Κάποιοι είδαν στο φιλικό ματς της Εθνικής με την Σερβία σημάδια (!) προόδου της ομάδας μας: πρόκειται για φαντασιώσεις όσων πίστευαν ότι το μεγάλο πρόβλημα της Εθνικής ήταν ο Κλαούντιο Ρανιέρι – ο Ιταλός λάθη έκανε ουκ ολίγα, αλλά μακάρι να ήταν αυτός το πρόβλημα. Αν ήταν αυτός το πρόβλημα, η Εθνική μας θα έκανε στα Χανιά μια αληθινά καλή εμφάνιση κόντρα στους απογοητευμένους Σέρβους που έρχονταν από ανάλογα με της Εθνική μας άθλια αποτελέσματα: δεν είδα αυτή την εμφάνιση και δεν νομίζω ότι την είδε και κανείς.

Είδα απλά τους Σέρβους να ψάχνονται για καμιά ώρα, τρέμοντας μην κάνει τίποτα η Εθνική μας που απλά κρατούσε τη μπάλα χωρίς να γίνει απειλητική. Όταν λίγο βγήκαν σκόραραν από μια στημένη φάση και έλεγξαν το ματς βρίσκοντας και το 0-2 στο τέλος: αποτέλεσμα δίκαιο, αν αναλογιστεί κανείς ότι η Εθνική μας δεν ξέρει πώς να γίνει απειλητική. Για να μιλήσουμε για αγωνιστικά αυτό είναι το πρόβλημα της Εθνικής μας καιρό τώρα: αυτό το ρημάδι το γκολ.

Το πρόβλημα υπήρχε και επι Σάντος και το μασκάρεψε στα δυο ματς με τη Ρουμανία ο Μήτρογλου: αν στα ματς των προκριματικών του μουντιάλ η Ελλάδα δυσκολεύονταν να βάλει πάνω από ένα γκολ (ακόμα και σε εντός έδρας ματς με ομάδες όπως η Σλοβακία, η η Λετονία) αυτό δεν οφείλονταν μόνο στην λατρεία του Σάντος για το αργό τέμπο και την προσεχτική άμυνα, αλλά και στη δυσκολία των παικτών να δημιουργήσουν.

Η διαφορά ανάμεσα στο 1-0 (ή και στο 2-0) με το Λιχτενστάιν και στο 0-1 από τα Φερόε είναι ελάχιστη: είναι διαφορετικό το αποτέλεσμα, αλλά είναι εξίσου φτωχό και ελλειμματικό το παιγνίδι. Το ματς με την Σερβία είναι για αυτό το λόγο χρήσιμο: οι διεθνείς μας, μετά το κάζο με τα Νησιά Φερόε, ήθελαν να κερδίσουν. Αλλά έχουν ξεχάσει το πώς.

Recuperare Mitroglou

Το καλοκαίρι μετά το μουντιάλ είχα γράψει ένα κομμάτι για τον Ρανιέρι στο οποίο σημείωνα ότι μιλάμε πολύ για προπονητές, όταν τις τύχες και τις δυστυχίες των ομάδων τις καθορίζουν οι παίκτες: σημείωνα τότε ότι «η Εθνική μας είναι μια καλή ομάδα όταν ο Μήτρογλου είναι στα πάνω του και μια άλλη ομάδα όταν δεν είναι σούπερ» έγραφα ότι «στη Βραζιλία η ομάδα έβγαλε χαρακτήρα, αλλά στα προκριματικά του Euro την περιμένουν αντίπαλοι του χεριού της, που δεν θα της δώσουν χώρους γιατί την γνωρίζουν» και τόνιζα ότι «κόντρα σε Ιρλανδίες, Ρουμανίες, Φινλανδίες κτλ το να έχει ο Ρανιέρι τον έλληνα φορ σε καλή κατάσταση είναι απαραίτητο». Του το χα γράψει και στα ιταλικά για να το καταλάβει ότι πρέπει να βοηθήσει με κάθε τρόπο τον φορ του «Κόουτς recuperare Mitroglou» έγραφα. Στα τρία από τα τέσσερα τελευταία ματς ο Μήτρογλου έμεινε εκτός ενδεκάδας και η Εθνική επιθετικά ήταν σχεδόν ακίνδυνη. Φταίει βέβαια και η φτωχή σε δημιουργικές ικανότητες μεσαία γραμμή, αλλά ποτέ η Εθνική μας δεν έκανε πολλές φάσεις: τις λίγες κάποιοι τις τέλειωναν καλά.

Την ίδια συμβουλή θα έδινα και στον επόμενο: ας προσπαθήσει κι αυτός να βοηθήσει τον Μήτρογλου, όπως και όσο μπορεί γιατί αυτή τη στιγμή αξιόπιστο φορ δεν υπάρχει. Ο Αθανασιάδης δεν έχει βρει στην Εθνική το ρόλο του μολονότι όλοι τον αγαπούν: μακάρι να λυθεί. Ο Καρέλης κι ο Μαυρίας πρέπει να μεγαλώσουν χωρίς να καούν από τις απαιτήσεις. Ο Σάπλι κι ο Γκέκας, έχω την εντύπωση, ότι στην Εθνική έδωσαν πολλά – δεν γίνεται ακόμα να στηρίζεσαι πάνω τους. Πιο πολλά μπορεί μελλοντικά να δώσουν ο Κονέ (αν σοβαρευτεί και ηρεμήσει) κι ο Χριστοδουλόπουλος, αλλά η ελπίδα είναι να ξαναδούμε το Μήτρογλου στην περσινή του φόρμα και να γυρίσουν ο Σαμαράς και ο Φετφατζίδης, που κάπου και για διαφορετικούς λόγους χάθηκαν. Αλλιώς άδικα περιμένουμε κι άδικα συζητάμε.

Ρεχάγκελ και Σάντος

Υπάρχει φυσικά και το θέμα του προπονητή, αλλά ένας άνθρωπος δεν γίνεται μαγικά να τα διορθώσει όλα. Αυτές τις μέρες άκουσα πολλούς να νοσταλγούν την περίοδο Ρεχάγκελ, ενώ το παράδειγμα θα πρεπε να είναι η περίοδος Σάντος, όχι για το ποδόσφαιρο που η ομάδα έπαιξε αλλά για τον τρόπο της σύστασής της.

Αυτό που πολλοί δεν καταλαβαίνουν είναι ότι η ΕΠΟ έκανε με το Ρανιέρι ό,τι και με τον Ρεχάγκελ: εμπιστεύθηκε το βιογραφικό του μολονότι όπως ακριβώς ο Γερμανός δεν είχε πείρα Εθνικών ομάδων, του δωσε τα κλειδιά και το δικαίωμα να κάνει εν λευκώ ότι θέλει, όπως ακριβώς ο Οττο. Ο Ρεχάγκελ δεν είχε ούτε τεχνικό διευθυντή, ούτε πολλούς συνεργάτες, ούτε παρτίδες με δημοσιογράφους: μόνο το Γιάννη Τοπαλίδη είχε και ένα δυο υπαλλήλους της ΕΠΟ δίπλα του.

Αυτά ζήτησε κι ο Ρανιέρι: ακόμα και τον Καραγκούνη τον δέχτηκε μετά την ήττα από τη Ρουμανία και όχι ως προϊστάμενο. Αυτό το μοντέλο, που τον καιρό του Οττό δούλεψε υποδειγματικά, τώρα δεν είχε αποτελέσματα - ίσως γιατί οι καιροί άλλαξαν. Πιο χρήσιμο είναι ότι έκανε ο Πιλάβιος όταν φώναξε τον Σάντος. Εβαλε δίπλα του τον Φύσσα και τον Βόκολο, αλλά και τον Μήνου και τον Μιχάλη τον Τσαπίδη για τα της επικοινωνίας, είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τον Καραγκούνη και τον Κατσουράνη, κράτησε μακριά την ομάδα από διευθυντές και ομοσπονδιακούς προϊστάμενους.

Κι επειδή όλοι αυτοί μπορούσαν να συνεννοηθούν το πράγμα, με πολλές δυσκολίες και πολλά αγωνιστικά προβλήματα, λειτούργησε. Φυσικά σίγουρα βοήθησε και ότι στην αρχή της θητείας του Σάντος ο Κάρα ήταν 31 χρονών, ο Κατσουράνης 30, ο Σάλπι 28, ο Σαμαράς 26: σήμερα όλα είναι αλλιώς.

Αυτοί ξέρουν

Δεν ήταν λάθος που έφυγαν ο Φύσσας, ο Βόκολος και οι υπόλοιποι: νομίζω τους βγήκε και σε καλό. Από τη στιγμή που ο Σάντος δεν ήθελε να μείνει, θα ήταν δύσκολη η παραμονή τους με τον οποίο επόμενο. Ωστόσο αν τώρα κάτι χρειάζεται είναι ο μηχανισμός – ένας νέος μηχανισμός. Πριν την επιλογή του προπονητή πρέπει γρήγορα να φτιάξουν στην ΕΠΟ μια δυνατή ομάδα εργασίας που θα τον επιλέξει, θα τον στηρίξει, θα τον βοηθήσει. Υπάρχει ο Καραγκούνης και από αυτόν πρέπει να ξεκινήσουν. Υπάρχουν ακόμα ο Τοροσίδης, ο Σαμαράς, ο Παπασταθόπουλος, ο Σαλπιγγίδης που μια γνώμη έχουν δικαίωμα να την εκφράσουν. Το τι προπονητής χρειάζεται, αυτοί το ξέρουν καλύτερα από όλους μας…