Η ερώτηση δεν είναι ρητορική: Είναι ποτέ δυνατόν, να γλυτώσει, αυτός ο τόπος; Και γιατί να γλυτώσει; Δεν δικαιούται να γλυτώσει. Δεν πρέπει να γλυτώσει. Κι όταν λέμε τόπος, δεν ομιλούμε, ούτε για την θάλασσα, ούτε για τον ήλιο, ούτε για τα νησιά αυτής της χώρας, ούτε για τον τάφο της Αμφίπολης, στον οποίο φυλάει σκοπιά, μέρα νύχτα, η Αννα Παναγιωταρέα.

Όταν λέμε, τόπος, μιλάμε για τις ελληνίδες και του έλληνες. Οι οποίοι πρέπει να τιμωρηθούν. Σκληρά. Πολύ σκληρά. Να τραβήξουν κι άλλα, πολύ χειρότερα, απ' όσα έχουν τραβήξει εδώ και τέσσερα χρόνια. Να μπαίνουμε λοιπόν σιγά-σιγά στο κυρίως θέμα, αφού αναφέρουμε μια 100/100 ελληνική παροιμία: "Έχετε γεια γειτόνισες κι εγώ ψωλαρμενίζω".

Κι αν ο καιρός βέβαια είναι καλός και οι συνθήκες το επιτρέπουν πολύ καλά θα κάνει, η κάθε κυρία, να ψωλαρμενίζει. Σε συνθήκες όμως Μνημονίου και σκληρής λιτότητας,το ψωλαρμένισμα, με τη γενική έννοια του όρου, δεν συνάδει.

Που να τη βρεις την όρεξη δηλαδή; Όταν όμως μιλάμε για γυναίκες ισχύει στον μέγιστο βαθμό το σλόγκαν της Αντίντας: "Tίποτα δεν είναι αδύνατον". Έχουμε και λέμε λοιπόν. Κόβει μονέδα από το πρωϊ μέχρι το βράδυ αλυσίδα-καφέ στην Θεσσαλονίκη.

Με την εξής έξτρα παροχή-υπηρεσιών. Δεν πίνεις μόνο τον καφέ αλλά στον λένε κι από πάνω! Και δωρεάν μάλιστα. Χωρίς έξτρα χρέωση. Έξι άριστα εκπαιδευμένες καφετζούδες, που δουλεύουνε, ανά τρεις σε πρωϊνή και απογευματινή βάρδια, λένε στις ερίτιμες πελάτισες τον καφέ!

Μιλάμε για πάταγο: "Για εξακόσια φλυτζάνια την ημέρα. Μέχρι και από την Γερμανία έρχεται κόσμος. Και για να μην γίνει κανένα μπέρδεμα κι αρχίζουνε τα μαλλιοτραβήγματα, υπάρχει σειρά προτεραιότητας. Όπως στη τράπεζα παίρνεις αριθμό για να ξέρεις τη σειρά σου, έτσι και στην καφετέρια που αναβιώνει την Γεωργία Βασιλειάδου, στο ρόλο της καφετζού. Η αναμονή μέχρι να σου διαβάσουνε το φλυτζάνι φτάνει μέχρι και τη μία ώρα. Με τις πελάτισσες να τσακώνονται και να βάζουνε χέρι στις καφετζούδες, ότι "στην προηγούμενη κάθισες παραπάνω".

Μιλάμε πατείς με πατώ σε από τις οκτώ το πρωϊ μέχρι τις δέκα το βράδυ. Το πρώτο καφέ άνοιξε στη Καμάρα. Λόγω επιτυχίας, ο επιχειρηματίας, άνοιξε και δεύτερο και στη συνέχεια και τρίτο. Το ένα μάλιστα απ' αυτά διαθέτει και παιδότοπο.

Αμολάνε τα παιδιά να παίζουνε κι όταν στη κυρία διαβάζουνε τον ντελβέ, είναι απόλυτα προσηλωμένη. Μιλάμε ότι απασχολεί συνολικά 27 καφετζούδες. Είναι και τα ρεπό βλέπεις στη μέση. Μία εξ'αυτών μάλιστα Αλβανίδα. Οι οποίες για να προσληφθούν παιρνάνε από κάστινγκ. Όχι τόσο για το τι λένε όταν διαβάζουνε τον καφέ, αλλά πώς το λένε. Ο τρόπος δηλαδή. Για να ψήνεται η μαλάκω η πελάτισσα διά της πειθούς. Δεν τελειώσαμε όμως. Σε άλλα καφέ στην Θεσσαλονίκη επίσης, τη πήγανε ακόμα παραπέρα την δουλειά. Διαθέτουνε χαρτορίχτες! Μια πρωϊνή και μια απογευματινή. Η μία μάλιστα είναι εκπαιδευμένη, κι έχει την ικανότητα να λέει τα χαρτιά και στη νοηματική. Κι οι κουφές έχουν ψυχή.

Η καφεμαντεία βέβαια, δεν θα μπορούσε να μείνει πίσω σε ότι έχει να κάνει με τις τεχνολογικές εξελίξεις. Ο πρώτος επιχειρηματίας με τα τρία καφέ που λέγαμε, άνοιξε και διαδικτυακό καφέ. Για κυρίες που δεν έχουν χρόνο να φύγουν από το σπίτι τους.

Πίνει δηλαδή η τρελέγγο τον καφέ και γυρίζει το φλυτζάνι ανάποδα. Το αφήνει πέντε-δέκα λεπτά, βγάζει τρεις-τέσσερις φωτογραφίες και τις στέλνει στην διεύθυνση της ηλεκτρονικής καφετζούς, και παίρνει με μειλ την γνωμάτευση. Και από κόστος; H φτήνια τρώει τον παρά: Ένα ευρώ συν ΦΠΑ. Με τη μόδα να έχει επεκταθεί και στην Αθήνα. Σε Πειραιά και Περιστέρι.

Επανέρχομαι λοιπόν: Είναι ποτέ δυνατόν να γλυτώσει αυτός ο τόπος: Δεν μιλάμε τώρα για την Αφρική, που οι μάγοι ρίχνουνε τα κόκκαλα για να δούνε τα μελούμενα. Μιλάμε για Ευρώπη. Για την Ευρώπη του 21ου αιώνα. Δεν λέμε για την δεκαετία του '50 που ρίχνανε οι τσιγγάνες τα χαρτιά.

Μιλάμε, για να μην ξεχνιόμαστε, για μια χώρα διαλυμένη. Που δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Για μια χώρα που όπως αποδεικνύεται ο μοναδικός κλάδος που δεν έχει χτυπήσει η κρίση είναι των Μέντιουμ. Των πάσης φύσεως, αστρολόγων, χειρομαντών, καφετζούδων και χαρτορίχτων.

Όταν οι επιστήμονες, έχουν καρφώσει τα πτυχία στον τοίχο και ψάχνουνε για μεροκάματο, η Λίτσα Πατέρα ζει και βασιλεύει. Ο Πιτ Παπαδάκος, διώχνει κόσμο. Ένας επώνυμος αστρολόγος, γνωστός δηλαδή από την τηλεόραση, παίρνει δύο κατοστάρικα επίσκεψη. Και μαύρα. Και για να κλείσεις ραντεβού, πρέπει να πάρεις τηλέφωνο δύο εβδομάδες νωρίτερα.

Μιλάμε για καθημερινή είσπραξη, που δεν κάνει ο καλύτερος γιατρός. Τα καφέ με τις καφετζούδες στη Θεσσαλονίκη δεν είναι μία μεμονωμένη περίπτωση. Η μαλακία που δέρνει μεγάλη μερίδα των γυναικών είναι ο κανόνας. Ποιο είναι λοιπόν το Νο1 πρόβλημα που απασχολεί ένα σημαντικό κομμάτι, του μισού πληθυσμού,της χώρας;

Το γκομενικό. Αν το φλυτζάνι, δείχνει κρεβάτι, αν δείχνει στεφάνι και σε πόσα τέρμενα, ο καλός της, θα πάει στην εκκλησία. Τι άλλο δηλαδή να ρωτήσουνε τη καφετζού; Τι άλλο απασχολεί την ελληνίδα; Να πάνε δηλαδή στις καφετζούδες να ρωτήσουνε τι;

Ποιος είναι ο ένοικος του τάφου της Αμφίπολης; Αν θα βρεθούνε οι 180 για την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας; Τι θα γίνει με τον Έμπολα; Τα αποκαλούμενα "αισθηματικά" είναι προς διερεύνηση για όσες καταφεύγουν στην καφεμαντεία.

Όταν ο Κώστας Χατζής, τραγούδαγε, "τσιγάρο, πρέφα και καφέ", τα προβλήματα σε σχέση με τα σημερινά, ήταν λίγα. Ελάχιστα. Σήμερα, μισόν αιώνα μετά, σε μία χώρα που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, στον καφέ προστέθηκε η καφετζού. Πράγματι ο κόσμος καίγεται και το νιμού χτενίζεται.

(The Beatles - Hey Jude)