Άτυχος μία φορά, άτυχος δύο φορές, άτυχος τρεις. Η διαιτησία έφταιγε μία φορά, η διαιτησία έφταιγε δύο φορές, η διαιτησία τρεις, κάπου νισάφι. Ο Παναθηναϊκός έχει ηττηθεί δέκα φορές στα 23 παιχνίδια που έχει δώσει.

Μόνο ομάδες που παίζουν για την κατηγορία έχουν υποστεί τόσες ήττες στο πρωτάθλημα. Έχει γίνει η χαρά της επαρχίας. Περιμένουν με ανυπομονησία στα Γιάννινα, στο Ηράκλειο, στην Τρίπολη, στον Βόλο, στο Αγρίνιο, σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος τον Παναθηναϊκό για να γιορτάσουν μαζί του. Να πάνε στο γήπεδο, να δουν μία μεγάλη στη φανέλα ομάδα, τον Βιγιαφάνες και τον Πέρεθ να δίνουν καμία εκατοστή πάσες στο ένα μέτρο και στο τέλος να πανηγυρίσουν απέναντί του μία σπουδαία νίκη.

Σε όποια πόλη πηγαίνει ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς κάτι γίνεται και κερδίζει ο αντίπαλός του. Κερδίζει χωρίς να χρειάζεται να κάνει και κάτι το ιδιαίτερο. Σε κάθε παιχνίδι κάτι συμβαίνει και η ομάδα του Γιοβάνοβιτς καταφέρνει να ηττηθεί.

Η πιο soft ομάδα που έχει εμφανιστεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο

Ο Παναιτωλικός έκανε το πιο ακίνδυνο φετινό του παιχνίδι. Αν εξαιρέσουμε την αντεπίθεση του Καρέλη, τέρμα που ακυρώθηκε για οφσάιντ, δεν είχε φάση σε ροή αγώνα. Όμως άντεξε από το κουραστικό ακίνδυνο passing game του Παναθηναϊκού και με μία εκτέλεση φάση του ποιοτικού Μεντόσα κατάφερε να κερδίσει το παιχνίδι.

Γίνονται πολλά ανεξήγητα πράγματα σε αυτήν την ομάδα. Είναι απίστευτή η ανοχή που έχει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς με βάση τα αποτελέσματα που έχει φέρει. Είναι ξεκάθαρο πως έχει αποτύχει να μάθει την ομάδα του να κερδίζει. Έχει αποτύχει να περάσει μία νοοτροπία νικητή, μία σκληράδα στους ποδοσφαιριστές του.

Ο φετινός Παναθηναϊκός δεν είναι μία κακή ομάδα, είναι όμως η πιο σοφτ που έχει εμφανιστεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη ελληνική ομάδα να έχει ηττηθεί σε τόσα πολλά παιχνίδια και με τόσο μεγάλη συχνότητα που είχε η ίδια τον έλεγχο.

Πολλές ακίνδυνες πάσες γύρω από τον εαυτό τους

Βλέπουμε συνεχώς να έχει μία υπερβολικά αργή κατοχή, να παίζει με τον Πέρεθ στο 6, που γυρνά συνεχώς γύρω από τον εαυτό του και δίνει ακίνδυνες πάσες και δύο εσωτερικούς μέσους, οι οποίοι παίζουν πολύ μακριά από την αντίπαλη περιοχή και με την σειρά τους πασάρουν σε πολύ κοντινά μέτρα.

Με τον Παναιτωλικό την τριάδα των χαφ αποτελούσαν οι Πέρεθ, Βιγιαφάνες, Γκατσίνοβιτς, ενόσω ο Βιτάλ γινόταν τέταρτος και ερχόταν κοντά τους. Οι μέσοι του Παναθηναϊκού όταν το επίπεδο πίεσης του αντιπάλου και ο βαθμός δυσκολίας του αγώνα ανεβαίνει, ποτέ δεν μπορούν να πλησιάσουν την αντίπαλη περιοχή και ν' απειλήσουν.

Αν παίξουν με τον Απόλλωνα, με ομάδες τύπου Καρδίτσας ή κάποιο βατό παιχνίδι στη Λεωφόρο, μπορεί να κερδίσουν μέτρα και μέσα από την υψηλή κατοχή και έξτρα παίκτη στην αντίπαλη περιοχή. Το αστείο είναι πως, παρότι η σεζόν έχει κυλήσει αρκετά και πλέον γνωρίζουμε τις ιδιαιτερότητες της ομάδας, αυτό το ποδόσφαιρο αποθεώθηκε μετά από τις νίκες απέναντι στη Λαμία και στον Απόλλωνα. Στα ζόρια γνωρίζουμε πως η εικόνα είναι απελπιστική.

Επιθέσεις μόνο με πάσα στην ταχύτητα των Αϊτόρ και Χουάνκαρ

Ο Παναθηναϊκός δεν ζορίστηκε στο πρώτο ημίχρονο από τον Παναιτωλικό, δεν είχε όμως τρόπο να βγάλει επιθέσεις. Έτσι όπως έπαιζε, με τους 4 χαφ σε μικρή απόσταση μεταξύ τους και σε μεγάλη από την αντίπαλη περιοχή να δίνουν βασανιστικές αργές πάσες ενός μέτρου, ο μόνος τρόπος να απειλήσει ήταν να πάρουν την μπάλα οι Χουάνκαρ και Αϊτόρ πάνω στο τρέξιμό τους. Έγινε κάποιες φορές, κυρίως με τον δραστήριο Αϊτόρ, που είχε την τύχη να πέσει και πάνω στον αδύναμό αμυντικά Χουχούμη, όμως πραγματικά ευκαιρίες δεν δημιούργησε η ομάδα.

Ο Καρλίτος ήταν διστακτικός στην εκτέλεση

Δεν βοήθησε καθόλου και ο σέντερ φορ. Ο Γιοβάνοβιτς αποφάσισε να μην ξεκινήσει τον Ιωαννίδη και να δώσει παιχνίδι βασικού στον ντεφορμέ Καρλίτος. Ο Ισπανός φορ όσες φορές βρέθηκε σε θέση εκτέλεσης για έναν περίεργο λόγο καθυστερούσε, έκανε κάτι ανούσιες προσποιήσεις στον εαυτό του και χανόταν χρόνος.

Είναι περίεργο που παρότι ο Παναθηναϊκός σκόραρε με δύο πέναλτι με διαφορετικούς εκτελεστές στη Ριζούπολη και τους είχε και τους δύο στο γήπεδο και πάρθηκε η απόφαση την εκτέλεση πέναλτι να την αναλάβει ο Καρλίτος, που έδειχνε σε όλο το παιχνίδι διστακτικός στην εκτέλεση.

Είναι ακόμη πιο περίεργο, γιατί η εκτέλεση του Αϊτόρ στην Ριζούπολη ήταν εκπληκτική και ο Ισπανός εξτρέμ ήταν με διαφορά ο πιο απειλητικός ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού. Αυτές οι λεπτομέρειες είναι που στις ομάδες κάνουν την διαφορά και για αυτές τις λεπτομέρειες χρειάζεσαι τον προπονητή, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς όμως δεν βοηθά σε αυτές.

Εμφανής η απουσία ενός πραγματικά καλού φορ

Το έχω ξαναγράψει και κουράζω και τον ίδιο μου τον εαυτό να επαναλαμβάνεται. Όμως τα πράγματα γίνονται ολοένα και χειρότερα, όλο και πιο ακραία. Ο χρόνος περνά και η ανάπτυξη του Παναθηναϊκού, μέσα από το σχέδιο Γιοβάνοβιτς, γίνεται όλο και πιο προβλέψιμη για τον αντίπαλο, η έλλειψη ενός πραγματικά ποιοτικού φορ βγάζει μάτια και η περιθωριοποίηση του μεγαλύτερου ταλέντου του συλλόγου γίνεται όλο και πιο εμφανής.

Κάνει 5ο χαφ και 18ο παίκτη της ομάδας το Νο 1 περιουσιακό στοιχείο της

Είναι απίστευτο το γεγονός ότι δέχεται η διοίκηση του Παναθηναϊκού από τον προπονητή της ν' απαξιώνει το Νο 1 περιουσιακό στοιχείο που υπάρχει στο ρόστερ. Είναι ανεπίτρεπτο που άφησαν τον Γιοβάνοβιτς τον Ιανουάριο να κάνει μόλις μία μεταγραφή και αυτή να είναι στην θέση του Αλεξανδρόπουλου, που ήδη δεν τον υπολόγιζε για το βασικό σχήμα. Με την προσθήκη του Γκατσίνοβιτς ο Αλεξανδρόπουλος έγινε 5ος χαφ και 18ος παίκτης της ομάδας.

Δεν έχει καμία εμμονή ο Γιοβάνοβιτς με τον Έλληνα ποδοσφαιριστή. Είναι δεδομένο πως πρόκειται για έναν πολύ σοβαρό και καλό άνθρωπο. Είναι επίσης όμως φανερό πως πιστεύει σε ένα ποδόσφαιρο που η τριάδα χαφ θα παίζει αργά, δεν θα κινείται κάθετα, θα πασάρει πολλές φορές σε κοντινές αποστάσεις και με αυτόν τον τρόπο θα βασανίζει την μπάλα. Σε αυτό το ποδόσφαιρο, τού κάνουν ποδοσφαιριστές που δεν έχουν αθλητικότητα, δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε κάθετα, να καλύψουν γρήγορα και με ένταση, αποστάσεις.

Δεν έχει κάνει μισή δύσκολη νίκη

Μπορεί πέρυσι στον κόσμο του Παναθηναϊκού, να μην άρεσε που ο Μπόλονι έπαιζε πολύ αμυντικά και είχαν την μπάλα οι αντίπαλοι. Όμως τέτοια εποχή ο Παναθηναϊκός είχε πετύχει τεράστιες νίκες. Είχε κερδίσει τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ, τον Άρη στο Βικελίδης. Φέτος δεν έχει κερδίσει ούτε μισό μεγάλο παιχνίδι. Η πιο μεγάλη νίκη του Παναθηναϊκού ήταν με τον Άρη στην Λεωφόρο, που ο φουκαράς ο Μάντζιος κατέβηκε με μισή ομάδα.

Παρωχημένο ποδόσφαιρο

Ασφαλώς και ήταν άσχημο να βλέπεις τον Παναθηναϊκός σε ρόλο κομπάρσου, να παίζει μόνιμα σαν κατώτερη ομάδα και από τη στιγμή που μέσα από το συγκεκριμένο ποδόσφαιρο, δεν πέτυχε και ο σύλλογος τους στόχους του, η αλλαγή ήταν σωστή και επιβεβλημένη.

Επίσης καταλαβαίνω να αντιμετωπίζεται θετικά η προσπάθεια που κάνει ο Σέρβος προπονητής να κάνει τον Παναθηναϊκό αφεντικό στα παιχνίδια του, να έχει τον έλεγχο των αγώνων. Μόνο που λυπάμαι, αλλά το ποδόσφαιρο που παίζει είναι παρωχημένο.

Το είδαμε και την περασμένη Πέμπτη που δύο ομάδες μας βγήκαν και έπαιξαν στα νοκ άουτ των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Με την δανέζικη Μίντιλαντ ο ΠΑΟΚ και με την ντεφορμέ Αταλάντα ο Ολυμπιακός. Ήταν ξεκάθαρο από την εικόνα αυτών των δύο παιχνιδιών πως οι ελληνικές ομάδες είχαν σοβαρό θέμα, στο να αντιμετωπίσουν τον ρυθμό που παίζεται εκτός Ελλάδος.

Στην χώρα μας, το άθλημα ακόμα παίζεται σε σλόου μόσιον. Το ποδόσφαιρο έχει πάει στην ένταση, στην πίεση ψηλά, στη γρήγορη και ποιοτική ανάπτυξη. Δεν υπάρχει αυτό το επιθετικό πλάνο, με τους πολλούς χαφ που μεταφέρουν απελπιστικά αργά, με ατελείωτες αργές, κοντινές, ακίνδυνες για τον αντίπαλο πάσες, χωρίς οι ποδοσφαιριστές να μεταφέρονται προς την αντίπαλη εστία.

Οι αντίπαλοί τού παίζουν για να μην χάσουν και στο τέλος τον κερδίζουν

Δεν γίνεται τον πιο κάθετο ποδοσφαιριστή σου, τον χαφ που μπορεί να πάρει την μπάλα από τον άξονα και να την τρέξει, να πιέσει πιο έντονα την κατοχή του αντιπάλου να τον κρατάς μόνιμα στον πάγκο, γιατί θεωρείς πως χάνει τη θέση του. Δεν μπορείς να απειλήσεις τον αντίπαλο όταν έχεις τέσσερεις κεντρικούς χαφ στο γήπεδο που κρατάνε τον χώρο τους και αυτός ο χώρος είναι σε μεγάλη απόσταση από την αντίπαλη περιοχή.

Για να ανοίξεις άμυνες πρέπει να βάλεις μπάλα και παίκτες ανάμεσα στις γραμμές του αντιπάλου. Για να το κάνεις αυτό χρειάζεσαι τρέξιμο, ένταση και κάθετο παιχνίδι. Ο Γιοβάνοβιτς παρουσιάζει ένα ποδόσφαιρο που δίνει στην ομάδα του τον έλεγχο του αγώνα, όμως με αυτόν τον έλεγχο δεν δημιουργεί πραγματικές ευκαιρίες, δεν μπορεί να κερδίσει στα απαιτητικά παιχνίδια και με ένα μαγικό τρόπο, καταφέρνει στο τέλος να χάνει παιχνίδια χωρίς να δέχεται και ιδιαίτερη απειλή.

Οι αντίπαλοι του Παναθηναϊκού παίζουν για να μην χάσουν και στο τέλος καταφέρνουν και τον κερδίζουν.