Βρίσκεται έξι χρόνια στη Νορβηγία, μία χώρα της Σκανδιναβίας γνωστή για το κρύο της και τα χειμερινά της αθλήματα. Ο Βασίλης Τσερνισώφ είναι Έλληνας προπονητής μπάσκετ, από τους πολλούς που ακολούθησαν τον δρόμο της ξενιτιάς.

Έχει καταφέρει να περάσει στους Νορβηγούς την... μπασκετική του φιλοσοφία και την αγάπη για το άθλημα και μόλις μέσα σε μία χρονιά πανηγύρισε 13 τρόπαια, 12 πρώτες θέσεις και μία δεύτερη.

Θα έλεγε κανείς πως έχει σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του με την ομάδα του, ωστόσο ο ίδιος θέλει απλά να εντάξει ελληνικά στοιχεία στις προπονήσεις του και να μυήσει τους Νορβηγούς στο μπάσκετ, ακόμα και όταν χρειάστηκε να ξεκινήσει από τα βασικά, ένα απλό λέι απ.

Γεννήθηκε στην Τασκένδη του (σημερινού) Ουζμπεκιστάν. Ο παππούς του ήταν Έλληνας πολιτικός πρόσφυγας της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Άκουγε ιστορίες από τον πόλεμο και το 1990 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα, όπου απέκτησε ελληνική (μπασκετική) παιδεία.

"Έχω την ίδια καταγωγή με τον Χατζηπαναγή. Ο παππούς μου ήταν πολιτικός πρόσφυγας, είχε πολεμήσει και στον Β' Παγκόσμιο. Επί Σοβιετικής Ένωσης η οικογένειά μου ζούσε στο Ουζμπεκιστάν. Γυρίζοντας στην Ελλάδα το 1990 είχαμε πολλούς συγγενείς, επομένως πήγα σχολείο εδώ και μεγάλωσα στην Ελλάδα. Έμαθα την ελληνική μπασκετική παιδεία.

Ο παππούς μου μού έλεγε πολλές ιστορίες από τον πόλεμο. Ήταν στο τάγμα του Μπελογιάννη, ήταν αξιωματικός του. Είχε κρυφό όνομα τότε, επομένως δεν ξέρω πάρα πολλές ιστορίες από τότε. Όταν πιάσανε τον Μπελογιάννη, την επόμενη ημέρα ο παππούς μου έφυγε για το Ουζμπεκιστάν.

Τότε, το 1990 η Τασκένδη ήταν μία πολύ περισσότερο ανεπτυγμένη από την Ελλάδα. Εκεί υπήρχαν μεγάλα κτίρια και κάπως έτσι ήταν και η γειτονιά στην οποία έμενα. Πουλούσαν ακόμα και χρυσό στον δρόμο, δεν υπήρχε φτώχεια. Μόλις έπεσε η Σοβιετική Ένωση έγινε υποτίμηση του νομίσματος, επομένως αυτός ήταν κυρίως ο λόγος που επιστρέψαμε. Το νόμισμα έχασε την αξία του και έτσι γυρίσαμε".

Η ενασχόληση με το μπάσκετ ήταν η... διέξοδός του και η φανέλα του Νίκου Γκάλη από τον Άρη αρκετή για να τον κάνει να αγαπήσει το άθλημα και να αφιερωθεί σε αυτό.

"Το μπάσκετ ήταν η διέξοδός μου. Με βοήθησε να γνωρίσω περισσότερα παιδιά και να κάνω πιο πολλούς φίλους. Το ξεκίνησα σε ηλικία 9 ετών. Θυμάμαι σε ένα σχολικό τουρνουά μάς είχαν φέρει φανέλες του Άρη, τότε ο Γκάλης ήταν πολύ της μόδας και είχα φορέσει φανέλα με το όνομά του. Καμάρωνα και ήθελα αμέσως να ξεκινήσω μπάσκετ. Αισθάνθηκα ωραία και κάπως έτσι το μπάσκετ με κέρδισε και θέλησα να ξεκινήσω".

Πώς όμως πήρε την απόφαση να αφήσει την Ελλάδα και να ζήσει μόνιμα στην Νορβηγία, σε μία χώρα που το μπάσκετ δεν κυλά στο αίμα της; "Ήταν καθαρά θέμα συγκυριών. Κάποια περίοδο έψαχνα το επόμενο βήμα στην καριέρα μου και ήθελα να δοκιμάσω κάτι στο εξωτερικό. Δούλευα στην Κρήτη το 2012 ως γυμναστής και εκεί γνώρισα έναν Έλληνα που είχε μετακομίσει μόνιμα στην Νορβηγία. Μία μέρα τον ρώτησα τυχαία το που θα παίζει τη νέα χρονιά και μου απάντησε πως θα βρίσκεται στην Νορβηγία.

Για πλάκα του λέω ‘δεν παίρνετε και εμένα, μήπως θέλετε προπονητή;’ και κατά τύχη όντως ζητούσαν νέο προπονητή. Του είπα να μιλήσει για εμένα και να με φέρει σε επαφή μαζί τους και μέσα σε μία εβδομάδα, μετά από μόλις μία εβδομάδα πήγα στην Νορβηγία. Δεν το πίστευα".

Είναι δύσκολη χώρα για μπάσκετ, άλλη νοοτροπία, σχεδόν υποτυπώδες το υπόβαθρο. Πόσο εύκολο είναι να περάσεις εκεί τον τρόπο σκέψης σου; "Είναι δύσκολο. Οι Νορβηγοί γενικά σαν λαός είναι άνθρωποι που θέλουν να νιώθουν σιγουριά. Είχα ζητήσει συμβουλές από κόσμο που ξέρουν τη νοοτροπία του αθλητισμού εκεί και εγώ είχα κάνει τα πλάνα μου. Στην πρώτη προπόνηση που πήγα άλλαξε ό,τι είχα σχεδιάσει γιατί τα παιδιά δεν ήξεραν τα βασικά. Ξεκίνησαν όλοι από το μηδέν. Έκανα προπόνηση σε 15χρονα αλλά με ασκήσεις επιπέδου μίνι. Σταδιακά πέρασα τη φιλοσοφία μου.

Το πιο δύσκολο στην μπασκετική κουλτούρα τους είναι η ευγένειά τους. Ειδικά στον αθλητισμό δεν βοηθάει πάντα. Είναι οι ‘μεγάλοι ευγενικοί γίγαντες’, όπως τους λέω. Δεν πειράζουν κόσμο, δεν μαλώνουν, δεν μπλέκουν. Αυτό δυσκολεύει στον ανταγωνισμό γιατί είναι η φύση του αθλήματος τέτοια.

Έχει τύχει να δω από video Νορβηγό μπασκετμπολίστα να ρίχνει κάτω τον αντίπαλό του, τον διαιτητή να μην σταματά τη φάση και τον παίκτη να ντριμπλάρει, να πηγαίνει να τον σηκώσει από το παρκέ και να πηγαίνει στην συνέχεια να σκοράρει. Είναι πολύ ευγενικοί".

Παρά το γεγονός ωστόσο πως οι Νορβηγοί δεν επενδύουν σε αθλήματα όπως το μπάσκετ, ο Βασίλης Τσερνισώφ κατάφερε να τους... πείσει πως αξίζει να αφιερώσουν χρόνο, χρήματα και... μεράκι. "Στο μπάσκετ γενικά οι Νορβηγοί δεν επενδύουν στους προπονητές διότι κατά κύριο λόγο αυτοί που αναλαμβάνουν να προπονήσουν τις ομάδες είναι εθελοντές και γονείς. Είναι επίσης πιθανό αυτοί οι εθελοντές και οι γονείς να μην έχουν ιδέα από μπάσκετ.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα πως όλες οι ομάδες από τις πιο μικρές ηλικίες μέχρι και τους άνδρες έχουν το ίδιο ακριβώς ζέσταμα. Δεν διαφοροποιείται κάπως".

Ποια η ποιότητα του πρωταθλήματος και των Εθνικών ομάδων;

"Η Εθνική ομάδα τώρα κάνει μία προσπάθεια, πριν από πέντε χρόνια δεν είχαν καν Εθνική. Πριν 20 χρόνια είχαν. Το κενό ήταν μεγάλο. Την δεκαετία του ‘90 οι Νορβηγοί έπαιρναν πολλούς Αμερικανούς και δεν έκαναν επένδυση στα δικά τους παιδιά. Εδώ που είμαι τώρα αποφάσισαν να επενδύσουν σε ξένο προπονητή για να μεγαλώσουν τις υποδομές τους.

Όταν ξεκίνησα στην ομάδα μου υπήρχαν περίπου 240 παιδιά και τώρα είμαστε κοντά στα 570 παιδιά. Υπάρχουν 45 παιδιά σε κάθε ηλικιακό γκρουπ και υπάρχει και λίστα αναμονής".

Όσο για το Ευρωμπάσκετ; Ο Βασίλης Τσερνισώφ βλέπει ψηλά την Εθνική ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη. “Πιστεύω πολύ σε αυτή την Εθνική. Υπάρχει ηγέτης ο Γιάννης αλλά γύρω από αυτόν χτίζεται η ομάδα. Έχουμε πολύ καλή ομάδα. Όταν έχεις συμπαίκτη τον Γιάννη που έχει καταφέρει τόσα πολλά, έχεις και εσύ την διάθεση να δώσεις παραπάνω και να πάρεις παράδειγμα από αυτόν.

Βέβαια είναι πολύ σημαντικό το γεγονός πως έχουμε έναν προπονητή όπως ο Δημήτρης Ιτούδης. Με την κίνησή του να φέρει τα τρία αδέλφια Αντετοκούνμπο και έχοντας ήδη στο ρόστερ πολύ μεγάλους παίκτες, η ομάδα έχει πολύ καλή ψυχολογία. Αν ξεκινήσει η ομάδα καλά δεν θα έχει σταματημό. Θα είναι σαν ένα τρένο που δεν θα έχει σταματημό. Όλοι έχουν φοβερά προσόντα. Θεωρώ θα πάμε σίγουρα για μετάλλιο. Ποτέ δεν ξέρεις, μπάσκετ είναι αυτό.

Θα επιδίωκε ποτέ να επιστρέψει στην Ελλάδα σε κάποιο πόστο; "Είναι δύσκολη ερώτηση γιατί εδώ στη Νορβηγία μού παρέχεται μεγάλη ασφάλεια και τρομερά εργασιακά δικαιώματα. Εδώ στην Νορβηγία ακόμα και να χάσω τους στόχους της χρονιάς δεν θα απολυθώ, θα με κρατήσουν ενώ σε άλλα πιο ανταγωνιστικά πρωταθλήματα είναι όλα πιο ρευστά.

Θα γυρνούσα στην Ελλάδα αν έβλεπα πως η κατάσταση πάνω σε αυτό το κομμάτι μπορεί να βελτιωθεί και να εξελιχθεί".