Τον αγάπησαν και τους αγάπησε. Τον τίμησαν και τους τίμησε. Και πόνεσαν όταν μετά από οκτώ χρόνια προπονητικής πλέον καριέρας σε τρεις διαφορετικές ομάδες της χώρας (κατέκτησε τίτλους με όλες!), έκανε το μεγάλο βήμα στην καριέρα του αναλαμβάνοντας την Μπορούσια Ντόρτμουντ. Τους υποσχέθηκε όμως ότι θα επιστρέψει, και να που το έκανε με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο!

Ο μεγάλος κόουτς Ότμαρ

Την καριέρα που ονειρεύτηκε αλλά ποτέ δεν κατάφερε να διαγράψει ως ποδοσφαιριστής, έμελλε να την κάνει ως μαέστρος των πάγκων. Ως παίκτης θα θυμάται πάντοτε τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1972 και το πετυχημένο πέρασμά του από την Στουτγάρδη όταν η γερμανική ομάδα αγωνιζόταν στη δεύτερη κατηγορία.

Άντε και το γεγονός ότι ήταν μέλος μιας εκπληκτικής επιθετικής γραμμής της εποχής στη συγκεκριμένη ομάδα, η οποία πέτυχε σε μια σεζόν 100 γκολ κι εκείνος 6 σε ένα ματς κόντρα στην SSV Jahn Regensburg. Αλλά το πάνθεον ολοκληρώνεται εκεί…

Ως προπονητής όμως, ο Χίτζφελντ αποδείχτηκε πραγματικά χαρισματικός. Εκτόξευσε την Νόρτμουντ ως την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ το 1997 (3-1 την Γιουβέντους του Ζιντάν, του Ντεσάν και του Βιέρι στον τελικό του Μονάχου), τη χρονιά που ανακηρύχθηκε κορυφαίος τεχνικός στον κόσμο κι ακολούθως έκανε το μεγάλο βήμα εκπληρώνοντας το όνειρο κάθε γερμανού προπονητή: να αναλάβει την Μπάγερν Μονάχου.

Ναι, αυτήν την Μπάγερν που οδήγησε επίσης στην κορυφή της Ευρώπης στον τελικό του 2001 απέναντι στη Βαλένθια κι ενώ νωρίτερα είχε αποκλείσει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ναι, αυτήν την Μπάγερν που το 1998 βίωσε το δράμα να χάνει το τρόπαιο από τη Γιουνάιτεντ στο τελευταίο δίλεπτο του αγώνα κι ενώ ήταν μπροστά με 1-0. Όμως ανέκαμψε!

Η απαξίωση και η εκπληρωμένη υπόσχεση

Η επιστροφή στην Ελβετία συντελέσθηκε κάπως… απότομα. Ο άλλοτε «μάγος Χίτζφελντ» αποχώρησε ως αποτυχημένος και “συνταξιούχος” από τον πάγκο της Μπάγερν το καλοκαίρι του 2008 και διάβασε υποτιμητικά ρεπορτάζ που τον καλούσαν να σταματήσει την προπονητική! Η ώρα της επιστροφής στην αγκαλιά της δεύτερης μάνας Ελβετίας είχε φτάσει!

Άλλωστε είχε δώσει και μια υπόσχεση… Ανέλαβε την εθνική ομάδα αμέσως μετά το Euro 2008 και δούλεψε μεθοδικά και στοχευόμενα ώστε να την οδηγήσει στο Μουντιάλ κι εκεί να παίξει τα ρέστα του ως ένας πραγματικός μετρ της τακτικής.

Ο τρόπος που σήμερα έστησε την Ελβετία, η νίκη και οι αγκαλιές των παικτών της ομάδας που τον αντιμετωπίζουν σαν πατέρα τους, ήταν το μίγμα του αναζωογονητικού φίλτρου για ένα κόσμημα των ευρωπαϊκών πάγκων. Ο Ότμαρ το ήπιε μέχρι την τελευταία σταγόνα του!

Δεν κλαίω για την Ισπανία

Καλοδεχούμενη η νίκη της Ελβετίας. Να ανάψουν και λίγο τα αίματα, να δούμε ανατροπές και τρόπους διαχείρισης κρίσεων από μεγάλες ομάδες, όπως εν προκειμένω η Ισπανία. Θα βρουν το δρόμο τους οι Φούριας Ρόχας, διαθέτουν ποιότητα και σπουδαίους παίκτες και δύσκολα θα μείνουν εκτός διοργάνωσης.

Ωστόσο οφείλω να επισημάνω δύο πράγματα: την έντονη αμφιβολία μου για την ικανότητα του Βιθέντε ντελ Μπόσκε να διαχειριστεί άρα και να εκμεταλλευτεί σωστά τις δυνατότητες του πλούσιου έμψυχου υλικού που έχει στη διάθεσή του, προσπερνώντας το σημαντικό ανασταλτικό παράγοντα της κούρασης που είναι βέβαιο ότι θα πλήξει την Ισπανία.

Παίκτες όπως ο Τσάβι, ο Μπούσκετς, ο Πουγιόλ, ο Πικέ, ο Πέδρο, ο Αλόνσο, ο Ράμος (κ.α.) μετρούν +55 ματς τη σεζόν που ολοκληρώθηκε κι ως επί το πλείστον σε ιδιαίτερα απαιτητικό και ανταγωνιστικό επίπεδο. Φάνηκε αυτό μετά το 60’ όταν η υπερπροσπάθεια για να επιτευχθεί η ισοφάριση προκάλεσε περισσότερη κόπωση και κατ΄ επέκταση λάθη, αργές επιστροφές, κακούς υπολογισμούς και τρύπες στην άμυνα.

Ως δεύτερη σημαντική επισήμανση καταθέτω την απώλεια του αμυντικού μέσου Μάρκος Σένα. Ήταν ο συνδετικός κρίκος των τριών γραμμών στο Euro που η Ισπανία κατέκτησε την κορυφή και νομίζω ο πολυτιμότερος ποδοσφαιριστής της ομάδας. Δεν έχει σημασία να εξετάσουμε τους λόγους που δεν βρίσκεται στη Νότια Αφρική, σημασία έχει ότι η απουσία του βγάζει μάτια…