Άλλοτε ήταν "προτεκτοράτο" των Άγγλων, αργότερα των Γερμανών, στη συνέχεια ήρθε ιταλική κατοχή, και μετέπειτα ιβηρικό "βέτο".

Οι εμφύλιες μάχες στο Κύπελλο UEFA και δη στους τελικούς, ήταν κατά καιρούς στη μόδα και ο σημερινός πορτογαλικός τελικός έρχεται να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές.

Υπενθυμίζεται ότι ο πρόδρομος του σημερινού θεσμού, το λεγόμενο Inter-Cities Fairs Cup, δεν αναγνωρίζεται επίσημα από την UEFA, συνεπώς η αναδρομή μας στους τελικούς ξεκινά από την περίοδο 1971-72.

1971-72 Γουλβς vs Τότεναμ 1-2, Τότεναμ vs Γουλβς 1-1

Τη σεζόν εκείνη η διοργάνωση Inter-Cities Fairs Cup έρχεται υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας ποδοσφαίρου και μετονομάζεται σε UEFA CUP. Η φόρμα των τελικών παρέμεινε όμοια με πριν, δηλαδή με διπλές αναμετρήσεις.

Πρώτοι νικητές τα "σπιρούνια" του Μπιλ Νίκολσον όπου στα ημιτελικά είχαν αποκλείσει την Πρωταθλήτρια Ευρώπης του '69 Μίλαν.

Οι "λύκοι" στο δρόμο προς τον τελικό είχαν κι αυτοί πετάξει έξω με τη σειρά τους ακόμη ένα ιταλικό μεγαθήριο, τη Γιουβέντους, αλλά οι Λονδρέζοι της Τότεναμ φρόντισαν να τους κόψουν το βήχα από το πρώτο παιχνίδι.

Στο "Μολινό" ο Μάριτν Τσίβερς πέτυχε το δεύτερο προσωπικό του γκολ πέντε λεπτά πριν από το τέλος δίνοντας τη νίκη και το μεγάλο αβαντάζ στους "σπερς", οι οποίοι στη ρεβάνς του "White Hart Lane" κράτησαν το σκορ στην ισοπαλία, φέρνοντας την κούπα στο βόρειο Λονδίνο.

1979-80 Γκλάντμπαχ vs Άιντραχτ 3-2, Άιντραχτ vs Γκλάντμπαχ 1-0

Η διοργάνωση της σεζόν 1979-80 θύμιζε...Μπουντεσλίγκα, με 5 γερμανικές ομάδες στα προημιτελικά και τέσσερις από αυτές να παίρνουν τη πρόκριση και να εξασφαλίζουν ότι το τρόπαιο θα καταλήξει σε γερμανικά χέρια.

Γκλάντμπαχ και Άιντραχτ άφησαν εκτός Στουτγκάρδη και Μπάγερν Μονάχου αντίστοιχα, και κονταροχτυπήθηκαν στον ένατο τελικό στην ιστορία του θεσμού.

Η κάτοχος του τροπαίου Γκλάντμπαχ έμοιαζε και πάλι το φαβορί, ειδικά μετά την ανατροπή και τη νίκη που έκανε στο πρώτο ματς της σειράς.

Στον επαναληπτικό του "Μέιντσταντιον" το σκορ ήταν κολλημένο στο 0-0 μέχρι και δέκα λεπτά πριν το φινάλε, αλλά η κίνηση του προπονητή της Άιντραχτ, Φρίντελ Ράους, να βάλει στο παιχνίδι τον Φρεντ Σάουμπ αποδείχτηκε καθοριστική.

Ο Γερμανός στράικερ τέσσερα λεπτά μετά την είσοδό του σκόραρε και έστειλε στα ουράνια τους 60.000 φίλους των γηπεδούχων. Ο νεαρός Λόταρ Ματεόυς έπρεπε να περιμένει έντεκα χρόνια ακόμα για να κατακτήσει το πρώτο του Κύπελλο UEFA.

1989-90 Γιουβέντους vs Φιορεντίνα 3-1, Φιορεντίνα Γιοβέντους 0-0

Ο αποκλεισμός από τη μισητή Νάπολι την προηγούμενη χρονιά πείσμωσε τους "μπιανκονέρι" που πέραν της ρεβάνς με το Αμβούργο δεν βρήκαν ιδιαίτερες δυσκολίες και έφτασαν στους "4".

Από την άλλη η Φιορεντίνα προχωρούσε αγκομαχώντας αλλά κατάφερε να πάρει θέση στους ημιτελικούς, όπου έπεσε πάνω στη Βέρντερ του Ότο Ρεχάγκελ. Το εκτός έδρας γκολ του Νάπι έδωσε την πρόκριση στους "βιόλα" και στον τελικό θα αντιμετώπιζαν την συμπατριώτισσα Γιουβέντους, που είχε βγει ζωντανή από την έτερη γερμανο-ιταλική μάχη κόντρα στην Κολωνία.

Η ομάδα του Ντίνο Τζοφ δεν διέψευσε τα προγνωστικά, κερδίζοντας 3-1 στο Τορίνο και αποσπώντας λευκή ισοπαλία στο "Αρτέμιο Φράνκι" βάζοντας στην τροπαιοθήκη της το δεύτερο UEFA μετά το 1977.

1990-91 Ίντερ vs Ρόμα 2-0, Ρόμα vs Ίντερ 1-0

Η ιταλική κυριαρχία στη διοργάνωση συνεχίστηκε την περίοδο 1990-91, και αυτή τη φορά ήταν η σειρά των Ίντερ και Ρόμα να κοντραριστούν στον τελικό.

Οι Ρωμαίοι, με μπροστάρη τον πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης Ρούντι Φέλερ, έδειχναν ικανοί να χτυπήσουν την ομάδα του Μιλάνου, αλλά οι "νερατζούρι" του Λόταρ Ματέους, με ένα ξέσπασμα στο δεύτερο ημίχρονο του πρώτου αγώνα, πήραν σκορ ασφαλείας 2-0.

Το γκολ του Ριτσιτέλι στο τελευταίο δεκάλεπτο του επαναληπτικού ξεσήκωσε για λίγο το "Ολίμπικο" όμως οι παίκτες του Τζιοβάνι Τραπατόνι κράτησαν το αποτέλεσμα και σήκωσαν τη κούπα μέσα στη ρωμαϊκή αρένα.

1994-95 Πάρμα vs Γιουβέντους 1-0, Γιουβέντους vs Πάρμα 1-1

Η παρουσία ιταλικών συλλόγων στους τελικούς του Κυπέλλου UEFA τη δεκαετία του '90 ήταν ό,τι πιο σύνηθες, και μετά τους εμφύλιους του 1990 και του 1991, Γιουβέντους και Πάρμα βρέθηκαν αντιμέτωπες στον τελικό του '95.

Η "μεγάλη κυρία" έκανε επίδειξη δύναμης φτάνοντας αήττητη τον τελικό και ήθελε να μείνει ζωντανή στο κυνήγι του "τρεμπλ" μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος και την πρόκριση στο τελικό του Coppa Italia.

Οι "τζαλομπλού" με ηγέτες του Φαουστίνο Ασπρίγια, Ντίνο Μπάτζο και έναν Τζαφράνκο Τζόλα στα ντουζένια του ήταν υπολογίσιμος αντίπαλος και φρόντισαν να το επιβεβαιώσουν μετά τη νίκη τους στο "Ένιο Ταρντίνι".

Το 1-0 ήταν ανατρέψιμο σκορ αλλά ακόμα ένα γκολ του Ντίνο Μπάτζο στον επαναληπτικό, "σκότωσε" την ομάδα του Μαρτσέλο Λίπι, και οι "παρμένσι" πανηγύρισαν άλλο ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο μετά το Κυπελλούχων δύο χρόνια νωρίτερα.

Η Γιουβέντους θα έπαιρνε μια άτυπη ρεβάνς από την Πάρμα στους τελικούς του Κυπέλλου Ιταλίας, κάνοντας το "νταμπλ" και ρίχνοντας βάλσαμο στις πληγές της Ευρώπης.

1997-98 Ίντερ vs Λάτσιο 3-0

Η κυριαρχία των ιταλικών ομάδων εκείνη τη περίοδο επισφραγίστηκε με τον τελικό του "Parc des Princes" το 1998, ο οποίος θα ήταν ο τρίτος "ιταλικός" τελικός στη δεκαετία και ο πρώτος μονός και σε ουδέτερη έδρα, στην ιστορία του θεσμού.

Η Ίντερ είχε φτάσει και πέρσι μέχρι τη πηγή, αλλά δεν ήπιε νερό διότι η γερμανική Σάλκε της είχε στερήσει το τρόπαιο. Οι δυο τους συναντήθηκαν ξανά στα προημιτελικά και αυτή τη φορά ήταν η ομάδα του Λουίτζι Σιμόνι που χαμογέλασε.

Η Σπαρτάκ Μόσχας έπεσε με δύο ήττες στα ημιτελικά, και η ανερχόμενη Λάτσιο των Νέστα, Νέντβεντ και Μαντσίνι ήταν η αντίπαλος για το τρίτο Κύπελλο UEFA του μιλανέζικου συλλόγου.

Οι "λατσιάλι" με τρία μόλις τέρματα παθητικό, έμοιαζαν σκληροτράχηλος αντίπαλος, ωστόσο οι "νερατζούρι" των Ζανέτι, Ρονάλντο και Ζαμοράνο, πολύ πιο έμπειροι σε τέτοιου είδους παιχνίδια σκόρπισαν τους Ρωμαίους επικρατώντας με 3-0.

Η πολλά υποσχόμενη Λάτσιο του Σβεν-Γκόραν Έρικσον έπρεπε να περιμένει λίγο ακόμα για εγχώρια και ευρωπαϊκή διάκριση.

2006-07 Σεβίγια vs Εσπανιόλ 2-2, 3-1 πεν.

Ο τελικός του 2007 είχε ιστορικό χαρακτήρα. Για πρώτη φορά στην ιστορία του Κυπέλλου UEFA θα έρχονταν αντιμέτωπες δύο ισπανικές ομάδες, με την Σεβίλλη αν έφευγε νικήτρια, να γινόταν η μόνη ομάδα μαζί με τη Ρεάλ Μαδρίτης που θα κατόρθωνε δύο συνεχόμενες κατακτήσεις.

Το γκολ του Αντριάνο πριν συμπληρωθεί το πρώτο εικοσάλεπτο, ισοφάρισε ο νυν παίκτης του Ολυμπιακού Άλμπερτ Ριέρα, δέκα λεπτά αργότερα.

Το ματς δεν έβγαλε νικητή στα 90 λεπτά και οδηγήθηκε στην παράταση, όπου το γκολ του Κανουτέ φάνηκε να στέλνει το Κύπελλο κατά Ανδαλουσία μεριά αλλά η ηρωϊκά μαχόμενη και με 10 παίκτες Εσπανιόλ, ισοφάρισε και πάλι με μακρινό σουτ του Γιόνατας.

Οι ποδοσφαιριστές της Σεβίγια φάνηκαν ψυχραιμότεροι από τα έντεκα μέτρα, και το χαμένο πέναλτι του Τορεχόν έβγαλε ξανά στους δρόμους για πανηγυρισμούς τους Σεβιγιάνους.

Τραγική ειρωνεία: ο τελευταίος παίκτης των νικητών που ευστόχησε από την άσπρη βούλα, ήταν ο Αντόνιο Πουέρτα, ενώ στην Εσπανιόλ αγωνίστηκε βασικός σε όλη την αναμέτρηση ο Ντάνι Χάρκε. Και οι δύο αργότερα απεβίωσαν προσφέροντας ανείπωτη θλίψη στον ποδοσφαιρικό κόσμο.