Το Champions League αρχίζει, οι ομάδες σε όλα τα μεγάλα πρωταθλήματα έχουν δώσει τουλάχιστον δύο αγώνες η κάθε μία, σιγά-σιγά σχηματίζονται κάποια κομμάτια της εικόνας τους.

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε είχαμε πολλές ενδιαφέρουσες αναμετρήσεις, είδαμε όμορφα πράγματα, οπότε είναι ευκαιρία να καταθέσουμε κάποιες πρώιμες σκέψεις. Ακολουθούν μερικές δικές μου και περιμένω στα σχόλια και τις δικές σας.

Κέντρο

Στα μάτια μου είναι τόσο φανερή η ανάγκη της Arsenal να προσθέσει στην 11άδα της έναν σπουδαίο μέσο –ειδικά σε κάθε σημαντικό παιχνίδι είναι λες και βλέπω τεράστια βέλη να δείχνουν πως στη μεσαία γραμμή υπάρχει θέμα. Οπότε δεν καταλαβαίνω τις φωνές για απόκτηση επιθετικού. Η ομάδα του Wenger είχε στο ρόστερ της τους Giroud, Sanchez (μερικά από τα καλύτερα ματς της καριέρας του τα έχει κάνει κεντρικά), Sanogo, Walcott, Podolski, Campbell και την τελευταία μέρα των μεταγραφών πρόσθεσε και τον Welbeck.

Η κάθε ομάδα μπορεί να λειτουργήσει με τέτοιο τρόπο ώστε να βρίσκει γκολ κι από παίκτες που κινούνται γύρω από τον επιθετικό κορυφής. Δε λέω πως δε χρειάζεται αναβάθμιση και σε αυτή τη θέση, αλλά σε καμία περίπτωση η ανάγκη δεν είναι μεγαλύτερη από αυτή που υπάρχει στα χαφ. Ο Arteta πλέον δυσκολεύεται να ακολουθήσει τον ρυθμό αρκετών αγώνων, ο Flamini είναι ο Flamini -ένας παίκτης χρήσιμος για το ρόστερ όχι κάποιος στον οποίο μπορεί να στηρίζεται ομάδα του επιπέδου της Arsenal. Ο Wilshere παραμένει εκείνος ο Άγγλος που είναι «τρομερό ταλέντο», αλλά ακόμα περιμένουμε να το δούμε με τα μάτια μας. Και ο Ramsey είναι σε κακή κατάσταση ως τώρα, άσχετα με το τι λένε οι αριθμοί. (Το δίδυμο πάντως μας πρόσφερε μια γκολάρα)

Η Arsenal έχει εδώ και πολύ καιρό μεγάλο θέμα στη μετάβαση από την επίθεση στην άμυνα (φταίει και το γεγονός πως δεν πρεσάρει καλά ψηλά) και δεν προστατεύει την άμυνά της όπως πρέπει. Η βάση της δεν είναι ισχυρή. Η ομάδες αποτελούνται από κομμάτια που το ένα επηρεάζει το άλλο. Η επιρροή όσων αγωνίζονται στο κέντρο είναι κατά κανόνα η μεγαλύτερη. Δεν είναι όμως μόνο θέμα παικτών. Ο Wenger δε βοηθάει την ομάδα του. Συνεχίζει να κάνει επιλογές που δημιουργούν προβληματισμό σχετικά με την ικανότητά του να διαβάζει σωστά τα ματς. Οι ανορθογραφίες του Γάλλου στο τακτικό κομμάτι είναι πολλές τα τελευταία χρόνια. Αυτή την περίοδο στο προσκήνιο (εκτός από το 4-1-4-1) είναι η μη αξιοποίηση του Özil. Το γεγονός πως ο Γερμανός στο Μουντιάλ χρησιμοποιήθηκε αριστερά δε σημαίνει πως είναι μια ιδέα που θα πρέπει να εφαρμοστεί και στην Arsenal. Εξάλλου, μιλάμε για διαφορετικά δεδομένα.

Από εκεί και πέρα, σίγουρα σε κάποιες περιπτώσεις έχει ευθύνη και ο Özil, αλλά όταν αντιμετωπίζεις τη Manchester City που έχει στο κέντρο τους Fernandinho (κομματάκι «σκουριασμένος» αυτή την περίοδο) και Lampard (δε θα ήταν κακή ιδέα αν είχε βάλει τέλος στην καριέρα του) και δε δίνεις στον Γερμανό ρόλο ανάλογο με αυτόν του Silva στη City, δεν ξέρω τι να πω. Τελευταία σκέψη: φαντάζεστε να δούμε ματς Atletico – Arsenal; Μέχρι που βγαίνει 3-0 με 3 γκολ από στημένη φάση για τους Ισπανούς. Και όχι, το πρόβλημα δεν είναι η άμυνα ζώνης στα στημένα. Το πρόβλημα είναι η κακή εφαρμογή της άμυνας ζώνης.

Α, συγγνώμη, έχω άλλο ένα τελευταίο: ο Welbeck συχνά μοιάζει να μην μπορεί να ελέγξει το σώμα του, με αποτέλεσμα να χαρίζει πραγματικά συναρπαστικές φάσεις, δεν είναι κάποιο σούπερ ταλέντο, αλλά σίγουρα δεν είναι για πέταμα και σίγουρα αν δουλευτεί σωστά από τον Wenger μπορεί να δώσει αρκετές λύσεις. Ο Γάλλος έχει παράδοση στο να ανεβάζει επίπεδο παίκτες, αλλά τελευταία κάτι συμβαίνει (βλέπε και Özil). Τώρα σκέφτηκα πως η Arsenal φέτος έχει τις ανατροπές, δείγμα ότι οι παίκτες δείχνουν χαρακτήρα κτλ. Ναι, κατέληξα. Πλέον είναι θέμα διαχείρισης από τον προπονητή. Αυτά, δεν έχω άλλο τελευταίο, εκτός από το Alexis Sanchez. Αυτό. Αρκεί.

Για τη City θα τα πούμε άλλη φορά γιατί α) απλώθηκα με την Arsenal και β) με έχει μπερδέψει λίγο η ομάδα του Pellegrini, θέλω να δω μερικά πράγματα ακόμα. Έρχεται και το ματς με την Chelsea, οπότε τα λέμε τότε.

Δεκάρια

Πόσο φανταστικός είναι David Silva;! Και πόσο διαφορετικά στηρίζεται και αξιοποιείται στη City. Σε αντίθεση ας πούμε με ό,τι συνέβη με τον Kagawa #shinjifreed. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει/συνέβη σε κάποιες περιπτώσεις με τους Mata και Özil. Βέβαια, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε πως είναι και θέμα παικτών. Και πάλι όμως, παρακαλώ τις ομάδες να είναι συνειδητοποιημένες και να καταλαβαίνουν τι παίκτες παίρνουν και τι προσόντα και αδυναμίες έχουν. Ζούμε σε μια εποχή δύσκολη για δεκάρια, μην τους βάζετε περισσότερα προβλήματα.

Η φάση είναι La Liga

O Mata πλέον έχει κοντά του τον Herrera. Παίκτη που κινείται σωστά στον χώρο, βλέπει γήπεδο, βγάζει συνεργασίες. Βάζεις και τον Di Maria που έχει παραπάνω δυναμισμό, έχεις και τον Blind πιο πίσω και δες πως ξαφνικά, αλλά λογικά η United απέκτησε κίνηση. Το βασικό στοιχείο που της έλειπε στα προηγούμενα ματς δηλαδή. Εντάξει, απέναντι ήταν η QPR του Redknapp (στα αλήθεια τώρα, γιατί κι αυτός και ο Pardew είναι ακόμα προπονητές σε ομάδες Premier League; Κι άντε ο Pardew πες δεν έχει φτάσει ακόμα στα επίπεδα Redknapp, αλλά με τον Harry τι συμβαίνει; Γιατί τον εμπιστεύονται ακόμα;), για αυτό και τα κενά, η δυσαρμονία κι η έλλειψη επικοινωνίας αμυντικά δε φάνηκαν τόσο. Όπως και να έχει όμως τα θετικά στοιχεία υπήρχαν.

Και στην τελική, πότε ήταν η τελευταία φορά που η United είχε χαφ που μπορούν να σταθούν σε αυτό το επίπεδο; Ζούμε ιστορική σεζόν. Η United απέκτησε μέσους και η Barcelona στόπερ. Λέτε όταν έπαιξαν στον τελικό του 2011, να έκαναν κάποια κρυφή συμφωνία να μην ενισχυθούν για μερικά χρόνια εκεί που πονούσαν, για να έρθουν στο προσκήνιο άλλες ομάδες; Είναι η καλύτερη εξήγηση που μπορώ να βρω πάντως.

Η Barcelona έχει ζωντάνια

Μιλώντας για στόπερ και Barcelona. Όσοι είχαν εικόνα από τον Jeremy Mathieu, ήξεραν πως το πανηγύρι που στήθηκε μετά τη μεταγραφή του ήταν υπερβολικό και στις περισσότερες περιπτώσεις άστοχο, ειδικά όταν όλοι πλέον έχουν καταλάβει πως η μεταγραφική αγορά είναι σκέτη παράνοια. Αλλά μάλλον όμως δεν το έχουν καταλάβει όλοι. Το ότι για τον Γάλλο δόθηκαν περισσότερα λεφτά από ό,τι έπρεπε είναι γεγονός. Εξάλλου η Barcelona πέρυσι θα μπορούσε να τον πάρει με τα μισά. Αλλά όπως έχουμε πει, δεν ξέρει να κάνει μεταγραφές. Παρελθόν όμως όλα αυτά.

Γιατί ήθελα να σταθώ στο γεγονός πως το ξεκίνημα του Mathieu είναι εξαιρετικό. Έχει προλάβει ήδη να παίξει με τους Mascherano, Pique, Bartra και κάθε φορά είναι πολύ καλός. Μάλιστα τα 2 από τα 3 ματς ήταν απέναντι σε καλούς αντιπάλους. Οπότε για άλλη μια φορά: ο Mathieu δεν είναι στόπερ που θα αφήσει εποχή, δεν είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή, αλλά είναι μια σωστή επιλογή. Σε αντίθεση με τον Vermaelen.

Από εκεί και πέρα, ο Rakitic και με βάση τα λεφτά που δόθηκαν, είναι ας πούμε η καλύτερη μεταγραφή της Barcelona τα τελευταία… βάλτε όσα χρόνια θέλετε. Ο Κροάτης είναι καθοριστικός στη βελτίωση αμυντικού κι επιθετικού transition -αφήνω όλα τα άλλα που προσφέρει στην άκρη. Συνολικά η Barcelona σε αυτά τα πρώτα ματς είναι πιο ευέλικτη, έχει ενέργεια και γουστάρει. Και η ομάδα και ο κόσμος. Βασικά όμως να βλέπετε την Athletic Bilbao γιατί μπορεί να μην είναι στα καλύτερά της αυτή τη στιγμή, αλλά γενικά είναι μια πολύ καλή ομάδα. Και παρακαλώ να αρχίσουν σιγά-σιγά όλοι να εκτιμούν πόσο καλός είναι ο Iturraspe.

Γκολ

Και δεν πιστεύω να μην υπάρχει άνθρωπος που δεν γουστάρει τον Valbuena. Αφήνουμε τη μέχρι τώρα πορεία του στην άκρη, ας δούμε μόνο πώς έχει ξεκινήσει την καριέρα του στη Ρωσία (νεκροταφείο ποδοσφαιριστών για πολλούς). Έχουμε και λέμε λοιπόν: 594΄ - 6 ασίστ – 2 γκολ. Εγώ σε δύο ματς τον έχω δει φέτος και θέλω να πω ότι το Champions League είναι λίγο πιο φτωχό χωρίς αυτόν. Α, έβαλε κι αυτό το γκολ το Σάββατο

Το οποίο όμως δεν ήταν καν η καλύτερη έμπνευση των προηγούμενων ημερών. Take a bow Jérémy Ménez. Το ποδόσφαιρο χρειάζεται λίγη φαντασία παραπάνω

Στο Parma – Milan (4-5), γράφτηκε ιστορία κατά μία έννοια, αφού έγινε και το παρακάτω

Μαδρίτη

Βέβαια, μη νομίζετε πως ο Casillas ένιωσε και πολύ καλύτερα βλέποντας το λάθος του Diego Lopez. Όχι τόσο επειδή έχει κι αυτός την ευθύνη του στο πρώτο γκολ της Atletico Madrid, όσο επειδή άκουσε μέρος των οπαδών της ομάδας του να τον γιουχάρει. Στην πραγματικότητα είναι σαν να βλέπουμε τα πρώτα λεπτά από το περσινό έργο, με τη διαφορά ότι πλέον δεν υπάρχει η εμμονή με τη décima.

Το έργο είναι παρόμοιο, κάποιοι πρωταγωνιστές έχουν αλλάξει όμως. Το στούντιο έκανε παρεμβάσεις που δεν έβρισκαν σύμφωνο τον σκηνοθέτη, ο σκηνοθέτης συμβιβάστηκε πάλι και τώρα περιμένουμε να δούμε αν θα καταφέρει να βρει τις ισορροπίες και να συνδυάσει τα θέλω όλων. Για την ώρα, αναζητείται η κατάλληλη δομή, υπάρχει κλίμα διχόνοιας, σημάδια πανικού, απόσταση από την κορυφή, όπου βρίσκεται μια ομάδα, που μετά από κάμποσα χρόνια προετοιμάστηκε καλά.

Επίσης σπάνε ρεκόρ. Αρνητικά. Θετικά για την Atletico.

Και έχουν βρει και οι οπαδοί των Merengues αυτό που έψαχναν τον Νοέμβριο του 2011. Έναν άξιο αντίπαλο δηλαδή.

Πάντως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, στο ντέρμπι το βασικό θέμα ήταν «ποιος το ήθελε πιο πολύ». Είχε μιλήσει και ο Xabi Alonso για το θέμα του κινήτρου, ειδικά μετά την κατάκτηση του Champions League. Ο Cristiano Ronaldo (πολύ καλός στο πρώτο ημίχρονο) ήταν πάντως από αυτούς που το πάλεψαν. Ο Gareth Bale δεν είναι ότι δεν το πάλεψε, αλλά έκανε ένα από αυτά τα ματς που χάνεται.

Στην Atletico κουμάντο κάνει ο σκηνοθέτης, οπότε τα πράγματα κυλούν πιο ομαλά. Η ομάδα παραμένει, ψάχνεται όμως επιθετικά. Κυρίως εξαιτίας των αλλαγών που έκανε το καλοκαίρι. Στα μετόπισθεν υπάρχει ένα θέμα με τον Siqueira που ως τώρα επιβεβαιώνει πως έχει ένα θέμα συγκέντρωσης και μια τάση να κάνει χαζομάρες. Επιθετικά αναζητούνται ακόμα οι κατάλληλοι νέοι κώδικες (δεν υπάρχει ο Costa, η κίνησή του στους κενούς χώρους και οι εφορμήσεις του που θυμίζουν ταύρο). Κατά τα άλλα η ένταση είναι σε καλά επίπεδα, όχι όμως και ο ρυθμός της ομάδας.

Η ομάδα του Simeone πάντως εξακολουθεί να έχει ως μεγάλου της ατού τα στημένα. Για να μιλήσουμε και με αριθμούς, τα 11 από τα τελευταία 15 γκολ της στο πρωτάθλημα έχουν μπει με κεφαλιά, ενώ τα 9 από τα τελευταία 12 από στημένη φάση. Τεράστιο πλεονέκτημα, που δίνει βαθμούς όταν δεν είσαι σε καλή μέρα. Πολύ σημαντικός σε αυτό το κομμάτι είναι ο Koke. Ο οποίος έτσι κι αλλιώς είναι σπουδαίος και ήταν ο κορυφαίος και στο ντέρμπι. Όπου φάνηκε πως η Atletico φέτος έχει βάθος και περισσότερες ποιοτικές λύσεις, που της δίνουν τη δυνατότητα να παίζει πιο τολμηρά, πιο ψηλά ακόμα περισσότερο.

Δύο τελευταίες σκέψεις για τις ομάδες της Μαδρίτης. Ο Ancelotti λέγεται (και φαίνεται εδώ που τα λέμε) πως δεν είναι fan του Illarramendi. Το θέμα είναι πως ο Ισπανός είναι σχεδόν απαραίτητο να παίξει και να στηριχθεί φέτος. Εξάλλου, ως διάδοχος του Alonso αποκτήθηκε. Τέλος, τόσο λίγο ξύλο σε ντέρμπι Μαδρίτης επί Simeone δε θυμάμαι.

Σαν πρωταθλήτρια

Λέτε να έπαιξε ρόλο πως έλειπε ο Diego Costa; Ο οποίος κάνει πάρτι στην Αγγλία μέχρι στιγμής. Και μαζί με τον Fabregas βοηθάνε την Chelsea να επιβάλλεται. Η ομάδα του Mourinho έχει αδυναμίες. Για ομάδα του Πορτογάλου μάλιστα είναι περίεργο που έχει αμυντικές αδυναμίες. Υπάρχει πρόβλημα δομής, επικοινωνίας, συγχρονισμού στην αμυντική φάση. Κυρίως στα χαφ. Λογικό σε ένα βαθμό και λόγω των χαρακτηριστικών των Fabregas κι επειδή το κέντρο ουσιαστικά είναι καινούριο.

Υπάρχουν ζητήματα και στην πίεση ψηλά (γίνεται λίγο άναρχα σε κάποια κομμάτια), αλλά και στις αντιδράσεις κοντά στην περιοχή της ομάδας (αυτό αφορά κυρίως τους Terry και Azpilicueta). Τα περισσότερα ζητήματα όμως λύνονται και λογικά θα λυθούν με τον χρόνο. Το πιο σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι πως η Chelsea κάνει κυριαρχικό παιχνίδι, θέτει τους κανόνες της στους αντιπάλους, τους βάζει στην περιοχή τους. Τους πιέζει, τους τρομάζει. Σε αυτό το κομμάτι έχουμε να κάνουμε με μια κατάσταση αντίστοιχη με αυτή που είχαμε πέρυσι στη City από το ξεκίνημα. Βλέπουμε μια ομάδα, που έχει προβλήματα, αλλά παίζει σαν πρωταθλήτρια. Και κατά διαστήματα όμορφο ποδόσφαιρο.

Τέλος, ο Hazard κάνει πολύ ώριμα και καλά ματς. Πλέον δεν έχει όλες τις ευθύνες πάνω του, το παιχνίδι έχει μοιραστεί από τον προπονητή. Και να βλέπετε τη Swansea. Το ρόστερ γνωρίζαμε πως είναι καλό, από τα πρώτα ματς φαίνεται πως ο Garry Monk σε κάθε περίπτωση δε θα είναι μακριά από τη βάση, θα κάνει τα απαραίτητα.

Βαρετή

Κοντά στη βάση δεν ήταν η Liverpool απέναντι στην Aston Villa. Η οποία Aston Villa του χρόνου μπορεί να δηλώσει για έδρα της το Anfield. Πάντως η ομάδα του Lambert έχει πολλούς βαθμούς, χωρίς να έχει παίξει τόσο καλά. Η επίθεσή της δεν ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνη σε κανένα ματς (τα στατιστικά λένε πως έχει τις λιγότερες τελικές στην Premier) και η άμυνά της, αν και σίγουρα πιο σταθερή από πέρυσι, δεν είναι τόσο συμπαγής. Πάντα όμως υπάρχει μια ομάδα που βρίσκεται ψηλά στην αρχή, μέχρι ο χρόνος να διορθώσει τα πράγματα.

Για τη Liverpool δεν έχω και δε θέλω να πω πολλά. Κυρίως επειδή με έκανε να βαρεθώ πολύ (καιρό είχε να το κάνει). Να καταλάβετε ο Balotelli, που για αρκετή ώρα ήταν στον κόσμο του και δεν έπαιξε καλά, ήταν ο καλύτερος από τους 4 μπροστά. Ως συνήθως η ομάδα έχει προβλήματα όταν δεν έχει πολλούς χώρους και ήταν λογικό να έχει περισσότερα από τη στιγμή που έπαιξε με καινούρια επίθεση (λάθος ματς για να προφυλάξει τον Sterling επέλεξε ο Rodgers). Απλά να σημειώσω κι εδώ πως αν ο Gerrard έχει ασυλία, η ομάδα θα το πληρώσει. Και τέλος, συμφωνούμε όλοι πως ο Coutinho δεν είναι καλό δεκάρι; Ειδικά όταν έχει απέναντι ομάδα που περιμένει. Χαμηλά σε 3άδα προσφέρει περισσότερα. Ακόμα και στο πλάι είναι καλύτερος.

Λοιπόν, επειδή έχω ξεφύγει, επιγραμματικά: η Bayern ακόμα θέλει δουλειά, αλλά αυτά που προσπαθεί να κάνει φέτος μου αρέσουν περισσότερο από τα περσινά. Η Inter έχει ωραίο ρόστερ (κυρίως χαφ) κι άσχετα από το 7-0 με τη Sassuolo (έτσι κι αλλιώς είχαμε ίδιο σκορ και πέρυσι), μπορεί να χτυπήσει ακόμα και την τρίτη θέση. Περισσότερα για Γερμανούς και Ιταλούς, άλλη φορά.

Παρακαλώ να δώσουμε όλοι συγχαρητήρια στην κυρία Corinne Diacré

και να κάνουμε το παν για να βρούμε αυτούς που φταίνε για το γεγονός πως ο Lucian Sanmartean δεν έκανε την καριέρα που έπρεπε να κάνει

Αυτά. Και μην ξεχνάτε να βλέπετε Leverkusen, Porto και Marseille και Rayo Vallecano.

Για σχόλια και παρατηρήσεις μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside