Τι λάθη έκανε ο Λεβ και πόσο σημαντικός αποδείχτηκε ο ρόμβος (diamond) που επέλεξε για το κέντρο ο Πραντέλι; Ο Μάικλ Κοξ του "Zonal Marking" δίνει τις απαντήσεις, αναλύοντας πλήρως την εικόνα του ημιτελικού.

Ο Γιόακιμ Λεβ προσπάθησε να αλλάξει τον σχηματισμό για να κερδίσει τη μάχη του κέντρου, αλλά η Ιταλία έπαιξε πολύ καλύτερα και προκρίθηκε στον τελικό.

Ο Τσέζαρε Πραντέλι κράτησε τον ρόμβο (diamond) στο δικό του κέντρο. Ο Κιελίνι επέστρεψε ως αριστερό μπακ, ο Αμπάτε έμεινε εκτός κι ο Φεντερίκο Μπαλζαρέτι ανέλαβε έναν άγνωστο για αυτόν ρόλο, αυτόν του δεξιού μπακ.

Οι Λεβ έπρεπε να πάρει αποφάσεις για την επιθετική του γραμμή, καθώς από τους τέσσερις μπροστά μόνο ο Εζίλ έχει σίγουρη θέση. Ο Μάριο Γκόμεζ επιλέχτηκε αντί του Μίροσλαβ Κλόζε κι ο Λούκας Ποντόλσκι πήρε τη θέση του Αντρέ Σούρλε. Η έκπληξη, ωστόσο, ήρθε σε έναν διαφορετικό ρόλο, αυτόν του Τόνι Κρόος που πήρε θέση στα πλάγια. Ήταν μια προσπάθεια αντιμετώπισης του ιταλικού ρόμβου, αλλά η Γερμανία δεν είχε τη σωστή δομή στο κέντρο κι έτσι αποδείχτηκε απογοητευτική για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

Εζίλ/Κρόος

Η χρησιμοποίηση του Κρόος ήταν μια μεγάλη έκπληξη, παρότι δεν ήταν παράλογη επιλογή. Η δύναμη υπεροχής της Ιταλίας είναι ξεκάθαρα η μεσαία γραμμή, όπου δεσπόζουν τέσσερις πολύ καλοί πασέρ. Η Γερμανία παίζει με δύο μόνο παίκτες σε αυτή τη ζώνη και τον Εζίλ να ανεβαίνει ψηλότερα, οπότε όταν έγινε γνωστό ότι ο Κρόος θα ξεκινήσει στη βασική 11άδα, έγινε αντιληπτό ότι προορίζεται για τρίτος μέσος, κάνοντας πιο μαχητική τη Γερμανία σε αυτό το χώρο, την ώρα που ο Εζίλ κινήθηκε δεξιά.

Από την αρχή του αγώνα, παρόλα αυτά, έγινε το αντίθετο. Ο Εζίλ έπαιξε στο γνώριμο ρόλο του στο κέντρο κι ο Κρόος πήγε δεξιά. Μετά από περίπου 8 λεπτά, άλλαξαν θέσεις. Μήπως αυτή ήταν μια σχεδιασμένη κίνηση του Λεβ για να μπερδέψει τον Πραντέλι; Ή ξαφνικά προβληματίστηκε από το γεγονός ότι ο Εζίλ δεν μπορεί να μαρκάρει τον Αντρέα Πίρλο;Ή είχε απλά πει στους δύο παίκτες να αλλάζουν θέσεις, όπως κι έγινε δηλαδή;

Προβλήματα

Αυτό δημιούργησε δύο προβλήματα στη Γερμανία. Πρώτα από όλα ο Κρόος δεν έκανε ιδιαίτερα καλή δουλειά στον Πίρλο. Δεν ήταν το ίδιο κακή με αυτή του Ουέιν Ρούνεϊ την Κυριακή, αλλά ο Κρόος πέρασε πολύ ώρα κυνηγώντας τον Πίρλο. Αλλά δεν τον πίεσε αρκετά και έμενε πολύ βαθιά. Αυτό ήταν έπαιξε στη συνέχεια σημαντικό ρόλο στο πρώτο γκολ της Ιταλίας, το οποίο ξεκίνησε από μια μακρινή διαγώνια πάσα του Πίρλο. Μπορεί να μην ήταν το ίδιο καθοριστικός όσο στο ματς με την Αγγλία (λογικό καθότι η Ιταλία είχε λιγότερη ώρα τη μπάλα στα πόδια της), αλλά και πάλι ήταν ο παίκτης-κλειδί στο κέντρο. Ο Ντανιέλε Ντε Ρόδι έκανε πολύ καλή δουλειά στο πλευρό του, καλύπτοντας τον χώρο όταν ο Πίρλο ανέβαινε ψηλά.

Δεύτερον, η Γερμανία δεν επιτέθηκε αρκετά από τα πλάια, το οποίο είναι περίεργο καθότι τα full-back της Ιταλίας δεν είχαν βοήθεια από μπροστά, λόγω του "στενού" σχηματισμού στη μεσαία γραμμή. Εκτός αυτού τόσο ο Κιελίνι, όσο κι ο Μπαλζαρέτι έπαιζαν μακριά από τον συνηθισμένο τους ρόλο (ο Κιελίνι μπορεί να παίξει αριστερά, αλλά έχει καθιερωθεί ως κεντρικός αμυντικός), οπότε υπήρχαν αρκετοί παίκτες για να "χτυπήσει" η Γερμανία, αλλά κι οι δύο τη γλίτωσαν χωρίς επί της ουσίας να δοκιμαστούν.

Μπορεί να καταλάβει κανείς τι σκεφτόταν ο Λεβ: ήθελε σφιχτό κέντρο, δεν μπορούσε να βγάλει τον Εζίλ, οπότε αποφάσισε να τον γυρίσει δεξιά. Αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να αντιμετωπίσει έναν ρόμβο, με τέσσερις παίκτες στο κέντρο κι ένα φυσικό 4-2-3-1 (ήταν περίπου το ίδιο παιχνίδι με την προ τριετίας αναμέτρηση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και της Τσέλσι), στο οποίο μεγάλωνε τη μια πλευρά η παρουσία του Ποντόλσκι. Ακόμη κι αυτός, όμως, πολλές φορές παρασυρόταν στις μάχες του κέντρου όταν η ομάδα του δεν είχε τη μπάλα, την ώρα που ο Μπαλζαρέτι σπάνια ανέβαινε μπροστά για να αποτελέσει απειλή, οπότε ο Ποντόλσκι είχε μικρή επιθετική συνεισφορά στο παιχνίδι.

Η Γερμανία, παρόλα αυτά, έκανε ένα πολύ καλό ξεκίνημα και δημιούργησε ορισμένες πολύ καλές ευκαιρίες. Κάποιες στιγμές βρήκαν χώρο στο χώρο που κινείτο ο Πίρλο και έκαναν μακρινά σουτ, αλλά όπως και σε άλλα ματς του τουρνουά, η δράση προήλθε από τη μια πλευρά: τη δεξιά της Γερμανίας, δηλαδή την αριστερή της Ιταλίας.

Τα δεξιά της Γερμανίας/τα αριστερά της Ιταλίας

Είναι μια περίπλοκη κατάσταση. Η Ιταλία δεν είχε παίκτη σε αυτή τη πλευρά εξαιτίας του ρόμβου, με τον Εζίλ να κινείται γρήγορα στο κέντρο αναλαμβάνοντας το ρόλο του οργανωτή. Οπότε οι δύο full-back είχαν αρκετό χώρο να εκμεταλλευτούν, κάτι που έκαναν μόνο σποραδικά. Ο Τζερόμ Μπόατεγκ είχε προβλήματα απέναντι στις κινήσεις του Αντόνιο Κασάνο, ο οποίος βρήκε διαδρόμους, κινήθηκε στην πλάτη της άμυνας κι έβγαλε επικίνδυνες σέντρες. Η πρώτη μάλιστα παραλίγο να προκαλέσει κι ένα "αστείο" αυτογκόλ.

Ο Κιελίνι ήταν λιγότερο επιθετικός και καθότι η φυσική του θέση είναι αυτή του σέντερ-μπακ (συν της κίνησης του Εζίλ), συχνά παρασυρόταν και έπαιζε κοντά στους κεντρικούς αμυντικούς. Όταν έβγαινε μπροστά κανείς δεν τον μάρκαρε. Ο Εζίλ έδειχνε να μην έχει καμία αμυντική αρμοδιότητα κι έτσι όταν ο Κιελίνι ανέβαινε ουσιαστικά έπαιζε απέναντι στον Μπόατενγκ.

Το πρώτο γκολ της Ιταλίας ουσιαστικά έδειξε τα δύο πράγματα που έκαναν λάθος οι Γερμανοί: το πρώτο ήταν ότι μετά την αρχική πίεση του Εζίλ στον Πίρλο, του έδωσε χώρο να πασάρει στα πλάγια. Δεύτερον επειδή ο Εζίλ έπαιζε στο κέντρο, ο Κρόος έπρεπε να παίζει στα δεξιά (ή τουλάχιστον στο κέντρο, αλλά προς τα δεξιά για να σταματήσει τον Κιελίνι). Παρόλα αυτά ο Κιελίνι ήταν εντελώς αμαρκάριστος. Αυτό υποχρέωνε τον Μπόατενγκ να βγαίνει μακριά, το οποίο με τη σειρά του έδωσε χώρο στον Κασάνο, ο οποίος παρέσερνε τον Χάμελς. Έτσι έγινε στο υπέροχο γύρισμα του Κασάνο, που οδήγησε στη σέντρα και στην κεφαλιά του Μπαλοτέλι πάνω από τον Μπαστούμπερ.

Το γκολ θα μπορούσε να αποφευχθεί αν η άμυνα ήταν καλύτερη, αλλά φαινόταν ότι η Γερμανία είχε εγκαταλείψει τη δεξιά πλευρά και επέτρεψε στον Κιελίνι να κάνει ότι θέλει. Αυτό θα μπορούσε να είναι επιτρεπτό, αν όντως υπήρχε πίεση στον Πίρλο, κάτι που δεν συνέβαινε.

1-0

Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο ήταν η τοποθέτηση των δύο αμυντικών γραμμών. Η Ιταλία κρατούσε κρατούσε ψηλά τη δική τους, σπρώχνοντας τον Μάριο Γκόμεζ μακριά από την περιοχή. Η Γερμανία έπαιξε πιο βαθιά από ότι συνήθως, πιθανώς γιατί φοβόντουσαν να δώσουν ρυθμό στον Μπαλοτέλι, έχοντας διαπιστώσει ότι δημιούργησε φάσεις από μακρινές μπαλιές κόντρα στην Αγγλία. Αυτό άλλαξε όταν η Ιταλία προηγήθηκε στο σκορ, κάτι που ανάγκασε τη Γερμανία να βγει πιο μπροστά.

Η Ιταλία μετά το 1-0 έγινε λίγο πιο αμυντική. Οι επιθετικοί έπαιξαν πιο πλάγια και πιο βαθιά, δημιουργώντας πρόβλημα στα πλάγια μπακ της Γερμανίας, που δεν μπορούσαν έτσι να βγουν μπροστά. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο ήταν ο ρόλος του Ρικάρντο Μοντολίβο, ο οποίος κυνηγούσε πολύ ψηλά και χαλούσε το ρυθμό και την κυκλοφορία της Γερμανίας. Συχνά σταματούσε το παιχνίδι με φάουλ, κάνοντας πολύ καλά τη δουλειά του, καθώς έβρισκε έτσι το χρόνο να επιστρέψει στη θέση του διπλα στον Πίρλο. Κάποιες φορές οι μέσοι της Ιταλίας έμοιαζαν να παίζουν τέσσερις χωρίς βάθος, ειδικά όταν η μπάλα βρισκόταν στο πλάι.

Η πιο σημαντική συνεισφορά του Μοντολίβο, ωστόσο, ήταν στην επίθεση. Έβγαλε μια εκπληκτική μπαλιά στον Μπαλοτέλι, που κατέληξε στο δεύτερο γκολ. Ήταν μια φάση που ξεκίνησε από κόρνερ της Γερμανίας, στο οποίο οι Ιταλοί κράτησαν τους δύο επιθετικούς αρκετά ψηλά. Οι τρεις παίκτες που είχαν μείνει πίσω για τη Γερμανία, δεν μπορούσαν να αποτρέψουν το τέρμα.

Το δεύτερο ημίχρονο

Η Ιταλία είχε σταθερά τον έλεγχο κι ο Λεβ χρειαζόταν να κάνει δραματικές αλλαγές. Το έκανε αλλάζοντας τον Κλόζε με τον Γκόμες και τον Ρόις με τον Ποντόλσκι, δίνοντας του μετά ρόλο στα δεξιά. Ο Εζίλ μπήκε στο κέντρο κι ο Τόνι Κρόος που ξεκίνησε αριστέρα κινήθηκε κι αυτός κεντρικά, γνωρίζοντας ότι ο Μπαλζαρέτι δεν θα έβγαινε μπροστά.

Η Γερμανία πίεσε αρκετά στα πρώτα 15 λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου, δημιούργησε κάποιες φάσεις και στη μια ο Φίλιπ Λαμ ανέβηκε ψηλά από τη θέση του πίσω-αριστερά χωρίς να έχει αντίπαλο.

Οι αλλαγές της Ιταλίας

Ο Πραντέλι έκανε πολύ καλές κινήσεις από τον πάγκο. Αντικατέστησε τον Μοντολίβο, που είχε κάνει πολλά χιλιόμετρα ως τότε, με τον Τιάγκο Μότα για μια πιο αμυντική επιλογή. Μετά απέσυρε τον Κασανο, βάζοντας τον Αλεσάντρο Ντιαμάντι, που έπαιξε πιο βαθιά και κατάφερε να δώσει συνοχή στην ομάδα και να της επιτρέψει να κρατήσει περισσότερο τη μπάλα. Κι η αλλαγή του Μπαλοτέλι με τον Ντι Νατάλε ήταν πολύ καλή, καθώς ο επιθετικός της Ουντινέζε αποτελούσε απειλή στις αντεπιθέσεις και θα μπορούσε να έχει σκοράρει και τρίτο γκολ.

Η Ιταλία είχε πολλές ευκαιρίες να χτυπήσει στην κόντρα, μετρώντας περισσότερες καλές φάσεις από τη Γερμανία στο δεύτερο ημίχρονο. Θα μπορούσαν να έχουν σκοράρει και πάλι αν είχαν καλύτερα τελειώματα. Η αλλαγές του Πραντέλι "απάντησαν" ουσιαστικά στην πίεση της Γερμανίας και έδωσε στην Ιταλία φρέσκα πόδια για να τρέξουν και να αντεπιτεθούν.

Η τελευταία κίνηση του Λεβ ήταν να αλλάξει τον Μπόατενγκ, που δεν ήταν αρκετά επιθετικός από τα δεξιά. Το να βάλει τον Σβαϊστάιγκερ σε αυτή τη θέση ήταν η τελευταία του ζαριά, καθώς ο Κεντίρα ήταν ο μοναδικός κεντρικός αμυντικός, με τους Μίλερ, Κόρος, Εζίλ, Ρόις και Κλόζε να βγαίνουν μπροστά. Αυτό δεν είχε επί της ουσίας αποτέλεσμα, αλλά ο Λεβ έπρεπε να ρισκάρει, έστω κι αν η Γερμανία λόγω αυτών των κινήσεων δεν είχε συμπαγές σχήμα κι επομένως δεν μπορούσε να πιέσει και να ανακτήσει τη μπάλα γρήγορα. Το πέναλτι στο φινάλε τους έδωσε ελπίδες, αλλά η Ιταλία δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη.

Συμπέρασμα

Μήπως ο Λεβ προσαρμόστηκε υπερβολικά πολύ; Ή μήπως δεν προσαρμόστηκε αρκετά; Έχοντας πει ότι η Γερμανία πρέπει να κάνει το παιχνίδι της, ήταν έκπληξη η επιλογή του Κρόος στη βασική 11άδα. Αλλά από εκεί και πέρα η Γερμανία δεν είχε ξεκάθαρο πλάνο για να σταματήσει τη μεσαία γραμμή της Ιταλίας. Ο Πίρλο δεν πιέστηκε αρκετά, την ώρα που ο Μοντολίβο κι ο Ντε Ρόι έκαναν ένα πολύ καλό παιχνίδι. Η Γερμανία δεν έπαιξε στα στάνταρ της, ούτε χάλασε το παιχνίδι των Ιταλών.

Τα γκολ της Ιταλίας προήλθαν από υποδειγματικά τελειώματα, αν και το πιο εντυπωσιακό κομμάτι ήταν η αμυντική τακτική. Η άμυνα κρατούσε ψηλά τη γραμμή της στο πρώτο ημίχρονο και προστάτευσε αποτελεσματικά την περιοχή όταν η Γερμανία πίεζε πολύ. Ο ρόλος του Μοντολίβο ήταν επίσης πολύ σημαντικός, σταματώντας πολύ νωρίς την ανάπτυξη της Γερμανίας.

Από τακτικής άποψης το παιχνίδι θα μείνει στην ιστορία λόγω των πειραμάτων του Λεβ κι όχι τόσο λόγω των κινήσεων του Πραντέλι. Κι αυτό είναι άδικο αν σκεφτεί κανείς ότι ήταν με διαφορά η καλύτερη εμφάνιση της Ιταλίας στο τουρνουά (είχαν δυσκολευτεί να κερδίσουν κάποιον αντίπαλο πέρα από την Ιρλανδία), αποκλείοντας σε αυτή την περίπτωση έναν πολύ ισχυρό αντίπαλο. Έχοντας παίξει πολύ καλά απέναντι στην Ισπανία με το 3-5-2 το ερώτημα για τον Πραντέλι είναι για το αν θα πρέπει να κρατήσει τον ρόμβο και στον τελικό.