Οι Αργεντίνοι χαλάνε τον κόσμο στο Ρίο. Χιλιάδες έχουν στρατοπεδεύει σε σκηνές στην είσοδο της πόλης αναγκάζοντας την τοπική αστυνομία σε υπερωρίες. Αυτός ο στρατός των κατακτητών ένα μόνο ήρωα έχει σήμερα, το Λιονέλ Μέσι. Αν απόψε χάσει η Αργεντινή η ήττα θα του πιστωθεί. Αν κερδίσει ο θρίαμβος θα είναι δικός του κι ας είναι δεδομένο πως για να κερδίσει η Αργεντινή τη Γερμανία θα χρειαστούν να κάνουν το ματς της ζωής τους αρκετοί.

Απλά ακόμα κι αν όλοι τα δώσουν όλα, αν αυτός δεν κάνει το κάτι παραπάνω απόψε, η δική τους προσπάθεια δεν αρκεί. Οι Γκάουτσος για αυτό είναι βέβαιοι. Υπάρχουν πολλοί που δηλώνουν απογοητευμένοι από το Μέσι γιατί σε ένα ακόμα τουρνουά δεν τον είδαν να παίζει όσο καλά έχει παίξει με τη Μπαρτσελόνα: μπορώ να τους καθησυχάσω ότι δεν θα δουν ποτέ το Μέσι να παίζει με την Αργεντινή όσο καλά έχει παίξει με τη Μπάρτσα. Το γιατί είναι σχετικά απλό: ο Μέσι δεν είναι παιδί της Αργεντινής, αλλά απόφοιτος της ακαδημίας της Μπάρτσα – πάιζει δηλαδή ένα ποδόσφαιρο που οι συμπa;κτες του στην Εθνική αγνοούν. Με μια διαφορά: ότι αυτή τη φορά την πήγε στον τελικό την εθνική του ομάδα κι αυτό είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Ισως στη Βραζιλία δεν είδαμε πολύ από την κλάση του – είδαμε ωστόσο για πρώτη φορά την ωριμότητα του.

Σαμπέγια, που τζίνι της προπονητικής δεν τον λες, είναι ότι έγινε ο πρώτος ομοσπονδιακός της Αργεντινής που κατάλαβε πως για να αξιοποιήσεις το Μέσι δεν χρειάζεται να φτιάξεις μια ομάδα σαν τη Μπαρτσελόνα. Οι προπονητές της Αργεντινής, ακόμα και ο Μαραντόνα, προσπαθούσαν να φτιάξουν για χάρη του Μέσι μια Αργεντινή τύπου Μπαρτσελόνα – μόνο που αυτό δεν γίνεται γιατί αυτό που λείπει από τη αλμπισελέστε είναι ο χρόνος. Η προίκα του Μέσι στη Μπαρτσελόνα είναι ο χρόνος που πέρασε στις ακαδημίες της – στην Εθνική αυτή η προίκα του είναι άχρηστη. Η Αργεντινή δεν θα μπορούσε ποτέ να παίξει όπως οι Καταλανοί.

Ο Σαμπέγια, αφού αρχικά προσπάθησε να τον ικανοποιήσει βάζοντας βασικό το Γκάγκο με το Ιράν, όπως του ζήτησε, άφησε στη συνέχεια το ποδόσφαιρο της Μπαρτσελόνα κατά μέρους και φρόντισε η ομάδα του κυρίως να σκληρύνει στην άμυνα και στη μεσαία γραμμή. Ο Μέσι θα ήθελε πίσω του δυο χαφ, που ξέρουν πολύ μπάλα για να συνεργάζεται μαζί τους: ο Σαμπέγια πόνταρε στον Μαστσεράνο και στον Μπίγλια που δουλειά τους είναι να σταματάνε τον αντίπαλο.

Λαβέτσι και Πέρεζ, όταν χτύπησε ο Ντι Μαρία) κι έβαλε στην επίθεση τον Ιγκουαϊν ως φορ κανονικό, από αυτά που στη Μπαρτσελόνα δεν υπάρχουν. Όλα αυτά περιόρισαν ίσως το Μέσι, που στο τουρνουά έψαχνε τη μεγάλη ενέργεια κι έπαιξε με τη μπάλα πολύ λιγότερο από ό,τι κάνει στη Μπαρτσελόνα, αλλά η υποχρεωτική αλλαγή του στυλ του παιγνιδιού του δεν έκανε κακό στην ομάδα. Αντιθέτως τον απάλλαξε από μια σύγκριση που υπέφερε: τη σύγκρισή του με το Μέσι της Μπαρτσελόνα.

Σε σύγκριση με τον εαυτό του!

Αν η σύγκριση με το Μαραντόνα είναι και παραμένει ένα δύσκολο φορτίο, η σύγκριση του Μέσι της Αργεντινής με το Μέσι της Μπαρτσελόνα νομίζω είναι αυτό που σε προηγούμενες περιπέτειες τον τσάκιζε. Παλιότερα σε κάθε κίνηση του, κάθε κοντρόλ του, κάθε απόπειρα να κάνει διείσδυση στην περιοχή έδειχνε να προσπαθεί να μιμηθεί τον εαυτό του, ξεχνώντας ότι στην Εθνική έχει άλλους συμπαίκτες. Τώρα για πρώτη φορά δεν έκανε αυτού του είδους το λάθος.

Παλιότερα, όταν τον έβλεπα στα ματς της Εθνικής του να υποφέρει σκεφτόμουν ότι είναι πραγματικά ανεξήγητο ότι δεν προσπαθούσε να γίνει χρήσιμος αλλάζοντας στην Εθνική ρόλο και παίζοντας ως δεξιός ακραίος εξτρέμ: παίζοντας απλούστερα θα τρομοκρατούσε αντιπάλους.

ότι το σημαντικό με το Μέσι είναι η παρουσία του, ο φόβος που προκαλεί οδηγώντας ακόμα και καλούς προπονητές όπως ο Φαν Χααλ να «κουμπώσουν» τις ομάδες τους προσαρμόζοντας κάθε άμυνα πάνω του: ισως και να τον φοβούνται πιο πολύ από το Μαραντόνα!

Σήμερα ο Μέσι έχει μπροστά του τον πιο μεγάλο αντίπαλο: τη Γερμανία που δεν προσαρμόζει το παιγνίδι της σε κανένα, αλλά κοιτάζει και κάνει πάντα το δικό της – την ομάδα που στη Νότιο Αφρική πριν τέσσερα χρόνια έριξε στην Αργεντινή τέσσερα γκολ. Αν ο Μέσι δεν κάνει απόψε πολλά παραπάνω από όσα μας έχει δείξει φέτος, συνδυάζοντας την πασιφανή του ωριμότητα με την μεγάλη του κλάση, δεν υπάρχει ματς. Κι αυτή τη φορά τα μάτια θα είναι πάνω του, όχι για να δούμε αν και πόσο μπορεί ν αλλάξει τον τρόπο παιγνιδιού του παραμένοντας χρήσιμος, αλλά για να διαπιστώσουμε αν μπορεί ν αλλάξει την ιστορία…

Για να γίνει κι εδώ η σύγκριση με το Μαραντόνα που τόσο αρέσει πρέπει να πώ ότι για να έχει τύχη η Αργεντινή απόψε πρέπει να παίξει ο Μέσι καλύτερα από ότι ο Ντιέγκο στους τελικούς του 86 και του 90 κόντρα στη Γερμανία. Γίνεται;