Με τόση διαφορά που έχει ο Ολυμπιακός στη βαθμολογία, θέλει και μεγάλη παλικαριά, για να κάθεσαι να αναλύεις πράγματα και καταστάσεις. Άλλη τόση θέλει και για να παίξεις μπάλα; Διαφωνώ. Οι Πειραιώτες είναι υποχρεωμένοι για πολλούς λόγους να παίζουν πάντα καλά και να κερδίζουν. Ακόμη κι αν ο αντίπαλος τακτικά στέκεται όπως πρέπει, κάτι που συνέβη με την Ξάνθη. Το θέμα με τον Ολυμπιακό, είναι ένα. Και πολύ απλό: Πρέπει να ψάχνει να βρίσκει κίνητρα. Πρέπει να ψάχνει να ψάχνει να βρίσκει τρόπους για να δημιουργεί συνθήκες έντασης και… φανατισμού μέσα στα αποδυτήριά του.

Πώς να γυαλίσουν τα μάτια όλων, σε παιχνίδια με φαινομενικά πιο αδύναμες ομάδες; Όμως δεν είναι και δικαιολογία αυτό. Γιατί θα σκοντάψεις και μετά θα ‘χεις γκρίνια. Επίσης, όταν πλησιάζουν τα λεγόμενα «καλά» παιχνίδια, πρέπει και να είσαι έτοιμος σε ψυχολογία. Να έχεις ρυθμό και να επαγρυπνείς όπως απαίτησε ο Σίλβα. Και μέσα στο Καραϊσκάκη, όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος στην Ελλάδα, ο Ολυμπιακός δε μπορεί να πετάει ημίχρονα. Ωστόσο, το μόνο εύκολο είναι να «κολλάς στον τοίχο» μια ομάδα και να απαιτείς πράγματα. Να ουρλιάζεις, να φωνάζεις και να λες συνέχεια ότι δεν παίζει καλά και δε μπορεί να βοηθήσει. Ο Ολυμπιακός στο τέλος του ημιχρόνου, είχε τρεις φάσεις μόνο, μια στην εστία(έφτασε στις 14 τελικά). Άλλη μια έκαναν οι «ακρίτες». Τίποτα… Ο ένας σε διαρκές ψάξιμο με τη μπάλα στα πόδια. Η άλλη, να βρει χώρους να βγάλει καμιά καλή κοντρούλα.

Ο Λουτσέσκου δε μπορούσε να ‘χε παράπονο από την προσπάθεια των ποδοσφαιριστών του. Ήξερε ότι ο αντίπαλος είχε προλάβει να χάσει βαθμούς στην Κρήτη, ήξερε λοιπόν ότι ενδεχομένως θα βρισκόταν και στην αναζήτηση κινήτρου και επιστροφής στις επιτυχίες. Τι να κάνει όμως η Ξάνθη; Δεν ήταν εύκολο! Αν θέλετε τη γνώμη μου μια χαρά το πήγαν. Και ανοιχτά και επιθετικά και πρώτοι στη μπάλα. Ή μάλλον σε πολλές μπάλες. Με τον Ζντίελαρ και τον Πουλίδο στην ενδεκάδα φρέσκα πρόσωπα, η ομάδα του Πειραιά προσπαθούσε και να φτιάξει πράγματα και να λειτουργήσει με μεθοδικότητα. Ε, δεν ήταν κι εύκολο.

Αφήστε που μου τη «σπάει» να βλέπω στην Ελλάδα παίκτες να φοράνε γάντια, λες και αγωνίζονται στο Τροντχάιμ. Τέλος πάντων, δική μου τρέλα αυτή, δε θα σας τη μεταφέρω. Απλή η γνώμη μου είναι. «Κρυώνουν τα παιδιά» θα μου πείτε. Εντάξει, τουλάχιστον δε φόραγαν καλσόν. Και μιλάω και για τις δυο ομάδες, μη ψάχνετε να βρείτε αν αναφέρομαι σε συγκεκριμένο παίκτη. Τζάμπα θα το κάνετε. Όλα είναι θέμα διάθεσης και φυσικά δε φταίει και το γάντι, αν κάνουν λάθη ή δε βγάζουν δυο σωστές μπάλες. Το αν μου «χαλάει» εμένα την εικόνα, δεν έχει να κάνει ούτε με εσάς, ούτε στην τελική με το πώς νιώθει ο κάθε ποδοσφαιριστής. Τον καημό μου ήθελα να μοιραστώ και το σταματάω εδώ. Α και μπράβο στον Μανιάτη που μπήκε με κοντομάνικο. Σόρι, μπόλικη νεολαία δε θα το καταλάβει, αλλά όσοι έχετε ζήσει τη μπάλα σε όλο της το μεγαλείο και πιο παλιά, είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσετε και λίγο.

Να πάω στα πιο σοβαρά όμως. Δε μου αρέσει, όταν τελειώνει το Τσάμπιονς Λίγκ, κάθε χρόνο, δυο- τρεις να «ρίχνουν ταχύτητα». Δε μπορώ να βλέπω πότε τον Μαζουακού, πότε τον Κασάμι(παραδείγματα φέρνω) να απέχουν από αυτά που πραγματικά μπορούν να κάνουν. Όπως αποθεώναμε και παραδεχόμασταν, πρέπει και να κριτικάρουμε, πώς να το κάνουμε; Ο Ολυμπιακός πέταξε ένα ημίχρονο με την Ξάνθη με επιδόσεις στυλ… Πλατανιά. Και μέσα στο Καραϊσκάκη. Στην τελική πήγαν και κάμποσες χιλιάδες άνθρωποι και «έφαγαν τον ψόφο».

Λογικά κάπως «ζεστάθηκαν» οι φίλοι της ομάδας του Πειραιά όχι στο γκολ του Πουλίδο, που προέκυψε από εξαιρετική συνεργασία των Ελαμπντελαουί και Φορτούνη. Ζεστάθηκαν με το ότι «ανέβηκαν στροφές», «υψώθηκε» η διάθεση, παρακολουθήσαμε και κάποιες συνεργασίες της προκοπής. Ο Σίλβα από τη μεριά του, το γύρισε σε 4- 1- 4- 1 για να γίνει πιο πιεστικός και το κατάφερε.

Στα τελευταία λεπτά έβαλε τον Μανιάτη, έπαιξε καλά με δυο κόφτες, αλλά η αλήθεια είναι πως ο Ολυμπιακός αναλογικά με το χάλι του πρώτου μέρους, ήταν πιο συμβατός στη δική του πραγματικότητα κατά το δεύτερο! Τώρα πλέον υπάρχει το κύπελλο, μετά τα Γιάννενα, ξανά κύπελλο και ΠΑΟΚ. Και πλησιάζει η Άντερλεχτ. Τι είπαμε στην αρχή; Κίνητρα αναζητούνται. Δε φτάνει να «μονομαχείς» με τον εαυτό σου. Δε σου φτάνει. Καταντάει και βαρετό…