τα ζω και τώρα ως δημοσιογράφος, με μια βασική διαφορά. Μπορώ να πηγαίνω και σε εκτός έδρας ματς της ομάδας της οποίας καλύπτω το ρεπορτάζ. Εύκολο; Όχι και τόσο. Επικίνδυνο; Όχι πολύ, ούτε όμως και καθόλου.

Η πρώτη μου εμπειρία ήταν και δυνατή! Πριν δύο χρόνια, ο Παναθηναϊκός ήταν μπροστά στη βαθμολογία και ετοιμαζόταν για φιέστα κόντρα στον "αιώνιο" αντίπαλο. Οι οπαδοί βέβαια των "πρασίνων" ήθελαν να αντιγράψουν τα... καμώματα των απέναντι και αφού οι μεν καθυστέρησαν το πούλμαν στο πρώτο γύρο, οι δε προσπάθησαν να το κάψουν.

Το μεγάλο λάθος μου που ευτυχώς δεν αποδείχτηκε ολέθριο, ήταν πως άφησα το αυτοκίνητο αρκετά μακριά (δεν πηγαίνω συχνά στο ΟΑΚΑ) και χρειάστηκε να περάσω μέσα από τον κόσμο με το λάπτοπ στο χέρι. Αποτέλεσμα; Πολλά υποψιασμένα βλέμματα με πέρασαν από ακτίνες χ. Ιδέα μου; Μπορεί. Πάντως νόμιζα πως στο κούτελο μου έγραφα "είμαι ρεπόρτερ Ολυμπιακού".

Τελικώς κατάφερα να φτάσω στα δημοσιογραφικά, αλλά η περιπέτεια δεν είχε κορυφωθεί. Έφτασε η αποστολή του Ολυμπιακού και έπρεπε να βγω έξω να το καλύψω. Εκεί, η ανδρεναλίνη χτύπησε κόκκινο, αφού ήμουν δίπλα στο πούλμαν και από παντού έφευγαν καπνογόνα, πέτρες και μεγάλα κάγκελα. Το "ερυθρόλευκο" πούλμαν είχε πάρει φωτιά από κάτω, οι παίκτες προσπαθούσαν να καλυφθούν για να μπουν στα αποδυτήρια και εγώ -sorry διευθυντή μου αλλά- έδινα περισσότερη προσοχή στο να αποφύγω τις φωτοβολίδες από το να καλύψω το γεγονός.

Ωραίες, ποδοσφαιρικές στιγμές που συμβαίνουν και στο ΟΑΚΑ και στο "Καραϊσκάκης" και που θα συνεχίσουν να συμβαίνουν γιατί η κοινωνία μας έχει πιάσει πάτο (μοιάζω γραφικός το ξέρω)! Η μόνη διαφορά για μένα, είναι απλά πως στο Φάληρο νιώθω οικεία και είμαι σίγουρος πως δεν κινδυνεύω, ενώ στο ΟΑΚΑ υπάρχει πάντα η σκέψη πως ο άλλος μπορεί να με... καταλάβει. Όλα βέβαια στο μυαλό μου είναι, αφού η... καφρίλα δεν έχει χρώματα.

Πέτρος Παπαμακάριος: Επειδή, δυστυχώς, ζούμε στην Ελλάδα και αναγκαζόμαστε να ασχολούμαστε με το ελληνικό "El clasico" και όχι το Ισπανικό ή το Ιταλικό ή το Αγγλικό όταν πρέπει να καλύψεις ένα εκτός έδρας ντέρμπι τα συναισθήματα που διακατέχουν τον εκάστοτε ρεπόρτερ που πάει στην έδρα του "αιώνιου" αντίπαλου είναι αγωνία και φόβος.
Αγωνία όμως όχι για το τι θα κάνει η ομάδα της οποίας καλύπτει το ρεπορτάζ, έχει δεθεί με αυτή και πολλές φορές είναι και φίλαθλος της, αλλά για το αν θα μπορέσει να κάνει σωστά το ρεπορτάζ του. Αγωνία για το πως θα μεταβεί στο "αντίπαλο" γήπεδο. Αγωνία μήπως τον αναγνωρίσει κανείς κατά την ώρα που θα μπαίνει στο γήπεδο και του δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα. Κάτι που ισχύει φυσικά και σε όλη την διάρκεια του αγώνα ιδίως στα γήπεδα όπου τα δημοσιογραφικά είναι μέσα στον κόσμο. Η αγωνία τελειώνει όταν λήξει η αναμέτρηση και κατέβεις στα αποδυτήρια. Εκεί τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα και ο εκάστοτε ρεπόρτερ μπορεί να ηρεμήσει. Άλλωστε έχουν μεριμνήσει και οι διοικήσεις των οπαδών τα τελευταία χρόνια η δουλειά των δημοσιογράφων να γίνεται όσο το δυνατόν καλύτερα.

Ο P.V. και Media* γράφει για την τηλεοπτική κάλυψη του Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός

Αν σε ματς Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός δεν έχεις nova, τότε έχεις πρόβλημα το οποίο όμως λύνεται εύκολα. Πας στο φίλο σου που έχει συνδρομή ή πας σε κάποιο καφέ/πιτσαρία/μπαρ της γειτονιάς (σε προποτζίδικο στη χειρότερη βρε αδερφέ).

Ειδικά αυτή την Κυριακή βέβαια δεν χρειάζεσαι απλά έναν αποκωδικοποιητή. Έχεις ανάγκη από την "τρισδιάστατη nova" μια και είναι η πρώτη φορά που θα προβληθεί ελληνικός ποδοσφαιρικός αγώνας σε 3D. Είχε προηγηθεί το παιχνίδι Μίλαν - Μπαρτσελόνα το φθινόπωρο αλλά ποιος ασχολείται, εδώ μιλάμε για το ντέρμπι των αιωνίων. Χρειάζεσαι λοιπόν μια nova HD, τηλεόραση με δυνατότητα θέασης 3D και τα ειδικά γυαλιά που βούτηξες από κάποιο σινεμά που πήγες πρόσφατα.

Η nova το πήγε και λίγο παραπέρα. Θα έχει τρεις δημοσιογραφικές περιγραφές για να διαλέξεις. 3D λοιπόν και για τα μάτια μας αλλά και για τα αυτιά μας. Μια ουδέτερη περιγραφή, μια πράσινη (Γκόντζος) και μια κόκκινη (Γέμελος). Του ΠΣΑΤ δεν του άρεσε η ιδέα και αντέδρασε για φανατισμούς κλπ. αλλά δεν συμφωνώ. Στο κάτω κάτω δεν μου επιβάλλεται τίποτα, ακούω όποιον σχολιαστή θέλω.

Η Έλενα Μπουζαλά γράφει για το τι μπορεί να ακούσει μια γυναίκα σε ένα δημοσιογραφικό μπουθ ενός ντέρμπι

It is a man’s world.Είσαι εκεί όπου πολλές γυναίκες θέλουν να βρεθούν για λίγο. Στο μυαλό των ανδρών. Έτσι, λοιπόν, όταν αποφασίσεις να πατήσεις σε αυτή την αντρική μικρή περιοχή, φρόντισε να φαίνεσαι στα καλύτερά σου, καθώς ό,τι θηλυκό κινείται, σχολιάζεται και δεν είναι πάντα εύστοχο ή σικ. Ναι, κι ας είναι ντέρμπι Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού. Το ποδόσφαιρο και οι γυναίκες πάνε μαζί. Στα δημοσιογραφικά μπουθ θα βρεις «φιλάθλους» και των δύο ομάδων. Ναι, σου λέω. Όμως η ιερή εκτέλεση του καθήκοντος προηγείται, το οπαδικό συναίσθημα μπορεί να φουντώνει, να εκφράζεται έντονα, αλλά δεν γράφεται ποτέ, καθώς δεν αποτελεί πληροφορία. Τα μπουθ είναι συνήθως μια πολιτισμένη εξέδρα με αρκετό χιούμορ. Τα καλύτερα που μαθαίνεις είναι αυτά που κανείς δεν τα διαβάζει την επόμενη μέρα. Πληροφορίες για τους παίκτες, την ζωή τους, κουτσομπολιά και μυστικά αποδυτηρίων. Όλες οι ποδοσφαιρικές σου απορίες λύνονται και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι σε ένα ποδοσφαιρικό ή δημοσιογραφικό γήπεδο θα είσαι πάντα μια ωραία παρουσία.

Ο Γιώργος Χριστοφόρου προσπαθεί να σε πείσει ότι δεν τελειώνει το ελληνικό ποδόσφαιρο στο Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός

Έχουν πλάκα τα ντέρμπι μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού. Κι έχουν πλάκα γιατί όλοι προσπαθούν να σε πείσουν πως σε αυτά κρίνεται το πρωτάθλημα. Απ' όσο θυμάμαι (στα 28 μου) πρέπει να είναι ελάχιστα, μετρημένα στο ένα χέρι, τα ντέρμπι που έκριναν τον τίτλο.

Φέτος όμως, ευτυχώς για όσους αγαπάνε αυτό το ρημάδι το ελληνικό πρωτάθλημα, υπάρχουν ομάδες που έδωσαν αξία και ενδιαφέρον στη φετινήSuperleague. Αν δεν ήταν ο καταπληκτικός φετινός ΟΦΗ, ο Ατρόμητος με το “τέλειο” ρόστερ, ο ΠΑΟΚ που κόβεις ένα κεφάλι και βγαίνουν άλλα δυο, η “ξεγραμμένη” ΑΕΚ που έκανε πλάκα σε δυο ντέρμπι, ακόμα και η Ξάνθη που ξεφούσκωσε, το μόνο που θα περίμεναν όλοι από το ντέρμπι, είναι μήπως δουν καμιά μπουνιά, σε 3D,να βγαίνει από την τηλεόραση.

Αλήθεια έχει σκεφτεί κανείς τι πουλάει σε ένα ελληνικό ντέρμπι; Έχει σκεφτεί κανείς πως πριν αρχίσουν τα καφριλίκια, από το μπάσκετ μέχρι την ανακοίνωση της ΕΠΟ, κανείς δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά μαζί του; Έχει σκεφτεί κανείς πως ένας λόγος για να σου κεντρίσουν το ενδιαφέρον, είναι στη μετάδοση να βάλουν πράσινους και κόκκινους (sic) στην περιγραφή;

Ασχολήθηκε ποτέ κανείς με το παιχνίδι; Ασχολήθηκε ποτέ κανείς με την τακτική, τους προπονητές, την ψυχολογία των δυο ομάδων μετά τα τελευταία αποτελέσματα και τη, βαθμολογική, κρισιμότητα; Για σκεφτείτε κι εσείς λίγο γιατί εγώ μάλλον είμαι “ξενέρωτος” και δεν μπορώ να μπω στο... “κλίμα”.