Από τις βαλίτσες της επιστροφής στο "κάτσε να δούμε" και από εκεί σε μια θριαμβευτική πρόκριση στην φάση των "16". Εν συντομία μέσα σε μια πρόταση, αυτή ήταν η χρονική διαδρομή της Ελλάδας στον 3ο όμιλο του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας.

Η πρεμιέρα απέναντι στην Κολομβία εξελίχθηκε σε εφιάλτη , που συνοδεύτηκε από την κλασική καταστροφολογία. Το δεύτερο παιχνίδι με αντίπαλο την Ιαπωνία άφησε μια χαραμάδα αισιοδοξίας . Το τρίτο κόντρα στους "Ελέφαντες" επιφύλασσε ένα δραματικό φινάλε, το οποίο ολοκληρώθηκε δια ποδός Σαμαρά και με θριαμβευτικό τρόπο για την Ελλάδα .

Όπως στην πρεμιέρα, έτσι και στο τελευταίο ματς των ομίλων που εξελίχθηκε ονειρικά για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, εμφανίστηκαν ξανά οι γνωστές υπερβολές - αποθεωτικές αυτή την φορά. Το λάθος είναι πως υπήρξαν απόλυτες κρίσεις παιχνίδι με παιχνίδι. Μετά τα 3 γκολ από την Κολομβία κανείς δεν έλαβε υπόψιν πως υπήρχαν άλλα δύο παιχνίδια.

Μετά την επική πρόκριση επί της Ακτής Ελεφαντοστού, πολλοί έσπευσαν να "απαντήσουν" σε όσους άσκησαν κριτική λες και η Ελλάδα ολοκλήρωσε το έργο της. Ή ξαφνικά εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας όλα τα αγωνιστικά προβλήματα που παρουσίασε στα προηγούμενα ματς. Και ενώ ακολουθεί το παιχνίδι με την Κόστα Ρίκα στην φάση των "16".

Η ψύχραιμη αντιμετώπιση μας λείπει είναι η αλήθεια. Και η υπερβολή -σε καλά και άσχημα- κυριαρχεί. Η Ελλάδα λοιπόν ολοκλήρωσε τις υποχρεώσεις της στην φάση των ομίλων και πλέον έχουμε την ευκαιρία να δούμε κάποια πράγματα με κρύο κεφάλι. Μα το σημαντικότερο; Μέσα από ένα ικανό δείγμα τριών αγώνων.

Ας ξεκινήσουμε με τους δύο γκολκίπερ που αγωνίστηκαν. Ο Καρνέζης είχε μια μάλλον ανάλατη παρουσία απέναντι στην Κολομβία. Ευθέως δεν έφερε ευθύνη για κανένα από τα τρία γκολ. Ωστόσο οι αντιδράσεις του δεν ήταν οι καλύτερες δυνατές. Απέναντι στην Ιαπωνία εμφανίστηκε σαφώς καλύτερος, πιο σίγουρος, πιο σταθερός. Αποφασιστικός. Κυρίως αυτό του έλειπε από την πρεμιέρα.

Ο Γλύκος εμφανίστηκε ξαφνικά στο 24ο λεπτό του αγώνα με την Ακτή Ελεφαντοστού. Χτύπησε ο Καρνέζης και ο πορτιέρο του ΠΑΟΚ υποχρεώθηκε να βουτήξει στα βαθιά απευθείας. Στην πρώτη του επίσημη εμφάνιση με τα γαλανόλευκα άφησε καλές εντυπώσεις. Πέρα από μια παρακινδυνευμένη έξοδο (που δεν στοίχισε), είχε καλές τοποθετήσεις και αυτοπεποίθηση. Άσχετα αν δεν συνάντησε δα και καμία τρομερή πίεση από τους Ιβοριανούς.

Γι' αυτό βασικά ευθύνονται οι δύο βασικοί στόπερ της ομάδας, που συνολικά είναι οι καλύτεροι της Εθνικής σε αυτά τα τρία παιχνίδια. Παπασταθόπουλος και Μανωλάς μπάλωσαν πολλά κακώς κείμενα ακόμη και στην πρεμιέρα (το σκορ μπορούσε να φτάσει ψηλότερα) και έμοιαζαν ανίκητοι στα ματς με Ιαπωνία και Ακτή.

Ο στόπερ της Ντόρτμουντ έχει αναλάβει κυρίως να μπαλώνει όλες τις τρύπες και εμπνέει ασφάλεια στους υπόλοιπους, ενώ αυτός του Ολυμπιακού έχει εντυπωσιάσει στις προσωπικές μονομαχίες, σε χόρτο και αέρα.

Σταθερά καλός και πάντα με περίσσιο νεύρο ο Τοροσίδης. Μακράν ο πιο δραστήριος στο κάζο με την Κολομβία, πολύς καλός και στην συνέχεια. Συγκεντρωμένος και με διάθεση να βοηθήσει σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού. Ο Χολέμπας ξεκίνησε πολύ άσχημα, έδειξε να συνέρχεται κόντρα στους Ιάπωνες και έκανε το καλύτερο παιχνίδι του με τα γαλανόλευκα απέναντι στους Ιβοριανούς. "Κλειδί" γι' αυτό ήταν η παρουσία του Χριστοδουλόπουλου μπροστά του.

Εντυπωσιακό τουρνουά πραγματοποιεί ο Μανιάτης, με διαφορά ο κορυφαίος χαφ της Ελλάδας στην Βραζιλία. Φοβερά τρεξίματα και το σημαντικότερο, σωστά τρεξίματα. Το παράδοξο για τον 28χρονο μέσο; Πως αντίθετα με τις περισσότερες εμφανίσεις του στον Ολυμπιακό την περσινή σεζόν, με την Εθνική έχει τρία πολύ καλά ματς και με την μπάλα στα πόδια. Σε κρατήματα και μεταβιβάσεις (34/34 κόντρα στην Ακτή!).

Ο Κονέ έχει δώσει καλά δείγματα, κυρίως δημιουργικά και στις κάθετες κινήσεις του στον άξονα. Υπήρξαν διαστήματα που χανόταν από το παιχνίδι, οπότε αν χρειάζεται να βελτιώσει κάτι είναι η σταθερότητα σε όλο το 90λεπτο. Ο Σάμαρης που πήρε την θέση του απέναντι στους "Ελέφαντες", σίγουρα εντυπωσίασε.

Μπήκε αμέσως στον ρυθμό και το πνεύμα του αγώνα. Μάρκαρε αποτελεσματικά, κράτησε και μοίρασε σωστά την μπάλα, πέτυχε ένα γκολ χρησιμοποιώντας πρώτα το μυαλό και μετά τα πόδια του. Μια περίπτωση που ο Σάντος θα πρέπει να δώσει εξηγήσεις...

Για τον Καραγκούνη δεν χρειάζεται να γράψουμε κάτι. Τι προσφέρει με τα χρώματα της Εθνικής είναι πλέον ευδιάκριτο από τον καθένα. Αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά. Αν κάποιος δεν το αντιλαμβάνεται, δικαίωμα του. Είναι ίσως ο μόνος της παλιάς φουρνιάς που αν το επιθυμεί μπορεί να μείνει μέλος της Εθνικής μέχρι τα 40 του.

Ο Κατσουράνης αντιθέτως δείχνει δύο ταχύτητες κάτω. Δεν βοήθησε καθόλου με την Κολομβία, αποβλήθηκε με την Ιαπωνία. Με την δεύτερη κάρτα να είναι απόρροια της κούρασης από πολύ νωρίς, που του στέρησε το καθαρό μυαλό σε μια φάση που δεν είχε λόγο να ρισκάρει την 2η κίτρινη κάρτα. Μέχρι πριν 3-4 χρόνια είχε θέση στο βασικό σχήμα. Πλέον όχι.

Δεν μπορεί να ακολουθήσει το τέμπο των αγώνων μιας τέτοιας διοργάνωσης. Και η εμπειρία από μόνη της δεν φτάνει. Έχει ενδιαφέρον τι θα αποφασίσει ο Σάντος ενόψει της αναμέτρησης με την Κόστα Ρίκα. Ειδικά από την στιγμή που αποδεδειγμένα ο άξονας της μεσαίας γραμμής λειτούργησε για την Ελλάδα απείρως καλύτερα δίχως τον Κατσουράνη στην ενδεκάδα.

Ο Σαμαράς είναι ένας παίκτης με μπόλικο ταλέντο. Υπάρχουν στιγμές που μοιάζει να κινείται σε εντελώς διαφορετικές, πιο χαμηλές, στροφές από τους υπόλοιπους. Πολλές φορές όμως 1-2 ενέργειες του είναι αρκετές για να αλλάξουν τα δεδομένα ενός αγώνα για την Εθνική. Σίγουρα πιο χρήσιμος σαν φορ, παρά σαν εξτρέμ, όπου δεν βοηθάει τον Χολέμπας. Κακός με την Κολομβία, πάλεψε φιλότιμα με την Ιαπωνία και έστειλε την Ελλάδα στους "16" με παροιμιώδη ψυχραιμία από τα 11 βήματα. Αν βρεθεί σε καλή μέρα με την Κόστα Ρίκα μπορεί να κρίνει πολλά.

Ο Σαλπιγγίδης; Πιστός στην τακτική, με αγωνιστικά πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Θα κρατήσει σωστά την θέση του. Θα πρεσάρει, θα χωθεί στην φάση, θα δώσει βοήθειες στον μπακ. Δεν θα εκβιάσει φάσεις, προτιμά το ομαδικό παιχνίδι. Δεδομένα δεν έχει το "ένας εναντίον ενός" ούτε το εύκολο γκολ. Χρήσιμος για ειδικές καταστάσεις αγώνων.

Ο Χριστοδουλόπουλος ήταν ο άλλος (μετά τον Σάμαρη) παίκτης - αποκάλυψη κόντρα στην Ακτή. Έκανε καλύτερο τον Χολέμπας, έβγαλε 2-3 εξαιρετικές φάσεις πηγαίνοντας επάνω στην αντίπαλη άμυνα με αυτοπεποίθηση. Έκλεισε χώρους, πρόσφερε σε πολλούς τομείς του παιχνιδιού. Απορίας άξιον γιατί δεν είχε χρόνο συμμετοχής μέχρι τώρα.

Τον Φετφατζίδη πάλι δεν τον ευνόησαν οι συνθήκες. Μπήκε στην πρεμιέρα, η Ελλάδα άρχισε να σαλεύει μεσοεπιθετικά αλλά γρήγορα ήρθε το 2-0. Τον πέρασε και ο Σάντος 10άρι στην συνέχεια και πάπαλα. Με την Ιαπωνία θυσιάστηκε μετά την αποβολή του Κατσουράνη (μπήκε ο Καραγκούνης για να ισορροπήσει καλύτερα ο άξονας).

Ο Γκέκας είναι ένας ακόμη παίκτης που δεν έχει καταφέρει να βοηθήσει καθόλου μέχρι αυτό το σημείο της διοργάνωσης. Έβγαλε χρόνια το ψωμί του παίζοντας στο όριο του οφσάιντ. Όμως πλέον δίχως εκρηκτικότητα δεν μπορεί να εκμεταλλευθεί ούτε αυτό το στοιχείο. Δεν ντριπλάρει και δεν μπορεί να παίξει με πλάτη. Μια επιλογή που δεν έχει βγει στον Σάντος.

Από την πλευρά του, ο Μήτρογλου μοιάζει βαρύς. Ουσιαστικά δεν αγωνίστηκε στο τελευταίο πεντάμηνο της σεζόν και είναι επόμενο να τον έχει επηρεάσει το γεγονός, από άποψη ρυθμού και επαφής με τα δίχτυα. Άλλωστε είναι και παίκτης που θέλει τάισμα και η Ελλάδα δυσκολεύεται αρκετά στο να δημιουργεί φάσεις μέσα στην αντίπαλη περιοχή.

Όσο για τον Σάντος; Θεωρώ λάθος να του ασκείται κριτική για ένα κακό αποτέλεσμα. Είμαι όμως υπέρ όσων εξέφραζαν την δυσφορία τους για τον Πορτογάλο τεχνικό, υποστηρίζοντας πως η Ελλάδα έχει το υλικό για να παρουσιάσει κάτι καλύτερο. Και πράγματι το έχει. Αποδείχθηκε περίτρανα. Και είναι ευθύνη του προπονητή να το δει και να το πράξει. Ή τουλάχιστον τώρα που το βρήκε να μην γυρίσει στα ίδια.

Κάπως έτσι αποτυπώνεται συνολικά η εικόνα των διεθνών μας στον 3ο όμιλο του Μουντιάλ της Βραζιλίας. Με τα καλά και τα στραβά τους, είναι στους "16" του θεσμού. Εκεί όπου περιμένει η Κόστα Ρίκα. Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει μάθει να κερδίζει παιχνίδια "τελικούς", ενώ είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό αν οι Κοσταρικανοί μπορούν να διαχειριστούν την επιτυχία τους.

Αυτό που είναι δεδομένο, είναι πως πλέον υπάρχει μπούσουλας ενόψει της Κυριακάτικης αναμέτρησης. Το ματς με την Ακτή, έστω και από... καραμπόλες, έδειξε τον δρόμο που η Ελλάδα μπορεί να παίξει καλύτερα. Αρκεί να τον ακολουθήσει.