Μία από τις πιο εμβληματικές μορφές στην 94χρονη ιστορία του Ολυμπιακού, ο Ηλίας Ρωσσίδης, απεβίωσε σε ηλικία 93 ετών. Γεννημένος στις 3 Φεβρουαρίου 1927 στο Φάληρο, ήταν βασικό μέλος των ερυθρόλευκων που κατέκτησαν έξι διαδοχικά πρωταθλήματα από το 1954 μέχρι το 1959 δίνοντας έτσι στους Πειραιώτες το προσωνύμιο "Θρύλος" που τους συνοδεύει μεχρι σήμερα.

Το πόσο πολύ είχε στην καρδιά του τον Ολυμπιακό, ομάδα που ιδρύθηκε μόλις δύο χρόνια πριν από τη γέννησή του, μπορεί μάλιστα να το αντιληφθεί κανείς μέσα από μία τηλεοπτική συνέντευξη που είχε δώσει το 1999 στην κάμερα της Nova (τότε Supersport) στο παλιό Καραϊσκάκης.

Διαβάστε αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Ηλία Ρωσσίδη πριν από 20 χρόνια:

Για την πρώτη επαφή του με τον Ολυμπιακό: "Η πρώτη ομάδα για την οποία άκουσα μετά την κατοχή ήταν ο Ολυμπιακός, την ομάδα του Λούβαρη, του Μαλεύρη, του Βάζου. Άκουσα φωνές από το σπίτι μου στο νέο Φάληρο, ήταν ένα βροχερό απόγευμα, φόραγα κάτι χοντρά ρούχα και πήγα στο Καραϊσκάκη που έπαιζε ο Ολυμπιακός με την ΑΕΚ. Το έσκασα από το σπίτι, γιατί είχα αυστηρό πατέρα, με κυνηγούσε, δεν ήθελε να παίξω ποδόσφαιρο. Ήμασταν πολύ φτωχή οικογενεια, δεν ήθελε να χαλάω τα παπούτσια μου, ήμουν ζωηρός. Ο Ολυμπιακός κέρδισε και εκείνο το απόγευμα είπα πως θέλω να φορέσω αυτή τη φανέλα!".

Για το δέσιμο του με τον Ολυμπιακό: "Ο Ολυμπιακός ιδρύθηκε το 1925 και εγώ γεννήθηκα το 1927. Για μενα ο Ολυμπιακός είναι η ζωή μου. Έχω φάει τα καλύτερα μου χρόνια στον Ολυμπιακό, είναι η θρησκεία μου".

Για τους παίκτες της "θρυλικής" ομάδας του Ολυμπιακού: "Όλοι οι ποδοσφαιριστές εκείνης της εποχής ήταν αφοσιωμένοι ψυχή και σώμα στον Ολυμπιακό. Μεγάλα τρανταχτά ονόματα. Υπήρχε φτώχεια, ένα ζευγάρι παπούτσια οι ποδοσφαιριστές το φόραγαν 3-4 χρόνια. Με ένα ζευγάρι παπούτσια έβγαλα 10 χρόνια, όλη την καριέρα μου. Ο ίδιοι οκτώ ποδοσφαιριστές παίξαμε για πολλά χρόνια στον Ολυμπιακό. Θέλω να τους αναφέρω. Θεοδωρίδης, Καραπατής, Μουράτης, Ξανθόπουλος, Στεφανάκος, Ιωάννου, Κοτρίδης, Πολυχρονίου, Δαρίβας, Μπέμπης".

Για τη λαχτάρα του να παίξει με τη φανέλα του Ολυμπιακού: "Ντυνόμουν από την παραμονή το βράδυ με τη φανέλα του Ολυμπιακού και παίζαμε την άλλη μέρα. Κοιμόμουν με αυτή".

Για τα πριμ της εποχής: "Μας έδιναν μία λίρα χρυσή για το πρωτάθλημα και άλλη μισή για το κύπελλο. Ο κύριος Λαναράς (σ.σ. αναφέρεται στον Περικλη Λαναρά, αντιπρόεδρο του Ολυμπιακού και συνιδρυτή της ομώνυμης κλωστοϋφαντουργίας) μας έδωσε πριμ για το νταμπλ ένα κομμάτι ύφασμα για να ραψουμε κοστούμι. Δεν το έραψα ποτέ γιατί τα ραπτικά ήταν πιο ακριβά από το ύφασμα. Κράτησα το ύφασμα για ενθύμιο!"

Για το μετάλλιο με το οποίο τίμησε την ομάδα "Θρύλο" ο Νταϊφάς: "Στο Καραϊσκάκη στις αρχές του 1980 ο Σταύρος Νταϊφάς μάς έδωσε μετάλλιο για τα έξι πρωταθλήματα. Δεν το αλλάζω με τίποτα, είναι η ιστορία και το βιός μου. Οι τίτλοι μου και τα χτυπήματα που δέχτηκα".

Για τα σημάδια στο κορμί του από τα παιχνίδια: "Έχω πάνω μου σημάδια. Χτύπησα στο σημαιάκι του κόρνερ, πηγαίνοντας να κάνω τη σέντρα. Τότε δεν ήταν ελαστικό και μπήκε μέσα στο πόδι μου."

Για το γεγονός πως δεν έχανε ούτε ένα παιχνίδι παλαιμάχων: "Ο Ρωσσίδης δεν κάθισε ποτέ στο κρεβάτι, δεν έχω χάσει αγώνα για αγώνα. Είναι ζωή ο αθλητισμός και ο Ολυμπιακός. Δεν είναι μικρό πράγμα να φοράς ακόμα και στα ματς των παλαιμάχων την ερυθρόλευκη φανέλα".

Για το αν θα ξαναέπαιζε ποδόσφαιρο παρά τα λίγα χρήματα που δίνονταν εκείνη τη εποχή: "Αν ο Ολυμπιακός έχανε έναν αγώνα δεν κυκλοφορούσαμε στο δρόμο. Και να ήμουν πάλι νέος, στον Ολυμπιακό θα έπαιζα. Τα χρήματα δεν ήταν πολλά, αλλά η δόξα δεν αγοράζεται με τίποτα!"