Όλα ξεκίνησαν στις 21 Οκτωβρίου 1964, την ημέρα που διεξήχθη ο μαραθώνιος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.

Συμμετείχαν 68 αθλητές από 35 χώρες, ανάμεσά τους ο χρυσός Ολυμπιονίκης, Αμπέμπε Μπικίλα, και ο τότε κάτοχος της καλύτερης επίδοσης στο μαραθώνιο, ο Βρετανός Μπέιζιλ Χίτλι.

Ο Μπικίλα ήταν αυτός που κέρδισε τον αγώνα κι έγινε ο πρώτος μαραθωνοδρόμος που κατακτούσε χρυσό μετάλλιο σε δύο διαδοχικές διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων. Επιπλέον, πήρε στα χέρια του την κορυφαία επίδοση του αγωνίσματος με 2:12:11, τρέχοντας αυτή τη φορά με παπούτσια, και όχι ξυπόλητος όπως το 1960 στη Ρώμη.

Ο τερματισμός ήταν στο Ολυμπιακό Στάδιο του Τόκιο, το οποίο είχαν κατακλύσει 70.000 θεατές. Την ώρα που μπήκε στο ταρτάν ο τοπικός ήρωας, Κοκίτσι Τσουμπουράγια, ήταν δεύτερος, δέκα μέτρα μπροστά από τον Χίτλι. Οι Ιάπωνες στις κερκίδες επευφημούσαν το συμπατριώτη τους και τον ωθούσαν στο να κατακτήσει το αργυρό μετάλλιο. Ωστόσο, ο Τσουμπουράγια είχε φτάσει στα όριά του, με συνέπεια ο Βρετανός να τον προσπεράσει 200 μέτρα πριν τον τερματισμό.

Ο Τσουμπουράγια αρκέστηκε στο χάλκινο μετάλλιο, αλλά και πάλι γνώρισε την αποθέωση σαν ήρωας της Ιαπωνίας, καθώς κατακτούσε το πρώτο μετάλλιο στο στίβο για τη χώρα του μέσα σε 28 χρόνια. Ωστόσο, αποχώρησε απογοητευμένος από το στάδιο, τυλιγμένος σε μία κουβέρτα. Μία στιγμή που αποτέλεσε το εφαλτήριο της τραγικής ιστορίας που ακολούθησε.

Λίγο καιρό μετά, κατατάχθηκε σε ένα από τα πιο επίλεκτα σώματα του ιαπωνικού στρατού, απ' όπου έλαβε δύο διαταγές: να σταματήσει να βλέπει την αρραβωνιαστικιά του και να αφιερωθεί αποκλειστικά στις προπονήσεις του, ώστε να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτούς του Μεξικού το 1968. Ο Τσουμπουράγια υπάκουσε τυφλά. Άλλωστε, εκείνη την εποχή στην Ιαπωνία δεν υπήρχαν και πολλά περιθώρια για αρνητική απάντηση σε διαταγή ανωτέρου, παρά μόνο τυφλή υπακοή. Προπόνηση και μόνο προπόνηση λοιπόν και μάλιστα μακριά από την αρραβωνιαστικιά του.

Το 1967 αντιμετώπισε διάφορους τραυματισμούς, με σημαντικότερο όλων ένα λουμπάγκο, που τον ταλαιπώρησε αφάνταστα, αναγκάζοντάς τον να νοσηλευτεί για περίπου τρεις μήνες. Αφού πήρε εξιτήριο και μπήκε εκ νέου σε πρόγραμμα προπονήσεων, διαπίστωσε πως το κορμί του δεν ανταποκρινόταν πλέον όπως παλαιότερα. Η ακόμα πιο καταστροφική διαπίστωση ήταν πως το να διεκδικήσει το χρυσό μετάλλιο στο Μεξικό ήταν μία ουτοπία. Μία ουτοπία που μετετράπη σε εφιάλτη. Του είχε ανατεθεί μία αποστολή από τους ανωτέρους του, ο ιαπωνικός λαός τον είχε εμπιστευθεί τυφλά, αλλά δεν μπορούσε να ανταποκριθεί.

Και τότε, στις 9 Ιανουαρίου 1968, έκοψε την καρωτίδα του με ένα ξυράφι. Είχαν περάσει μόλις δύο μήνες μετά το εξιτήριό του από το νοσοκομείο, ενώ απέμεναν εννέα μήνες μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες. "Δεν μπορώ να τρέχω άλλο", έγραφε το σημείωμα αυτοκτονίας. Ήταν ένα θύμα του συστήματος, που τον πίεσε μέχρι τα όριά του για να κατακτήσει ένα χρυσό μετάλλιο, και μίας χώρας όπου η κουλτούρα της αυτοχειρίας (βλέπε χαρακίρι) είναι κάτι παραπάνω από διαδεδομένη.

Video για τον Κοκίτσι Τσουμπουράγια από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο: