O Divac ήταν διακοπές με την οικογένειά του στη Χαβάη, όταν άνοιξε την τηλεόραση και είδε στο ESPN να παίζει πρώτη είδηση ο θάνατος του Drazen Petrovic σε τροχαίο σε αυτοκινητόδρομο της Βαυαρίας. Ηταν κολλητοί φίλοι από τα παιδικά κλιμάκια της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Κατέκτησαν τον κόσμο όλο με την Εθνική Γιουγκοσλαβίας και το 1989 πήγαν μαζί στο ΝΒΑ. Ο Vlade στους Lakers, ο Drazen στους Blazers.

Μιλούσαν κάθε μέρα στο τηλέφωνο. Ο Divac είχε προλάβει να γίνει βασικός στους Lakers του Magic Johnson, την ίδια στιγμή που ο Petrovic περνούσε δύσκολα παροπλισμένος στον πάγκο των Blazers του Clyde Drexler. Προσπαθούσε να εμψυχώσει τον Petrovic. To 1990 στέφθηκαν πρωταθλητές κόσμου και κάπου εκεί ήρθαν τα πάνω κάτω. Η ένταση είχε ξεκινήσει στη Γιουγκοσλαβία και μετά ήρθε ο εμφύλιος. Ξαφνικά οι φίλοι απέκτησαν ετικέτες. Ο ένας Σέρβος, ο άλλος Κροάτης. Ο Petrovic, έκοψε κάθε δίαυλο επικοινωνίας με τον Divac, που εξακολουθούσε να κρατά επαφή με τους άλλους δύο Κροάτες συμπαίκτες του στην Εθνική, τους Toni Kukoc και Dino Radja.

Οι συγκάτοικοι στις αποστολές της Εθνικής Γιουγκοσλαβίας, οι αυτοκόλλητοι φίλοι έγιναν απλά δύο ξένοι. Ο Divac, που φόρεσε τις φανέλες των Lakers, Hornets και Kings, θυμάται: "Σοκαρίστηκα! Αρχισα να κλαίω. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έφτανε η στιγμή που δεν θα μιλούσα με τον Drazen. Είχαμε μία τόσο δυνατή φιλία και μέσα σε λίγες στιγμές κομματιάστηκε, χωρίς να φταίμε. Μπήκε ανάμεσά μας η πολτική και μας τσάκισε.

Ετσι από εκεί που είμαστε συνέχεια μαζί, στα ξενοδοχεία, στους αγώνες, στις εξόδους, σταματήσαμε να έχουμε κάθε επαφή. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα ξαναπαίξω μαζί με τον Drazen στην Εθνική. Ακόμα και μέχρι σήμερα δεν το έχω χωνέψει. Προσπάθησα να τον πλησιάσω, αλλά δεν ήθελε ν’ ακούσει κουβέντα. Πολλοί ήταν αυτοί που προσπάθησαν να δηλητηριάσουν τη σχέση μας. Ενας εμφύλιος πόλεμος δημιουργεί πρωτόγνωρες καταστάσεις".

Πάντα μέσα του, ο Divac, πίστευε πως θα ηρεμούσαν τα πνεύματα και θ’ αντάμωναν και πάλι. Ομως ο Petrovic έφυγε νωρίς... Στις 7 Ιουνίου του 1993 σε τροχαίο στη Γερμανία. Ο Divac σοκαρισμένος θέλησε να πάει στην κηδεία. Αμέσως κατάλαβε πως ήταν ανεπιθύμητος στην Κροατία: "Ηθελα να πάρω το πρώτο αεροπλάνο και να πάω στην Κροατία. Ηταν αδύνατον. Είδα την κηδεία από την τηλεόραση. Δάκρυσα στην θέα του Toni (Kukoc) και του Dino (Radja), να κουβαλάνε το φέρετρο του Drazen.

Υπάρχει ένα μαύρο σημείο μέσα μου, από τον θάνατο του Drazen. Μία ανοιχτή πληγή, που δεν θα κλείσει ποτέ. Είναι σα να έχασα έναν αδερφό μου. Ηταν αδερφική η σχέση μας. Ο Drazen έφυγε τόσο απρόσμενα και δεν προλάβαμε ποτέ να κάτσουμε κάτω και να τα βρούμε, όπως έγινε με τον Dino (Radja) και τον Toni (Kukoc) . Αυτό θα με στοιχειώνει για πάντα".

Η ιστορία τους ντοκιμαντέρ

Η ιστορία τους έγινε ντοκυμαντέρ από το ESPN, με τίτλο «Once Brothers», to 2010. Ο Divac λέει πως το ντοκυμαντέρ λειτούργησε θεραπευτικά για να επουλωθούν οι πληγές. Επέστρεψε στην Κροατία συγκεκριμένα στο Ζάγκρεμπ, μετά από 21 χρόνια.

Για πρώτη φορά, επισκέφθηκε το Μιρογκόι και τον τάφο του καλύτερού του φίλου: "Για πάνω από δύο δεκαετίες μ’ έκαιγε μέσα μου όλο αυτό που έγινε με τον Drazen. Ηθελα να επισκεφθώ τον τάφο του. Ν’ αφήσω ένα λουλούδι. Να του μιλήσω. Να μιλήσω στην μητέρα του, στον αδερφό του. Να κλείσω τους παλιούς λογαριασμούς και ν’ ανοίξουμε νέα σελίδα".

Στις τελευταίες σκηνές του ντοκυμαντέρ, ο Divac επισκέπτεται τον τάφο του Drazen. Φιλά τη φωτογραφία του στο μνήμα, τη χαίδεύει και ψελίζει: "Είναι ωραία που σε ξαναβλέπω φίλε μου". Κάνει πίσω, βγάζει μία φωτογραφία από την τσέπη του και την αφήνει στο μνήμα. Είναι ο Drazen που πανηγυρίζει στην αγκαλιά του, την κατάκτηση του Μουντομπάσκετ από τη Γιουγκοσλαβία το 1990.

Τέτοιος παίκτης δεν θα εμφανιστεί ποτέ ξανά, λέει ο Divac στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής: "Δεν θα υπάρξει ποτέ άλλος Drazen Petrovic. Δεν έχω γνωρίσει κανέναν άλλον με το ταλέντο, την εργατικότητα, την αυτοπεποίθηση, τον χαρακτήρα και την θέληση που είχε ο Drazen.

Δεν υπήρχε απολύτως τίποτε που δεν μπορούσε να κάνει στο γήπεδο. Ήταν μία καλοκουρδισμένη ορχήστρα. Ομως πάνω απ’ όλα ήταν ένας αδερφός, με τον οποίο μοιράστηκα τα πιο αθώα χρόνια της ζωής μου".

Δεκτές όλες οι απόψεις και στο Twitter @ndpapaioannou