Να ξεκαθαρίσω γιατί θέλω να είμαι σωστός απέναντί σας, ότι πάρα πολλές ανέκδοτες ιστορίες από αυτή την καταπληκτική χρονιά, που έζησα στο 100%, θα τις αραδιάσω στο μεγάλο αφιέρωμα που θα γράψω στο ΦΩΣ, την Τρίτη 25/4! Κι αυτό γιατί ως απεσταλμένος της εφημερίδας από την πρώτη στιγμή της αναγέννησης της ομάδας, τα έζησα όλα.

Αρκετά πράγματα βέβαια, είπα στον Στέφανο Τριαντάφυλλο, οπότε αξίζει να διαβάσετε το κείμενό του και θα καταλάβετε πόσο …ορόσημο ήταν για την ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού αυτό το τρόπαιο. Δε θα γράψω πολλά εδώ, πιστεύω ότι το "τώρα" έχει πολλή μεγαλύτερη σημασία και επειδή η εποχή φέρνει την ομάδα στα… χαρακώματα με την Έφες, ειλικρινά η επέτειος για εμένα είναι μια γλυκιά ανάμνηση και τίποτα περισσότερο. Εξάλλου, έτσι είναι οι ομάδες. Γιορτάζουν, αλλά καλούνται να το αφήσουν στην άκρη γιατί το "αύριο" δε περιμένει.

Λοιπόν, η σεζόν 1996- 97 είναι από τις πιο περίεργες στην ιστορία του Ολυμπιακού. Αν ήμασταν Αμερικάνοι, αυτή η χρονιά θα ‘χε γίνει ταινία και θα "έσπαγε ταμεία". Πολλοί λένε "κάντε ταινία το ‘12". Όχι. Δε συγκρίνεται. Και πιστέψτε εμένα, που ταξίδεψα με αυτή την ομάδα παντού σε Ελλάδα και Ευρώπη. Τόσα πολλά, μέσα σε μια σεζόν δε μπορούν να γίνουν. Η αγωνιστική περίοδος άρχισε με την αλλαγή προπονητή και είχε προηγηθεί ένα καλοκαίρι όπου ο κόσμος ήταν "στα κάγκελα".

Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν παρελθόν, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς είχε αναλάβει. Η αμφισβήτηση που δέχτηκε ο Ολυμπιακός εκείνης της περιόδου, δεν είχε προηγούμενο. Τα μαρτύρια που πέρασε η ομάδα, δεν είχαν τελειωμό. Οι δικοί σου άνθρωποι να σε αμφισβητούν. Οι αντίπαλοι να γιορτάζουν και να σε υποδέχονται όπως οι Ρωμαίοι του Χριστιανούς στο Κολοσσαίο, την ώρα που έβγαιναν τα λιοντάρια. Ο Ντούντα πάσχιζε να φτιάξει τον χαρακτήρα μιας ομάδας που είχε υποστεί τα εξής θετικά και αρνητικά:

• Είχε χάσει τον μέγα αναμορφωτή της, μετά την κόντρα του με τον Σωκράτη Κόκκαλη.

• Είχε δει τον Παναθηναϊκό να κατακτά στο Παρίσι το τρόπαιο.

• Είχε κερδίσει τον Παναθηναϊκό με 73- 38.

Το Ειρήνης και Φιλίας, έμοιαζε με τον… Άρειο Πάγο. Πήγαινες στο γήπεδο και η παγωμάρα ήταν άνευ προηγουμένου. Οι παίκτες αισθάνονταν την αμφισβήτηση. Καλά για τον Ίβκοβιτς δε το συζητάμε. Ταξιδεύαμε και τους έβλεπες να αισθάνονται καλύτερα. Μέσα σ’ όλα, ήρθε και ένα ματς με την ΑΕΚ του Ιωαννίδη, που ο "ξανθός" το πήρε μέσα στο ΣΕΦ. Καταλαβαίνετε…

Αλλά αυτό δεν ήταν κάτι μπροστά σε άλλα. Ήττα στο ΒΑΟ, ήττα στου Παπάγου. Καμία εικόνα ομάδας επιβλητικής. Και σε όλα τα γήπεδα, στα τελευταία λεπτά, οι οπαδοί να ουρλιάζουν το σύνθημα "ένα μπουρδέλο είσαστε". Βέβαια, δε θα ξεχάσω ποτέ, ότι τόσο οι προπονητές όσο και οι παίκτες, έσκυβαν απλά τα κεφάλια και έφευγαν. Μόνοι, μουγγοί σε έναν δικό τους πλανήτη. Εκείνα τα Χριστούγεννα βρέθηκα στο Χριστουγεννιάτικο τουρνουά στη Μαδρίτη.

Ο Γαλακτερός έπαιζε μουτρωμένος πιάνο, γιατί ο Ντούντα μου είχε πει σε συνέντευξη στο ΦΩΣ "ο Νάσος αν πιστεύει ότι θα παίξει μπάσκετ επειδή έχει μόνο ένα σουτ, είναι γελασμένος". Ο Σέρβος ό,τι ένιωθε, το έλεγε. Ήταν εκείνο το γιορτινό τραπέζι που η συγχωρεμένη η Σάνον Ρίβερς σηκώθηκε να κάνει πρόποση και είπε πως "ο Ολυμπιακός θα πάρει το πρωταθλητριών".

Αλήθεια, πόσοι την πίστεψαν; Μέσα σ’ όλα, ξέχασα να σας πω, ότι η πορεία στην Ευρώπη, ήταν μια δοκιμασία που όμοιά της, δεν έχω ξαναζήσει με καμία ομάδα. Ήττες στα περισσότερα γήπεδα και όχι με απλό τρόπο. Στο Μιλάνο, ο Πορταλούπι το έβαλε στο «μηδέν». Στο Βερολίνο, ο Ουέντελ Αλέξις έκανε σερί 7- 0 μόνος σε 45’’ και το + 6 του Ολυμπιακού, έγινε – 1! Με την Άλμπα που ‘χε κερδίσει και στον Πειραιά στην πρεμιέρα!!! Στο Ζάγκρεμπ , τάπα στον Παπανικολάου με τη λήξη. Και πόσα άλλα…

Κι αυτοί, πάντα μουγγοί. Πάντα σιωπηλοί, σα να περίμεναν κάτι. Σα να ζούσαν για να εκδικηθούν. Η ακατάσχετη ειρωνεία κόσμου και Τύπου, δεν είχε προηγούμενο. Ένας Ολυμπιακός που είχε δίπλα του, μόνο τον δικό του κόσμο, που για να είμαι και δίκαιος, ακόμη και αν πονούσε από την αλλαγή προπονητή, δε μπορούσε να γυρίσει την πλάτη στην ομάδα. Τρία πράγματα άλλαξαν την ιστορία:

Το ένα ήταν αποτέλεσμα: Ταξίδι στη Ρωσία, αγώνας με την ΤΣΣΚΑ για την ύπαρξη της ομάδας. Οι Ρώσοι να ουρλιάζουν (καμία σχέση με την εκκλησία που ‘χουν πλέον χορτασμένοι από επιτυχίες) και ο Ολυμπιακός να τους κερδίζει. Με μπασκετάρα.

Το δεύτερο, ήταν τεχνικό. Ο Ίβκοβιτς αφού είχε διώξει τον Ουίλι Άντερσον και είχε φέρει τον Έβρικ Γκρέι, αποφάσισε να βάλει τον Τόμιτς δίπλα στον Ρίβερς. Μοίρασε τους χρόνους αλλιώς και ηρέμησε την περιφέρειά του.

Το τρίτο ήταν ψυχολογικό: Ο Φασούλας άρχισε να τους βγάζει έξω. Πλέον είχαν αποφασίσει να αυτοσαρκαστούν. Πολλά βράδια πήγαιναν και διασκέδαζαν όλοι μαζί. "Έλα Χρηστάρα χόρευε" έλεγαν στον Βέλπ. Και έκαναν δύναμη, την αδυναμία.

Η ομάδα άρχισε να κερδίζει, να αποκτά χαμόγελο. Κλεισμένη στον κόσμο της, αλλά με πάθος πλέον. Μετά από κάθε νίκη, αγκαλιάζονταν και φώναζαν "ένα μπουρδέλο είμαστε". Είχαν πάρει το εις βάρος τους σύνθημα και το ‘χαν κάνει δικό τους. Κέρδιζαν και έπαιρναν εκδίκηση.

Ήρθε το κύπελλο, αλλά η ομάδα στόχευε στα διπλά μπρέικ που δημιουργήθηκαν από… καραμπόλες. Απίστευτο διπλό ταξίδι στο Βελιγράδι (είπα πάρτε το ΦΩΣ και δε θα χάσετε), δυο νίκες και μετά αποκλεισμός του Παναθηναϊκού. Ο Ολυμπιακός ήταν στη Ρώμη. Κανείς δε το πίστευε, εκτός από τους ίδιους. Πλέον ο κόσμος πίστεψε σε αυτή την προσπάθεια. Το Παλαέουρ, δεν ήταν ΣΕΦ. Ήταν… Καραϊσκάκης. Ο Ολυμπιακός "έφαγε" την Ολίμπια, "έφαγε" και τη Μπάρτσα, "έφαγε" και την ΑΕΚ του Ιωαννίδη στους τελικούς. Τα ‘χαν βάλει με όλους και τους κέρδισαν όλους.

Αυτό το τρόπαιο, άλλαξε την ιστορία των αποδυτηρίων. Έφυγε η κατάρα των προηγούμενων φάιναλ- φορ, έφυγαν όμως και παίκτες. Ακολούθησαν σωστά και λάθη, αλλά ο Ολυμπιακός οριστικοποίησε το στίγμα του στην Ευρώπη. Δεν ήταν η κούπα πιστέψτε με. Ήταν όλη η σεζόν. Η σημασία τεράστια. Είχα δει από το ξεκίνημα του "ξανθού" αυτά τα παιδιά να παλεύουν και να μοχθούν. Όχι για να κερδίσουν. Αλλά για να τους μάθουν. Ο Ίβκοβιτς δεν άλλαξε το μπάσκετ του Ολυμπιακού, ούτε τους έκανε καλύτερους παίκτες.

Απλά τους άφησε λίγο ελεύθερους και κυρίως, τους έκανε μέσω της δικής του παρουσίας και της αμφισβήτησης που δέχτηκε να βιώσουν καταστάσεις, όπου έπρεπε να μιλήσουν με τους εαυτούς τους και να βρουν κουράγιο να μείνουν όρθιοι. Να βγουν από το σπίτι, να πάνε στην προπόνηση, να ενωθούν και να καταλάβουν πως όλοι μαζί θα μπορέσουν να κινήσουν και βουνό. Με έναν ξένο ουσιαστικά και τον Βέλπ κοινοτικό. Τωρινοί παίκτες του Ολυμπιακού (όχι όλοι) σίγουρα δεν έχουν ασχοληθεί και δε ξέρουν όλα αυτά που έκαναν οι… πρόγονοί τους.

Στα δικά μου μάτια, οι ομάδες έχουν κοινά στοιχεία και το κυριότερο είναι, ότι μεταξύ τους περνάνε καλά. Όσο μπουρδέλο θέλει να σε παρουσιάσει ο "εχθρός" για να δώσει κουράγιο στον εαυτό του, τόσο θα τον αποτελειώσεις όταν έρθει η ώρα του. Γιατί εσύ κατά βάθος, ξέρεις ποιος είσαι. Και το 1997, ο Ολυμπιακός ήξερε ποιος ήταν! Το έμαθε εκείνο το βράδυ που έχασε στο Ισραήλ από τη Μακάμπι, παίζοντας μαγικό μπάσκετ. Ο μεγαλύτερος μάγκας που υπήρχε. Ένα αεροπλάνο, με συνολικά 25 άτομα (μια ομάδα και πέντε ρεπόρτερ) που πήγαιναν παντού, άκουγαν τα χειρότερα, αλλά στο τέλος άναψαν τα πούρα πριν καν τελειώσει ο αγώνας. Συμπαθάτε με, δεν είναι η Ρώμη, είναι όλα τ’ άλλα, όμως αυτά κάποτε ίσως γραφτούν σε ένα βιβλίο…