Είναι η πλέον άχαρη εποχή για να γράψεις το οτιδήποτε μετά από ένα επίσημο παιχνίδι, πολύ περισσότερο αν είναι το πρώτο της σεζόν. Συνήθως η υπερβολή, τα βίαια συμπεράσματα και οι... υψηλού επιπέδου καφενειοαναλύσεις κάνουν την σαρωτική τους εμφάνιση, λες και οι ομάδες έχουν παίξει ήδη καμιά δεκαριά ματς.

Έτσι όπως δεν ήρθε το τέλος του κόσμου για τον ΠΑΟΚ μετά το 0-0 με την Ξάνθη, έτσι και δεν συνέβη τίποτα τρομερό μετά το 3-0 του Ολυμπιακού επί του Πανιωνίου. Ή αυτό της ΑΕΚ το Σάββατο απέναντι στον Πλατανιά. Όσο κι αν είδατε "ομορφιές" γενικότερα στον Τύπο, τίποτα ουσιαστικό δεν συνέβη...

Δηλαδή να γράψεις και να αναλύσεις τι; Να μιλήσεις για κέρδη; Με τι δείγμα; Ένα παιχνίδι; Δύσκολο. Αφελές. Ή να αναλωθείς σε αρνητική κριτική του στυλ "ήρθε το τέλος"; Κέρδισε λοιπόν ο Ολυμπιακός με 3-0 τον Πανιώνιο. Μια νίκη που δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για τους Πειραιώτες, πέραν του βαθμολογικού κέρδους των τριών βαθμών.

Ένα αποτέλεσμα που θεωρείται αυτονόητο, δεδομένο, δεν έχει κάποια ξεχωριστή σημασία. Στην αντίθετη περίπτωση, το συζητούσαμε. Τότε ναι, θα ήταν είδηση. Δεν μιλάω για ήττα, μια ισοπαλία να ερχόταν το παιχνίδι θα ισοδυναμούσε με καταστροφή. Λες και ο άλλος δεν παίζει...

Μου θυμίζει την γνωστή lose-lose situation, που όλοι ανεξαιρέτως έχουμε βιώσει με μια γκόμενα. Της φέρεσαι καλά; Της κάνεις τα κέφια; Την πας μια εκδρομή; Ασχολείσαι συνεχώς με το τι χρειάζεται εκείνη; Ε, δεν κάνεις και τίποτα σπουδαίο, σιγά, τα αυτονόητα κάνεις. Θες και παράσημο; Σιγά μην σου στήσουμε και ανδριάντα...

Τι; Δεν της κάνεις τα κέφια; Δεν της αγοράζεις δώρα; Δεν ασχολείσαι συνεχώς μαζί της; Είσαι αναίσθητος, ρηχός, παρτάκιας. Μάζεψε τα και στη μάνα σου.

Κάπως έτσι είναι και αυτές οι νίκες στην αρχή της σεζόν για τον Ολυμπιακό κόντρα σε θεωρητικά ασθενέστερους αντιπάλους. Και επειδή η αλήθεια είναι ότι δεν συνιστούν είδηση, ούτε αποτελούν δείγμα του τι θα δεις συνολικά μέσα στη σεζόν, ξεκινάνε οι υπερβολές. Είτε στα υπέρ, είτε στα κατά. Κάτι ζυγισμένο δεν θα διαβάσεις, διότι συνήθως δεν ιντριγκάρει, όσο κι αν είναι πιο κοντά σε αυτό που επιτάσσει η λογική της εποχής: είναι μόλις το ΠΡΩΤΟ ματς. Κανείς δεν μπορεί να είναι "παιχταράς" ή "παλτό".

Για παράδειγμα ήταν το επίσημο ντεμπούτο του Ντα Κόστα. Ο Μαροκινός ήταν κακός; Κάθε άλλο. Καλά στοιχεία παρουσίασε. Αλλά πόσο παραπάνω να σταθείς σε αυτόν, σε ένα παιχνίδι που ο Ολυμπιακός ελάχιστα κινδύνευσε; Πώς θα τον βαφτίσεις "σταθερό", "βράχο", "ηγέτη", όταν δεν τον είδες να λειτουργεί κάτω από συνθήκες πίεσης;

Ένα ακόμη παράδειγμα είναι αυτό του Ντουρμάζ. Πολλοί είδαν έναν παίκτη διαφορετικό σε σχέση με πέρσι, κάποιοι ίσως βιαστικά μιλάνε για "νέα μεταγραφή". Πράγματι ο Σουηδός είχε μεγαλύτερη ενέργεια, ενθουσιασμό, διάθεση για πρωτοβουλίες και συμμετοχή στο παιχνίδι.

Η ασίστ στον Φορτούνη και το καλοχτυπημένο φάουλ που του έβγαλε ο Παπαδόπουλος, ήταν οι καλύτερες στιγμές του στο παιχνίδι. Μοιάζουν αυτά αρκετά για να μιλάει κανείς για "νέα μεταγραφή"; Μακάρι να συνεχίσει να ανεβαίνει ο Ντουρμάζ, αλλά μπορεί να το κάνει και δίχως τις φανφάρες.

Εξάλλου και κόντρα στον Πανιώνιο δεν ξέχασε κάποια από τα περσινά του κουσούρια: τις συνήθως κακές τελικές του αποφάσεις, στιγμές αφέλειας, την τακτική να πηγαίνει περίπατο και το πρέσινγκ στον... κόκκορα. Όποιος θα είχε το κουράγιο να ξαναδεί το παιχνίδι, μάλλον θα συμφωνούσε.

Τους δύο παίκτες πιο πάνω τους έφερα ως απλά παραδείγματα. Σίγουρα θα ακούσετε και θα διαβάσετε για κάθε έναν της κυριακάτικης ενδεκάδας. Αλλά ας μην το κουράζουμε. Τι να κάτσουμε να πούμε ρε παιδιά; Να αναλύσουμε τώρα τι; Σε μια ομάδα που σε λίγο διάστημα θα είναι αρκετά διαφορετική; Μάνι μάνι με Καμπιάσο και Ντομίνγκες στην ενδεκάδα μιλάμε για άλλη ιστορία.

Βάλτε σε αυτούς τον Σεμπά και ίσως έναν παίκτη ακόμη, καθώς ο Σίλβα ήταν αινιγματικός σχετικά με το τι μπορεί να επιφυλάσσει η μεταγραφική περίοδος για τον Ολυμπιακό μέχρι το τέλος της...

Για τα επίπεδα της εποχής οι "ερυθρόλευκοι" δεν ήταν άσχημοι κόντρα στον Πανιώνιο. Αλλά συμπεράσματα απόλυτα για παίκτες ή γενική εικόνα δεν μπορούν να υπάρξουν. Το ζητούμενο για τον Σίλβα και τους παίκτες είναι περισσότερο σε πόσο καλή φάση θα βρίσκονται με το ξεκίνημα του Champions League.

Από το συνέβη το βράδυ της Κυριακής στο Φάληρο υπάρχουν πραγματάκια να πεις. Όπως η χρησιμοποίηση του Μπουχαλάκη στο βασικό σχήμα. Όχι γιατί δεν υπήρχε άλλη λύση, αλλά γιατί έχει κάνει "κλικ" στον Σίλβα. Όπως και ο Βούρος, τον οποίο ο Πορτογάλος τεχνικός προτίμησε σε σχέση με τον Αυλωνίτη, έστω και για τον πάγκο.

Ή το γεγονός πως ο προπονητής του Ολυμπιακού σκέφτεται τον Σεμπά ακόμη και για την κορυφή της επίθεσης. Ακόμη ακόμη αν θέλετε, την συνεχιζόμενη από την προετοιμασία μέχρι σήμερα "τρεις λαλούν και δύο χορεύουν", παρουσία του Μαζουακού.

Ας τελειώσουμε την κουβέντα με τον Μάρκο Σίλβα. Ξεκάθαρες ιδέες, ευδιάκριτη ποδοσφαιρική φιλοσοφία και λόγια μετρημένα, χωρίς περιστροφές, προσαρμοσμένα στην πραγματικότητα. Ούτε εξυπνάδες, ούτε υπεκφυγές, ούτε υπερβολές στην προσπάθεια να "κερδίσει" κάτι περισσότερο από αυτό που αναλογεί την παρούσα στιγμή στον ίδιο ή την ομάδα του.

Ίσως σε πολλούς αυτά να μοιάζουν λεπτομέρειες, αλλά στον Ολυμπιακό τουλάχιστον, δεν είναι. Ίσα ίσα που μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο -θετικό- στη διάρκεια της θητείας του Πορτογάλου στον "ερυθρόλευκο" πάγκο.