Εννοείται πως δεν θα είναι κάθε μέρα του Αγρινίου και της Τρίπολης για τον Παναθηναϊκό. Δεν γίνεται. Το είπε κι ο Γιοβάνοβιτς, αμέσως μετά το τέλος του παιχνιδιού στη Λαμία: παίζει κι ο αντίπαλος.

Δεν αναμενόταν, αποδείχτηκε κιόλας πως τους πράσινους δεν τους περίμενε ανάλογη παρέλαση στη Λαμία. Πρώτα και κύρια, γιατί αντιμετώπισαν μια πολύ καλή ομάδα, μια πολύ καλύτερη ομάδα του Παναιτωλικού και του Αστέρα. Και μια ομάδα που τους ζόρισε παίζοντας κι όχι περιμένοντας (όπως για παράδειγμα στο ξεκίνημα της χρονιάς ο ΠΑΣ στα Ιωάννινα, σε μια τελείως διαφορετικού τύπου αναμέτρηση και επικράτηση του "τριφυλλιού").

Η Λαμία ήταν μια ομάδα με πλάνο, με συγκροτημένη αγωνιστική ταυτότητα, μια ομάδα που κόντρα στα όσα έδειχνε τα τελευταία χρόνια, φέτος με τον Λεωνίδα Βόκολο στα ηνία, θέλει να παίζει, κυνηγάει γκολ και νίκες, μια ομάδα που ήταν τουλάχιστον εξίσου απειλητική με τους πρωτοπόρους της Stoiximan Super League, παρότι με υποδιπλάσια κατοχή μπάλας και υποτριπλάσιες επιτυχημένες μεταβιβάσεις (σ.σ. δείγματα της συνολικά προβληματικής αμυντικής λειτουργίας του Παναθηναϊκού).

Μια ομάδα που φανέρωσε τα αγωνιστικά θέματα που είχε (και που του προκάλεσε) ο Παναθηναϊκός, μια ομάδα που της πιστώθηκε αναγνώριση από τον Σέρβο τεχνικό. Credit.

Μια ομάδα – με μπροστάρη τον ξανανιωμένο Καρλίτος, ο οποίος εξέθεσε όποιον αντιμετώπισε – η οποία απέδειξε για ακόμη μια φορά πως δικαιολογημένα βρίσκεται εκεί που βρίσκεται και το κυριότερο πως δικαιολογημένα φιλοδοξεί να μείνει εκεί, στην εξάδα δηλαδή, ως το τέλος.

Κόντρα λοιπόν, σε μια τέτοια καλή ομάδα, η οποία δυσκολεύει τόσο πολύ, κόντρα στην πορεία και στην έκβαση που πήρε το παιχνίδι μετά την ισοφάριση των Φθιωτών στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου και την αναίτια αποβολή του Αράο, η επικράτηση του Παναθηναϊκού αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία.

Ένα πράγμα είναι σημαντικό για κάθε φιλόδοξη πρωταθλήτρια, να παίζει καλά με συνέπεια και να κερδίζει με ακόμα μεγαλύτερη, ένα άλλο πράγμα, ίσως σημαντικότερο, να το κάνει στις βραδιές που θα ζορίζεται και που δεν θα της βγαίνει το παιχνίδι της.

Άλλο εξηντάλεπτο φέτος, τουλάχιστον σε επίπεδο Stoiximan Super League, στο οποίο δεν υπήρχε μια κάποια σταθερά, ένα σημείο αναφοράς στην ενδεκάδα των πράσινων δύσκολα βρίσκεται. Επισφαλείς επιεικώς κi οι τέσσερις της άμυνας, ελλειμματικοί ανασταλτικά, αλλά και δημιουργικά οι τρεις του κέντρου, λιγοστή συνεργασία και αποτελεσματικότητα από τους τρεις της επίθεσης.

Η διαφορά που έρχεται από τον πάγκο

Τη διαφορά όμως, για ακόμη μια φορά, την έκανε το βάθος του πάγκου. Όχι πως άλλαξαν ριζικά οι νεοφερμένοι στο γήπεδο την εικόνα του Παναθηναϊκού, κάθε άλλο. Έδωσαν όμως, αυτά που χρειάστηκε και τελικά ήταν αρκετά για να κρίνουν, σε μια τέτοια μέτρια βραδιά για το "τριφύλλι", ένα σπουδαίο αποτέλεσμα στη λογιστική, αλλά και ψυχολογική οικονομία της σεζόν.

Από τον πάγκο ήρθε ο Σπόραρ. Ζήτημα να ακούμπησε τρεις-τέσσερις φορές την μπάλα. Το αναποτελεσματικό βράδυ του Ιωαννίδη, ο οποίος στις τέσσερις φορές που είχε ευκαιρία, νικήθηκε από το δοκάρι στη μία και από τον Κοσέλεβ στις τρεις, αναπληρώθηκε και με το παραπάνω από τη… μια κι έξω στιγμή του Σλοβένου.

Διέγνωσε την αβλεψία του Παπαδόπουλου (μέσα σε όλες τις φάσεις που δέχτηκε η Λαμία) κι επιτακτικά δείχνοντας και το πώς και το πού θέλει την μπάλα, όταν την πήρε όπου και όπως την ήθελε, τελείωσε τη φάση κρίνοντας το παιχνίδι (το χαμένο πέναλτι στην τελευταία φάση επιδέχεται επανασχεδιασμό ως προς την ιεραρχία των εκτελεστών από τη βούλα, μιας και δεν ήταν το πρώτο τέτοιο για τον Σλοβένο).

Από τον πάγκο ήρθε ο Μπερνάρ, ο ποδοσφαιριστής δηλαδή με το ακριβότερο συμβόλαιο στους πράσινους (και πιθανώς το ακριβότερο του πρωταθλήματος). Δύο πάσες έβγαλε. Στην πρώτη, ο Παλάσιος κέρδισε το πέναλτι, που ο VAR πήρε πίσω ως οφσάιντ, η δεύτερη και σημαντικότερη, ήταν η ασίστ του νικητήριου γκολ.

Από τον πάγκο ήρθε ο Παλάσιος. Φουριόζος. Κυνήγησε το 1vs1 κι από δύο τέτοιες προσπάθειες κέρδισε τα δύο πέναλτι που καταλογίστηκαν υπέρ του Παναθηναϊκού. Το ένα αναιρέθηκε, το άλλο χάθηκε, ο Αργεντινός όμως, στο σκάρτο ημίωρο που αγωνίστηκε έδωσε περισσότερα απ’ όσα ο αναιμικός Μαντσίνι.

Από τον πάγκο ήρθε και ο Αϊτόρ. Πιο άνετος και πιο "αεράτος" στις επαφές του με την μπάλα και στις κινήσεις του, από τότε που επέστρεψε από τον τραυματισμό. Τεκμήριο η "τριαντάρα", με τη μία, στην κίνηση, ακριβώς στον βηματισμό του Παλάσιος.

Τόσο όσο ώστε να μην φρενάρει ο Αργεντινός και επιτρέψει τζαρτζάρισμα από τον αμυντικό στο κατόπι του, τόσο όσο ώστε να μην ανοίξει το κοντρόλ και δώσει δυνατότητα στον τερματοφύλακα να αντιδράσει αποτελεσματικότερα, τόσο όσο ώστε τελικά να κερδίσει το πέναλτι (που έχασε ο Σπόραρ).

Από τον πάγκο ήρθε και ο Κώτσιρας. Από δικό του underlap (και πάσα του Παλάσιος) και είσοδο του με κατοχή στην περιοχή της Λαμίας (κάτι που έλειψε – χωρίς να είναι το μόνο χτες – από τον Βαγιαννίδη), δημιουργήθηκε η φάση στην εξέλιξη της οποίας ο Παναθηναϊκός, παρότι με αριθμητικό μειονέκτημα έβγαλε φάση ισορροπίας στο αντίπαλο τρίτο και στην εξέλιξη της, βρήκε γκολ νίκης.

Αυτό που "φώναζε" ως απαιτούμενο τα προηγούμενα χρόνια, "φωνάζει" πια ως δεδομένο φέτος. Το βάθος του πάγκου, η ποσότητα και η ποιότητα των επιλογών – ειδικά μεσοεπιθετικά – που διαχειρίζεται ο Γιοβάνοβιτς, είναι τέτοια που ακριβώς επιτρέπει στον Παναθηναϊκό, ακόμα και στις όσες ανάλογες της χτεσινής βραδιές του, να προσδοκά πως θα βρει αυτά που θα χρειαστούν για να πάρει νίκες.

Δεδομένα, όπως άλλωστε είπε και ο τεχνικός των πράσινων, υπάρχουν πολλά από το παιχνίδι στη Λαμία που πρέπει να μελετηθούν και να διορθωθούν εν όψει συνέχειας. Πλέον όμως, είναι σαφές πως υπάρχει η άνεση, υπάρχουν οι εναλλακτικές και οι λύσεις και για τέτοιες διορθώσεις (και όπου δεν υπάρχουν, διαφαίνεται ήδη πρόθεση για ενίσχυση τον Ιανουάριο).

Πριν από έναν χρόνο, στο αντίστοιχο παιχνίδι, στον πάγκο του Παναθηναϊκού βρίσκονταν οι Βαγιαννίδης, Γκάνεα, Τσόκαϊ, Τρουιγέ, Βέρμπιτς (άπαντες μπήκαν ως αλλαγή), Σάρλιγια, Πούγγουρας και Μπιλάλ. Χτες, δεν αγωνίστηκε η ακριβότερη καλοκαιρινή προσθήκη, ο Βιλένα κι ο μέχρι πέρυσι αναντικατάστατος Ρουμπέν.

Προφανείς οι διαφορές. Κι αυτές φαίνονται, αυτές χρειάζονται και τελικά κάνουν… διαφορά ακριβώς σε τέτοια, όπως το χτεσινοβραδινό, παιχνίδια. Παιχνίδια όπως στη Λαμία που με την εικόνα δηλαδή και την εξέλιξή τους, αλλιώς – με έλλειμμα δηλαδή επιλογών και επιλογών – πολύ δύσκολα θα κερδίζονταν.

Παιχνίδια που ένα γκολ στο 90’, από ενέργεια τεσσάρων ερχόμενων από τον πάγκο (και συμμετοχή και του πέμπτου, Αϊτόρ, ο οποίος μπήκε στη φάση χωρίς να ακουμπήσει την μπάλα), αλλάζουν ισορροπίες.

Πόσο μάλλον όταν δύο ώρες αργότερα, ένα άλλο γκολ στο φινάλε, στην Καισαριανή, τις άλλαξε ακόμη περισσότερο.