"Όλα έχουν το τίμημά τους", αυτό είχε πει ο Μάριος Γιαννάκου στην τελευταία συνέντευξη που έδωσε στο SPORT24, στα τέλη Φεβρουαρίου, όταν ετοιμαζόταν για τη δύσκολη αποστολή στο Έβερεστ (8,848 μ.).

Για άλλους αυτό το τίμημα είναι πολύ σκληρό, κάποιοι το πληρώνουν με την ίδια τους τη ζωή, κάποιοι άλλοι γλιτώνουν με λίγες σωματικές φθορές, σημάδια που θα τους θυμίζουν μία ολόκληρη ζωή τι έζησαν και από τι πέρασαν για να δουν τον κόσμο από την υψηλότερη κορυφή.

Τρεις μήνες μετά από εκείνη τη συνέντευξη κι ύστερα από δύο μήνες σκληρής, επίπονης και ψυχοφθόρας προσπάθειας, τα κατάφερε. Ο Super Mario πέρασε κι αυτή την πίστα με επιτυχία, κατακτώντας την Παρασκευή 19 Μαΐου την κορυφή του υψηλότερου βουνού στον κόσμο.

Πολλοί θα δουν το τέρμα, την επιτυχία και θα σταθούν στη στιγμή που ο Μάριος ύψωσε την ελληνική σημαία στο Έβερεστ. Ο δρόμος όμως, ήταν μακρύς και δύσκολος.

Αυτό το ήξερε από την αρχή. Γνώριζε τους κινδύνους και το ρίσκο που πήρε. Ποιος όμως, μπορεί να εξοικειωθεί με την ιδέα του θανάτου;

Συνέντευξη στη Μαρία Κουβέλη

Μιλώντας στο SPORT24 από το νοσοκομείο, όπου παλεύει με το δικό του τίμημα, ο Μάριος Γιαννάκου αποκάλυψε πως έφτασε πολύ κοντά στον θάνατο.

Η σκέψη όμως, των δικών του ανθρώπων, η υπόσχεση που έδωσε στην οικογένειά του ήταν αυτή που τον κράτησε ζωντανό στη ζώνη του θανάτου.

"Δεν θα πεθάνεις εδώ", είπε στον εαυτό του και συνέχισε την αποστολή του...

Μπορεί να χρειαστεί να κόψω 1-2 δάχτυλα, ίσως αυτό να είναι το δικό μου τίμημα

"Κάναμε δύο ημέρες να κατέβουμε από το βουνό. Στη συνέχεια ήρθε η διάσωση από το Camp 2, γιατί είχα σοβαρά κρυοπαγήματα στα πόδια και το πρόσωπο και τώρα είμαι στο νοσοκομείο.

Έπαθα κρυοπαγήματα (νεκρώνουν οι νευρικές απολήξεις στα άκρα) στα οκτώ δάχτυλα των ποδιών. Μπορεί και να χρειαστεί να κόψω 1-2 δάχτυλα. Ξέρεις τι; Είναι το Έβερεστ, όλα έχουν ένα τίμημα. Μπορεί το τίμημα το δικό μου να είναι αυτό.

Η αποστολή κράτησε δύο μήνες. Ξεκινήσαμε τέσσερα άτομα στην ορειβατική αποστολή μας, εγώ από την Ελλάδα, ο Αβιάντ από το Ισραήλ, ο Τζέισον από την Αυστραλία και ο Σλάτκο από τα Σκόπια.

Αρχίσαμε αρχές Απριλίου τον εγκλιματισμό μας, επομένως κάναμε κάποιες προσπάθειες ανάβασης. Στην αρχή πήγαμε στον Παγετώνα Κούμπου, που είναι ένα αρκετά επικίνδυνο κομμάτι, όπου σκοτώθηκαν τρεις ορειβάτες φέτος.

Η είδηση αυτή εννοείται πως σε επηρεάζει ψυχολογικά. Είμαστε άνθρωποι, πονάμε, έχουμε συναισθήματα, απογοητευόμαστε και φοβόμαστε εννοείται.

Από εκεί και πέρα, γνωρίζουμε ότι είναι το υψηλότερο βουνό του κόσμου, έχει σίγουρα το ρίσκο και τους κινδύνους που έχει ένα τέτοιο βουνό. Οπότε πριν πάμε γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι σίγουρα θα ακούσουμε τέτοιες πληροφορίες.

Το πιο σκληρό απ’ όλα είναι να βλέπεις ανθρώπους να πεθαίνουν δίπλα σου και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα

Είναι πολύ σκληρό. Το πιο σκληρό όμως, απ’ όλα είναι ότι βλέπεις ανθρώπους να πεθαίνουν δίπλα σου και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, γιατί εκεί δεν μπορείς να βοηθήσεις ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό.

Ειδικά όταν βρίσκεσαι στη ζώνη θανάτου, που είσαι εξαντλημένος από σχεδόν δύο μήνες αναβάσεων και αναρρίχησης. Είναι πάνω από τα 8.000μ.".

Ξεκίνησαν τέσσερις, επέστρεψαν τρεις...

"Αυτό που επηρέασε πάρα πολύ την ομάδα μας και συγκλονιστήκαμε όλοι ήταν η απώλεια του συντρόφου μας, του Τζέισον, που πέθανε μετά την κορυφή, κατεβαίνοντας.

Νομίζω ότι είχε να κάνει με εγκεφαλικό οίδημα, δεν ανταποκρινόταν σε εξωτερικά ερεθίσματα και κατέρρευσε ο οργανισμός του, οπότε αδυνατούσε να κάνει το οτιδήποτε.

Προσπάθησαν οι άνθρωποι της εταιρείας, η Σέρπα, οι οδηγοί μας να τον επαναφέρουν, αλλά ήταν πολύ δύσκολο σε αυτό το σημείο.

Περπατούσαμε και βλέπαμε μόνο πτώματα

Σε αυτό το υψόμετρο πολύ δύσκολα μπορεί να ανακτηθεί ένα σώμα, οπότε μένει συνήθως στο βουνό επάνω. Περπατούσαμε και βλέπαμε μόνο πτώματα.

Το πιο δύσκολο κομμάτι της αποστολής, που είχαμε να αντιμετωπίσουμε όλοι, ήταν ο θάνατος του φίλου μας. Ποτέ δεν περιμένεις να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά πάντα το έχεις μέσα στο μυαλό σου.

Το ακούς, συμβαίνει γύρω σου, απλώς ελπίζεις να μην γίνει σε πολύ κοντινό περιβάλλον ή να μην είσαι εσύ".

Η περιπέτεια με το οξυγόνο κι η "μυρωδιά" του θανάτου

"Μου τελείωσε το οξυγόνο στα 8.400μ., γιατί η βαλβίδα μου άνοιξε, οπότε έχανα οξυγόνο και το κατάλαβα αρκετά μετά. Στην ουσία σύρθηκα μέχρι το Camp 4 σε ημιλιπόθυμη κατάσταση.

Σκεφτόμουν κι έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν θα πεθάνω εδώ σήμερα, πρέπει να γυρίσω πίσω. Έφτασα πολύ κοντά στον θάνατο.

Δεν εξοικειώνεσαι ποτέ με τον θάνατο, ειδικά όταν το νιώθεις ότι έρχεται. Δεν είναι ποτέ κανείς έτοιμος να πεθάνει. Ήταν ό,τι πιο σκληρό έχω κάνει.

Έφτασα πολύ κοντά στον θάνατο, κανείς δεν είναι έτοιμος να πεθάνει

Το Έβερεστ έχει την ιδιομορφία ότι μπορεί τη μία χρονιά να έχει πολύ καλό καιρό και να ανέβει πολύς κόσμος και με ασφάλεια και να μείνει πάνω στην κορυφή για πολύ ώρα.

Από την άλλη, μπορεί να σου τύχει μία πολύ κακή μέρα, όπως ήταν η δική μας, που είχε πάρα πολύ αέρα, χαμηλή θερμοκρασία και να σε εξαντλήσει σωματικά.

Έφτασα άπειρες φορές στο σημείο να τα παρατήσω, να νιώθω ότι με αφήνει το σώμα μου κι οι δυνάμεις μου. Με κράτησε η υπόσχεση που είχα δώσει στην οικογένειά μου, στην κοπέλα μου, στους γονείς του Ερμή Θεοχαρόπουλου, τον Γιάννη και την Μαρίνα, που χάθηκε στα Τζουμέρκα και προσπαθούμε να είμαστε όλοι αρωγοί στην προσπάθεια που γίνεται για την εναέρια διάσωση στην Ελλάδα με διεθνή πρότυπα, αλλά και στα παιδιά από τις φυλακές ανηλίκων στην Αυλώνα.

Είχα μιλήσει μαζί τους και είχαμε συζητήσει για την προσπάθεια, για το ότι πολλές φορές κάνουμε λάθη, αλλά πάντα έχουμε τη δύναμη και την ευκαιρία να επανορθώσουμε και να επιστρέψουμε πίσω στη ζωή καλύτεροι.

Μου είχαν χαρίσει μία σημαία που την είχαν ζωγραφίσει, η οποία έγραφε "πάντα ψηλά, πίστη και θάρρος", οπότε ήθελα να ανέβω πάνω στην κορυφή, να βγάλω φωτογραφία με τη σημαία αυτή και να τους δείξω ότι όλα μπορούν να γίνουν.

Μετά απ’ όλο αυτό υπάρχουν στιγμές που χαίρομαι και δεν πιστεύω ότι όντως ανέβηκα πάνω, αλλά υπάρχουν και στιγμές που με πιάνει μία στεναχώρια, γιατί χάσαμε έναν πολύ καλό φίλο εκεί πάνω που θα μείνει για πάντα εκεί".

Ο δρόμος προς την κορυφή

"Στην ουσία ξεκινάς από το base Camp που είσαι στα 5.300μ. στα 6.400μ. Αυτή είναι μία πορεία που διαρκεί περίπου 12 ώρες, οπότε είσαι εξαντλημένος.

Την επόμενη μέρα πρέπει να φύγεις για το Camp 3, να πας στα 7.200μ., το οξυγόνο μειώνεται και η κούραση αυξάνεται.

Οπότε πηγαίνεις μετά στο Camp 4, έπειτα από ακόμα 11-12 ώρες, όπου φτάνεις το απόγευμα της ημέρας που θα επιχειρήσεις να ανέβεις στην κορυφή. Ξεκινάς το βράδυ δηλαδή.

Εμείς φτάσαμε περίπου στις 16:00 και στις 20:30 ξεκινήσαμε για κορυφή. Οπότε είσαι προοδευτικά εξαντλημένος, προσπαθεί ο ένας να παρακινήσει τον άλλον, να του πει "κοίτα, φτάσαμε, είμαστε στο τέλος". Φτάσαμε κορυφή κι ήμασταν όλοι πάρα πολύ συγκινημένοι, αγκαλιαστήκαμε.

Εγώ με τον Αβιάντ που φτάσαμε πρώτοι κλάψαμε, ο καθένας για τους δικούς του λόγους και στο κατέβασμα αντιληφθήκαμε ότι έχουμε έναν ακόμα πιο μακρύ και δύσκολο δρόμο, οπότε όλοι είχαμε παρουσιάσει συμπτώματα υποξίας και προσπαθούσε να βοηθήσει ο ένας τον άλλον.

Εμένα με βοηθούσε ο Αβιάντ, εγώ έσπρωχνα τον Σλάτκο για να ανέβει κάποια σημεία, πέφταμε από την αδυναμία.

Καταλαβαίνεις ότι ήταν ένα πολύ δυνατό μήνυμα ότι δεν έχει τελειώσει τίποτα στην κορυφή και ότι τελειώνουν όλα όταν φτάσεις κάτω, στο base Camp ξανά"

"Μακάρι να μην μάθουμε ποτέ πόσο δυνατοί μπορούμε να γίνουμε"

"Όλο αυτό που έζησα και μου έμεινε θα στο πω μέσα από μία φράση, που μου είπαν και μου άρεσε: "Μακάρι να μην μάθουμε ποτέ το πόσο δυνατοί μπορούμε να γίνουμε".

Πραγματικά, ο άνθρωπος έχει μέσα του αστείρευτες δυνάμεις, ανεξάντλητες δυνάμεις και υπομονής και θέλησης. Οπότε είναι τρομακτικό πολλές φορές να βλέπεις τι μπορεί να πετύχει ένας άνθρωπος, ο οποιοσδήποτε.

Σε κάθε μου προσπάθεια είχα πάντα κάποιον να μου λέει ότι δεν θα τα καταφέρω

Τα τελευταία 10 χρόνια που ασχολούμαι, δεν θα πω ότι πετυχαίνω σπουδαία πράγματα, αλλά είμαι πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό μου, γιατί ακολουθώ τον δικό μου δρόμο κι αυτό που με κάνει ευτυχισμένο.

Σε κάθε προσπάθεια είχα πάντα κάποιον που θα μου έλεγε "αυτό δεν είναι έτσι όπως φαίνεται", "δεν είναι τόσο δύσκολο" ή "σιγά μωρέ, δεν θα τα καταφέρεις".

Το μεγαλύτερο εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσουμε είναι η γνώμη των άλλων

Κάθε χρόνο, μέχρι και σήμερα συμβαίνει αυτό. Οπότε το μεγαλύτερο εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσουμε είναι η γνώμη των άλλων.

Βέβαια, όλο αυτό το ταξίδι δε θα μπορούσε να γίνει εφικτό χωρίς την βοήθεια της Breitling και της Έλενας Δεδούση, η οποία πίστεψε από την αρχή, την Minerva, την οικογένεια της Columbia και τον Κωνσταντίνο Κορυζή που είναι δίπλα μου 5 χρόνια, την υπερφανταστική ομάδα της Dimello που είπε απλώς "πάμε να το κάνουμε", την Geisha που ήταν εκεί από την πρώτη στιγμή και το laskaridis foundation και την Σουζάνα που είναι εκεί πάντα.

Η ομάδα της Danone Nutricia επίσης είναι πάντα εκεί να με στηρίζει με όλη της την αγάπη. Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ στην πιο καταπληκτική ομάδα του κόσμου και που νιώθω περήφανος που ανήκω σε αυτήν και δεν είναι άλλη από την ομάδα της Deloitte".