Έχω δει ανθρώπους να χτυπάνε το κεφάλι τους, να σε κοιτάνε αλλά να μην σε βλέπουν. Τους έχω δει να περπατάνε μηχανικά, μόνο και μόνο επειδή το έμαθαν στην παιδική τους ηλικία, αλλά να μην ορίζουν τα πόδια τους. Έχω δει το απλανές βλέμμα, το χαμένο, που δεν μπορεί να εστιάσει. Τους έχω δει να μην επικοινωνούν, να μην καταλαβαίνουν τι τους λες, να μην είναι σε θέση να απαντήσουν σε καμία ερώτηση.

Γι’ αυτό, παρακαλώ πολύ, να μην ξανακούσω καμιά σαχλαμάρα του τύπου «σφίγγει τα δόντια και συνεχίζει να παίζει μπανταρισμένος, παρά το χτύπημα στο κεφάλι», διότι θα αηδιάσω. Δεν ανήκω σ’ αυτούς που νιώθουν δέος, συγκίνηση και σεβασμό για τον ποδοσφαιριστή που μπαίνει να παίξει με ματωμένο κεφάλι μετά από μια σύγκρουση, φασκιωμένο με γάζες και με το ειδικό προφυλακτικό για να μένει ο επίδεσμος στη θέση του. Στενοχώρια νιώθω, ανησυχία και οργή γι’ αυτόν που το επέτρεψε. Ή ακόμα χειρότερα, γι’ αυτόν που το ζήτησε ή το απαίτησε, λέγοντάς του «μπες μέσα και παίξε όσο μπορείς, για να μην είμαστε με παίκτη λιγότερο».

Δεν μιλάμε για αστράγαλο ή για οπίσθιο μηριαίο. Ούτε για γόνατο ή τετρακέφαλο, για να λέμε «σφίξε τα δόντια». Μιλάμε για κεφάλι, για το ίδιο κεφάλι που μάθαμε από μικροί, από τον μπαμπά και τη μαμά μας ότι πρέπει να το προσέχουμε όταν παίζουμε, όταν κάνουμε ποδήλατο, όταν πάμε για μπάνιο και κάνουμε βουτιές από τον βράχο.

Άρης-Παναθηναϊκός 0-2

Το να ζητάς από έναν ποδοσφαιριστή που έχει χτυπήσει το κεφάλι του να συνεχίσει να παίζει ή έστω να του το επιτρέψεις, είναι σαν να ζητήσεις από κάποιον που χτύπησε το κεφάλι του πέφτοντας με τη μηχανή, χωρίς κράνος, να ξανακαβαλήσει τη μηχανή και να φύγει - ή να του το επιτρέψεις. Δεν θα ήταν εγκληματικό να το κάνεις αυτό στον μηχανόβιο; Θα ήταν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Γιατί λοιπόν να θεωρούμε φυσιολογικό, μαγκιά ή παλικαριά κύριε γιατρέ του Άρη και κύριοι γιατροί και προπονητές ομάδων, να συνεχίσει να παίζει ένας άνθρωπος που έχει υποστεί διάσειση, έστω και ελαφριά;

Κανείς δεν ξέρει...

Έχει κανένας γιατρός ομάδας ποδοσφαίρου αξονικό τομογράφο στο μάτι; Γνωρίζει τι έχει συμβεί μέσα σε ένα χτυπημένο κεφάλι; Αν υπάρχει κάκωση, εσωτερική αιμορραγία, οίδημα, βλάβη μικρής ή μεγάλης μορφής; Ένας επίδεσμος ή ένας σκούφος από γάζες, απλά για να μην τρέχει το αίμα «όπως ορίζει ο κανονισμός», λύνει το πρόβλημα; Εγώ θα έλεγα απλά το καμουφλάρει και κρατάει τους τύπους: ο διαιτητής είναι καλυμμένος απέναντι στον κανονισμό αφού ο παίκτης δεν αιμορραγεί, ο γιατρός του έχει κοτσάρει τη γάζα, τον έχει καθαρίσει από τα αίματα και δίνει το πράσινο φως να επιστρέψει.

Ωραία. Κι ο παίκτης; Ο άνθρωπος; Ο επαγγελματίας; Ο οικογενειάρχης; Μας νοιάζει ή όχι η υγεία του; Η ζωή του; Μας ενδιαφέρει αν θυμάται τι έγινε από το χτύπημα και μετά; Αν θα καταρρεύσει στα αποδυτήρια ή αν θα ζαλίζεται στο σπίτι του το βράδυ;

Δουλειά ενός δημοσιογράφου σε ένα site - αθλητικό ή μη, σε μια εφημερίδα ή ραδιόφωνο, δεν είναι μόνο να καταγράφει τα γεγονότα ή να ενημερώνει, να εκθειάζει το μεγαλείο της ομαδάρας, να γκρινιάζει για τον διαιτητή, να εξιτάρει τον οπαδό, να ανεβάζει τους τόνους ή να τους κατεβάζει. Δουλειά ενός δημοσιογράφου, είναι και να προειδοποιεί. Όσο είναι νωρίς ακόμα, όσο κάποιοι τη βγάζουν «με γρατζουνιές» και μια αξονική. Θα ήθελα πάρα πολύ σήμερα, αυτό που έγινε στο «Κλεάνθης Βικελίδης» με τον Μαρινάκη αλλά και αυτό που έγινε με τον Κύργια, να είναι η αφορμή να ξεκινήσω, να ξεκινήσει, να ξεκινήσουμε μια καμπάνια ενημέρωσης για τους κινδύνους που κρύβονται πίσω από το διαδεδομένο άθλημα που λέγεται ποδόσφαιρο.

'Έμεινε στην Θεσσαλονίκη ο Μαρινάκης

Να βγουν ειδικοί και να μας πουν τι μπορούν να προκαλέσουν οι χιλιάδες κεφαλιές που κάνει ένας ποδοσφαιριστής σε όλη του την καριέρα, σε προπονήσεις και αγώνες, από μια μπάλα που έρχεται με τάδε χιλιόμετρα από ένα βολέ ή ένα χτύπημα φάουλ όταν εκείνος στέκεται στο τείχος και την τρώει στο δόξα Πατρί. Να πει κάποιος υπεύθυνα ότι κανένας δεν παθαίνει ζημιά, διάσειση, εσωτερική αιμορραγία από μια τέτοια κεφαλιά, από ένα χτύπημα κεφάλι με κεφάλι, από μια γονατιά στο κεφάλι πάνω στη φάση.

Μακάρι να αποδειχθεί ότι είμαι υπερβολικός, ότι δεν υπάρχει κίνδυνος, ότι είναι μια στις χίλιες ή μια στο εκατομμύριο, ότι δεν θα την πατήσουν οι ποδοσφαιριστές σαν κάποιους μποξέρ, οι οποίοι από τα πολλά χτυπήματα που έχουν δεχθεί στο κεφάλι, στα 50 ή τα 60 τους βγάζουν ένα σωρό κουσούρια, ακόμα και θανατηφόρα. Μακάρι...