Eννέα ματς πλέον. Πέντε στην Ευρώπη, τέσσερα στο πρωτάθλημα. Τέσσερις νίκες – δύο ισοπαλίες- τρεις ήττες. Βγαίνουν κάποια χειροπιαστά συμπεράσματα, ειδικά μετά τον τραυματισμό του Μπεργκ. Για την ταυτότητα και τον χαρακτήρα του Παναθηναϊκού, που έχει δεχθεί γκολ σε όλα εκτός από το πρώτο (0-0 στη Λιέγη) και έχει σκοράρει στα 7 (εκτός από τη Λιέγη και την Καλλονή).

Για μια ομάδα που ήδη μετρά 3 ½ ανατροπές σε τέσσερις νίκες. 4-1 από 0-1 με την Μίντιλαντ, 2-1 από ισοφάριση στη ρεβάνς της Δανίας, 2-1 από 0-1 με τον Πανιώνιο, 3-2 από 1-2 χθες στα Χανιά. Κάποιοι το λένε «χαρακτήρα», κάποιοι «απόκτηση μετάλλου», κάποιοι απλώς «φιλότιμο». Μπορεί να μην είναι τίποτα απ΄ όλα αυτά. Μπορεί να είναι κάτι απ΄ όλα αυτά, μαζί με τον αγωνιστικό εγωισμό και το κέφι ορισμένων παικτών, σε συνδυασμό με την ποιότητα έναντι των ομάδων (Μίντιλαντ, Πανιώνιος, Πλατανιάς) με τις οποίες έγιναν οι «ανατροπές».

Δεν θα νικά, βεβαίως, μόνο με «ανατροπές» ο Παναθηναϊκός. Θα νικήσει κάποια στιγμή και… φυσιολογικά. Αλλά αυτή η χθεσινή νίκη μου θυμίζει σε μεγάλο βαθμό μια «αντίστοιχη» της περυσινής σεζόν. Το 2-1 επί του Αστέρα Τρίπολης στη Λεωφόρο. Με Μπεργκ και Φιγκερόα. Μετά από ανεπιτυχή αποτελέσματα και την ισοπαλία (με γκολ του Ατζαγκούν) στα Χανιά.

Στο μοναδικό χρονικό διάστημα που ο Αναστασίου είχε ανησυχήσει πάρα πολύ, όπως ο ίδιος είχε δηλώσει πέρυσι, στην «απολογιστική» συνέντευξή του στη Nova, μετά τη λήξη της σεζόν, όταν ανακηρύχθηκε και «προπονητής της σεζόν». Νίκη «αποσυμπίεσης». Ελπίδας. Ισορροπίας. Ανακούφισης – το έβλεπες στα πρόσωπα των παικτών που αγκαλιάζονταν μετά τη λήξη του αγώνα. Δεν πανηγύριζαν. Αγκαλιάζονταν.

Τα αγωνιστικά/ποδοσφαιρικά προβλήματα αυτού του Τριφυλλιού δεν κρύβονται. Όλα τα «σκεπάζει» ως μέγεθος η απουσία του Μπεργκ, κι αν δεν «βάλουν πλάτη» όλοι μέχρι την επιστροφή του, όπως είχε δηλώσει προχθές ο Θανάσης Ντίνας, η ισορροπία θα είναι εύθραυστη και ο Παναθηναϊκός θα προχωρά σε τεντωμένο σκοινί σε επίπεδο αποτελεσμάτων. Για μένα, βέβαια, σημαντικότερο γι’ αυτή την ομάδα δεν είναι το αποτέλεσμα. Είναι το πρότζεκτ, μέχρι να φτάσει στο αποτέλεσμα.

Το περυσινό πρότζεκτ η ομάδα το επικοινώνησε καθαρά προς όλους από την αρχή. Σε media και φιλάθλους. Προτού αρχίσει η σεζόν. Μιλημένα – ξηγημένα. Και τα βήματα προόδου της ήταν άλμα εις τριπλούν: έφτασε πολύ γρήγορα εκεί όπου δεν φανταζόταν κανείς. Και τα τελικά αποτελέσματα «εκτόξευσαν» στη συνείδηση όλων το πλάνο. Αυτό το πλάνο, το οποίο εφέτος, τουλάχιστον μέχρι να επιστρέψει ο Μπεργκ στην ενεργό δράση και να γίνουν οι (όποιες) μεταγραφές τον Ιανουάριο, σε ποδοσφαιρικό επίπεδο δεν θα «πάει παρακάτω».

Ναι, φαίνεται πως εφέτος θα «βγει» ο Δώνης και θα καταστεί στέλεχος της ομάδας ο Ντίνας. Ναι, μπορεί να βελτιωθούν περισσότερο πολλοί νεαροί παίκτες, λόγω ανταγωνισμού στην Ευρώπη και τριβής στην πίεση των δύο «καρπουζιών». Όμως με αυτό το συγκεκριμένο ρόστερ, χωρίς καλοκαιρινή ενίσχυση με παίκτες που θα μπορούσαν να ανεβάσουν το επίπεδο της ομάδας σε 3-4 θέσεις και με τη «διπλή ζωή» (και τις υποχρεώσεις της και την προσαρμογή) σε πρωτάθλημα και Ευρώπη, αυτός ο Παναθηναϊκός δεν πρόκειται να μας παρουσιάσει στο γήπεδο βελτιωμένη έκδοση του περυσινού ως τον Ιανουάριο.

Μπορεί, ωστόσο, να μας παρουσιάσει σταδιακά τουλάχιστον καλύτερη εικόνα κι ας μην είναι τα αποτελέσματα πάντα θετικά. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει α) να βάζουν… περισσότεροι παίκτες πλάτη β) να καταλήξει σταδιακά ο κόουτς στα στοιχεία της «ταυτότητας» των ευρωπαϊκών αγώνων γιατί αυτό που παρατάχθηκε να παίξει με την Ντινάμο Μόσχας δεν το ξέρει αυτός ο ΠΑΟ χωρίς τον Μπεργκ γ) να παίρνει όσο το δυνατόν περισσότερους βαθμούς στο πρωτάθλημα και να αποφύγει κραδασμούς από το Κύπελλο, προκειμένου να διατηρεί στο Κορωπί ήρεμα και γόνιμα για δουλειά vibes, χωρίς φθορά από την «εξωτερική» γκρίνια.

Το τρίτο δεν είναι ακριβώς στο χέρι του. Εξαρτάται δυστυχώς και από τη διαιτησία. Τουλάχιστον εγώ, απάντηση στο ερώτημα που μου έβαλε χθες αργά ένας φίλος, δεν έχω: «Αν είχα 12 βαθμούς, κι ας είχε και ο Ολυμπιακός τους ίδιους, με το πέναλτι του Κασάμι στο Αγρίνιο, θα είχε τόση πίεση η ομάδα από εμάς τους οπαδούς και εσάς τους δημοσιογράφους; Ναι, έχει προβλήματα παντού στο γήπεδο, ναι, δεν έκαναν μεταγραφές. Πες μου, αν είχε δοθεί το πέναλτι στον Μπεργκ και η αποβολή του Χογκ στην Καλλονή, θα είχε 12 βαθμούς; Θα ήταν πρώτος; Θα είχε ηρεμία να δουλέψει καλύτερα; Δεν θέλω να με ευνοούν ρε μα….α, το καταλαβαίνεις; Δεν θέλω! Να παίρνω αυτά που αξίζω θέλω, ακόμη κι όταν δεν παίζω καλά. Το ξέρω ότι δεν παίζω καλά, δεν είμαι πρόβατο. Το ξέρω ότι δεν έκαναν μεταγραφές. Με βλέπεις έξαλλο με τη διαιτησία στα ευρωπαϊκά ματς όταν χάνω; Όχι. Ημουν χάλια με την Ντινάμο, έχασα. Μίλησα; Γιατί να με αδικούν όμως, στα τρία από τα τέσσερα ματς πρωταθλήματος;».

Sorry, απάντηση δεν έχω. Το μόνο που μπορώ να καταθέσω είναι ότι εξακολουθώ να πιστεύω πως το «σύστημα» είναι εδώ, πως θα κάνει καλό στην «πιάτσα» των διαιτητών αν έρχεται συχνότερα ο Χιου Ντάλας στην Ελλάδα για να αισθάνονται την παρουσία/αξιολόγησή του άπαντες και πως το «κάλυπτα και εγώ τον Μέντες» του βοηθού Στέλιου Τσολάκη χθες δεν είναι τόσο απίστευτο όσο το 1 (ένα) κερδισμένο φάουλ του ΠΑΟ σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Super League. Σε ματς 95 λεπτών. Με κατοχή μπάλας 60%-40% και προσπάθεια για νίκη ουσιαστικά σε όλη τη διάρκεια του αγώνα εκτός από τα τελευταία 20 λεπτά, όταν το σκορ ήταν 2-3. Διάστημα στο οποίο ο Τσολάκης σταμάτησε και τον Καρέλη σε τετ α τετ για το 2-4 με ανύπαρκτο οφσάιντ...

Όπως στον Παναθηναϊκό δεν μπορούν να χρησιμοποιούν κατά το δοκούν το «οι ομάδες δεν φτιάχνονται με λεφτά» και το «η Ντινάμο έχει μπάτζετ 100 εκατ. ευρώ» (η Ντινάμο, όχι η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ, τότε θα το καταλάβαινα ως επιχείρημα), έτσι και όσοι τον κατακρίνουν, ή τον ειρωνεύονται και τον χλευάζουν για τις κατά καιρούς διαμαρτυρίες του, θα πρέπει να δουν την αλήθεια.

Η αλήθεια, ξέρετε, πάντα μία είναι κατά… βάθος. Απλώς, την καμουφλάρει ή την παρουσιάζει όπως θέλει ο καθένας. Αλλά είναι μία. Σε τούτη δω την περίπτωση, η συστηματική αδικία (ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα) εναντίον του Παναθηναϊκού στην εκκίνηση του πρωταθλήματος είναι τόσο αληθής όσο και ότι δεν ενισχύθηκε το καλοκαίρι. Τελεία και παύλα.

Follow me on Twitter: Seretinio