Υπάρχει τελικά για τους αθλητές τέτοιο πράγμα σαν "το παιχνίδι της ζωής τους"; Ο Λιουκ Χάνκοκ θα απαντήσει "ναι", γιατί στον τελικό του NCAA ο αναπληρωματικός του Λούιβιλ βίωσε το απόλυτο. Και είχε το λόγο του. Αυτός ο τελικός δεν αφορά τον Ρικ Πιτίνο. Ούτε τον άτυχο Κέβιν Ουέιρ. Το πρωτάθλημα των Κάρντιναλς φέρει την υπογραφή ενός τριτοετή σουτέρ που απλά ήθελε να κάνει τον πατέρα του χαρούμενο.

Τα ξημερώματα της Τρίτης το μεγάλο φαβορί, το Λούιβιλ, επιβλήθηκε του Μίσιγκαν (82-76) γυρνώντας μια διαφορά 12 πόντων. Για αυτή την ανατροπή ευθύνεται αποκλειστικά ο Λιουκ Χάνκοκ, που σηκώθηκε από τον πάγκο και σημείωσε 22 πόντους, τους 14 εκ των οποίων "κολλητά" στο διάστημα της αντεπίθεσης. Ο 23χρονος, που είχε αφήσει τη σφραγίδα του και στον ημιτελικό με 20 πόντους απέναντι στο Ουίτσιτα Στέιτ, έζησε ένα ονειρεμένο τριήμερο. Έκανε τα παιχνίδια της ζωής του στο Τζόρτζια Ντομ. Και είχε το μεγαλύτερο κίνητρο για να το κάνει.

"Δεν με ένοιαζε που υπήρχαν 70.000 κόσμος στις εξέδρες" έλεγε μετά το ματς. Τον ενδιέφερε που στην πρώτη γραμμή καθόταν ο Βαν Χάνκοκ, ο βαριά άρρωστος πατέρας του, που με πραγματοποίησε με χίλια ζόρια το μακρινό ταξίδι ως την Ατλάντα για να δει τον γιο του να παίζει, πιθανότατα για τελευταία φορά.

Η οικογένεια του Χάνκοκ κρατούσε μυστικό το πρόβλημα της υγείας του γηραιότερου μέλους της. Ο 23χρονος Λιουκ δεν άφησε την ασθένεια του πατέρα του να τον επηρεάσει. Αν και κλείστηκε στον εαυτό του, είχε πάντα στο βάθος του μυαλού του μια αποστολή να ολοκληρώσει: να παίξει στο φάιναλ-φορ με τον πατέρα του στις κερκίδες. Και να πάρει τον τίτλο. Ο Χάνκοκ δεν έκανε μόνο αυτά, αφού ήταν ο παίκτης που όταν σηκώθηκε από τον πάγκο άλλαξε τη μοίρα του αγώνα.

Για την ιστορία ήταν ο πρώτος παίκτης που πέτυχε πάνω από 20 πόντους σε τελικό χωρίς να έχει ξεκινήσει στη βασική πεντάδα. Ο τελευταίος ήταν το 1996 ο Ρον Μέρσερ του Κεντάκι. Ναι του ίδιο Κεντάκι που είχε στο παρκέ τον Αντουάν Ουόκερ και τον Τόνι Ντελκ και στον πάγκο τον Ρικ Πιτίνο! Μόνο που ο Χάνκοκ το έκανε σουτάροντας με 5/5 πίσω από τη γραμμή των τριών πόντων, σπάζοντας και αυτό το ρεκόρ.

Όχι κι άσχημα για έναν σουτέρ που είχε γίνει πιο γνωστός για τους τραυματισμούς του -στο ποδόσφαιρο, με το μηχανάκι, όταν έβγαλε τον ώμο του στην προπόνηση στην αρχή της χρονιάς, ακόμη και στη μπανιέρα όταν γλίστρησε έσπασε δύο δόντια και χρειάστηκε επέμβαση- παρά για τα κατορθώματα του στο γήπεδο. Κι όμως, ο γκαρντ που έπαιξε τα δύο πρώτα χρόνια της κολεγιακής του καριέρας στο Τζορτζ Μέισον έγινε ο πρώτος αναπληρωματικός στην ιστορία που κερδίζει το βραβείο MOP, του πολυτιμότερου, δηλαδή, παίκτη του τελικού.

Ri5e to the occasion

Μια στιγμή είναι ικανή να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων. Ακόμη κι αν είναι άτυχη. Για την ακρίβεια ακόμη κι αν είναι όσο άτυχη μπορεί να γίνει για έναν αθλητή. Ο Κέβιν Ουέιρ είδε το πόδι του να σπάει στα δύο σε μια προσπάθεια του να κόψει ένα τρίποντο αντιπάλου. Έπεσε στο παρκέ μπροστά στον πάγκο της ομάδας του και άρχιζε να φωνάζει. Για αυτόν η χρονιά τέλειωσε, για τους συμπαίκτες του, όμως, είχε μόλις αρχίσει.

Οι υπόλοιποι "Κάρντιναλς" ορκίστηκαν να πάρουν τον τίτλο για αυτόν. Παρά την ατυχία του έδειξε απίστευτο θάρρος και ενέπνευσε ολόκληρη την ομάδα, η οποία στάθηκε στο πλευρό του σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής. "Δεν αισθανόμαστε άσχημα για τον Κέβιν, γιατί ούτε ο Κέβιν αισθάνεται άσχημα για τον Κέβιν" έλεγε ένας συμπαίκτης του, από τους πολλούς που ανέμιζαν τη φανέλα του συμπαίκτη τους, με το Νο5.

Στον τελικό το σλόγκαν που αναγραφόταν στα μπλουζάκια των παικτών του Λούιβιλ ήταν το "Ri5e to the occasion", με το "5" (το νούμερο του Ουέιρ) να αντικαθιστά το "S". Το φορούσε και ο ίδιος ο δευτεροετής γκαρντ, που έκοψε με ένα μεγάλο χαμόγελο το διχτάκι του Τζόρτζια Ντομ λίγο μετά τον τελικό.

Η εβδομάδα του Πιτίνο

Για το Λούιβιλ αυτός ήταν ο πρώτος τίτλος μετά το 1986. Πέρασαν, δηλαδή, 27 χρόνια μέχρι οι Κάρντιναλς να κατακτήσουν την κορυφή και μόνο το Κάνσας είχε μεγαλύτερο διάστημα μεταξύ δύο τίτλων (36 χρόνια, από το 1952 ως το 1988). Από την άλλοι οι Καρδινάλιοι επικράτησαν σε τρίτο τελικό σε ισάριθμες απόπειρες, ισοφαρίζοντας έτσι το 3-0 του Κονέκτικατ.

Για τον Πιτίνο; Ήταν απλά το τέλος μιας αξέχαστης βδομάδας. Αρχικά είδε το άλογο του να κερδίζει το "Santa Anita Derby" και να κατευθύνεται στο "Kentucky Derby". Στη συνέχεια έμαθε ότι ο γιος του πήρε την πρώτη του δουλειά ως πρώτος προπονητής στο Minesota. Ακολούθως έγινε μέλος του Hall-of-Fame. Και τώρα αυτό: ένα δεύτερο πρωτάθλημα μετά από αυτό του 1996 με το Κεντάκι. Έτσι έγινε ο μοναδικός προπονητής στην ιστορία του κολεγιακού μπάσκετ που κατακτά τον τίτλο με διαφορετικό σχολείο.

Τι μένει; Να κάνει... τατουάζ! Αυτό το "στοίχημα" είχε βάλει με τους παίκτες του, που ήδη σκέφτονται τι σχέδιο πρέπει να κάνει ο παλιομοδίτης προπονητής τους. "Αυτό ήταν το αληθινό μας κίνητρο" σχολίαζε μετά το ματς ο κινητήριος μοχλός των "Κάρντιναλς", ο Πέιτον Σίβα. Και να θέλει, δηλαδή, ο Πιτίνο δεν θα μπορεί με τίποτα να ξεχάσει τη φετινή διαδρομή του Λούιβιλ, που ήταν γεμάτη δάκρυα κι ιδρώτα. Θα έχει και το χαραγμένο μελάνι στο δέρμα του να του το θυμίζει.