Hello Africa
Ο Γιάννης Σκόκας ταξιδεύει μέχρι την Αφρική και ανακαλύπτει πόσο ευτυχισμένοι είναι οι κάτοικοι της που δεν έχουν το χειρότερο πρωτάθλημα στον κόσμο.
Στην μακρινή Ουγκάντα μπορούν πια να νιώθουν χαρούμενοι που δεν διαθέτουν το χειρότερο πρωτάθλημα στον πλανήτη Γη. Το ίδιο και στο Κονγκό, όπου μάλιστα ετοιμάζονται να βραβεύσουν τους διαιτητές τους, αφού βλέποντας τα κατορθώματα του Μάνταλου, του Δελφάκη και της υπόλοιπης τρελοπαρέας της ελληνικής διαιτησίας, διαπίστωσαν ότι δεν έχουν τους χειρότερους και πιο επικίνδυνους ρέφερι που κυκλοφορούν στο παγκόσμιο στερέωμα. Αλλού τα έχουν τα πρωτεία…
Η αστυνομία του Νίγηρα διάγει τις καλύτερες ημέρες της διότι βρήκε μια «αδελφή ψυχή» στο πρόσωπο της ΕΛ.ΑΣ.. Βλέπετε δεν θα έχουν πια μόνο οι… Νιγηραίοι πολισμάνοι το προνόμιο να πνίγουν με χημικά ένα γήπεδο γεμάτο οικογένειες και να χτυπούν αλύπητα τον κόσμο του Παναθηναϊκού δίχως να προκληθούν.
Και στη Σομαλία όμως αισθάνονται υπερήφανοι για το τρελό κυνηγητό των αρειανών στον βοηθό στο γήπεδο του Πλατανιά, για τις προκλητικές χειρονομίες και τα καραγκιοζιλίκια παικτών του Εργοτέλη αλλά και για την «μπούκα» οπαδών του Τριφυλλιού στα αποδυτήρια διότι διαπίστωσαν ότι οι τακτικές τους συνεχίζουν να εφαρμόζονται επιτυχώς και αλλού στον κόσμο.
Στο Μπουρούντι πάλι, πληροφορούμαι ότι ενημερώθηκαν για τη δήλωση του ιδιοκτήτη του Απόλλωνα Σταμάτη Βελλή και στέλνουν αντιπροσωπεία στη χώρα μας προκειμένου να μελετήσουν το ελληνικό πρωτάθλημα και να λάβουν την τεχνογνωσία για μια σειρά θεμάτων όπως το στήσιμο αγώνα, το μαγείρεμα των πινάκων διαιτησίας, τα κολπάκια των παρατηρητών για να βγαίνουν λάδι οι εκλεκτοί ρέφερι, τις ομάδες δορυφόρους, το μοίρασμα των δανεικών κ.ά.
Επίσης τοπικά τηλεοπτικά δίκτυα από το Τσαντ βρίσκονται ήδη καθοδόν για την Κάντζα προκειμένου να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι πώς λειτουργεί η πρώτη συνδρομητική τηλεόραση στον πλανήτη η οποία επιτρέπει στους δημοσιογράφους της να σχολιάζουν διεξοδικά τις διαιτητικές αποφάσεις όλων των αθλημάτων (ακόμη και του Τσάμπιονς Λιγκ) πέραν του ελληνικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, όπου προφανώς πέφτει μούγγα έπειτα από απαίτηση του ενός.
Σχετικά αιτήματα υπάρχουν και από ΜΜΕ του Τζιμπουτί καθώς θέλουν να δουν από κοντά πώς λειτουργεί το σύστημα (αυτο)φίμωσης των δημοσιογράφων, οι οποίοι τις περισσότερες φορές σφυρίζουν κλέφτικα, είτε γιατί φοβούνται για τη σωματική τους ακεραιότητα, είτε διότι θέλουν να έχουν καλές σχέσεις με τις ΠΑΕ για να έχουν και πρόσβαση στις ειδήσεις, είτε διότι έχουν άλλες δεσμεύσεις-υποχρεώσεις, είτε διότι θα τους «τρέχουν» στα δικαστήρια με αγωγές και μηνύσεις. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο νέο φρούτο της δημοσιογραφίας τωνnon paperκαι του άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Κουβέντα όμως για το μεγάλο αφεντικό ποτέ…
Αν δεν το καταλάβατε, η αφρικανική ήπειρος νιώθει περήφανη που μια ευρωπαϊκή χώρα (λέμε τώρα…) ξεπέρασε τη χάρη της. Κατά τα άλλα, η βιτρίνα με τον Πλατινί μας μάρανε…
Το ελληνικό ποδόσφαιρο πάει κατά διαόλου κύριοι και δυστυχώς δεν πρόκειται να δει άσπρη μέρα, διότι αυτοί που το διοικούν κι έχουν τις τύχες του στα χέρια τους, δεν ενδιαφέρονται για το προϊόν, όπως θέλουν να το αποκαλούν, αλλά για την ικανοποίηση των αναγκών και των ορέξεων του ενός.
Για ποιο προϊόν μιλάμε άλλωστε; Για αυτό που σε μια Κυριακή μαζεύει όλους κι όλους 30 ή 40 χιλιάδες θεατές σε εννέα αγώνες; Εχετε αντιληφθεί για ποιο λόγο ο κόσμος έπαψε να έρχεται στο γήπεδο; Η οικονομική κρίση είναι η εύκολη απάντηση για να κρύψουμε το πρόβλημα κάτω απ’ το χαλί, ωστόσο οι αρμόδιοι (όπως κι όλοι όσοι ασχολούμαστε με το αντικείμενο) γνωρίζουν καλά ότι η ρίζα του κακού βρίσκεται στην αναξιοπιστία του προϊόντος, η οποία γίνεται καθολική.
Πέραν μερικών ανόητων, που τους φτύνουν και νομίζουν ότι βρέχει μετρώντας ένα προς ένα τα ρεκόρ που καταρρίπτει στο ελληνικό πρωτάθλημα ο φοβερός και τρομερός Ολυμπιακός, όλοι οι υπόλοιποι έχουν αντιληφθεί πώς παίζεται το παιχνιδάκι. Γι’ αυτό και αποφάσισαν οι ίδιοι να φτύσουν το ελληνικό πρωτάθλημα, είτε αγνοώντας το επιδεικτικά, είτε παρακολουθώντας το εξ αποστάσεως. Ακόμη και η κάθετη πτώση των πωλήσεων των δέκα αθλητικών εφημερίδων, που τις καθημερινές φτάνουν μόλις 35.000 φύλλα και τις Δευτέρες 50.000, αποτελεί ένα ενδεικτικό στοιχείο της απέχθειας του φιλάθλου προς το προϊόν, το οποίο κάθε Κυριακή ευτελίζεται και ξεφτιλίζεται απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας.
Κάθε αγωνιστική υπάρχει τουλάχιστον ένα παιχνίδι με το οποίο… γελάμε ή κλαίμε για τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται. Πιστεύετε πώς είναι τυχαίο ότι οι παίκτες του στοιχήματος από τις αρχές της εβδομάδας αναζητούν μανιωδώς πληροφόρηση για το ματς που θα… μυρίζει περισσότερο; Κι έρχεται η Κυριακή και δικαιώνονται βλέποντας ομαδούλες που παλεύουν για την παραμονή τους και υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν μπορούν να αλλάξουν τρίτη πάσα και σκοράρουν με το σταγονόμετρο, να μετατρέπονται σε…Μπαρτσελόνες για 90 λεπτά.
Αυτά βεβαίως είναι λεπτομέρειες για τους αρμόδιους, οι οποίοι δεν χαλάνε τη ζαχαρένια τους. Εχεις αποδείξεις θα σου πουν; Φέρ’ τες, αλλιώς σώπασε για πάντα. Κι η… φάμπρικα συνεχίζει το έργο της, ενώ στο τέλος της ημέρας θα βρεθείς και κερατάς και δαρμένος. Οπως θα συμβεί στην προκειμένη περίπτωση με τον Αρη, τον Παναθηναϊκό και τον Βελλή, που θα τιμωρηθούν από τα πειθαρχικά όργανα μολονότι έχουν σφαγιαστεί...
Μην το ψάχνετε λοιπόν, φαύλος κύκλος είναι και θα συνεχίσει να είναι αν δεν ορθώσουν ανάστημα, πέραν των Αλαφούζων, των Σαββίδηδων και των Βελλήδων, όλοι εκείνοι οι οποίοι κάθε Κυριακή τους πατάνε το κεφάλι στο έδαφος για να νιώσουν επιδεικτικά ότι είναι υποχείρια ενός κρουπιέρη που μοιράζει μονίμως σημαδεμένη τράπουλα. Επειδή όμως δεν το βλέπω να αλλάζει το έργο, ίσως έφτασε
