LONGREADS

Χατζής: "Ο Ίβκοβιτς δεν συγχωρεί το λάθος"

Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography PHOTO BY: ANDREAS PAPAKONSTANTINOU / TOURETTE PHOTOGRAPHY

Ο Νίκος Χατζής, λίγες ημέρες μετά την επιστροφή του στην ΑΕΚ, αυτή τη φορά ως προπονητής της εφηβικής ομάδας, μιλάει στο Sport24.gr και κάνει μία αναδρομή στις UNIQUE στιγμές της καριέρας του. Οι επιτυχίες με τις μικρές Εθνικές, το πρωτάθλημα με την Ένωση, ο σπουδαίος αλλά ιδιαίτερος Ντούσαν Ίβκοβιτς, η μεταγραφή στον Ολυμπιακό, η πικρία για την Εθνική Ανδρών κι η υπόκλιση σε Διαμαντίδη-Σπανούλη.

Αναζητεί διαρκώς νέα κίνητρα. Δεν θέλει να αναλώνεται σε θέματα και καταστάσεις του παρελθόντος, δεν του αρέσουν οι ίντριγκες, δεν επιθυμεί να μιλάει για τους άλλους. Έχει γράψει τη δική του ξεχωριστή ιστορία στο ελληνικό μπάσκετ και με βάση αυτή θέλει να κρίνεται. Όλα τα παραπάνω ήταν γνωστά για τον Νίκο Χατζή, δίχως καν να χρειαστεί να συζητήσεις μαζί του. Παρ' όλα αυτά, η συνάντηση με έναν εκ των κορυφαίων Ελλήνων σουτέρ όλων των εποχών ήταν από μόνη της μία πρόκληση.

Το ραντεβού είχε προγραμματιστεί για το πρωί της περασμένης Πέμπτης στο Κλειστό του Αγίου Θωμά στο Μαρούσι. Όπως συνηθίζεται, φτάσαμε με τον φωτογράφο, Ανδρέα Παπακωνσταντίνου περίπου δέκα λεπτά νωρίτερα "στον τόπο του εγκλήματος" για να προετοιμαστούμε -κυρίως- ψυχολογικά. Δεν είναι μικρό πράγμα να έχεις, σε λίγα λεπτά, απέναντί σου τον πρώτο σκόρερ στην ιστορία της Α1 και μία απ' τις εμβληματικότερες μορφές του ελληνικού μπάσκετ την τελευταία εικοσαετία.

Όση ώρα περιμέναμε στο κυλικείο του γηπέδου, περνούσαν απ' το μυαλό μου διάφορες σκέψεις. Πώς γίνεται να είσαι πρωταγωνιστής στο ελληνικό μπάσκετ και την ίδια ώρα να διατηρείς αυτή την πραότητα; Πώς γίνεται να έχεις κατακτήσει πρωτάθλημα, Κύπελλο και ευρωπαϊκό τίτλο και να μην έχεις χάσει τον εαυτό σου; Πώς είναι δυνατόν να είσαι ηγέτης κι αρχηγός σε μία πρωταθλήτρια ομάδα και την ίδια ώρα να μην επιλέγεσαι για τη δωδεκάδα της Εθνικής ομάδας; Οι σκέψεις μου διακόπηκαν απότομα εξαιτίας κάποιων ράθυμων βημάτων στον διάδρομο του γηπέδου.

Γι' ακόμα μία φορά κατάφερε να είναι το ίδιο αθόρυβος, εκτός γηπέδου, όπως ήταν στην καριέρα του. Ύστερα απ' τις καθιερωμένες χειραψίες, πήρε τον καφέ του και καθίσαμε στο ένα απ' τα δύο κίτρινα πέταλα του γηπέδου. Ένα χρώμα ιδιαίτερα οικείο για τον ίδιο, αφού συνδύασε τα 16 απ' τα 19 χρόνια της επαγγελματικής καριέρας του με την ΑΕΚ και τον Ηλυσιακό. Εν αντιθέσει με το "σκηνικό" της συνέντευξης, ο ίδιος, σε κανένα σημείο της συζήτησης, δεν πέταξε την μπάλα στην... εξέδρα. Ο νέος προπονητής της ομάδας Εφήβων της Ένωσης ήταν έτοιμος να απαντήσει σε οτιδήποτε, υπό έναν όρο. Δεν ήθελε να επαναλαμβάνεται. Κι αυτό το κατάλαβα πολύ καλά δύο-τρεις φορές κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας.

Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography PHOTO BY: ANDREAS PAPAKONSTANTINOU / TOURETTE PHOTOGRAPHY

Όμως, ας πάρουμε την ιστορία απ' την αρχή. Ο Νίκος Χατζής γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου του 1976 στην Καλαμάτα, σε μία εποχή που το μπάσκετ άρχιζε σιγά-σιγά να αποκτά θαυμαστές στην Ελλάδα. Το χρυσό μετάλλιο της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ του 1987 ήρθε να... δέσει το γλυκό και ουσιαστικά να αλλάξει τη ροή της ιστορίας, κάνοντας πολλά παιδιά να στρέψουν το ενδιαφέρον τους στην "πορτοκαλί θέα". Ο Χατζής δεν ήταν ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση, αφού πέρασε από τρία στάδια, προτού αποφασίσει να ασχοληθεί ενεργά με το μπάσκετ.

"Ξεκίνησα τον αθλητισμό σε ηλικία περίπου 9 ετών. Άρχισα απ’ το ποδόσφαιρο, δοκίμασα να κάνω ένα χρόνο κολύμβηση, έπαιξα λίγο βόλεϊ και μετά ακολούθησε το μπάσκετ. Φυσικά, αυτό που με έκανε να ασχοληθώ με το άθλημα ήταν η επιτυχία του '87. Ύστερα απ’ την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ, πήρα μία μπάλα κι άρχιζα να παίζω στο προαύλιο του σχολείου μου. Στη συνέχεια, γράφτηκα σε μία ομάδα και έτσι άρχισε το... ταξίδι.

Η επιτυχία του '87 ήταν καθοριστική προκειμένου πολλά παιδιά να ασχοληθούν με το άθλημα. Ένα απ’ αυτά τα παιδιά ήμουν κι εγώ. Εκείνη την περίοδο όλοι μιλούσαν για το μπάσκετ. Η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν ψηλός όταν ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ. Ίσα-ίσα, ήμουν πιο κοντός και λίγο παχουλός. Στην πραγματικότητα, γι’ αυτό το λόγο αποφάσισα να ασχοληθώ με τον αθλητισμό".

ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΦΗΒΩΝ, Η ΑΕΚ ΚΑΙ Η ΣΥΜΒΟ(Υ)ΛΗ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥ

Ο Χατζής, όχι μόνο ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με το μπάσκετ, αλλά κατάφερε, χάρη στις εμφανίσεις του με τον Ποσειδώνα Καλαμάτας να αποτελέσει μέλος της "χρυσής γενιάς" της Εθνικής Παίδων και της Εθνικής Εφήβων, οι οποίες κατέκτησαν το Ευρωπαϊκό το 1993 και το Παγκόσμιο πρωτάθλημα το 1995. Σε ηλικία 19 ετών, ο Χατζής βρέθηκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, μαζί με τους συμπαίκτες του. Άραγε, οι επιτυχίες τον γέμισαν άγχος;

"Κοίταξε, αν θέλεις να βρίσκεσαι σε υψηλό επίπεδο δεν γίνεται να μην υπάρχει άγχος. Δεν γίνεται να μην νιώθεις υπεύθυνος, δεν γίνεται να μην δουλεύεις και να είσαι τεμπέλης. Απλά, ο παράγοντας του άγχους για εμένα ήταν ένα επιπλέον κίνητρο. Το ότι βρισκόμουν στην προεπιλογή της Εθνικής ομάδας, το ότι έκανα πολλά ταξίδια Καλαμάτα-Αθήνα για να προπονηθώ με τους συναθλητές μου στην πρωτεύουσα, ήταν πολύ μεγάλο κίνητρο για εμένα. Μου δινόταν η ευκαιρία να πάρω νέες εικόνες και να αποκτήσω νέες εμπειρίες. Αυτό, όμως, με έκανε να εξελίσσομαι και να φτάσω σε ένα επίπεδο να αποτελώ μέλος της Εθνικής ομάδας Παίδων και στη συνέχεια μέλος της "χρυσής γενιάς" των Εφήβων που κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 1995".

Χατζής: "Ο Ίβκοβιτς δεν συγχωρεί το λάθος"

Όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, οι νεαροί παίκτες γίνονται "Μήλον της Έριδος" για τις μεγάλες ομάδες, που βλέπουν στα μάτια τους, πολλές φορές, τον επόμενο μεγάλο ηγέτη. Ο Χατζής δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Ο Άρης, οι Αμπελόκηποι και η ΑΕΚ έδειξαν θερμό ενδιαφέρον για την απόκτησή του, αλλά η Ένωση ήταν αυτή που βγήκε νικήτρια στην άτυπη μάχη. Ο θρύλος των "κιτρινόμαυρων", Γιώργος Αμερικάνος είχε παίξει το ρόλο του.

"Η ιστορία της ΑΕΚ, αλλά και το πλάνο που είχε εκείνη τη χρονική στιγμή ήταν μεγάλο κίνητρο για εμένα. Τότε, είχαν αναλάβει τα ηνία της ομάδας οι κ.κ. Γιάννης Φιλίππου και Γιάννης Γρανίτσας. Οι συζητήσεις που έκανα μαζί τους, αλλά κι όσα μου είπε ο μάνατζέρ μου, που είχε μία σημαντική εμπειρία απ’ το χώρο, με βοήθησαν πολύ να πάρω αυτή την απόφαση. Βέβαια, έπαιξε ρόλο και το γεγονός πως, εκτός από εμένα, η ΑΕΚ απέκτησε και τους Μπαρλά-Κακιούζη που ήμασταν μαζί στην Εφήβων".

"Είχα γνωρίσει τον Γιώργο Αμερικάνο στην Καλαμάτα, αφού συνήθιζε να κάνεις εκεί τις διακοπές του, καθώς είχε καταγωγή από εκεί. Μιλούσαμε πολλές ώρες για μπάσκετ, γνωρίζοντας πλέον πως βρίσκομαι και στα κλιμάκια της Εθνικής ομάδας. Σίγουρα, έβαλε κι αυτός το λιθαράκι του προκειμένου να έρθω σε επαφή με την ΑΕΚ. Ουσιαστικά, με πρότεινε στην ΑΕΚ. Γιατί, κακά τα ψέματα, ο Αμερικάνος ήταν γέννημα-θρέμμα ΑΕΚτζής και ήθελε πάρα πολύ να πάω στην ΑΕΚ. Έβλεπε στο πρόσωπό μου έναν παίκτη, ο οποίος μπορεί να εξελιχθεί και να γίνει αυτό που εν τέλει έγινε. Θυμάμαι, μου είχε πει: "Θα πας σε μία πολύ μεγάλη ομάδα. Είναι μεγάλη ευθύνη και τιμή για εσένα".

"Σε καμία περίπτωση δεν το έχω μετανιώσει που επέλεξα την ΑΕΚ. Οι στιγμές που έζησα ήταν μοναδικές. Πιστεύω πως, εκείνη την στιγμή, έκανα την καλύτερη επιλογή, καθώς ήμουν μόλις 19 ετών. Ότι μπήκα από μικρός στα... βαθιά, χωρίς να θέλω να μειώσω τις άλλες ομάδες, ήταν καλό για μένα. Μ’ έκανε πιο υπεύθυνο".

Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography PHOTO BY: ANDREAS PAPAKONSTANTINOU / TOURETTE PHOTOGRAPHY

Η ατάκα "από μικρός στα βαθιά" μου έδωσε την ευκαιρία να τον ρωτήσω για τη συζήτηση που γίνεται γύρω απ' τους νέους και ταλαντούχους παίκτες. Τελικά, πρέπει να τους δίνεται η ευκαιρία από νωρίς ή είναι καλύτερο να πηγαίνουν δανεικοί για να αποκτούν εμπειρίες;

"Υπάρχουν δύο στοιχεία που μπορούν να βοηθήσουν ένα νεαρό παίκτη προκειμένου να κάνει το "μπαμ" από μικρή ηλικία. Το πρώτο είναι η εμπιστοσύνη που θα του δείξει ο προπονητής του. Το δεύτερο είναι η σκληρή δουλειά. Ναι μεν η φανέλα είναι βαριά, η ευθύνη μεγάλη, αλλά μέσα απ’ τη δουλειά και το ταλέντο μπορείς να σταθείς στο κορυφαίο επίπεδο. Είναι ξεκάθαρα θέμα προσωπικότητας και χαρακτήρα. Γι’ αυτό πρέπει κάθε παιδί να έχει καλή ψυχολογία, να πιστεύει στον εαυτό του, να δουλεύει και να δείχνει σε κάθε προπόνηση τι μπορεί να κάνει. Είτε είναι ένας τελικός, είτε είναι ένα απλό παιχνίδι".

Μεγάλη τιμή και χαρά να είσαι αρχηγός της ΑΕΚ

Ο Χατζής όχι μόνο μπήκε από νωρίς στα... δύσκολα, αλλά σε ηλικία 23 ετών έγινε αρχηγός της Ένωσης, διαδεχόμενος τον Μπάνε Πρέλεβιτς. Θα μπορούσε να είναι και ο Μιχάλης Κακιούζης, όμως ο Χατζής υπέγραψε συμβόλαιο... τρεις ώρες νωρίτερα από τον πρώην αρχηγό της Εθνικής Ελλάδας, με αποτέλεσμα να θεωρείται -σωστά- ο παλαιότερος στην ομάδα.

"Απ’ την στιγμή που ήμουν ο πιο παλιός στην ομάδα, η διοίκηση θεώρησε πως πρέπει να με κάνει αρχηγό. Βλέποντας, παράλληλα και κάποια στοιχεία στον χαρακτήρα μου. Ήταν μία μεγάλη τιμή και χαρά για εμένα γιατί πλέον είχα δεθεί πάρα πολύ με την ομάδα και ήταν κάτι που μ' ευχαριστούσε και το χαιρόμουν ιδιαίτερα ως Νίκος. Ήταν ουσιαστικά ένα βήμα παραπάνω σ’ αυτή την ομάδα. Δεν θεωρώ πως η αρχηγία με έκανε πιο υπεύθυνο. Πάντα ήμουν υπεύθυνος σ’ αυτό που έκανα".

Η αναφορά στην αρχηγία, ήταν μία καλή ευκαιρία να τον ρωτήσω για τον Μιχάλη Κακιούζη. Όλα αυτά τα χρόνια έχουν ακουστεί πάρα πολλά για τη σχέση των δύο ανδρών. Το θέμα της αρχηγίας ήταν ένα από αυτά που προκάλεσαν "τριγμούς" στην ομάδα. Παρ' όλα αυτά, ο Χατζής, όπως προείπαμε, δεν θέλει να επαναλαμβάνεται, αλλά ούτε και να δημιουργεί ίντριγκες. Η απάντησή του ήταν κατατοπιστική και δεν μου άφησε πολλά περιθώρια.

"Δεν θέλω να το συζητήσουμε. Τα ίδια πράγματα θα λέμε;".

Χατζής: "Ο Ίβκοβιτς δεν συγχωρεί το λάθος"

Αφού, λοιπόν, δέχθηκα την... τεχνική ποινή για την επιλογή μίας χιλιοειπωμένης και χιλιοαπαντημένης ερώτησης, αναρωτήθηκα, σκεπτόμενος και τον Ολυμπιακό της τελευταίας επταετίας, ο οποίος έχει κοινά στοιχεία με την ΑΕΚ εκείνης της εποχής, ποιο ήταν το μυστικό των επιτυχιών των "κιτρινόμαυρων".

"Θεωρώ πως οι Έλληνες παίκτες έκαναν τη διαφορά. Πλέον, οι ομάδες έχουν έλλειψη από νέα και ταλαντούχα παιδιά, αφού δεν τους δίνονται ευκαιρίες. Αντίθετα, το συγκεκριμένο στοιχείο ήταν αυτό που διέκρινε την ΑΕΚ εκείνης της εποχής. Η διοίκηση Φιλίππου έπαιρνε νέα παιδιά απ’ τις Εθνικές ομάδες και στηριζόταν σ’ αυτά. Έλεγε στους προπονητές: "Θέλουμε σιγά-σιγά να τους δοθούν ευκαιρίες προκειμένου να "ξεπεταχτούν" και να δείξουν τι μπορούν να κάνουν". Δεν αποκτούσε παίκτες μόνο και μόνο για να τους έχει. Ήθελε να τους αξιοποιήσει μακροπρόθεσμα. Βέβαια, κανένας προπονητής δεν θα παίξει το κεφάλι του με τη χρησιμοποίηση μόνο νεαρών παικτών. Γι’ αυτό το λόγο, υπήρχε και σημαντική ενίσχυση από καλούς και δυνατούς ξένους παίκτες. Αυτό το "μείγμα" έφερε τις επιτυχίες".

Ένα στοιχείο που διέκρινε τον Χατζή ήταν το γεγονός πως κατάφερνε να κερδίσει άμεσα την εμπιστοσύνη των προπονητών του, αφού ήταν έτοιμος να "θυσιαστεί" για το σύνολο και να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις, αφήνοντας στην άκρη τον αθλητικό εγωισμό. Δύο προπονητές που είχαν τεράστια επιρροή πάνω του ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης και ο Ντούσαν Ίβκοβιτς. Δύο σπουδαίες προσωπικότητες με ιδιαίτερο ή καλύτερα ιδιόρρυθμο χαρακτήρα, αλλά συνάμα με τεράστια γνώση του μπάσκετ.

O Ίβκοβιτς ήταν λίγο νευρικός και οξύθυμος

"Ο Γιάννης Ιωαννίδης με είχε εμπιστευθεί αρκετά, σε κάποια κομμάτια του παιχνιδιού. Μην ξεχνάμε πως με τον κ. Ιωαννίδη ήταν η δεύτερη και η τρίτη χρονιά μου σε επαγγελματικό επίπεδο, κάνοντας παράλληλα πρωταθλητισμό. Η πρώτη χρονιά στην ΑΕΚ ήταν... γνωριμίας. Τόσο για την ομάδα, όσο και για τη διοίκηση.

Απ’ την άλλη πλευρά, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς ήταν ένας προπονητής που ήξερε πως να κουμαντάρει το χαρακτήρα σου, την ψυχολογία σου και να σε κάνει να παίξεις καλά. Ήταν εξαιρετικός σ’ αυτό το κομμάτι. Επίσης, ήταν πολύ καλός στον τομέα της προετοιμασίας ενός αγώνα. Ήταν δύο στοιχεία που τα ένιωσα έντονα τα δύο χρόνια που συνυπήρξαμε στην ΑΕΚ. Απ’ την άλλη πλευρά, συμφωνώ πως ήταν λίγο νευρικός και οξύθυμος ως χαρακτήρας. Όμως, τις περισσότερες φορές οι "εκρήξεις" έρχονταν όταν γινόταν κάτι στραβό. Ήθελε να κάνει ένα ηλεκτροσόκ στην ομάδα.

Χατζής: "Ο Ίβκοβιτς δεν συγχωρεί το λάθος"

Βέβαια, αν γινόταν μία στραβή και εσύ ως παίκτης έκανες κάτι λάθος δεν στο συγχωρούσε. Αν κάποιος παίκτης έβγαινε έξω ή χαλάρωνε και τον έβλεπε ο Ίβκοβιτς, τότε εκείνες ημέρες δεν θα ήταν καλές (σ.σ. γέλια). Αν του γύριζε το μυαλό σε κάτι, δεν το έπαιρνε πίσω. Γιατί θεωρούσε πως έπρεπε να γίνει μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο, για το καλό της ομάδας. Ο coach Ίβκοβιτς είχε ένα ταλέντο να διακρίνει αν εσύ ήσουν έτοιμος να... χαλαρώσεις. Γι’ αυτό το λόγο σε "σόκαρε" λίγο και σε επανέφερε στην πραγματικότητα. Τι μπορούμε να πούμε γι’ αυτόν τον άνθρωπο; Έχει καταφέρει τόσα πολλά στην καριέρα του. Αυτή ήταν η συνταγή του και μ’ αυτή πέτυχε όσα πέτυχε".

Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με την Εφήβων, Κύπελλο Ελλάδας, Κύπελλο Σαπόρτα και Πρωτάθλημα με την ΑΕΚ. Τέσσερις στιγμές που μένουν ανεξίτηλες στην μνήμη κάθε αθλητή. Πόσο δύσκολο είναι να ξεχωρίσει και να επιλέξει έναν τίτλο ως τον πιο αγαπητό και πολύτιμο; Απ' ό,τι φαίνεται, απ' την απάντηση του, είναι ακατόρθωτο.

"Δύο. Δεν γίνεται να ξεχωρίσω έναν. Σίγουρα η κατάκτηση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος με την Εθνική Εφήβων που ήταν μία μοναδική και ονειρική στιγμή, ειδικά όταν είσαι μόλις 19 ετών και το πρωτάθλημα του 2002 με την ΑΕΚ. Το πρωτάθλημα δεν συγκρίνεται με το Σαπόρτα. Ο τρόπος που πήραμε το πρωτάθλημα, μ’ όλα όσα συνέβησαν εκείνες τις 15 ημέρες, το κάνουν ακόμα πιο γλυκό. Ήταν μοναδικό γιατί μας προσέφερε πολλά, ανάμεικτα και διαφορετικά συναισθήματα. Λύπη, απογοήτευση, χαρά, ευτυχία. Είχαμε το πλεονέκτημα, το χάσαμε, το επανακτήσαμε. Ο κόσμος ήταν στο πλευρό μας. Και το σημαντικότερο, το γεγονός πως κατακτήσαμε το πρωτάθλημα, ύστερα από τόσα χρόνια. Η δουλεία τόσων χρόνων απέδωσε καρπούς".

"Το καλό ήταν πως ήμασταν μία δεμένη ομάδα και δεν μας επηρέαζαν εξωγενείς παράγοντες. Ναι μεν διαβάζαμε και ακούγαμε διάφορα, ειδικά μετά τις δύο πρώτες ήττες, αφού τότε βγαίνουν πολλά... παπαγαλάκια και μιλάνε, αλλά μείναμε συγκεντρωμένοι στον στόχο μας. Είπαμε, μεταξύ μας, πως ήταν τυχαίο το γεγονός πως χάσαμε το πρώτο παιχνίδι στην έδρα μας και πως έπρεπε να επιστρέψουμε στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Πήραμε το τρίτο παιχνίδι στην έδρα μας και πήγαμε ουσιαστικά να παίξουμε έναν "τελικό" στο ΣΕΦ. Είπαμε: "Όλα για όλα. Αυτός είναι ο τελικός, όχι ο επόμενος". Επειδή ήμασταν ομάδα κι έπαιζε ο ένας για τον άλλον, καταφέραμε να φύγουμε με τη νίκη απ’ το ΣΕΦ και να επιστρέψουμε τη σειρά στο ΟΑΚΑ, όπου τελικά πανηγυρίσαμε τον τίτλο. Είχαμε αποδείξει απ’ την κανονική διάρκεια, μέσω της πρώτης θέσης, πως αξίζαμε το πρωτάθλημα. Δεν ήταν εύκολο, αλλά είχαμε πίστη στις δυνατότητές μας. Το σημαντικό ήταν πως δεν απογοητευτήκαμε".

Το πρωτάθλημα του 2002 δεν συγκρίνεται με το Σαπόρτα

Σε τέτοιες καταστάσεις ο πρώτος που ακούει τα εξ αμάξης είναι ο προπονητής, ειδικά όταν μία ομάδα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, έχοντας χάσει το πλεονέκτημα έδρας σε τελικούς. Πόσο σημαντική ήταν, άραγε, η συμβολή του Ντράγκαν Σάκοτα στην αντιστροφή του κλίματος εντός της ομάδας και εν τέλει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος;

"Αν για τον αθλητή είναι μία φορά δύσκολο, τότε για τον προπονητή είναι εκατομμύρια φορές δυσκολότερο, καθώς έχει να διαχειριστεί δώδεκα παίκτες. Κακά τα ψέματα, πρώτα τα ακούει ο προπονητής και μετά οι παίκτες. Ο κ. Σάκοτα έκανε καλά τη δουλειά του, πίστευε στις δυνατότητές μας και προσπαθούσε να τονώσει την ψυχολογία μας. Μας έλεγε, μετά το 0-2, πως δεν έχει τελειώσει τίποτα και ότι μπορούμε να κάνουμε την ανατροπή".

Χατζής: "Ο Ίβκοβιτς δεν συγχωρεί το λάθος"

Το πρωτάθλημα του 2002 θα λέγαμε πως ήταν το peak για την ΑΕΚ, αφού στη συνέχεια αντί να στηριχτεί το επιτυχημένο πρότζεκτ απ' τη διοίκηση, άρχισε η αποψίλωση της ομάδας και -ουσιαστικά- η διάλυσή της το καλοκαίρι του 2005. Ο τελευταίος που έκλεισε την πόρτα ήταν ο Νίκος Χατζής. Κι η αλήθεια είναι πως δεν ήταν -ακριβώς- επιλογή του.

"Το έχω ξαναπεί πως είχα ένα χρόνο συμβόλαιο ακόμα. Απλά, ο Δημήτρης Φιλίππου (σ.σ. υιός του Γιάννη Φιλίππου) με κάλεσε στο γραφείο του και μου είπε πως θέλει να ολοκληρώσουμε τη συνεργασία μας".

"Αν η ομάδα είχε παραμείνει εξίσου δυνατή και μετά το πρωτάθλημα του 2002, θα μπορούσε να δημιουργήσει μία δυναστεία στο ελληνικό μπάσκετ. Ειδικά, με τη δυναμική που είχε εκείνη την περίοδο. Απλά, η διοίκηση από ένα σημείο κι ύστερα αντί να κάνει βήματα προς τα εμπρός, έκανε προς τα πίσω. Μείναμε για μία σεζόν στάσιμοι και στη συνέχεια κάναμε βήματα προς τα πίσω. Για ποιους λόγους συνέβη αυτό; Δεν γνωρίζω. Ρώτα τον κ. Φιλίππου".

Την ίδια περίοδο που έβλεπε το πρότζεκτ της ΑΕΚ να "καταρρέει" λόγω αλλαγή πλεύσης στο διοικητικό κομμάτι, είχε να αντιμετωπίσει και την απόρριψη του απ' την Εθνική. Ο ίδιος δεν διστάζει να πει ότι αδικήθηκε απ' τους ανθρώπους που είχαν τα ηνία εκείνη την περίοδο.

Άξιζα περισσότερες ευκαιρίες στην Εθνική Ανδρών

"Πιστεύω, ακόμα και σήμερα, πως άξιζα περισσότερες ευκαιρίες στην Εθνική Ανδρών. Θεωρώ πως μπορούσα να βρίσκομαι σε περισσότερες από μία αποστολές της Εθνικής σε τελικές φάσεις μεγάλων διοργανώσεων. Έκανα 4-5 χρόνια προετοιμασία με την Εθνική, αλλά δεν μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να βρεθώ στην τελική δωδεκάδα. Είναι κάτι που το ήθελα, δεν έγινε, αλλά η ζωή συνεχίζεται".

Κι η ζωή συνεχίστηκε στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2005. Μία απόφαση ιδιαίτερα δύσκολη, όπως παραδέχεται, αλλά παράλληλα ξεκάθαρα επαγγελματική. Τότε, οι "ερυθρόλευκοι" έκαναν μία νέα αρχή, καθώς το διοικητικό τιμόνι της ομάδας είχαν αναλάβει λίγο καιρό νωρίτερα ο Γιώργος και ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος. Ο Χατζής θεωρήθηκε ως μία προσθήκη που θα μπορούσε να "μπολιάσει" ξανά στους Πειραιώτες το... μικρόβιο του πρωταθλητισμού.

Χατζής: "Ο Ίβκοβιτς δεν συγχωρεί το λάθος"
ACTION IMAGES PRESS AGENCY

"Δεν ήταν η καλύτερη -συναισθηματικά- απόφαση για εμένα, αλλά απ’ την άλλη πλευρά έπρεπε να κοιτάξω το επόμενο επαγγελματικό βήμα μου. Επέλεξα, με βάση τα δεδομένα και τις προτάσεις που είχα στα χέρια μου, την καλύτερη δυνατή".

Το διετές συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, αφού στο τέλος της πρώτης σεζόν αποτέλεσε παρελθόν. Παρ' όλα αυτά, θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην μνήμη του το παιχνίδι της 13ης Απριλίου του 2006 στο "Γιαντ Ελιάου" κόντρα στην Μακάμπι για τα προημιτελικά της Ευρωλίγκας, όταν οι "ερυθρόλευκοι" βρέθηκαν ένα σουτ μακριά απ' την πρόκριση στο Final Four της Πράγας. Ο Χατζής με 12 πόντους είχε καθοριστική συμβολή στην πολύ καλή παρουσία της ομάδας του.

"Προσωπικά, είχα προετοιμαστεί πάρα πολύ καλά ψυχολογικά γι' αυτό το ματς. Ήθελα να παίξω καλά γιατί ήταν ένα παιχνίδι που θα μας έστελνε στο Final Four. Βέβαια, το ίδιο ίσχυε για την ομάδα, η οποία είχε προετοιμαστεί πολύ καλά για το συγκεκριμένο ματς. Τότε, η Μακάμπι δεν αποτελούσε φόβητρο. Ήμασταν ισοδύναμες ομάδες. Ήταν ένα παιχνίδι στα μέτρα μας. Με την ειδοποιό διαφορά πως παίζαμε στο Γιαντ Ελιάου. Μία πολύ δυνατή έδρα, με κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, φτάσαμε στο σημείο να κριθεί η πρόκριση στο τελευταίο σουτ. Ήταν μεγάλη επιτυχία για τον Ολυμπιακό το γεγονός πως φτάσαμε έως εκεί. Βέβαια, ήταν παράλληλα αποτυχία το ότι δεν καταφέραμε να βρεθούμε στο Final Four".

Ο Σπανούλης άλλαξε την ιστορία του Ολυμπιακού

Έχοντας ζήσει τα πρώτα βήματα των Αγγελόπουλων, είναι ο κατάλληλος για να περιγράψει πώς κατάφεραν να μετατρέψουν τον Ολυμπιακό στην πιο επιτυχημένη ομάδα της Ευρώπης την τελευταία δεκαετία.

"Σίγουρα, όλοι, όταν μπαίνουμε σε μία νέα δουλειά, χρειαζόμαστε χρόνο προσαρμογής. Το μπάσκετ δεν αποτελεί εξαίρεση. Πλέον, ύστερα από τόσα χρόνια, είναι εμφανές πως οι Αγγελόπουλοι έπαθαν, έμαθαν και πλέον προσφέρουν σημαντικό έργο στον Ολυμπιακό. Δεν το συζητώ. Είναι πάνω απ’ όλα κοντά στην ομάδα, προσφέρουν ό,τι χρειάζεται για να είναι δυνατή κι αυτό φαίνεται απ’ τα αποτελέσματα. Κατέκτησαν την Ευρωλίγκα, πήραν πρωταθλήματα. Είναι φανερό πως η επιλογή του Βασίλη Σπανούλη να πάει στον Ολυμπιακό άλλαξε τη ροή της ιστορίας. Η απόφαση να πάει απ’ τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό του βγήκε 1000% και είναι άξιος γι’ αυτά που έχει πετύχει στην καριέρα του".

Ο Βασίλης Σπανούλης, κατά πάσα πιθανότητα θα ολοκληρώσει την καριέρα του στον Ολυμπιακό, με τον οποίο μεγαλούργησε και συνέδεσε το όνομά του στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του. Απ' την άλλη πλευρά, ο Χατζής, παρότι το προσπάθησε, δεν κατάφερε να κλείσει την καριέρα του στην αγαπημένη του ΑΕΚ. Βέβαια, δεν αποκλείεται να δει τον κουμπάρο του, Νίκο Ζήση να κατορθώνει ό,τι δεν κατάφερε ο ίδιος.

"Ήθελα να ολοκληρώσω την καριέρα μου στην ΑΕΚ. Μου περνούσε απ’ το μυαλό. Θεωρώ πως θα ήταν όμορφο και για μένα, αλλά και για την ομάδα. Τελικά, δεν έγινε. Δεν πειράζει. Σε ό,τι αφορά στον Νίκο, είναι όμορφο για έναν παίκτη, ο οποίος έκανε τα πρώτα του βήματα σε μία ομάδα και σημείωσε επιτυχίες, να επιστρέφει προκειμένου να ολοκληρώσει εκεί την καριέρα του. Μακάρι να γίνει. Πιστεύω πως θα είναι πολύ καλό για τον Νίκο, αλλά και για την ΑΕΚ. Με την προϋπόθεση, βέβαια, πως ο Νίκος θα θελήσει να επιστρέψει στην Ελλάδα. Αυτή την στιγμή αγωνίζεται σε μία ομάδα επιπέδου Ευρωλίγκας (σ.σ. Μπάμπεργκ). Οι στόχοι του είναι υψηλοί. Επομένως, όσο μπορεί, θεωρώ πως θα παίζει εκεί".

Κι αφού μιλάμε για... απωθημένα, έχει παράπονο που δεν αγωνίστηκε σε ομάδα του εξωτερικού;

"Όχι, νιώθω γεμάτος μ’ αυτά που κατάφερα στο ελληνικό πρωτάθλημα. Σίγουρα, έχω κάνει σκέψεις, αν είχα πάει πώς θα ήταν. Αλλά ως εκεί".

Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography PHOTO BY: ANDREAS PAPAKONSTANTINOU / TOURETTE PHOTOGRAPHY

Πρόκειται για μία κλασική ερώτηση, αλλά όταν έχεις απέναντί σου έναν σουτέρ ολκής είναι αδύνατον να μην μπεις στο... τρυπάκι. Καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του είχε να αντιμετωπίσει σκληροτράχηλους αμυντικούς που επιχειρούσαν να κάνουν τη ζωή του δύσκολη προκειμένου να μην βρει ρυθμό και τους "σκοτώσει" πίσω απ' τα 6.75μ. Υπάρχει, όμως κάποιος, που τον δυσκόλεψε λίγο παραπάνω;

"Δύο πολύ καλοί αμυντικοί ήταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Γιώργος Σιγάλας. Γνώριζαν πώς να "κλειδώνουν" τον σουτέρ. Τον κυνηγούσαν σε όλο το γήπεδο και τον έκαναν να αισθανθεί άβολα. Αυτοί με είχαν δυσκολέψει περισσότερο".

Η αναφορά στον Δημήτρη Διαμαντίδη ήταν ένας καλός λόγος να ζητήσω τη γνώμη του για το... αιώνιο δίλημμα "Διαμαντίδης ή Σπανούλης". Κατά την άποψή του πρέπει να μπαίνουμε σε τέτοιες συγκρίσεις ή είναι ουσιαστικά ανώφελες;

"Προφανώς και δεν χρειάζεται να μπαίνουμε σε συγκρίσεις. Τόσο ο Διαμαντίδης όσο κι ο Σπανούλης έχουν πετύχει εκπληκτικά πράγματα σε ατομικό, συλλογικό αλλά και εθνικό επίπεδο. Ο καθένας έχει τα δικά του χαρακτηριστικά κι οι προπονητές επιλέγουν ποιος τους ταιριάζει περισσότερο βάσει αυτών".

Η ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ, Ο ΕΠΑΙΝΟΣ ΣΕ ΙΤΟΥΔΗ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΕΚ

Οι 5.200 πόντοι που σημείωσε στα μεγάλα σαλόνια του ελληνικού μπάσκετ τον κατατάσσουν στην κορυφή του πίνακα των σκόρερ της Α1. Ένα σπουδαίο κατόρθωμα για έναν προικισμένο σκόρερ. Άραγε, πόσο εύκολο είναι να ξεχωρίσει ένα καλάθι όταν έχει σημειώσει τόσους πόντους;

"Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μόνο ένα. Σίγουρα, το καλάθι που σημείωσα με τη φανέλα του Ηλυσιακού απέναντι στον Ίκαρο και με το οποίο αναδείχθηκα σε πρώτο σκόρερ στην ιστορία της Α1, θα είναι για πάντα χαραγμένο στην μνήμη μου. Από εκεί και πέρα, ξεχωρίζω το καλάθι που πέτυχα στον τέταρτο τελικό με τον Ολυμπιακό το 2002, όταν ήμασταν πίσω στο σκορ με δύο πόντους και προηγηθήκαμε (σ.σ. από 56-54 έγινε 56-57, τελικό σκορ 60-61), καθώς και δύο προσωπικές προσπάθειες στον πέμπτο τελικό".

Απ' την στιγμή που έκλεισε το κεφάλαιο "παίκτης Χατζής", ήρθε η ώρα να ανοίξει αυτό του "προπονητή Χατζή". Τα τελευταία χρόνια, η Σερβική Ομοσπονδία του εμπιστεύτηκε τη δημιουργία ενός καλοκαιρινού camp με το όνομα "Greece-Serbia Basketball Camp", το οποίο ασχολείται με την ατομική βελτίωση νεαρών αθλητών. Το γεγονός πως αποτελεί έναν απ' τους πιο δεινούς σουτέρ της τελευταίας εικοσαετίας, έπαιξε το ρόλο του.

"Ασχολούμαι πολύ με νέα παιδιά, επικεντρώνοντας την προσοχή μου στην ατομική βελτίωσή τους. Προσπαθώ να τους μάθω να σουτάρουν όσο το δυνατόν καλύτερα. Γιατί είναι κάτι που, προσωπικά, το έχω δουλέψει πάρα πολύ, σε συνδυασμό με το ταλέντο μου. Θέλω να τους εντρυφήσω τη μηχανική του σουτ προκειμένου να είναι πιο εύστοχοι. Από εκεί και πέρα, κάνω το "Greece-Serbia Basketball Camp" κάθε καλοκαίρι σε συνεργασία με τη Σέρβικη Ομοσπονδία Μπάσκετ. Μας στέλνουν έναν εκπληκτικό προπονητή, τον Τζόρτζε Γιόβιτσιτς που δουλεύει με μικρές ηλικίες.

Φέτος θα είναι η τέταρτη χρονιά που θα πραγματοποιηθεί το camp από 19 Ιουνίου έως 1 Ιουλίου στο Κλειστό Ολυμπιακό Ακίνητο Γαλατσίου και είμαι πολύ χαρούμενος που έχω κάνει τη συγκεκριμένη συνεργασία, γιατί ήθελα να μάθω τα μυστικά μίας τόσο ξεχωριστής σχολής. Βλέπω πως έχει αποτέλεσμα στα παιδιά, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο μου προσφέρει γνώση. Έχουν ξεκινήσει οι έγγραφες για το φετινό camp, έχουμε κόσμο απ’ όλη την Ελλάδα, αλλά και την Κύπρο".

Η ραγδαία εξέλιξη των Ελλήνων προπονητών που έχουν καταφέρει να "κατακτήσουν" την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, σίγουρα, θα βοηθήσει σημαντικά και τον ίδιο, αφού πλέον οι ομάδες δείχνουν περισσότερη εμπιστοσύνη στα δικά τους παιδιά.

"Έχουμε δείξει τα τελευταία 30 χρόνια πως είμαστε παρόντες στις κορυφαίες στιγμές του παγκοσμίου μπάσκετ. Έχουμε δημιουργήσει μία υποδομή, η οποία πλέον έχει τη δυνατότητα να παράγει και καλούς Έλληνες προπονητές. Δεν είναι τυχαίο. Ευελπιστώ τα επόμενα χρόνια να βγουν κι άλλοι, εξίσου καλοί. Επίσης, η κρίση έχει βοηθήσει προκειμένου οι ομάδες να στρέψουν την προσοχή τους στους Έλληνες τεχνικούς. Έχουν πέσει σημαντικά τα μπάτζετ, με αποτέλεσμα οι διοικήσεις να δίνουν πιο εύκολα την ευκαιρία σε δικά μας παιδιά".

"Πιστεύω πως ο Δημήτρης Ιτούδης, ανεξαρτήτως του γεγονότος πως έχει ένα τεράστιο μπάτζετ στην ΤΣΣΚΑ, έχει αποδείξει πως αξίζει να βρίσκεται σ' αυτό το επίπεδο. Γιατί, πέρα απ’ τα χρήματα, χρειάζονται πολλά κιλά γνώσης ούτως ώστε να κουμαντάρεις ένα τόσο μεγάλο καράβι. Ύστερα απ’ όσα έμαθε στο πλευρό του Ομπράντοβιτς, αλλά κι όσα πέτυχαν μαζί στον Παναθηναϊκό, θεωρώ πως αξίζει να είναι ο κυβερνήτης σε μία τέτοια ομάδα".

Αυτό που μένει στο τέλος είναι η αγάπη του κόσμου

Λίγο πριν ολοκληρώσουμε την κουβέντα μας, δεν γινόταν να μην αναφερθούμε στην επιστροφή του στην ΑΕΚ, ύστερα από οχτώ χρόνια, αυτή τη φόρα όχι ως παίκτης, αλλά ως προπονητής στην εφηβική ομάδα.

"Σίγουρα είναι τεράστια χαρά και τιμή που επιστρέφω στην οικογένειά μου, την ΑΕΚ. Θέλω να μεταλαμπαδεύσω όλα όσα έχω στο μυαλό μου, με σωστές αρχές και σωστό μπάσκετ. Πάνω απ’ όλα, θέλω τα παιδιά να εξελίσσονται και να μαθαίνουν σωστό μπάσκετ προκειμένου, όταν φτάσουν στο υψηλότερο επίπεδο, να είναι πανέτοιμα και καταρτισμένα. Η συγκεκριμένη ηλικία είναι η σημαντικότερη προκειμένου οι παίκτες να λάβουν τα σωστά εφόδια ούτως ώστε να μπορέσουν να σταθούν στο κορυφαίο επίπεδο".

Για το τέλος, δεν χρειάστηκε να πει πολλά. Αποτύπωσε μέσα σε λίγες λέξεις το νόημα του αθλητισμού, απ' την σκοπιά ενός -πρώην- αθλητή.

"Πολλοί με ρωτούν αν μου λείπει κάτι απ' την καριέρα μου. "Όχι", είναι η απάντηση. Σίγουρα, μου λείπει να παίζω μπάσκετ, γιατί το λατρεύω, αλλά νιώθω τόσο γεμάτος με όσα πέτυχα που δεν κάνω άσχημες σκέψεις. Νιώθω όμορφα με όσα κατάφερα σε 19 χρόνια καριέρας, με αποκορύφωμα την αποδοχή του κόσμου. Είναι το μεγαλύτερο δώρο να χαίρεις της εκτίμησης των φιλάθλων. Όσο αγωνίζεσαι δεν το συνειδητοποιείς γιατί είσαι επικεντρωμένος στις αγωνιστικές υποχρεώσεις σου. Όμως, αυτό που μένει στο τέλος είναι η αγάπη του κόσμου".

Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography PHOTO BY: ANDREAS PAPAKONSTANTINOU / TOURETTE PHOTOGRAPHY

Photos συνέντευξης: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography

Photos αρχείου: Eurokinissi

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ