Όταν πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του σε γήπεδο του ΝΒΑ, ήταν 26 χρόνων. Τριάντα εννέα χρόνια αργότερα και έπειτα από μια επέμβαση στο γόνατο (που τον έχει περιορίσει στο σπίτι του, στο Newtown Square) ο Joey Crawford ενημερώνει ότι " τελείωσα, όχι γιατί έχασα το πάθος μου. Το έχω αυτό και είναι τρέλα. Αλλά φτάνεις σε ένα σημείο που λες "δεν θέλω να ξεφτιλιστώ. Και ήταν τόσο καλά όσα έζησα, που θέλω να φύγω ενώ είμαι στο ζενίθ. Όχι όταν φτάσω στο ναδίρ. Θέλω να σφυρίζω τελικούς. Δεν θέλω να είμαι διαιτητής, για να είμαι διαιτητής". Κάντε μια στάση εδώ και ονοματίστε πέντε ρέφερι του "άλλου πλανήτη". Πόσοι δεν βάλατε τον Crawford στην πεντάδα; Αυτά!

Για τους φιλάθλους του ΝΒΑ είναι ο οξύθυμος διαιτητής. Για τους παίκτες, ο βασιλιάς των troll. Για τους κατοίκους της κοινότητας, Wayne στην Pennsylvania είναι ο τύπος που τους έδινε την αλληλογραφία τους. Πώς προτιμά να τον θυμούνται; Αν τον ρωτάτε, θα σας πει ότι δεν θέλει να τον θυμούνται, γιατί όπως λένε μεταξύ τους οι ρεφ "ο καλός διαιτητής είναι αυτός που περνά απαρατήρητος". Η αλήθεια είναι πως ο Joey Crawford μόνο αυτό δεν ήταν στα 39 χρόνια που φορούσε τη σφυρίχτρα του στο ΝΒΑ. Θα προσθέσει και ότι δεν έφταιγε για όλα εκείνος. Ποιος έφταιξε; Ο πατέρας του, Shaq, ο οποίος ήταν επί 20 χρόνια διαιτητής στη Major League Baseball (ανέλαβε περισσότερα από 3.100 παιχνίδια) και ο αδελφός του, Jerry, που ακολούθησε τα χνάρια του πατέρα τους. Εκείνος είπε να κάνει την έκπληξη...

" Το μπάσκετ ήταν ανέκαθεν το πάθος μου. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα ήθελα να κάνω κάτι άλλο. Ξεκίνησα από το μηδέν. Στην αρχή πήγαινα από το ένα γυμναστήριο στο άλλο, σε τοπικές λίγκες. Δεν ήξερα τι έκανα. Ήμουν 18 χρόνων και δεν είχα καν αυτοκίνητο. Για να ζήσω, έκανα τον ταχυδρόμο. Είχα μάθει ποια σπίτια είχαν σκύλο -ώστε να προφυλάσσομαι-, όλες τις διαδρομές. Αντικαθιστούσα τους πάντες. Μετά, πήγα στην Eastern League, όπου δούλεψα για τέσσερα χρόνια και όταν ήμουν 25 μπήκα στο ΝΒΑ". Η θεαματικότερη λίγκα στον πλανήτη είχε προσθέσει ένα χρόνο νωρίτερα τέσσερις ομάδες στη λίστα που είχε φτάσει τους 22 οργανισμούς και κάθε αγώνας περιλάμβανε δυο διαιτητές -ενώ δεν υπήρχε ακόμα τρίποντο.

" Αυτό που θυμάμαι από το πρώτο μου παιχνίδι ήταν πως ήμουν τόσο αγχωμένος και τόσο ενθουσιασμένος, που έκανα εμετό την επομένη". Το ετήσιο εισόδημα του ήταν 16.000 δολάρια, αλλά δεν τον ένοιαζε τίποτα άλλο, πέραν του ότι έκανε τη δουλειά που πάντα ήθελε να κάνει, από όταν ήταν 13 χρόνων. Η πρώτη έντονη στιγμή που είχε ήταν τρία χρόνια μετά. "Ήμουν ακόμα παιδί, ήμουν 28, όταν πήγα στο Los Angeles και δίπλα από το σημείο όπου ακούμπησα το μπουφάν μου, καθόταν ο Jack Nicholson. Ήμουν τεράστιος φαν του. Λάτρευα ό,τι είχε κάνει. Γύρισα και του είπα "τι κάνεις Jack;" και μου απάντησε "εσύ Joe;". Έπαθα πλάκα. Πήγα αμέσως να τηλεφωνήσω στη σύζυγο μου, Mary, να της πω τι είχε γίνει. Να θυμίσω πως τότε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα. Όταν απάντησε, ούρλιαξα "ο Jack Nicholson με ξέρει"!.

Δεν ξέρω σε ποιον έδωσα την πρώτη τεχνική ποινή

Μεταξύ πολλών, έχει χαρακτηριστεί ο μετρ του "ταυ". Τον ρώτησαν αν θυμάται ποιος ήταν ο πρώτος που είχε τιμωρήσει -ποτέ- με τεχνική ποινή. " Ειλικρινά θα σας πω ότι δεν έχω ιδέα. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Δεν μου αρέσει που το ομολογώ, αλλά έχω δώσει τόσες. Στην αρχή, τις μοίραζα σαν καραμέλες. Μια φορά έδειξα το "ταυ" στον Don Νelson, γιατί με κοιτούσε επίμονα. Είχε βάλει τα χέρια στο στήθος και με κοιτούσε. Συνέχισε να το κάνει και στο time out και δεν μου άρεσε καθόλου.

Κάποιοι τύποι στο Cleveland με είχαν σταματήσει στο αεροδρόμιο, για να μου πουν ότι ήταν δίπλα στον πάγκο όταν είχα τιμωρήσει με τεχνική ποινή τους Brad Daugherty και Larry Nance επειδή γελούσαν. Είχα κάνει κάτι που δεν τους άρεσε, άρχισαν να γελούν και δεν έλεγαν να σταματήσουν. Πήγα κοντά τους, τους είπα "θέλετε να φύγετε; Ε, φύγετε". Μια άλλη ιδιαίτερη ιστορία είναι από την ημέρα " που έκανα την κίνηση με τόση δύναμη που έπαθα κάταγμα στο δείκτη! Έκτοτε, άλλαξα τον τρόπο και χρησιμοποιούσα το μικρό δάχτυλο του χεριού". Παρεμπιπτόντως, ο παίκτης που την "έφαγε" ήταν ο Bill Fitch. Θυμάται επίσης, ότι σε συνέντευξη που είχε δώσει ο Moses Malone, τον είχε κατατάξει στους 10 καλύτερους διαιτητές. " Την ίδια ημέρα, σφύριζα στο Denver, νομίζω εναντίον των Sixers και η πρώτη μου απόφαση ήταν ένα φάουλ, σε διεκδίκηση χαμένης μπάλας, από τον Malone. Γύρισε, με κοίταξε και μου είπε "αυτό δεν ήταν απόφαση που ανήκει στο ΤΟΡ10"".

Στο camp που γίνεται πριν την εκκίνηση της σεζόν, κάθε διαιτητής παίρνει 12 σφυρίχτρες. " Εγώ κρατώ μια εξτρά στην τσέπη μου, πάντα γιατί έχω τη συνήθεια να τις σπάω με τα δόντια μου. Το μόνο που ελπίζω είναι κάποιος να κάνει τα απαραίτητα για να ζήσω, αν πνιγώ".

Σε παρακαλώ, μην τα κάνεις σκατά

Το πρώτο παιχνίδι playoff που εμφανίστηκε, ήταν " στην πέμπτη μου σεζόν, στο San Antonio. Είχε πεθάνει από το φόβο μου. Δεν θυμάμαι καν ποιοι έπαιζαν. Η μόνη ανάμνηση που έχω είναι να λέω την παραμονή, στον εαυτό μου "σε παρακαλώ, μην τα κάνεις σκατά". Δεν κοιμήθηκα δευτερόλεπτο". Είναι ο μόνος -στην ιστορία- που είχε αναλάβει τρεις έβδομους τελικούς. " Όταν μπαίνεις στο γήπεδο και ξέρεις πως δεν υπάρχει άλλο παιχνίδι προσεύχεσαι να είσαι ο καλύτερος που μπορείς, εκείνο το βράδυ, γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο έπειτα από αυτό. Όταν τελειώνει το ματς και κανείς δεν μιλά για σένα... ωωωωωωω, είναι η ώρα να κάνεις πάρτι. Είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο". Το κοντέρ του έχει γράψει 313 παιχνίδια playoffs (περισσότερα από κάθε άλλον), συμπεριλαμβανομένων 50 τελικών. Αριθμός που έχουν "πιάσει" οι μισοί από τους Hall of famers παίκτες. Σε ό,τι αφορά τις κανονικές περιόδου, τα παιχνίδια του έχουν ξεπεράσει τα 2.500, με ένα μ.ο. 76 ματς την κάθε αγωνιστική περίοδο. Βάλτε και τα πέρα δώθε και θα καταλάβετε πως η δουλειά του ήταν εν πολλοίς η ζωή του.

Αυτές οι βραδιές ήταν η έμπνευση μου. Ο πρώτος τελικός που διηύθυνα ποτέ, ήταν το 1986, μεταξύ της Boston και του Houston. Ήμουν μαζί με τον Jake O'Donnell. Στην τέταρτη περίοδο, ο Robert Parish έκανε μια κίνηση και όλοι σταμάτησαν. Πήγα στον Jake και τον ρώτησα "τι έγινε;". Μου είπε "τι είδες;" και του εξήγησα "μα δεν σφύριξα", πριν με διαβεβαιώσει ότι το είχα κάνει. Τελικά αποδείχθηκε, πως το σφύριγμα προερχόταν από κάποιον οπαδό, μόνο που εγώ τότε ήμουν παιδί και ο Jake θρύλος, οπότε κανείς δεν με πίστεψε". Αν συγκρίνει αυτό το ματς με τους τρεις έβδομους τελικούς, καταλήγει στο ότι " η καριέρα μου ήταν θαυμάσια. Και κάναμε καλή δουλειά. Ξέρεις πώς το ξέρω; Δεν είπε κανείς τίποτα για τους ρέφερι, όταν οι αγώνες είχαν τελειώσει".

Στο δεύτερο τελικό της Δύσης, το 2003, όταν οι Spurs αντιμετώπιζαν τους Mavs, είχε δώσει τέσσερις τεχνικές ποινές, στα πρώτα 10.11'' που οδήγησαν στην αποβολή του τότε κόουτς του Dallas, Don Nelson και του συνεργάτη του, Del Harris. Δυο από αυτές δόθηκαν σε timeout και ενώ ο Nelson είχε εξαπολύσει επίθεση στον ρεφ. Ο Harris αποβλήθηκε, γιατί μπήκε μέσα στον αγωνιστικό χώρο προκειμένου να διαμαρτυρηθεί για φάουλ που δεν είχε δοθεί στον Duncan, για αντικανονική άμυνα.

Τον ρώτησαν αν μετανιώνει για κάτι. Είπε δυο σκηνικά που έθεσαν εν αμφιβολία τη συνέχιση της καριέρας του.. "Το πρώτο αφορά τις ενέργειες μου, που είχαν ως συνέπεια να δηλώσω ένοχος στην κατηγορία της δήλωσης λανθασμένου εισοδήματος, το 1998". Ήταν τότε που το -ας πούμε- ΣΔΟΕ των ΗΠΑ είχε ερευνήσει περιπτώσεις διαιτητών που "τσέπωναν" μέρος των χρημάτων που προορίζονταν για τα αεροπορικά εισιτήρια. Αποδείχθηκε ότι ήταν οκτώ εκείνοι που προέβησαν στην παραβατική συμπεριφορά. Ήταν στη λίστα. Παραιτήθηκε και εξέτισε την ποινή έξι μηνών κατ' οίκον περιορισμού και τριών χρόνων με αναστολή, για να επιστρέψει στα παρκέ το 1999. "Το δεύτερο ήταν το 2007, οπότε έγινε ό,τι έγινε με τον Duncan".

Το 2007 ήταν ο πρωταγωνιστής περιστατικού που όπως είπε, του άλλαξε τη ζωή. Ήταν στο παιχνίδι των Spurs με τους Mavs, όταν ο Tim Duncan ξέσπασε στα γέλια, με αυτά που έδινε ο ρεφ. Η φάση συνεχίστηκε με διαπληκτισμό (" με κοίταξε και μου είπε "θες να τσακωθούμε; Θες; Δεν έχω πρόβλημα μαζί του, αλλά αν θέλει να τσακωθούμε, αυτό θα γίνει" είχε αποκαλύψει ο Duncan) και την αποβολή του star των Spurs. Η κατάληξη αφορούσε την τιμωρία του Crawford, από τον τότε κομισάριο David Stern. Τον απέκλεισε επ' αόριστον και κάπως έτσι δεν πάτησε σε παρκέ ΝΒΑ Finals εκείνης της σεζόν. Κάπως έτσι, σταμάτησε το σερί των 21 διαδοχικών χρόνων που φορούσε τη σφυρίχτρα σε τελικούς.

Ο Stern είχε δηλώσει πως "δεδομένων των παρόμοιων τέτοιων συμπεριφορών του, μια σημαντική τιμωρία είναι επιβεβλημένη. Μολονότι ο Joey είναι μεταξύ των καλύτερων διαιτητών μας, πρέπει να αναλάβει την ευθύνη των πράξεων του, όταν είναι εντός των τεσσάρων γραμμών και θα έχουμε επιπρόσθετες συζητήσεις μαζί του, για να είμαστε σίγουροι πως έχει καταλάβει τις υποχρεώσεις του". Τι απάντησε; Ότι θα έκανε το ίδιο, αν η ιστορία επαναλαμβανόταν, με τον Duncan να λέει πως "έχει προσωπική vendetta εναντίον μου" και να... τον τιμά στο Halloween που ακολούθησε, με τη βοήθεια του Tony Parker.

Σε email που έστειλε στους συναδέλφους του και τον Stern, έγραψε ότι "αν ο εργοδότης μου δεν πιστεύει ότι αυτό που έκανε ο παίκτης είναι ανεπίτρεπτο, τότε έχουμε πρόβλημα". Επέμεινε πως ο Duncan άξιζε τις δυο τεχνικές ποινές "γιατί δεν έδειξε σεβασμό στο παιχνίδι, με το να γελά και να κοροϊδεύει τους διαιτητές". Σε άλλο email, προς το ειδησεογραφικό site Bloomberg News τόνισε ότι δεν πίστευε πως θα ξανασφυρίξει παιχνίδι, πριν καταλήξει στο "σας παρακαλώ να μη λυπάστε για εμένα. Έζησα μια μοναδική καριέρα". Ειρήσθω εν παρόδω, η καριέρα του συνεχίστηκε -μια χαρά- έως και φέτος. Πώς;

Συναντήθηκε με το ΝΒΑ, στις 30/7 του 2007, άκρη δεν βρέθηκε και δυο μήνες αργότερα (στις 17/9) η λίγκα ανακοίνωσε πως επιστρέφει στη λίστα. τι μεσολάβησε; Ένα ραντεβού, μόνο με τον Stern και η υπόσχεση ότι θα παρακολουθήσει μαθήματα ελέγχου οργής. Ο κομισάριος είχε πει και ότι " είμαι ικανοποιημένος με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη διαχείριση ενός αγώνα και τον επαγγελματισμό που περιμένει το ΝΒΑ από εκείνον. Θα καταφέρει να ανταποκριθεί στα στάνταρ".

Σε άρθρο που έγραψε πρόσφατα, για τους New York Times αποκάλυψε ότι " το θέμα με τον Duncan πιθανότατα άλλαξε τη ζωή μου. Ήταν η στιγμή που διαπίστωσα πως ίσως ο τρόπος με τον οποίον διαχειριζόμουν τα πράγματα, δεν ήταν ο αρμόζον και έπρεπε να τον αναπροσαρμόσω. Μου έδωσε διαφορετικές οδούς, για να διαχειρίζομαι μια διαμάχη. Όχι μόνο εντός γηπέδου, αλλά και εκτός. Ένιωσα πως δεν είχα τη δύναμη να τα καταφέρω και αναζήτησα τη βοήθεια ειδικού, κάποιον να με βοηθήσει να γίνω καλύτερος. Είχα δει αθλητικό ψυχολόγο, πριν το περιστατικό. Μετά, τον έβλεπα πολύ πιο τακτικά. Το όνομα του είναι Joel Fish. Έχει δουλέψει με πολλούς αθλητές και μου έδωσε μια νέα προοπτική" επί του ελέγχου των νεύρων του. Kαλά. Μην το πάρετε και τοις μετρητοίς.

" Ακόμα έχω εξάρσεις" είχε παραδεχθεί πριν ένα μήνα, στο NBA TV και ανέφερε το περιστατικό με τον Timofey Mozgov, στον τέταρτο τελικό του 2015, όταν είπε στον Ρώσο να σκάσει. " Μόλις βγήκε από το στόμα μου η φράση, ήξερα πως έχω κάνει λάθος και ήλθε προς το μέρος μου ο LeBron. Μου λέει "Joey δεν μπορείς πια να μιλάς έτσι" και ζήτησα συγγνώμη σε 3''. Δεν το εννοούσα. Δεν ήθελα να κάνω ό,τι έκανα. Αν με τιμώρησαν; Φυσικά και πλήρωσα πρόστιμο και ήταν λογικό γιατί είχα κάνει βλακεία".

Αυτό που έμαθαν όλοι, μέσω συνέντευξης που είχε δώσει στους New York Times το 2012, ήταν πως το ευέξαπτο του είχε ρίζα στον πατέρα του, Shag Crawford, ο οποίος ήταν διαιτητής στο MLB. " Ήταν πολύ επιθετικός τύπος. Όταν τον παρακολουθούσα, έβλεπα κυρίως αυτό. Έτσι μεγάλωσα. Είναι μια προσέγγιση που έμαθα από τον πατέρα μου, ο οποίος διαρκώς επαναλάμβανε ένα παλιό αξίωμα του baseball: πως ο διαιτητής έχει πάντα δίκιο". Ναι, είχε πάντα πλήρη επίγνωση του τι λένε για εκείνον " αλλά έτσι είχα μεγαλώσει, βλέποντας ό,τι μου είχε πει ο πατέρας μου, στην πράξη. Για πολλά χρόνια, δεν ήξερα ότι υπάρχει άλλος τρόπος. Οι μέντορες μου προσπαθούσαν να με συνεφέρουν. Αλλά δεν τα κατάφεραν. Όταν αποσύρθηκε ο πατέρας μου, από την ενεργό δράση, του είχα πει πως δεν μπορεί ένας διαιτητής να λέει ό,τι έλεγε εκείνος στους αθλητές. Με κοίταξε και με έβρισε".

Οι περισσότεροι παίκτες ήξεραν πολύ καλά ότι έχει ένα θέμα... με το ταμπεραμέντο του, αλλά αναγνώριζαν ότι η προτεραιότητα του είναι να αφήνει όσους μετέχουν στα ματς να 'χουν το χώρο τους, ενώ όταν δεν τσακωνόταν είχε μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Ποιον παίκτη ήθελε εκείνος να βλέπει συνεχώς μπροστά του; " Τον Charles Barkley. Ήταν ένας από τους αγαπημένους μου. Συνήθιζα να του δίνω πολλές τεχνικές ποινές, αλλά δεν το έπαιρνε προσωπικά, ούτε το κουβαλούσε στο επόμενο ματς. Πάντα τον εκτιμούσα για αυτό". Ένας άλλος ήταν " o Manute Bol, καλά να είναι εκεί που είναι. Έβαζε τρίποντο και στην επιστροφή στην άμυνα, συναντιόνταν τα βλέμματα μας. Σήκωνε ένα δάχτυλο του χεριού και μου έλεγε με "σπασμένα" αγγλικά "Νο1 σέντερ στη λίγκα: Manute Bol".

Μια άλλη συνήθεια που είχαν λατρέψει οι αθλητές "ήταν ο τρόπος που έδειχνα το επιθετικό φάουλ. Σήκωνα ένα δάχτυλο, σαν να σημάδευα με όπλο. Θυμάμαι τον Damon Jones να με κυνηγά και να μου λέει "έλα Joe. Δώσε μου την παράβαση". Εκείνοι που ουδέποτε του είπαν κάτι "καλό ή κακό" ήταν οι Magic, MJ και Larry Bird. "Οι περισσότεροι παίκτες είναι βέβαιοι πως ξέρουν τα πάντα και για τη διαιτησία, αλλά δεν έχουν ιδέα. Αυτοί οι τύποι σπάνια μου έλεγαν κάτι. Πολύ σπάνια. Δεν είναι απίστευτο; Και το λέω αυτό γιατί μιλάμε για τρεις τύπους που είχαν την μπάλα στα χέρια τους, κατά 75% των κατοχών της ομάδας τους. Προφανώς, είχαν σημαντικότερα πράγματα με τα οποία προτιμούσαν να ασχολούνται".

Η πραγματικότητα είναι πως λίγοι έχουν καταφέρει να αποτελέσουν μέρος του παιχνιδιού, όπως αυτός, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω ήταν και ένας εξαιρετικός διαιτητής. Είτε επιδίδεται σε μια... extravagant κίνηση, είτε δίνει μια, δυο, τρεις (10) παραπάνω τεχνικές ποινές, κατάφερνε να κλέψει την παράσταση. Όχι πείτε μας, ποιος άλλος μπορεί να δώσει ένα απλό φάουλ, με τον τρόπο που το έχει κάνει αυτός.

Παρ' όλα αυτά, επιμένει πως " δεν θέλω να τραβώ την προσοχή. Πραγματικά, δεν έχω ανάγκη να γίνομαι ο πρωταγωνιστής. Τότε γιατί είμαι τόσο υπερβολικός στο πώς δείχνω τις παραβάσεις; Επειδή θέλω να αναδείξω τη σοβαρότητα τους". Στο σπίτι, είναι άλλος άνθρωπος. Η σύζυγος του, επί 44 χρόνια, διαβεβαιώνει ότι " με την οικογένεια του είναι ήρεμος, καλόβολος, αραχτός και ήρεμος". Μαζί απέκτησαν 3 παιδιά και εσχάτως μετρούν 9 εγγόνια. Πώς αντιδρά εκείνη όταν βλέπει τον σύντροφο της να χάνει τη ψυχραιμία του στα ματς; "Oh God no" είναι η φράση που χρησιμοποίησε, με γέλιο πριν καταλήξει στο "μην τα "παίξεις".

" Όσο μεγαλώνεις, πάντα έχεις να ακούς και ατάκες '"είσαι πολύ μεγάλος για να κάνεις αυτό το πράγμα Crawford". Οι φαν το λένε, η γυναίκα μου το λέει. Όλοι", εξηγεί. Για αυτό και η 39η σεζόν του είναι η τελευταία. Ελπίζει πως θα συνεχίσει να εργάζεται στο ΝΒΑ, στον τομέα της διαιτησίας και με δάκρυα στα μάτια ομολογεί ότι ' είναι κάτι που θα μου λείψει πολύ". Δίπλα του, η επίσης συγκινημένη Mary, λέει " νιώθω πολύ στενοχωρημένη για εκείνον, γιατί αυτή ήταν η ζωή μας". Μα θα τον έχει περισσότερο κοντά της. "Ναι, αλλά δεν ξέρουμε τη ζωή αλλιώς. Αυτή ήταν η ζωή μας για όλα αυτά τα χρόνια και ξέρω πως αυτή η δουλειά ήταν τα πάντα για εκείνον".

Το 2014 είχε λάβει το Golden Whistle Award, τη μεγαλύτερη τιμή που υπάρχει και αφορά το επάγγελμα του, με τη National Association of Sports Officials να βραβεύει την πειθαρχία του, τη λατρεία που είχε για τη δουλειά του, μαζί και τη συγκέντρωση που τον χαρακτήριζε στη συντριπτική πλειοψηφία των αποφάσεων του. Παρ' ότι δεν υπάρχει διαιτητής που να μην επηρεάζεται από συνθήκες και καταστάσεις, δεν υπάρχει άλλος που να είχε τη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα να σφυρίξει ό,τι έβλεπε, ανεξάρτητα από το αν θα τον έκανε... κόκκινο πανί. Ουδέποτε φοβήθηκε να πάρει μια δύσκολη απόφαση, ακόμα και αν αυτό σήμαινε πως θα τον αποδοκίμαζε όλο το γήπεδο -ή θα τον έφτυνε ή θα του πετούσε πράγματα.

" Υπήρξα πάρα πολύ τυχερός. Αυτό που ενοχλεί περισσότερο είναι ότι από τη δεκαετία του '50 υπήρχε ένας Crawford να διευθύνει επαγγελματικά σπορ στις ΗΠΑ. Ο αδελφός του ολοκλήρωσε την καριέρα του το 2010, στη Baltimore. Ήμουν εκεί και δεν μπορούσαμε να συγκρατήσουμε τα δάκρυα μας. Το τελευταίο μου παιχνίδι θα είναι και το τελευταίο που ένας Crawford θα έχει εργαστεί σε μεγάλη λίγκα. Θα είναι περίεργο". Είτε τον αγαπάτε, είτε τον μισείτε, το βέβαιο είναι πως θα λείψει...