«Έλα μωρέ, και τι έγινε που ρίχνετε τεσσάρες στην Καλλονή και τον Λεβαδειακό»; Σωστό κι αυτό. Μόνο που πέρυσι τέτοιο καιρό, την εποχή των Τοτσέδων, των Κάιπερς, των Εσπάρθα και των λοιπών (φτωχο)συγγενών, κάτι Λεβαδειακοί έκαναν πάρτι όχι στη Λιβαδειά, αλλά στο ΟΑΚΑ με τον γίγαντα Κόρμπο να ασελγεί πάνω στην κορμάρα του Ζαν του Αλέν του Μπουμσόνγκ.

''Έλα μωρέ, για ποιον Παναθηναϊκό μιλάμε; Αυτόν που πασχίζει να σκαρφαλώσει τρίτος και δεν τα καταφέρνει»; Γι’ αυτόν ακριβώς. Για τον Παναθηναϊκό που πήγε το καλοκαίρι στην Ολλανδία για το πρώτο στάδιο της προετοιμασίας με 12 πιτσιρίκια και 5 «άντρες», για τον Παναθηναϊκό που κάποιοι προδίκαζαν ότι θα έχει την τύχη της ΑΕΚ, για τον Παναθηναϊκό που κάτι μύστες του ποδοσφαίρου γέλαγαν όταν άκουσαν το όνομα του Μπεργκ, του Μέντεζ, του Αμπέντ, του Πράνιτς, αλλά πλέον τους κόπηκε ο βήχας.

Καλύτερος εκτός έδρας

Για τον Παναθηναϊκό τους στόχους του οποίου οριοθέτησε προ ημερών ο προπονητής του: κύπελλο και τρίτη θέση. Απόλυτα ρεαλιστικοί στόχοι κι αν έρθει κάτι παραπάνω, καλοδεχούμενο.

«Έλα μωρέ, μια 11άδα πλύνε - βάλε έχει ο Αναστασίου, δεν θ’ αντέξουν». Μέγα λάθος. Στο ξεκίνημα της χρονιάς, κάπως έτσι ήταν, αλλά πλέον άλλαξαν τα κόζα. Στους 11 που έπαιξαν Λειβαδιά, προσθέστε τους τρεις καμπαλέρος που έλειπαν, ένας σε κάθε γραμμή και όλοι τους πολύτιμοι (Σίλντελφελντ - Πράνιτς - Μπεργκ), βάλτε τον Ρισβάνη και τον Μαρινάκη στην άμυνα, τον Ατζαγκούν στα χαφ, φυσικά τον Καπίνο που κάποια στιγμή θα επιστρέψει στα δοκάρια. Πόσοι είναι; 18.

Και πάντα υπάρχει πίστη και ελπίδα μπας και δούμε τον Μπαϊράμι, εγώ προσωπικά περιμένω να δω λίγο Ντίνα και λόγω Αναστασίου, δεν αποκλείω να ξεπεταχτούν κι άλλα πιτσιρίκια σιγά - σιγά, περιμέναουμε κι έναν επιθετικό το Γενάρη, ήδη μας συστήθηκε ο Δώνης. Λέτε να δούμε κι άλλους;

«Έλα μωρέ, ποιος Αναστασίου; Θα τον φάνε ζωντανό κάτι Στέφενς και κάτι Τσιώληδες και Παράσχοι». Μπα; Σοβαρά; Αρέσει σε κανέναν η μπάλα που παίζει ο ΠΑΟΚ ή βλέπει έστω κι ένας άνθρωπος στον πλανήτη γη να υπάρχει κάτι που λέγεται «δέσιμο» ανάμεσα στον Ολλανδό και τους παίκτες του; Και με κάθε σεβασμό στους καλούς Έλληνες προπονητές, μας έχουν παρουσιάσει κάτι φρέσκο τα τελευταία χρόνια; Αποτελεσματικό ναι, φρέσκο όχι. Ο Γιάννης Αναστασίου μας «έταξε» ολλανδικό μοντέλο και ως τώρα, δεν μας έχει γελάσει: ο Παναθηναϊκός έχει μικρό μέσο όρο ηλικίας, τρέχει πολύ, μαρκάρει ψηλά, έχει ενθουσιασμό, ρίχνει το βάρος στο πόσα γκολ θα βάλει κι όχι στο μηδέν παθητικό, έχει φυσικά αδυναμίες, περνάει παιδικές αρρώστιες, θέλει μερεμέτια, αλλά δεν βαριέσαι όταν βλέπεις τα παιχνίδια του.

Λεβαδειακός-Παναθηναϊκός 0-4, η ανασκόπηση

Και με εξαίρεση τα πρώτα ματς της σεζόν όπου δεν είχε βρει ακόμα αγωνιστικό προφίλ, δεν σιχτιρίζεις ούτε όταν χάνει. Διότι δεν χάνει αμαχητί ακόμα και κόντρα στις καλύτερες ομάδες της Λίγκας, αντίθετα η εικόνα του δείχνει ότι με λίγη προσοχή στις λεπτομέρειες, θα έπαιρνε βαθμό ή βαθμούς ακόμα και με Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ και Ατρόμητο.

«Έλα μωρέ, που περιμένετε τον Γιαννακόπουλο να σας σώσει». Κάθε Μεσσίας, καλοδεχούμενος. Μόνο που ο Παναθηναϊκός, δεν περιμένει κανέναν να τον σώσει: ορίζει μόνος τη μοίρα του. Έχει κάνει τον προγραμματισμό του, έχει ρίξει το μπάτζετ του, έχει βάλει τα οικονομικά σε μια τάξη, έχει διακανονίσει τις οφειλές του και βαδίζει με τα λεφτά που έχει κι όχι με τα λεφτά που θα βρέξει ο ουρανός κάποια στιγμή.