Το περυσινό όμορφο ταξίδι στο κύπελλο Ελλάδας ήταν αυτό που μαλάκωσε τις φωνές αγανάκτησης για τις βαριές ως και εξευτελιστικές ήττες στο πρωτάθλημα, ήταν μία πρώτη τάξεως ευκαιρία για να τελειώσει με θετικό τρόπο κάτι το οποίο για σημαντικό διάστημα εξελισσόταν πολύ άσχημα.

Η κατάκτηση ενός τροπαίου, όπως και να τα κάνουμε, αποφορτίζει ένα κλίμα έντασης αλλά κάποιες φορές «κουκουλώνει» καταστάσεις που δεν θα έπρεπε να παραμένουν κρυφές.

Ενδεχόμενη πρόκριση επί του ΠΑΟΚ, σε έναν αγώνα που μοιάζει καρμπόν με τον αντίστοιχο περυσινό στην Τούμπα (κι ας ήταν εκείνος επαναληπτικός - το 0-0 του ΟΑΚΑ τα άφηνε όλα ρευστά και στο 50-50) δεν θα προσφέρει τίποτα περισσότερο στην ΑΕΚ από τη χαρά της στιγμής.

Τα προβλήματα είναι τόσο μεγάλα και πολυεπίπεδα που το επόμενο πρωί, ο προσωρινός ενθουσιασμός θα σκεπαστεί από το πέπλο ανασφάλειας και έλλειψης εμπιστοσύνης που πλέον έχει γίνει ένα με τα κιτρινόμαυρα αποδυτήρια.

Από την άλλη πάλι, ενδεχόμενος αποκλεισμός δεν θα είναι και ότι καλύτερο με δεδομένο ότι η ΑΕΚ το πρωτάθλημα (λόγω αδυναμιών αλλά και εχθρικής αντιμετώπισης στα τελευταία ματς από τη διαιτησία) δεν μπορεί πλέον να το διεκδικήσει, ενώ για την εφετινή παρουσία της στην Ευρώπη καλύτερα να μην μιλήσουμε...

Το να είσαι από τα μέσα του Ιανουαρίου εκτός στόχων και να απασχολείσαι αγωνιστικά για να κρατηθείς όσο πιο ψηλά γίνεται περιμένοντας τα πλέι οφ, θα κάνει την κατάσταση ακόμα πιο μίζερη.

Η επόμενη ημέρα...

Μετά και τις παλλινωδίες του Πέτρου Παππά, εύλογα καταλαβαίνει κανείς ότι από την ομάδα των α-μέτοχων χρηματοδοτών ουδείς ασχολείται πλέον με την ΑΕΚ.

Μόνον ο Ντέμης το κάνει, ρωτώντας και δείχνοντας ενδιαφέρον, αλλά κι αυτός έχει τις δικές του φουρτούνες, λύση δεν μπορεί να δώσει από μόνος του. Και όλοι εκείνοι που συσπειρώθηκαν τότε γύρω του, δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να συστρατευθούν εκ νέου μαζί του.

Είναι ξεκάθαρα όλα τώρα, ακόμα και για τον πλέον αφελή... Η ΑΕΚ οδηγήθηκε στο σημείο μηδέν λόγω εγωισμών και παιχνιδιών εξουσίας στις πλάτες της. Κάποιοι από αυτούς που το 2004 αποτέλεσαν την «ομάδα σωτηρίας» προτίμησαν να αποχωρήσουν και οι άλλοι που επέλεξαν να μείνουν, φρόντισαν να αποτρέψουν όλους όσοι επιχείρησαν να πάρουν την ΠΑΕ ή να συνεισφέρουν οικονομικά σε αυτήν. Από τον Κοζώνη ως και τον Μελισσανίδη...

Είτε διότι πίστευαν ότι μόνοι τους θα μπορούσαν να τα καταφέρουν καλύτερα από τον Ντέμη, είτε διότι αποσκοπούσαν στο κέρδος. Η για να το εκφράσουμε πιο σωστά, προσδοκώντας στην επιστροφή της χασούρας τους.

Όσο σημαντικό λοιπόν κι αν είναι (που ομολογουμένως είναι) το αποψινό ματς, δεν μπορεί παρά να αποτελεί το δένδρο ενός δάσους που σύντομα θα πάψει να αποτελεί τον πνεύμονα της διαφορετικότητας και όλων των αρχών που πρεσβεύει αυτή η ομάδα. Απλούστατα γιατί δεν απέχει πολύ πλέον από τον αφανισμό της.

Ο χρόνος στην κλεψύδρα της ζωής λιγοστεύει επικίνδυνα για την ΑΕΚ. Πάντοτε πιστεύαμε ότι κάποιες αξίες και ιδέες παραμένουν αναλοίωτες στο χρόνο, αθάνατες, όμως ίσως τελικά να μην είναι και έτσι.

Θα είναι μία δυνατή ασπιρίνη η πρόκριση επί του ΠΑΟΚ και ένα ακόμα ισχυρό σοκ ο ενδεχόμενος αποκλεισμός (θα συζητήσουμε για τα καθαρά αγωνιστικά μετά τον αγώνα, στην καθιερωμενη αρθρογραφία).

Όμως στο τέλος της ημέρας, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, δεν θα δώσει την απάντηση στο ακόλουθο ερώτημα: Θα συνεχίσει να έχει η ζωή η ΑΕΚ μετά το ματς της Τούμπας;