Αν το Champions League ζητούσε να διαφημίσει την μυστική-φανερή μαγεία του, δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο αγώνα, απ΄αυτόν που καθήλωσε εκατομμύρια κόσμο στο Καμπ Νόου.

Η πρωταθλήτρια Ευρώπης μετά από 180 λεπτά εκ των οποίων τα 170 ήταν εγκατεστημένη έξω από την περιοχή της Τσέλσι, είχε 4 δοκάρια κι ένα χαμένο πέναλτι, αποκλείστηκε έχοντας δεχθεί τρία γκολ!

Το ποδόσφαιρο play station της Μπάρτσα, νικήθηκε από το ...pro που ως γνωστόν παίζει με κέφι ο Ντρογκμπά, ενδεχομένως (αν όχι σίγουρα) ο MVP των ημιτελικών.

Τέτοια έκπληξη το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο είχε να νιώσει χρόνια, καθώς η Μπαρτσελόνα ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί, ενώ στον επαναληπτικό, το ματς έδειχνε να κυλάει στα μέτρα της, όταν η Τσέλσι έμεινε με 10 παίκτες από την βλακώδη αποβολή του Τζον Τέρι κι ο Ινιέστα λίγο πριν εκπνεύσει το ημίχρονο είχε ήδη ανατρέψει το σκορ του πρώτου αγώνα!

Η ροή του ματς, με το Καμπ Νόου να έχει κατηφορίσει ευθύς εξ' αρχής, έδειχνε ότι πάμε για "μανίτα", το σήμα δηλαδή των Ισπανών όταν η ομάδα τους βάζει πέντε γκολ. Το καταπληκτικό γκολ του Ραμίρες όμως (από μια επίσης έξοχη πάσα του Λάμπαρντ) άλλαξε τα δεδομένα. Πριν πάνε στο ημίχρονο οι δυο ομάδες, η Τσέλσι είχε πάρει και πάλι σκορ πρόκρισης.

Εντάξει, το ξέρουμε. Αν τα δοκάρια δεν σταματούσαν ό,τι "ωραίο"δημιούργησε η Μπάρτσα και στα δυο ματς, βοηθώντας τον έτσι κι αλλιώς πολύ μεγάλο τερματοφύλακα Πέτρ Τσεχ, η Τσέλσι όσο ηρωϊκά κι αν έπαιζε, το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό.

Παρόλα αυτά, μετά από ένα τόσο απολαυστικό παιχνίδι, μπορεί κανείς να σημειώσει ότι:

• Το ποδόσφαιρο της Μπαρτσελόνα στηριγμένο στο αδιάκοπο πάσινγκ-γκέιμ, την πίεση ψηλά για κλέψιμο και δημιουργία, τα ...πικ-εντ-ρολ που έχει αντιγράψει από το μπάσκετ, καθώς ο αποδέκτης της πάσας ρολάρει στον αντίπαλό του για να φτάσει σε απόσταση βολής, μπορεί να αντιμετωπιστεί!
• Το απέδειξε η Τσέλσι με μια καταπληκτική άμυνα ζώνης σε δυο γραμμές, όπου ο στόχος των παικτών της ήταν να απαγορεύσει στους Καταλανούς, όσο βεβαίως αυτό ήταν εφικτό, να βρουν χώρους για να παίξουν τις αγαπημένες πάσες τους, φτάνοντας στο γκολ.
• Λογικά σκεπτόμενος, απέναντι σε μια ομάδα που αμύνεται τόσο μαζικά, ο Γουαρδιόλα χρησιμοποίησε άμυνα τριών παικτών, ενώ ακόμη και ο αμυντικός του χαφ (Μπουσκέτς) ελάχιστες φορές είχε το μυαλό του στο να αναχαιτίσει, αφού ως επι το πλείστον ήθελε να προστεθεί κι αυτός στους επιτιθέμενους. Την Τρίτη, μάλιστα, σκόραρε κιόλας.
• Με όλους όμως τους Καταλανούς μπροστά, αγχωμένους να διασπάσουν το αμυντικό τείχος της Τσέλσι, η Μπαρτσελόνα αποδείχθηκε πολύ ευάλωτη στις αντεπιθέσεις. Οι χώροι για τον ταχύτατο Ραμίρες ήταν σαν αεροδιάδρομοι και ο Βραζιλιάνος ήταν πρωταγωνιστής στις φάσεις των δυο μεγάλων γκολ της ομάδας του. Αυτός δημιούργησε το 1-0 στο Στάνφορντ Μπριτζ με μια καταπληκτική κούρσα από αριστερά (και πάσα στον Ντρογκμπά), ο ίδιος σκόραρε με ανεπανάληπτο τρόπο για να μειώσει σε 2-1, ανοίγοντας ουσιαστικά τον αερόσακο ασφαλείας για να μη ...τρακάρει το πούλμαν της Τσέλσι στο Καμπ Νόου.
• Η Μπαρτσελόνα δεν έχει εναλλακτικές λύσεις όταν το ματς στραβώνει. Προσπαθεί με τον ίδιο τρόπο να φτάσει στο γκολ. Δε μπορεί, άλλωστε, να βασιστεί πουθενά αλλού, καθώς της λείπει ένα ...ψηλό κορμί για καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης. Η Μπάρτσα είναι η κοντύτερη ομάδα της Ευρώπης και γι αυτό η Τσέλσι σε κάθε στημένη μπάλα (ακόμη και από πλάγιο) προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί την σωματική υπεροχή των παικτών της.
• Ακόμη κι όταν ο Γουαρδιόλα, μάλλον μετά από την πίεση του Τύπου, επανέφερε τον Πικέ στην ενδεκάδα, ο μοναδικός σωματώδης "μπλαουγκράνα" έβγαινε νοκ-άουτ, ζαλισμένος από το (ακούσιο) χτύπημα του Βαλντέζ.

Η Τσέλσι εκμεταλλεύτηκε κάθε σπιθαμή αδυναμίας της Μπαρτσελόνα. Μέχρι και η παράδοση που θέλει τον Τόρες να σκοράρει συνέχεια κατά των Καταλανών διατηρήθηκε. Τυχερή; Σίγουρα! Ικανή; Οπωσδήποτε! Γιατί όσο κι αν η Μπαρτσελόνα έχασε τις ευκαιρίες με το τσουβάλι, το να έχεις τόσο μεγάλη αυτοσυγκέντρωση, αυταπάρνηση και καταπληκτική εφαρμογή ενός άριστου αμυντικού σχεδίου θέλει και ικανότητα.

Με 10 παίκτες, μάλιστα, και χωρίς το δίδυμο των στόπερ (Κέιχιλ-Τέρι) απαιτεί και κάτι άλλο. Πίστη στον στόχο και εγγλέζικο πάθος, σαν αυτό που βγάζουν χρόνια οι ομάδες του νησιού, έστω κι αν στις μέρες μας οι ...Άγγλοι που παίζουν είναι μετρημένοι στα δάχτυλα...