Ο βασικός άξονας στελέχωσης του κιτρινόμαυρου ρόστερ που θα αναλάμβανε την υποχρέωση να οδηγήσει την ΑΕΚ στη Σούπερ Λίγκα, στηρίχθηκε στην απόφαση για τη δημιουργία ενός μικρότερου σε αριθμό έμψυχου δυναμικού, αποτελούμενου από τουλάχιστον δύο ικανούς ποδοσφαιριστές σε κάθε θέση.

Κάποιοι κέρδισαν σχετικά εύκολα τη «μονιμότητα» στο αρχικό σχήμα, κάποιοι άλλοι έπρεπε να το αποδείξουν μέσα από καθημερινές συγκρίσεις σε προπονήσεις και φιλικούς αγώνες. Τα πιο αμφίρροπα «μπρα ντε φερ » ήταν τα ακόλουθα:

1, Ανέστης vs Βούρας vs Καραγκιολίδης: Αν και ο πρώην τερματοφύλακας του Πανιωνίου Γιάννης Ανέστης αποκτήθηκε με σκοπό να πάρει φανέλα βασικού, η μάχη για το νο. 1 δόθηκε επί ίσοις όροις με τους Ηλία Βούρα και Φώτη Καραγκιολίδη καθώς στο ξεκίνημα της προετοιμασίας ο Δέλλας έδωσε σε όλους από 33,3% να ξεκινήσουν το πρωτάθλημα κάτω από τα δοκάρια της Ένωσης.

Ήταν λογική η ανησυχία του προπονητή της ΑΕΚ καθώς ο Ανέστης είχε μόλις μία χρονιά στα γάντια του ως βασικός στη Σούπερ Λίγκα, οπότε ολοκληρωμένη άποψη για την ετοιμότητά του αλλά και την ικανότητά του να σηκώσει το βάρος μίας πολύ πιο «απαιτητικής» φανέλας, δεν είχε. Μέσα από τρεις μήνες δουλειάς ωστόσο, ο Κολοσσός πείστηκε ότι ο Ανέστης θα πρέπει να πάρει φανέλα βασικού. Τους λόγους θα διαβάσετε οσονούπω, σε κείμενο που θα αφορά αποκλειστικά στον ιδιαίτερα ελπιδοφόρο τερματοφύλακα.

2. Λαμπρόπουλος vs Σαρρής: Η βεβαιότητα ότι ο Δημήτρης Κολοβέτσιος θα ήταν ο ένας εκ των δύο βασικών στόπερ σχηματίστηκε πολύ γρήγορα, πριν καλά καλά ξεκινήσει η προετοιμασία της ΑΕΚ, άλλωστε αποκτήθηκε με ξεκάθαρο σκοπό να εξελιχθεί στον επόμενο ηγέτη της κιτρινόμαυρης άμυνας. Η πραγματική αναζήτηση λοιπόν αφορούσε στον ιδανικό παρτενέρ του.

Οι περισσότεροι πίστεψαν ότι ο Γιώργος Σαρρής θα επικρατούσε του Βασίλη Λαμπρόπουλου, κυρίως λόγω μακρόχρονης πορείας στη Σούπερ Λίγκα με τη φανέλα του Εργοτέλη, αλλά και συνολικά πιο πειστικών εμφανίσεων από τον άλλοτε στόπερ του Πανιωνίου, ο οποίος για σημαντικό διάστημα αγωνιζόταν στους Κυανέρυθρους (και) ως δεξιός μπακ.

Μέσα από την προετοιμασία όμως, το ζευγάρι «Λαμπρόπουλος - Κολοβέτσιος» ταίριαξε καλύτερα, απέκτησε χημεία, βρήκε τους απαιτούμενους κώδικες συνεργασίας. Η παρουσία του Σαρρή βέβαια προσφέρει κάλυψη αλλά και μόνιμο ανταγωνισμό στις προπονήσεις, καθώς οι σημερινοί βασικοί γνωρίζουν ότι πίσω τους υπάρχει πάντα ένας κεντρικός αμυντικός που δεν είναι τυχαίος, τουναντίον έχει την ικανότητα να εκτοπίσει έναν εκ των δύο από την ενδεκάδα.

3. Ντούνης vs Πλατέλλας: Αμφότεροι αναμένεται να πάρουν θέση στη βασική ενδεκάδα στην κυριακάτικη πρεμιέρα της ΑΕΚ στη Football League απέναντι στον Παναιγιάλειο, λόγω της απουσίας του Πέτρου Μάνταλου, ωστόσο στην πορεία η μονομαχία τους για μία θέση στο δεξί φτερό της επίθεσης (με το σκεπτικό πάντοτε ότι το αριστερό είναι κατοχυρωμένο στον Έλντερ Μπαρμπόσα) αναμένεται να φουντώσει!

Η επιλογή για τον Δέλλα θα είναι πραγματικά δύσκολη εφόσον αμφότεροι συνεχίζουν να παρουσιάζονται τόσο καλοί και αποτελεσματικοί όσο κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας. Ο Πλατέλλας είναι ποδοσφαιριστής που θέλει περισσότερο τη μπάλα στα πόδια του εν συγκρίσει με τον Ντούνη και έχει την ικανότητα (όταν αποφεύγει να «φλυαρεί», κάτι που διορθώνει πάντως όσο ωριμάζει μέσα από την ΑΕΚ) να φτάνει στο γκολ μέσα από ατομικές ενέργειες.

Ο Ντούνης από την άλλη, είναι παίκτης με εξαιρετικά τεχνικά χαρακτηριστικά, ταχύτητα χωρίς αλλά και με τη μπάλα στα πόδια, ικανότητα διείσδυσης αλλά και αντίληψη του πως να κινείται στο χώρο δημιουργώντας ρήγματα. Στην παρούσα φάση ο Πλατέλλας έχει το προβάδισμα για την ενδεκάδα, όμως αυτό το «μπρα ντε φερ» έχει μπροστά του πολύ δρόμο ακόμα.

4. Αραβίδης vs Μπρέσεβιτς: Σαφές είναι το προβάδισμα που έχει αποκτήσει ο πρώην επιθετικός του Πανιωνίου ως ο «φουνταριστός» στο «4-2-3-1», σχηματισμό τον οποίο έχει προκρίνει ο Δέλλας ως ιδανικό για την ομάδα, βάσει των χαρακτηριστικών που διακρίνουν τους ποδοσφαιριστές που έχει στη διάθεσή του.

Ο 27χρονος φορ, προερχόμενος από δύο εξαιρετικές σεζόν με τους Κυανέρυθρους, ταιριάζει γάντι στο αγωνιστικό σχέδιο του προπονητή λόγω της ικανότητάς του να βγαίνει από την περιοχή, να δημιουργεί χώρους για τους συμπαίκτες του, ακόμα και να αλλάζει ρόλους την ώρα ενός αγώνα δίχως να παρατηρείται έλλειμμα στην απόδοσή του, ακριβώς λόγω της ικανότητάς του να παίζει σε όλες τις θέσεις της επίθεσης.

Ο πολύ πιο στατικός Μπρέσεβιτς, παίκτης που γνωρίζει μεν πως να παίζει με πλάτη στο τέρμα και να δουλεύει για τους συμπαίκτες του, στον αντίποδα όμως έχει περιορισμένο άξονα δράσης εντός του γηπέδου λόγω σωματοδομής και έλλειψης εκρηκτικότητας, θα περιοριστεί ως η εναλλακτική λύση στη θέση του φορ.