Να το ρίξουμε στη μεταφυσική; "Και ο Ρανιέρι, όπως και οι προκάτοχοί του, ξεκίνησε με γκέλα". Να θυμηθούμε ρήσεις σοφών ανδρών; "Μας αποσυντόνισε η αποβολή του αντίπαλου και το αριθμητικό πλεονέκτημα" (Βασίλης Δανιήλ μετά από εντός έδρας ήττα από Γερμανία). Να μας έφταιγε η βαρυστομαχίά; "Έχασε κι η Εθνική του μπάσκετ νωρίτερα και βαρύναμε λιγάκι". Να το ρίξουμε στο τσάμικο; "Μας επηρέασε το άδειο γήπεδο". Να το ρίξουμε στην παλαβή; "Ήμασταν άτυχοι! Είχαμε καλές ευκαιρίες αλλά και δοκάρι". Να το ρίξουμε στα πρωτοβρόχια; "Είναι λογικό αρχές Σεπτέμβρη να μην είναι η ομάδα σε καλή κατάσταση. Ήταν και καλοκαίρι με Μουντιάλ, κούραση, ξέρετε..." Να το ρίξουμε στην αλλαγή προπονητή; "Μην περιμένετε θαύματα μέσα σε λίγες μέρες, ελάχιστες προπονήσεις έκανε ο Ρανιέρι με τους παίκτες". Να πούμε αλήθειες; Πήραμε ακριβώς ό,τι αξίζαμε απ' αυτό το παιχνίδι, διότι δεν ήταν μπάλα αυτή που παίξαμε.

Όχι ότι παίξανε καμιά μπάλα οι Ρουμάνοι, αλλά αφενός δεν με λένε Κονσταντίν Βαϊμακέσκου να ασχοληθώ με το τι έκανε η Ρουμανία, αφετέρου μια χαρά κάνανε τη δουλειά τους στο ξεκίνημα των προκριματικών, εκτός έδρας, κόντρα στο φαβορί του ομίλου και την ομάδα που τους άφησε εκτός Μουντιάλ. Κότσο μας πιάσανε οι γείτονες, μας είπαν "ευχαριστώ" για το υπέροχο δώρο - πέναλτι του Χολέμπας, μας κοιμίσανε, μας έδωσαν χώρους γνωρίζοντας ότι όταν πρέπει να δημιουργήσουμε εμείς παιχνίδι ζοριζόμαστε, μας "προσκάλεσαν" να σεντράρουμε έχοντας ψηλά παλικάρια στο κέντρο της άμυνάς τους, προσπάθησαν να μας χτυπήσουν στις αντεπιθέσεις όχι μόνο όσο έπαιζαν με 11 αλλά και όταν έμειναν με 10 και κινδύνεψαν ελάχιστα. Η πρώτη μας ευκαιρία ήταν μετά το 60', άλλη μια κάναμε στο 64' και μια τελευταία ουσιαστικά με το δοκάρι από στημένη φάση στο 80-τόσο.

Αυτά τα ολίγα είχαμε ως παραγωγή φάσεων, πολλές και διάφορες σέντρες χωρίς προορισμό, κακοχτυπημένα- στην πλειοψηφία τους - στημένα, καμία ιδέα για το τι να κάνουμε τη μπάλα γύρω από την περιοχή των Ρουμάνων, τον Ταχτσίδη (!) να προσπαθεί να κάνει παιχνίδι, τον Μήτρογλου φανερά εκτός κλίματος επί 90 λεπτά, τον Σαλπιγγίδη επίσης όπως και τον Σαμαρά όσο έπαιξε, Κονέ και Χριστοδουλόπουλος μπήκαν αργά και κάτι πήγαν να κάνουν αλλά ως εκεί... Αν κανείς από τους παραπάνω, μαζί με τα πλάγια μπακ, δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι το ουσιαστικό, ποιος να το έκανε;

Πολλά και διάφορα πρέπει να δουλέψει και να αλλάξει ο Ρανιέρι και δεν ξέρω πώς θα το κάνει ο άνθρωπος. Είτε ξενίζει κάποιους, είτε όχι, είναι τεράστιο το κενό που άφησαν φεύγοντας ο Καραγκούνης και ο Κατσουράνης σε ενέργεια, πάθος, προσφορά, στο πως σπρώχνουν και παρασύρουν τους συμπαίκτες, στο να βάλουν μια φωνή και να τους ξυπνήσουν, πράγματα που κανείς από τους υπάρχοντες δεν έχει το ειδικό βάρος να κάνει αυτή τη στιγμή και δεν ξέρω και αν θα μπορέσει να κάνει κάποια στιγμή. Αλλά επειδή η ζωή συνεχίζεται και οι παίκτες δεν είναι πουλιά να τους βαλσαμώνεις και να τους έχεις για μια ζωή στο σαλόνι σου, η Εθνική αυτή και οι παίκτες αυτοί και όσοι άλλοι κληθούν να παίξουν στο μέλλον, πρέπει να μάθουν να ζουν, να δουλεύουν και να παίζουν χωρίς Καραγκούνη και Κατσουράνη, όπως οι προηγούμενοι έμαθαν να παίζουν χωρίς Ζαγοράκη, Δέλλα και τους λοιπούς και πάει λέγοντας. Κι ο Ρανιέρι, χωρίς τοτέμ και "ιερά τέρατα" στη διάθεσή του, στον λιγοστό χρόνο που έχει για να δουλέψει με τους διεθνείς, πρέπει να βρει τον τρόπο να τους κάνει να ξεχάσουν το Μουντιάλ της Βραζιλίας και την πρόκριση στους "16", να τους επαναφέρει στην πεζή πραγματικότητα της Ουγγαρίας, των Φαρόε και της Ρουμανίας, να βρει πρόσωπα και σχήματα μέσα από την όχι πολύ βαθιά δεξαμενή των Ελλήνων ποδοσφαιριστών και να μας παρουσιάσει κάτι πολύ καλύτερο απ' αυτό που είδαμε στο ντεμπούτο του. Ειδάλλως, θα βγει χαμένος από τη σύγκριση με τον Σάντος, διότι θα παίζει την ίδια πάνω - κάτω βαρετή μπάλα που βλέπαμε και πριν, αλλά χωρίς καν τα αποτελέσματα του Πορτογάλου.