Μια Κυριακή στις 15 Σεπτέμβρη του 1991, άνοιξα την πόρτα του κόκκινου FIAT 127 και έκατσα στη θέση του συνοδηγού, δίπλα στον πατέρα μου, για το “ταξίδι”. Έτσι έλεγε, τη διαδρομή από τους Αγίους Αναργύρους στον Πειραιά, λόγω της χιλιομετρικής απόστασης, που μου στερούσε τη δυνατότητα να βλέπω πάνω από ένα ματς του Ολυμπιακού το χρόνο.

Εκείνη την Κυριακή, επισημοποιήθηκε ο δεσμός μου με την ομάδα, ο οποίος έχει περάσει από πολλές φάσεις αυτά τα 33 χρόνια, ωστόσο παραμένει σταθερός και ακλόνητος.

Αυτό το δέσιμο δεν ήρθε τόσο εύκολα και τόσο απλά και το συστατικό που έκανε τους δεσμούς τόσο δυνατούς ήταν οι δυσκολίες. Οι πραγματικά δύσκολες στιγμές για τον Ολυμπιακό, που η ανικανότητά του να πάρει πρωτάθλημα στις αρχές της δεκαετίας του '90 είχε γίνει ανέκδοτο.

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΕΡΕΕΣ ΟΤΑΝ ΠΕΡΝΑΝΕ ΔΥΣΚΟΛΑ

Το παράδοξο της υπόθεσης ήταν πως, παρά τις συνεχόμενες αποτυχίες, ο κόσμος ήταν εκεί, γέμιζε το “Καραϊσκάκη”, φώναζε, στήριζε, τραγουδούσε και καρτερούσε να δεις τις ερυθρόλευκες φανέλες να κάνουν αντίθεση με το πράσινο του αγωνιστικού χώρου. Εκεί κατάλαβα πως αν δεν νιώσεις την πικρία της ήττας, η νίκη δεν έχει και τόσο γλύκα και πως οι σχέσεις οικοδομούνται σε στέρεες βάσεις όταν περάσουν τα δύσκολα και παραμείνουν το ίδιο δυνατές.

Την Κυριακή που μας πέρασε στις 5 Μαρτίου του 2017, ο Ολυμπιακός έχασε για τρίτη συνεχόμενη αγωνιστική στο πρωτάθλημα και αυτό που ακολούθησε από κριτική, κατάρες και αφορισμούς δεν είχε προηγούμενο. Αν εκείνη την Κυριακή του μακρινού 1991 είχα παγώσει το χρόνο και μ' ένα fast forward έφτανα ως εκ θαύματος στο “τώρα” και στην επόμενη μέρα από την ήττα στην Τούμπα, θα έκοβα το κεφάλι μου πως η ομάδα με τα ερυθρόλευκα έχει συμπληρώσει πια 31 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα και ο κόσμος έχει καταπιεί τόσα φαρμάκια, που δεν τον παίρνει άλλο πια να κάνει υπομονή.

ΑΓΑΠΟΥΝ ΚΑΙ ΜΙΣΟΥΝ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΛΙΓΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Παρένθεση μεγάλη, για να αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις: Προφανώς οι φίλαθλοι έχουν το δικαίωμα να ασκούν κριτική στην αγαπημένη τους ομάδα, ωστόσο η κριτική από τον αφορισμό, απέχουν τόσο όσο και τα πέτρινα χρόνια από αυτά της ερυθρόλευκης αυτοκρατορίας.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι πιο νέο φίλοι της ομάδας του Πειραιά χαρακτηρίζουν ρουτίνα την κατάκτηση ενός τίτλου, αγαπούν και μισούν παίκτες με διαφορά λίγων ημερών και μερικών εμφανίσεων, μνημονεύουν διοικήσεις που οι ίδιοι κατηγορούσαν/έδιωξαν πριν χρόνια, πηγαίνουν στο γήπεδο ανάλογα με το όνομα του αντιπάλου και όχι για την ομάδα τους και το χειρότερο, δεν έχουν μάθει να χάνουν.

Δεν ξέρουν τι σημαίνει ήττα. Γιατί, μην τρελαθούμε κιόλας, σ' οποιοδήποτε πρωτάθλημα του κόσμου, οποιαδήποτε ομάδα κι αν είναι δικαιούται να χάνει και μια και δύο και τρεις και τέσσερις φορές τόσο αγώνες, όσο και τίτλους. Δικαιούται να τα κάνει μαντάρα μια χρονιά, δικαιούται να κάνει λάθη, δικαιούται να δοκιμάζει λάθος συνταγές, δικαιούται όμως να έχει και τον κόσμο στο πλευρό της.

ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ "ΟΣΟ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙΣ, ΤΟΣΟ ΑΔΙΑΦΟΡΩ"

Είναι πραγματικά άρρωστο να μην μπορείς να διαχειριστείς το συναίσθημα της ήττας. Είναι λίγο υποκριτικό να κατηγορείς το modern football και την ΠΑΕ για τις πωλήσεις, ενώ την ίδια ώρα συμπεριφέρεσαι σαν πελάτης που πληρώνει και μπορεί να κάνει ό,τι του γουστάρει. Είναι τόσο ξενέρωτο να θεωρείς δεδομένες τις νίκες και τους τίτλους. Είναι κάπου κάπου εξωφρενικό να βλέπεις μισοάδειο το “Καραϊσκάκης” του Ολυμπιακού των πρωταθλημάτων και να θυμάσαι τον ερυθρόλευκο χαμό του “Καραϊσκάκης” των πέτρινων χρόνων.

Φαίνεται πως ίσως πια, η αγάπη για τη νίκη υπερτερεί της αγάπης για την ομάδα. Αυτό το “όσο με πληγώνεις, τόσο με πορώνεις” που λέγαμε στα σκαλοπάτια και στα τσιμέντα του Φαληρικού γηπέδου, έχει μετατραπεί σε “όσο με πληγώνεις, τόσο αδιαφορώ” στα ζεστά πλέον κόκκινα καθίσματα του νέου “Καραϊσκάκης”.

ΕΚΕΙ, ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ

Ίσως παραείμαι ρομαντικός, αλλά εμείς οι 30κάτι (και πιο μεγάλοι) δεν γίναμε Ολυμπιακοί επειδή δεν ξέραμε να χάνουμε, αλλά επειδή γνωρίζαμε πόσο δύσκολο και πόσο ωραίο είναι να νικάς. Κι αν δεν νικάς, είσαι εκεί για να στηρίζεις την ομάδα με τα ερυθρόλευκα μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Και σε μια τέτοια στιγμή βρισκόμαστε τώρα.

Γιατί ο Ολυμπιακός δεν είναι ούτε ο Μπέντο, ούτε ο Τσόρι, ούτε ο Μαρινάκης, ούτε κανείς. Ο Ολυμπιακός είναι ο κόσμος του...

*Ο Γρηγόρης Μπάτης είναι content manager στην 24MEDIA και guest editor στο SPORT 24 και στο Oneman.