Σκόρπιες σκέψεις μου μετά τον τελικό τις οποίες θα προσπαθήσω να βάλω σε σειρά. Διερωτώμαι... αποχώρησα χαρούμενος από το γήπεδο; Όχι ιδιαίτερα... Σε κατάστασης χαρμολύπης θα έλεγα. Ευχαριστήθηκα την κατάκτηση ενός τροπαίου ύστερα από εννέα χρόνια;

Σίγουρα όχι όσοι οι δήθεν καταπιεσμένοι από την κοινωνία χουλιγκάνοι της διπλανής πόρτας, αυτοί οι εκ πεποιθήσεως άεργοι άνδρες (;), αυτοί οι μεθύστακες ή χαπακωμένοι αλητήριοι που είναι και εν... δυνάμει δολοφόνοι! Δεν έχουν σκοτώσει ακόμα, αλλά θα το κάνουν.

Αυτοί έκαναν (πάλι) το κομμάτι τους, εγώ, εσείς, όλοι όσοι περιμέναμε τη βραδιά αυτή για να ζήσουμε ξανά μία στιγμή χαράς από αυτές που έχουμε στερηθεί (ή μας έχουν με το έτσι θέλω στερήσει) ήμασταν οι θεατές του απαίσιου έργου τους. Βουβοί και εγκλωβισμένοι μπροστά στην αηδία τους...

Το μήνυμα του Λύμπε

Ήταν λοιπόν Κυριακή 19 Μαρτίου όταν, μετά την πρόκριση στην Τούμπα επί του ΠΑΟΚ, ο Νίκος Λυμπερόπουλος παραχωρούσε συνέντευξη στο «Βήμα της Κυριακής» υπαγορεύοντας (διότι ήταν επίμονος στο να δημοσιευτούν όπως ακριβώς τα έλεγε) στον υπογράφοντα και του συγκεκριμένου άρθρου τα εξής:

« Το κακόγουστο αστειάκι πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει. Οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην ημέρα που θα θρηνήσουμε κάποιο θύμα ποδοσφαιριστή. Οπως πάει η δουλειά, η ημέρα του νεκρού ποδοσφαιριστή δεν είναι μακριά! Και μετά θα κάνουμε τι; Θα φοράμε μαύρα περιβραχιόνια και θα κρατάμε ενός λεπτού σιγή λέγοντας από μέσα μας «αιωνία του η μνήμη»;

Κάποια στιγμή θα μάθουν και σημάδι αυτοί οι τύποι και θα βρίσκουν απευθείας στο κεφάλι. Δεν το βλέπει αυτό το κράτος, ότι κάτι πρέπει να γίνει επιτέλους; Γιατί όλοι αυτοί δεν συλλαμβάνονται; Γιατί όλοι εμείς που έχουμε οικογένειες πρέπει να παίζουμε μπάλα με τον φόβο ότι κάτι θα μας βρει στο κεφάλι και θα μας αφήσει στον τόπο; Επιτέλους, σε ποιον αρέσει αυτή η τρομοκρατία;».

Και οι μικρόνοοι του χώρου μου

Δεν επαναφέρω στη δημοσιότητα το παραπάνω απόσπασμα για να ευλογήσω τα γένια μου για εκείνη τη συνέντευξη, άλλωστε τη θύμισε ο ίδιος ο Λυμπερόπουλος στη συνέντευξη Τύπου μετά το πέρας του τελικού, δίνοντάς μου την αφορμή να ασχοληθώ ξανά.

Τότε δυστυχώς, από ένα κείμενο 1.100 λέξεων οι οποίες συνέθεταν ένα συγκλονιστικό ράπισμα στη βία, στη χυδαιότητα και την ανηθικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου, οι περισσότεροι συνάδελφοί μου και κυρίως εκείνοι που ασχολούνται με το ρεπορτάζ της ΑΕΚ (ή αρθρογραφούν γι αυτήν) ξεχώρισαν και προέταξαν τις 30 λέξεις μέσω των οποίων ο Λύμπε αναφερόταν στο ενδεχόμενο να κατακτήσει το πρώτο (εντός των γηπέδων) τρόπαιο της καριέρας του...

Αισθάνομαι λοιπόν και συνένοχος αλλά και συνυπεύθυνος. Διότι δεν έπρεπε να του υποβάλλω ΠΟΤΕ αυτή την ερώτηση. Διότι με αυτή την κουτή προσπάθειά μου να εκμαιεύσω κάποιο προσωπικό συναίσθημα από εκείνον, έδωσα σε κάποιους (όχι σε όλους, αλλά δυστυχώς στους περισσότερους) μικρόνοους να χαλάσουν όσα ήθελε εκείνος να βγάλει προς τα έξω. ΑΠΕΤΥΧΑ...

Ναι, είναι και οι δικές μας ευθύνες μεγάλες για αυτό το κατάντημα. Διότι κουκουλώνουμε καταστάσεις, υποθάλπουμε την πόλωση και την τρομοκρατία ή ακόμα και ανασκευάζουμε κατά το δοκούν τα γεγονότα, ανάλογα με τις οπαδικές προτιμήσεις μας.

Αφού μπορούν οι άλλοι τόσα, εμείς μπορούμε περισσότερα και κυρίως χειρότερα. Μέχρι που κάποιος από όλους μας θα σκοτωθεί μέσα σε ένα γήπεδο. Και τότε θα το δούμε αλλιώς...

Δίκαια και άδικα του Δώνη

Συγχωρέστε με αλλά «πανηγυρτζίδικα» κείμενα δεν μου βγαίνει να γράψω σήμερα. Άλλωστε όλοι εμείς που ασχολούμαστε καθημερινά με την ΑΕΚ γνωρίζαμε ότι η κατάκτηση του τροπαίου θα ήταν απλώς ένα σκαλοπάτι επιβίωσης και δικαιώματος για μία επόμενη ημέρα. Είδατε όλοι τι έγινε, άρα μπορείτε να αναλογιστείτε τα συμβάντα στην περίπτωση ενός διαφορετικού αποτελέσματος.

Εδώ θα συμφωνήσω λοιπόν με τον προπονητή του Ατρόμητου. Οι παίκτες του ένιωσαν μία άνευ προηγούμενου ψυχολογική πίεση και μέσα τους είχαν το φόβο ότι ο τελικός δύσκολα θα τελείωνε αν έπαιρναν προβάδισμα στο σκορ. Τα μηνύματα τα είχαν πάρει από νωρίς, βέβαια ΚΑΙ από τους δικούς τους «κάφρους» οπαδούς που επίσης πρωτοστάτησαν σε ασχήμιες πριν την έναρξη του αγώνα.

Θα ήθελα όμως ο κ. Δώνης να ήταν εξίσου ευαίσθητος και μετά από περιπτώσεις που η ομάδα του ευνοήθηκε από λανθασμένες αποφάσεις διαιτητών, όπως για παράδειγμα στον αγώνα πρωταθλήματος του πρώτου γύρου με την ΑΕΚ (αποβολή του Ντιοπ με ανύπαρκτη κάρτα), κάτι το οποίο επιμελώς ξέχασε.

Βέβαια δεν λύνει το πρόβλημα το πως «ελίσσεται» ο κάθε Δώνης για να δώσει άλλοθι στην ομάδα του όταν χάνει. Ναι το πρώτο γκολ ήταν οφσάιντ. Όχι το αποτέλεσμα δεν είναι «κάλπικο» όταν η συγκεκριμένη φάση βρίσκεται στο όριο του ανθρώπινου λάθους. Και ακόμα περισσότερο όταν η ομάδα σου φεύγει από το γήπεδο με ένα καθαρό 0-3 κατά της.

Και ειδικά εσείς κύριε Δώνη, ξέρετε πολλά περισσότερα για κάλπικα αποτελέσματα από αγώνες σας με άλλες ελληνικές ομάδες (και αναφέρομαι στις πιο μεγάλες), είτε ως παίκτης, είτε ως προπονητής.

Τότε βέβαια δεν βγάλατε τόση οργή για το καθαρά αγωνιστικό σκέλος. Δυστυχώς είναι η αποτυχία σας να «πιάσετε» στην ΑΕΚ αυτή που σας οδηγεί σε υπερβολές και συμπλεγματικές αντιδράσεις σχεδόν κάθε φορά που είστε αντίπαλός της. Στα υπόλοιπα που αναφέρατε περί βίας, ελληνικού κράτους και «οίκου ανοχής», προσωπικά συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ μαζί σας!