Έναν χρόνο σχεδόν μετά τον τεράστιο άθλο στην Αρκτική, όπου τερμάτισε στον υπερμαραθώνιο των 500 χλμ, ο Μάριος Γιαννάκου έχει ετοιμάσει ήδη βαλίτσες για τον επόμενο στόχο του.

Αυτή τη φορά δεν πρόκειται για κάποιον υπερμαραθώνιο. Πάνε άλλωστε, και 10 χρόνια από τότε που συνέδεσε τη ζωή του με τους μαραθωνίους, τα βουνά και τη φύση.

Ο Μάριος έχει βάλει "τικ" στους υπερμαραθωνίους στον Αρκτικό Κύκλο το 2018, στην έρημο Αλ Μαρμούμ στο Ντουμπάι τον Δεκέμβριο του 2018, όπου κι έγινε κάτοχος του παγκοσμίου ηλικιακού ρεκόρ, στη ζούγκλα της Κεντρικής Αμερικής, στην Κόστα Ρίκα τον Φεβρουάριο του 2020, αλλά και στη σπουδαία προσπάθεια τον Οκτώβριο του 2020, όταν και ανέβηκε στην υψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, στον Όλυμπο, κουβαλώντας στην πλάτη του τη νεαρή Ελευθερία, που αντιμετώπιζε κινητικές δυσκολίες.

Συνέντευξη στη Μαρία Κουβέλη

Πλούσιο "βιογραφικό", αλλά ποτέ αρκετό για εκείνον, που πάντα αναζητά την επόμενη πρόκληση, ένα μεγαλύτερο challenge που θα τον φέρει αντιμέτωπο με τον εαυτό του και τα όριά του.

Αυτή τη φορά η κατάκτηση του Έβερεστ (8,848 μ.), της υψηλότερης κορυφής του κόσμου, είναι η νέα αποστολή του Super Mario. Μία αποστολή όμως, που έχει "πράσινο χαρακτήρα".

"Φεύγω τέλη Μαρτίου με προορισμό το Νεπάλ, όπου αρχίζει η ορειβατική μας αποστολή για να ανέβουμε στο Έβερεστ. Η όλη διαδικασία κι η αναρρίχηση διαρκεί δύο μήνες μέχρι την κορυφή.

Είμαστε μία διεθνής ομάδα με 13 άτομα, η οποία ονομάζεται Eco-Everest Expedition κι είναι και η μοναδική που έχει πράσινο χαρακτήρα.

Όλα αυτά τα χρόνια υπολογίζεται ότι έχουν μαζευτεί περίπου 10 τόνοι σκουπιδιών

Τι σημαίνει αυτό; Ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων που καταθέτουμε εμείς στη συγκεκριμένη εταιρεία, πηγαίνει με σκοπό να γίνει διαχείριση σκουπιδιών σε δεύτερη φάση στην περιοχή του Έβερεστ. Όλα αυτά τα χρόνια υπολογίζεται ότι έχουν μαζευτεί περίπου 10 τόνοι σκουπιδιών. Αυτό είναι το ένα κομμάτι.

Το δεύτερο είναι ότι σίγουρα κάθε ορειβάτης θα πάρει πίσω τα δικά του σκουπίδια και υπολοίπων ορειβατικών ομάδων. Οπότε, μιλάμε για επιπλέον σίγουρα 15 κιλά. Σαν ομάδα θέλουμε να αφήσουμε το μηδενικό περιβαλλοντικό μας αποτύπωμα.

Πήρα την απόφαση για το Έβερεστ μετά τον περσινό υπερμαραθώνιο στον Αρκτικό Κύκλο. Πέρασα μία φάση άρνησης για περίπου δύο μήνες και μου δημιουργήθηκε η ανάγκη τού να βάλω έναν επόμενο στόχο. Οπότε, άρχισα κατευθείαν την προετοιμασία.

Είναι αυτό που συμβαίνει πολλές φορές μετά την επίτευξη ενός σπουδαίου στόχου, γιατί χάνεις το κίνητρο, μπαίνεις σχεδόν σε μία κατάσταση κατάθλιψης και σου μοιάζουν όλα μάταια.

Το να προσπαθώ συνεχώς να βρω πού βρίσκεται το όριο είναι αυτό που πραγματικά με κινεί

Φυσικά, υπάρχουν πολύ δύσκολες στιγμές, είμαστε άνθρωποι κι όχι υπεράνθρωποι, που απογοητευόμαστε, έχουμε αρνητικά συναισθήματα κι όλο αυτό είναι κομμάτι της διαδικασίας. Γι’ αυτό και μου το κάνει και πιο όμορφο κιόλας.

Νομίζω ότι η ανάγκη για εξέλιξη και το να προσπαθώ συνεχώς να βρω πού βρίσκεται το όριο είναι αυτό που πραγματικά με κινεί και μου δημιουργεί το κίνητρο να βάζω τον εαυτό μου σε μία άβολη συνθήκη για να συνειδητοποιήσω πράγματα που δεν έχω συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα για μένα.

Επιλέγω πάντα να υπάρχει ένας σκοπός που υπηρετώ μεγαλύτερος από μένα, μεγαλύτερος από τις προσωπικές μου φιλοδοξίες και ματαιοδοξίες.

Κι αυτός είναι σίγουρα ότι μέσα από τη δική μου προσπάθεια θα είμαι πάρα πολύ χαρούμενος αν κάποιοι άνθρωποι αποφασίσουν να ανέβουν το δικό τους προσωπικό Έβερεστ στην καθημερινότητά τους. Γιατί η ζωή δεν είναι μόνο ένα βουνό.

Το ότι αντιπροσωπεύω τη χώρα μου είναι ένα κίνητρο κι ένα έξτρα βάρος

Όλο αυτό είναι μία μικρογραφία της ίδιας της ζωής. Υπάρχει πάντα φόβος, ο φόβος της αποτυχίας, οι δύσκολες στιγμές, οι στιγμές που θέλεις να εγκαταλείψεις.

Σε κυριεύουν πολλές φορές όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, αλλά αυτό που μετράει πραγματικά είναι να βρίσκεις το κουράγιο και να κάνεις το επόμενο βήμα όσο δύσκολο κι αν φαίνεται μερικές φορές.

Επομένως, μετά από 10 σχεδόν χρόνια συμμετοχών σε υπερμαραθωνίους ανά τον κόσμο, το βουνό έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου κι έτσι, πήρα την απόφαση να πάω στο υψηλότερο του κόσμου.

Ξέρω ότι με κάποιον τρόπο αντιπροσωπεύω και τη χώρα μου. Είναι ένα κίνητρο αυτό και σίγουρα ένα έξτρα βάρος".

Το ρίσκο, οι κίνδυνοι, η ζώνη του θανάτου, ο Παγετώνας Κούμπου και το τίμημα

Το ρίσκο μεγάλο κι οι κίνδυνοι πολλοί. Ο φόβος της αποτυχίας είναι υπαρκτός, όπως υπαρκτός είναι κι ο φόβος του τι θα συναντήσω, του απρόβλεπτου, του τι κάνω αν κάτι πάει στραβά.

Ο Μάριος Γιαννάκου είναι προετοιμασμένος και γνωρίζει πολύ καλά τι θα συναντήσει και τι πρέπει να προσέξει. Για εκείνον είναι ίσως μία διαδικασία που ξέρει ότι θα περάσει, για όποιον ακούει όμως, τους κινδύνους έναν προς έναν είναι ένας εφιάλτης.

Ο Παγετώνας Κούμπου, οι χιονοθύελλες, η νόσος του υψομέτρου κι η ζώνη θανάτου (το υψόμετρο πάνω από το οποίο η πίεση του οξυγόνου στον ατμοσφαιρικό αέρα είναι τόσο χαμηλή, ώστε είναι αδύνατο για τον άνθρωπο να επιβιώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα). Ένας κόμπος στο στομάχι.

Το πέρασμα από τον Παγετώνα Κούμπου είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα part, έχουν σκοτωθεί πολλοί ορειβάτες

"Υπάρχουν μέρες που αγχώνομαι, υπάρχουν μέρες που φοβάμαι, γιατί οι κίνδυνοι είναι πάρα πολλοί. Το πέρασμα από τον Παγετώνα Κούμπου είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα κομμάτια, όπου έχουν σκοτωθεί πάρα πολλοί ορειβάτες.

Στην ουσία είναι πάνω από το base camp του Έβερεστ, είναι ένας τεράστιος παγετωνικός όγκος που μετακινείται κάθε χρόνο από 40 μέχρι 400 μέτρα, δηλαδή, είναι κινούμενος.

Επομένως, οι ορειβάτες πρέπει να το ανέβουμε όσο γίνεται πιο νωρίς το πρωί, όσο είναι παγωμένος, για να μην καταρρεύσουν κομμάτια πάγου κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας.

Αν πέσει κάποιος σε μία τέτοια κρεβάζ αυτόματα αυτό σημαίνει και θάνατος

Οι άνθρωποι που προπορεύονται από εμάς, τις ορειβατικές ομάδες, τοποθετούν σκάλες για να περάσουμε πάνω από τα κρεβάζ.

Είναι γκρεμοί ανάμεσα σε τμήματα πάγου, τα οποία έχουν πολύ μεγάλο ύψος. Επομένως, το να πέσει κάποιος σε μία τέτοια κρεβάζ, αυτόματα αυτό σημαίνει και θάνατος.

Οι χιονοστιβάδες είναι επίσης, κάτι το οποίο με ανησυχεί κι έχει να κάνει καθαρά με θέμα τύχης. Μετά τα 6.000-6.500 μέτρα είναι κι η νόσος του υψομέτρου.

Έχει να κάνει με τον κάθε οργανισμό ξεχωριστά, γιατί εγκυμονούν κίνδυνοι για πνευμονική εμβολή και εγκεφαλικό οίδημα, λόγω των υποτοξικών συνθηκών, καθώς το οξυγόνο είναι πάρα πολύ μειωμένο σε τόσο ακραία υψόμετρα.

Γι’ αυτό πρέπει να παίρνουμε ενδείξεις με οξύμετρο, είναι βοηθητικό επίσης, το συμπληρωματικό οξυγόνο. Πρέπει να παρατηρούμε συνεχώς τον εαυτό μας και τα συμπτώματα τα οποία έχουμε για να μην βρεθούμε σε κάποια πολύ δύσκολη κατάσταση.

Αλλά τι δεν έχει δυσκολία στη ζωή; Η ίδια η ζωή είναι δύσκολη

Υπάρχει κι η ζώνη θανάτου (death zone), που βρίσκεται σε πιο ψηλό υψόμετρο, στα 8.000 μέτρα. Είναι το τελευταίο camp της προσπάθειας για να ανέβουμε στην κορυφή (8.848 μέτρα).

Στην ουσία τα κύτταρα του οργανισμού αρχίζουν και πεθαίνουν κι ακόμα και με συμπληρωματικό οξυγόνο ένας άνθρωπος δεν μπορεί να μείνει παρατεταμένα για πάρα πολύ ώρα. Έτσι, πρέπει να ανέβεις και να κατέβεις πριν ο οργανισμός σου καταρρεύσει λόγω της έλλειψης οξυγόνου.

Αλλά τι δεν έχει δυσκολία στη ζωή; Η ίδια η ζωή είναι δύσκολη. Έχω επιλέξει να κάνω μία συγκεκριμένη δραστηριότητα, η οποία εμπεριέχει μέσα αυτά τα χαρακτηριστικά του κινδύνου.

Έχω αποδεχθεί και τη φύση μου, είμαι οκ με αυτό. Νομίζω ότι είμαι πάρα πολύ καλά προετοιμασμένος κι έχω πολύ στοχοπροσήλωση και πνευματική διαύγεια για να δω πότε θα προχωρήσω και πότε θα κάνω πίσω.

Κανείς απ' αυτούς που πέθαναν στο βουνό δεν περίμεναν ότι θα τους συμβεί

Η αλήθεια όμως, είναι πως η υπέρβαση είναι ένα πολύ γλυκό χάπι, το οποίο πολλές φορές δεν έχει ευδιάκριτη γραμμή. Κανείς που κατέληξε πάνω στο βουνό δεν είχε την πεποίθηση ότι θα του συμβεί κάτι τέτοιο.

Από εκεί και πέρα όμως, δεν σημαίνει ότι σκέφτομαι αυτό το κομμάτι. Εγώ είμαι συγκεντρωμένος στον στόχο μου.

Η όλη μου εμπειρία από όλες αυτές τις προσπάθειες είναι ότι σίγουρα απαιτείται μία Α σωματική κατάσταση, μία προετοιμασία, αλλά από εκεί και πέρα, αυτό που σε φέρνει στο τέλος είναι το πόσο ψυχικά έτοιμος είσαι να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες, να υπομένεις καρτερικά και να συνεχίσεις την προσπάθειά σου ακόμα κι εκεί που φαίνεται ότι δεν πάει προς την κατεύθυνση που θα ήθελες.

Είναι σκληρό αυτό που θα πω, αλλά σε ακραίο υψόμετρο ο καθένας είναι μόνος του

Το να βρίσκεσαι σ’ ένα βουνό σε άβολες συνθήκες, με κρύο, χωρίς το φαγητό που έχεις συνηθίσει, χωρίς το κρεβάτι σου, να μένεις σε σκηνές, να κοιμάσαι λίγες ώρες, να έχεις υψηλούς παλμούς σίγουρα απαιτεί να είσαι ψυχικά προετοιμασμένος για να αντέξεις όλη αυτή τη διαδικασία.

Αν κάποιος νιώσει αδυναμία ή δεν μπορεί να συνεχίσει την προσπάθεια επιστρέφει πίσω. Σίγουρα βέβαια, η ομάδα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Ωστόσο, είναι σκληρό αυτό που θα πω, αλλά σε ακραίο υψόμετρο ο καθένας είναι μόνος του.

Γιατί φτάνεις σ’ ένα σημείο που δεν μπορείς να βοηθήσεις κανέναν, ούτε καν τον ίδιο σου τον εαυτό.

Αυτό είναι και το πιο σκληρό part της προσπάθειας, το ότι νιώθεις τόσο μεγάλη αδυναμία κι ανήμπορος, που αν ένας άνθρωπος χρειαστεί βοήθεια έχεις πολύ λίγες πιθανότητες να του την προσφέρεις".

Η προσωπική αλλαγή

"Επειδή όλες αυτές οι προσπάθειες είναι κυρίως βιώματα και δεν είναι τόσο αθλητικού χαρακτήρα, είναι αναπόφευκτο ότι αλλάζεις ως άνθρωπος, ουσιαστικά, στον πυρήνα σου. Με έχουν αλλάξει πάρα πολύ, ελπίζω προς το καλύτερο, αλλά σίγουρα όλο αυτό έχει και το τίμημά του.

Σταματάς να σκέφτεσαι σαν άνθρωπος που έχει συναισθήματα

Αναπτύσσεις πολλές φορές το συναίσθημα του εγωισμού για να καταφέρεις να βγάλεις εις πέρας την όποια αποστολή, σταματάς να σκέφτεσαι πολλές φορές σαν άνθρωπος που έχει συναισθήματα και προσπαθείς να δεις τεχνοκρατικά την όποια προσπάθεια έχεις βάλει στον εαυτό σου.

Και σίγουρα σε απομονώνει σε κάποια διαστήματα της ζωής σου, καθώς ο δρόμος αυτός τις περισσότερες φορές είναι μοναχικός.

Οπότε, προσπαθώ να φέρω την ισορροπία στη ζωή μου και στα προσωπικά μου. Μερικές φορές τα καταφέρνω, άλλες πάλι όχι, αλλά κάθε απόφασή μας έχει ένα τίμημα.

Έχω επικοινωνήσει με τη Χριστίνα Φλαμπούρη, τον Νίκο Μαγγίτση και με τον Γιώργο Μαρίνο. Μου είπαν να ελέγχω τον οργανισμό μου, το πώς νιώθω, το αν έχω πονοκέφαλο, να τρέφομαι σωστά, να πίνω νερό και να ενυδατώνομαι, να προσέχω για κρυοπαγήματα.

Είμαι πάρα πολύ τυχερός που σ’ αυτή μου την προσπάθεια έχω δίπλα μου την Delloite Greece, την Columbia, την Danone, την εταιρεία Dimello, την Geisha, την Breitling, την Amino Animo και το Ίδρυμα Αικατερίνη Λασκαρίδη".