Σόδομα και Γόμορα, που φώναζε και η συγχωρεμένη η Σαπφώ Νοταρά. Η Μύκονος της παρακμής. Η Μύκονος της κραιπάλης. Η Μύκονος της χυδαιότητας. Η Ελλάδα του Μνημονίου, διανύει τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας. Κι επειδή δεν υπάρχει Βεζούβιος, ώρα είναι να σκάσει το ηφαίστειο της Σαντορίνης, και να καταποντιστεί ό,τι υπάρχει στο Αιγαίο: Κυκλάδες και Δωδεκάνησα μαζί.

Ούτε η Ελένη Λουκά, να έκανε το καθιερωμένο Αυγουστιάτικο ρεπορτάζ για την Μύκονο: Σε κανάλια, σε εφημερίδες και φυλλάδες σε σάιτ δήθεν σοβαρά και σε σάιτ της πυρκαγιάς.

Φωτορεπορτάζ με μεθυσμένους τουρίστες σε σοκάκια, στα μπαρ, στις πλαζ της Μυκόνου. Που είναι το παράξενο ή το πρωτότυπο; Που δεν υπάρχουν μεθυσμένοι στα ελληνικά νησιά κάθε καλοκαίρι; Που είναι οι ξεμέθυστοι; Στη Κέρκυρα, που οι Αγγλίδες τουρίστριες ασκούνται στις τσιμπουκοδρομίες; Στο Λαγανά στη Ζάκυνθο, που όλοι γίνονται κουρούμπελο;

Ή στη Κρήτη και στη Ρόδο, που σέρνονται στους δρόμους. Είτε στη Μύκονο, είσαι, είτε στο Αγκίστρι, είναι θέμα επιλογής. Αν θα πας εκεί που είναι οι μεθυσμένοι ή θα πας να πιεις το ποτό σου εκεί που είναι οι νορμάλ. Κι εμένα με ενοχλούν οι μεθυσμένοι. Όχι τώρα. Μ' ενοχλούσαν κι όταν ήμουν 30 χρονών.

Τώρα που έχω διπλασιάσει και βάλε ξέρω να επιλέγω. Δεν είναι δύσκολο. Εύκολο είναι να πας εκεί που είναι οι ξεμέθυστοι. Σαφώς και η Μύκονος δεν αντέχεται τον Αύγουστο. Και δεν είναι θέμα ποιότητας. Είναι θέμα ποσότητας. Δεν αντέχει το νησί τόσο κόσμο. Δεν αντέχουν οι δρόμοι τόσο αυτοκίνητα, μηχανάκια και γουρούνες.

Δεν αντέχουν οι παραλίες. Δεν αντέχουν τα Ματογιάννια, αυτό το "πάνω-κάτω". Και να καθώς είναι όλοι με το κινητό στο χέρι να σκουντουφλάνε απάνω σου. Και πάλι είναι θέμα επιλογής. Υπάρχουν κάποιοι που είναι στη Μύκονο από Ιούνιο μέχρι αρχές Νοεμβρίου και στη χώρα κατεβαίνουν μόνο τον Οκτώβριο. Όποιος θέλει να μπλέξει είναι δικαίωμα του.

Αν όμως τα παραπάνω είναι όντως "ψιλοπράματα" υπάρχουν και τα σοβαρά: Όπως η κοινωνική πρόκληση σε μια χώρα που στενάζει από τα μνημόνια, κάποιοι να καίνε τα λεφτά τους στη Μύκονο και να αδειάζουνε τις Μοέτ , στη θάλασσα. Μάλιστα. Αν δηλαδή, δεν υπήρχε η Μύκονος δεν θα υπήρχαν σπατάλη και χλιδή;

Και τι να κάνουμε δηλαδή, που οι φορτωμένοι από όλη την υφήλιο έρχονται στη Μύκονο για να χαλάσουνε τα λεφτά τους; Να κλείσουμε τα σύνορα; Επειδή η Ελλάδα έχει πτωχεύσει και οι Έλληνες πεινάνε, οι πλούσιοι ξένοι, δεν επιτρέπεται να έρχονται στη χώρα; Σε όσους έχουν πολλά λεφτά να χαλάσουν απαγορεύεται η είσοδος;

Το έχει κάνει κατά κάποιο τρόπο αυτό ο Εμβέρ Χόντζα στην Αλβανία. Τη δεκαετία του '70 η Μπαρτσελόνα είχε κληρωθεί να παίξει για το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης (όπως αποκαλείται ο θεσμός προ Τσάμπιονς Λιγκ) με τη πρωταθλήτρια Αλβανίας.

Τότε της μόδας (και στους ποδοσφαιριστές) ήταν τα μακρυά μαλλιά. Η "σοσιαλιστική" κυβέρνηση της Αλβανίας έβαλε βέτο. Ή θα κουρευτούνε οι ποδοσφαιριστές της Μπαρτσελόνα ή δεν θα τους επιτραπεί η είσοδος στη χώρα. Αν σου λέει ο κόσμος που θα πάει στο γήπεδο δει όλους αυτούς του μαλλιάδες, θα μπει μέσα του, το μικρόβιο του καπιταλισμού θα αρχίσουνε όλοι οι πιτσιρικάδες, ν΄αφήνουνε μαλλιά και γένια.

Θα ξεφύγουνε από τον ορθό δρόμο του σοσιαλισμού. Με το καθεστώς τότε στην Αλβανία να απαγορεύει τα μακριά μαλλιά και τα γένια διά ροπάλου.

Και σιγά βέβαια που θα κουρεύονταν ο Κρόιφ και ο Νέσκενς που παίζανε τότε στην Μπαρτσελόνα. Αποτέλεσμα; Τα παιχνίδια δεν έγιναν, μηδενίστηκε η ομάδα της Αλβανίας και η Μπαρτσελόνα πέρασε στον επόμενο γύρο. Μ αυτή τη λογική λοιπόν να απαγορευθεί η είσοδος στην Ελλάδα των πλουσίων. Τουρίστες να έρχονται μόνο με το σακίδιο στην πλάτη και να κοιμούνται σε σλίπινγκ-μπαγκ. Για να μην στεναχωριούνται οι φτωχοί έλληνες. Η, να απαγορευθεί η αναφορά ειδήσεων από τη Μύκονο σε τηλεόραση, εφημερίδες, περιοδικά, ίντερνετ. Για να μην προκαλούνται τα χρηστά ήθη. Ξεφύγαμε όμως.

Πράγματι στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετοί που δεν έχουν να φάνε. Κι υπάρχουν κάποιοι λίγοι Έλληνες, που μπορούνε να κάνουνε δέκα χιλιάρικα λογαριασμό για πλάκα. Όσο για κάποιους άλλους είναι το ετήσιο εισόδημα τους.

Τι νομίζανε δηλαδή; Ότι η πτώχευση της χώρας, θα σταμάταγε τις κοινωνικές ανισότητες; Το αντίθετο συμβαίνει. Όσο οι πολλοί φτωχαίνουν τόσο κάποιοι λίγοι γίνονται ακόμα πιο πλούσιοι. Ούτε η Μύκονος φταίει γι΄αυτό ούτε η Ψαρού, ούτε ο Αντώνης Ρέμος και η Άννα Βίσση.

Προσωπικά, τον Ρέμο δεν μπορώ να τον ακούσω ούτε για πέντε λεπτά. Όχι να πληρώσω, αλλά και να με κεράσουνε, δεν αντέχουνε ούτε τα αυτιά μου ούτε τα μάτια μου. Πολύ περισσότερο στην Ψαρού, όταν θέλεις μία ώρα για να κατέβεις κι άλλη μία για να ανέβεις. Έτσι είναι αυτά. Σε μία χώρα που έγιναν πρωθυπουργοί ο Κ. Καραμανλής, ο Γ. Παπανδρέου και ο Α. Σαμαράς, δεν θα γινόταν Νο1 τραγουδιστής ο Αντώνης Ρέμος; Με τη μαλακία σχετικά με την ενημέρωση να πέφτει σύννεφο: Εισιτήριο για Ιγκλέσιας-Ρέμο, ένα χιλιάρικο το κεφάλι. Τρίχες κατσαρές. Και με πενήντα Γιούρο, για ένα ποτήρι μπύρας μπορούσες να την βγάλεις. Ο κάθε λακαμάς γράφει ό,τι του γουστάρει.

Όπως ότι η "Άννα Βίσση τραγούδησε στη Ψαρού". Σα να διαβάζεις δηλαδή που ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο ότι η ρεβάνς Παναθηναϊκού-Σταντάρ έγινε στο Καραϊσκάκης! Για τόσο ενημερωμένους μιλάμε. Να το σοβαρέψουμε όμως από δω και πέρα. Δεν χάλασε η ελληνική κοινωνία τώρα τα τελευταία χρόνια με τη Μύκονο. Εύλογο είναι να διαβάζεις ότι στη συναυλία της Βίσση, ήταν ο τάδε και ο τάδε.

Οι πλέον φέημους προαγωγοί. Νταβατζήδες που δηλώνουν στυλίστες ή ότι ασχολούνται με το μόντελινγκ. Εύλογο είναι να διαβάζεις για την τάδε και την τάδε, που κάτι άλλο δηλώνουν εκτός από βιζιτούδες που είναι το πραγματικό τους επάγγελμα. Όλος αυτός ο συρφετός εκεί που είναι τα λεφτά θα πάει.

Δεν χάλασε όμως τώρα η ελληνική κοινωνία. Χαλασμένη ήτανε. Όταν έκαιγε τα λεφτά της η μεσαία τάξη, δεν ενοχλείτο κανένας. Μιλάμε για τριάντα συναπτά έτη. Από τη δεκαετία του '80 μέχρι το 2010 και το μνημόνιο. Εύκολα τα βγάζανε, οι Έλληνες πονηροί, εύκολα τα βγάζανε κι από την τσέπη: Στα σκυλάδικα, στις μπαρμπουτιέρες, στα πουτανάδικα, στα καζίνο, στο "Πάμε Στοίχημα". Και δεν τα λέμε αυτά στη λογική-Πάγκαλου: "Όλοι μαζί τα φάγαμε". Το πώς βγαίνανε αυτά τα λεφτά, είναι άλλο θέμα. Λέμε γι' αυτούς που τα ξεσκίζανε. Και δεν ήταν λίγοι.

Ο Ρέμος στην Ψαρού εμφανίζεται μια φορά τον χρόνο. Οι Έλληνες τα ξεσκίζανε επί τριάντα χρόνια, κάθε μέρα. Επτά ημέρες την εβδομάδα δουλεύανε τα μπουζούκια. Και δεν μιλάμε για ένα η περισσότερα μπουκάλια ουίσκι. Μιλάμε για βουνά από πιάτα. Μιλάμε για κιβώτια από σαμπάνιες.

Για τόνους από λουλούδια. Η μοναδική διαφορά, ότι οι σαμπάνιες αυτές δεν ήτανε Μοέτ. Ήτανε Καΐρ. Περιουσίες έχουνε χαθεί στα σκυλάδικα της επαρχίας. Όπως αρπάζανε τα βλαχαδερά τις επιδοτήσεις, έτσι τις ακουμπάγανε για να πηδήξουν την τραγουδίστρια.

Το "Ηλία ρίχτο" στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη, δεν είναι αποκύημα της φαντασίας του σεναριογράφου. Ήταν πραγματικότητα της ελληνικής επαρχίας.

Κάθε μέρα για τριάντα χρόνια ξέσκιζε τα λεφτά η μεσαία τάξη: Εργολάβοι, κρεατέμποροι, μεγαλομπακάληδες, μεγαλογιατροί, μεγαλοδημοσιογράφοι και βάλτε να πήγανε. Κατευθείαν τα λεφτά από τις αρπαχτές στον τζόγο. Στις μπαρμπουτιέρες και στο Καζίνο στη Πάρνηθα. Όταν ήρθε το Στοίχημα το 2001 για πλάκα παίζανε, μια χιλιάδα Γιούρο σε μονό παιχνίδι.

Στη κυριολεξία για πλάκα. Μέχρι που κάποιοι τους πήρανε χαμπάρι κάποιοι πιο πονηροί τι λακαμάδες είναι και τους ψειρίσανε με το Χρηματιστήριο. Αντί σου λέει να τα σκορπάνε δεξιά και αριστερά τους χώσανε στη μόντα της Σοφοκλέους και τους κάνανε παντελόνι.

Συμπέρασμα: Δεν προέκυψε στα ξαφνικά και στα καλά καθούμενα η κραιπάλη στην Ελλάδα. Η διαφορά είναι ποσοτική και μόνο. Για τριάντα χρόνια, ήταν αρκετοί, αυτοί που καίγανε και κάθε βράδυ μάλιστα τα λεφτά τους. Και σε όλη την επικράτεια. Τώρα είναι λίγοι, ελάχιστοι και περιορίζονται στη Μύκονο.

(Aπό την ταινία του Παντελή Βούλγαρη, "όλα είναι δρόμος". Σημασία στη λεπτομέρεια. Στην ατάκα του τραγουδιστή, Σπύρου Δημητρίου, γνωστού τη δεκαετία του 60 και σαν "μικρός τσιγγάνος" στον Γιώργο Αρμένη: "Δεν θα πεθάνουμε ποτέ εμείς Μάκη μου".