Φεύγοντας για το Ρεσίφε από το Αρακαζού, την παραθαλάσσια πόλη που φιλοξένησε την Εθνική μας ομάδα τις τελευταίες τρεις εβδομάδες, σκεφτόμουν πως στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου θα περάσει ως υποσημείωση – σε μερικούς μήνες κανείς δεν θα θυμάται που βρέθηκε η Εθνική μας όταν προκρίθηκε για τη Βραζιλία.

Κι όμως η επιλογή του Αρακαζού ήταν ένα από τα μυστικά της επιτυχίας της ομάδας.

Τι είναι το Αρακαζού; Μια τυπική βραζιλιάνικη πόλη πάνω στη θάλασσα. Εχει τρεις ζώνες, μια παραθαλάσσια στην οποία βρίσκεται το ξενοδοχείο της Εθνικής, ένα κομμάτι πιο φτωχό κι ένα ιστορικό κέντρο με πολυκατοικίες.

Έχει μηδενική σχεδόν εγκληματικότητα, αφού έχει τη μικρότερη (!) ανεργία στην Βραζιλία και είναι πολύ ήσυχο, αφού από τουριστικής άποψης λογίζεται ως θέρετρο για οικογένειες – κάτι σαν την Αιδηψό π.χ που είναι όμως ωραιότερη.

Μια από τις παραλίες του Αρκαζού

Έχει μερικές συμπαθητικές παραλίες, έχει ωραίους χώρους για περιπάτους,έχει πολλά τοπικά πανηγύρια (αυτό του Αη Γιάννη κρατάει μια ολόκληρη εβδομάδα), έχει κάμποσα καλά εστιατόρια και μάλιστα μια από τις μεγάλες τσουρεσκερίες της πόλης την επισκέφτηκαν οι παίκτες της Εθνικής δυο φορές. Γιατί ήταν ένα από τα μυστικά της επιτυχίας; Πρώτα από όλα γιατί έχει απερίγραπτη ζέστη και υγρασία!

Θέλω να είμαι ειλικρινής. Όταν πάτησα το πόδι μου στο Αρκαζού, την επόμενη του ματς της Ελλάδας με την Κολομβία στο Μπελ Οριζόντε, όπου είχα πάει από το Σάο Πάολο και χωρίς προηγουμένως να δω προπονήσεις της ομάδας, σκέφτηκα ότι ο Σάντος τρελάθηκε!

Arakazu by night

Η ατμόσφαιρα ήταν εκείνο το βράδυ αποπνικτική – κι όχι μόνο λόγω της ήττας. Στα υψώματα του Μπελ Οριζόντε η εθνική μας είχε αγωνιστεί στους 16-18 βαθμούς, με δροσούλα φθινοπωρινή. Στο Αρακαζού η θερμοκρασία δεν έπεφτε κάτω από τους 30, ενώ τέτοια εποχή, οι ασταμάτητες βροχοπτώσεις δεν σ' αφήνουν να χαρείς και τις τοπικές παραλίες, στις οποίες μπορείς να βουτήξεις στον ωκεανό βλέποντας στο βάθος πετρελαιοπηγές. Τα ρούχα όλων κολλούσαν κι εγώ σκεφτόμουν ότι ο Πορτογάλος θέλει κρέμασμα που έφερε την ομάδα να προετοιμαστεί σε συνθήκες τέτοιας άχρηστης (για το πρώτο ματς τουλάχιστον) ταλαιπωρίας.

Μέχρι που η ομάδα πήγε στο Νατάλ να παίξει με τους Ιάπωνες σε ένα «καμίνι», και μετά σε ένα «φούρνο» με τη Φορταλέτσα για να προκριθεί. Και μόνο τότε κατάλαβα πόσο δίκιο είχε ο κόουτς, αλλά και πόσο μεγάλο ρίσκο πήρε στην επιλογή του κέντρου.

Η μεγάλη μαγκιά του Σάντος είναι ότι έπεισε την ομάδα να ταλαιπωρηθεί πολύ στην εδώ παραμονή της: δεν το έκαναν όλοι και δεν είναι και τόσο δεδομένο ότι οι ποδοσφαιριστές θα το άντεχαν. Οι Ισπανοί, έχοντας γνωρίσει τι θα πει ζέστη και υγρασία πέρυσι στο Confederation Cup, για να γλυτώσουν την μουρμούρα των ακριβοπληρωμένων παικτών τους, τους πήγαν στην Κουριτίμπα, στη δροσούλα: στο καμίνι του Σαλβαδόρ διαλύθηκαν από την Ολλανδία και γύρισαν σπίτι.

Ωραία στο Αρακαζού για βόλτα

Οι Ιταλοί, μπορεί κι αυτοί όπως εμείς να διάλεξαν να δεινοπαθήσουν κάπου κοντά στο Νατάλ, αλλά κάθε μέρα οι παίκτες τους γκρίνιαζαν για τις συνθήκες, διαμαρτύρονταν για την επιλογή, τόνιζαν (ενδεικτική μια συνέντευξη του Ντε Ρόσι μετά το ματς με την Κόστα Ρίκα) πως «αλλιώς είχαν φανταστεί την παραμονή στη Βραζιλία

Ο Σάντος, που γνώριζε συνθήκες και αποστάσεις αφού στη Βραζιλία ζει ο γιός του, έχοντας απόλυτη σιγουριά ότι κανείς παίκτης δεν θα διαμαρτυρηθεί, (σε αυτό η βοήθεια των «παλιών» υπήρξε καθοριστική) τους έβγαλε το λάδι στο Αρακαζού, όπου η μόνη πολυτέλεια που οι παίκτες είχαν ήταν να έχει στο ξενοδοχείο Radison o καθένας το δωμάτιό του.

Όσο περνούσαν οι μέρες εδώ καταλάβαινα και γιατί το επεισόδιο του Μανιάτη με τον Τζαβέλα πέρασε σχεδόν στο ντούκου μεταξύ των μελών της αποστολής: όταν κολλάνε τα ρούχα σου όλη μέρα και στιγμές στιγμές δεν παίρνεις αναπνοή από την υγρασία, κάποια νεύρα μπορεί να σου βγουν.

Τώρα μαθαίνουμε ότι πλακώθηκαν στις προπονήσεις και οι Ιταλοί και οι Ισπανοί, ενώ ακόμα και οι Γκανέζοι, σε αυτές τις συνθήκες σάλταραν! Ο Ρεχάγκελ έλεγε ότι αν πάει δέκα μέρες διακοπές με την γυναίκα του την πέμπτη τσακώνονται – γνωρίζοντας πόσο απαιτητική είναι η κυρία Μπεάτε εδώ θα «σκοτώνονταν» στο τριήμερο.

«Πάμε Αρακαζού, γυρίζουμε σπίτι μας» φώναζε ο Τοροσίδης μετά το ματς με την Ακτή. «Θέλω μόνο να βρέχει με την Κόστα Ρίκα, να βρέχει πολύ και συνέχεια, όπως εδώ» λέει ο Μανωλάς. Εδώ που οι άλλοι τρελάθηκαν οι δικοί μας βρήκαν ενέργεια, μαχητικότητα, δύναμη. Αυτά είναι πιο βασικά ξέρετε από το 4-3-3 που γίνεται 4-5-1 κτλ