«Όλοι γνωρίζουν τον Cavani, όλοι ήθελαν τον Cavani, αλλά ο Cavani υπέγραψε με την Paris Saint-Germain. Ο Thiago Silva δε θα πάει στην Barcelona, στην πραγματικότητα υπάρχουν κάποιοι παίκτες της Barcelona που μας ενδιαφέρουν». Τάδε έφη Nasser Al-Khelaifi. Ο πρόεδρος της PSG, με δύο φράσεις τα είπε όλα. Αν θέλουν να πάρουν έναν παικταρά θα τον πάρουν κι ας τον θέλει η Chelsea. Καμία Barcelona δεν μπορεί να τους πάρει παίκτες, αντίθετα αν το αποφασίσουν θα της πάρουν κιόλας.

Το χρήμα μπορεί να μη φτιάχνει ομάδες, αλλά φέρνει παικταράδες, οπότε βοηθάει όσο να ΄ναι. Από εκεί και πέρα χρειάζεσαι και μερικούς ανθρώπους να ξέρουν το άθλημα και έναν καλό προπονητή. Οι Αραβες επέλεξαν τους Leonardo και Ancelotti για να χτίσουν την ομάδα τους και τα λεφτά τους δεν πήγαν πεταμένα. Για την ακρίβεια έκαναν τόσο καλές μεταγραφές, που για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, μια γαλλική ομάδα θα είναι στα φαβορί για την κατάκτηση του Champions League.

Καλοί, αλλά όχι νικητές

Οι Γάλλοι στο ποδόσφαιρο δεν ήταν ποτέ υπερδύναμη. Δεν είχαν ποτέ ένα διάστημα κυριαρχίας. Με εξαίρεση ίσως την εθνική Γαλλίας του Zidane από το 1998 έως το 2006, αλλά ακόμα και τότε είχαν μεγάλες αποτυχίες. Όπως και να ΄χει οι Γάλλοι είναι πάντα υπολογίσιμοι, τους σέβεσαι, αλλά δεν τους φοβάσαι, δεν τρομάζουν. Γενικά νομίζω, σε όλα τα σπορ. Σκεφτείτε το: πού κερδίζουν; Στο μπάσκετ; Στο βόλεϊ; Στο πόλο; Στον στίβο; Λίγο ράγκμπι, λίγο μηχανοκίνητο, τώρα τελευταία στο χάντμπολ, παλιά στο τένις και στην ποδηλασία. Οι Γάλλοι είναι αυτοί που είναι σταθερά ψηλά, είναι συμπαθητικοί, αλλά όχι πρώτοι. Έχουν ταλέντο, αλλά δεν είναι νικητές. Δε σαρώνουν.

Ας κοιτάξουμε τι έχουν κάνει στο Champions League (από το 1993 και μετά δηλαδή): κατέκτησαν την πρώτη διοργάνωση με τη Marseille. Τα επόμενα πέντε χρόνια είχαν ένα τρομερό σερί με παρουσία στα ημιτελικά ή τα προημιτελικά με τέσσερις διαφορετικές ομάδες (Monaco στους 4, PSG στους 4, Nantes στους 4, Auxerre στους 8 και Monaco στους 4). Από το 1993 μέχρι το 1998 μόνο οι Γάλλοι και οι Ιταλοί είχαν σταθερά ομάδα στα προημιτελικά. Οι Ιταλοί ήταν αυτοί που για πέντε χρόνια έμπαιναν εμπόδιο στους Γάλλους (εξαίρεση το 1997 όταν η Dortmund πέταξε έξω την Auxerre).

Τις πρώτες σεζόν του Champions League τα πήγαιναν καλά. Τότε δεν είχε στηθεί ο χορός των εκατομμυρίων. Πριν ανοίξουν τα σύνορα, οι Γάλλοι δεν ήταν κυρίαρχοι και δεν κατακτούσαν κούπες, μπορούσαν όμως να είναι πιο ισχυροί, αφού διατηρούσαν στις ομάδες τους τα ταλέντα που έβγαζαν από τις ακαδημίες τους. Η ποιοτική δουλειά που κάνουν στις μικρές ηλικίες είναι άλλο ένα δεδομένο. Οι βάσεις μπήκαν πριν από τέσσερις δεκαετίες.

Πριν τα λεφτά, είχαν τα παιδιά

Από το 1962 μέχρι το 1980, οι Μπλε κατάφεραν μόνο δύο φορές να συμμετάσχουν σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης (1966, 1978). Μάλιστα και τις δύο φορές αποκλείστηκαν από τη φάση των ομίλων. Ήταν φανερό πως περνούσαν ποδοσφαιρική κρίση. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που εντόπισαν ήταν η έλλειψη παικτών με υψηλή τεχνική, που τους ανάγκαζε να παίζουν πιο αργά από τους υπόλοιπους. Σε μια εποχή μάλιστα που οι Ολλανδοί και ο Ajax με το «total football» ανέβαζαν το επίπεδο.

Οπότε, οι Γάλλοι αποφάσισαν πως πρέπει να δουλέψουν περισσότερο στις μικρές ηλικίες. Κοίταξαν πως το έκαναν αυτοί που κυριαρχούσαν τότε: Ολλανδοί και Ανατολικογερμανοί (χωρίς το ντόπινγκ λογικά. Εξάλλου, οι Γάλλοι ήταν κι από τους πρώτους που θέσπισαν επίσημα ποινές κατά του ντόπινγκ). Το 1972 λοιπόν άνοιξε τις πύλες του το Εθνικό Ινστιτούτο Ποδοσφαίρου (INF) στο Vichy. Εκεί παίκτες ηλικίας 16-18 (το σχολείο τότε ήταν υποχρεωτικό μέχρι τα 16) διδάσκονταν από καταρτισμένους προπονητές και γυμναστές πώς να παίζουν ποδόσφαιρο. Το 1988 το INF μεταφέρθηκε στο περίφημο Clairefontaine.

Από το 1990 οι παίκτες που συμμετέχουν στο πρόγραμμα είναι ηλικίας 13-16 ετών. Ζουν όλοι μαζί και μπορεί να δίνουν ιδιαίτερη βάση στο ποδόσφαιρο και στις προπονήσει, αλλά φυσικά συνεχίζουν και τις ακαδημαϊκές σπουδές τους. Εξάλλου, οι ακαδημίες των Γάλλων (της κάθε ομάδας, αλλά και των υπόλοιπων 11 προπονητικών κέντρων που βρίσκονται υπό την επίβλεψη της Γαλλικές Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου) επίσημα τουλάχιστον και ακολουθώντας τις επιταγές του Georges Boulogne (προπονητή της εθνικής τους για 4 χρόνια, τεχνικού διευθυντή της FFF για πάνω από μια δεκαετία και για πολλούς πατέρας του σύγχρονου γαλλικού ποδοσφαίρου) έχουν ως πρώτο στόχο να βοηθήσουν τους νέους να γίνουν καλύτεροι μαθητές και πολίτες και μετά ποδοσφαιριστές.

Ομάδες και ομοσπονδία θέλουν να εκπαιδεύσουν, να επιμορφώσουν τους νέους παίκτες, παρά να αποτελέσουν ένα εργοστάσιο παραγωγής ποδοσφαιριστών. Εξάλλου, από το 1986 αρκετοί σύλλογοι έχουν δημιουργήσει ιδιωτικά σχολεία για αυτόν τον σκοπό.

Σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, μεγάλη σημασία δίνεται στην τεχνική, την ταχύτητα και τη δύναμη. Οι παίκτες δουλεύουν πολλή ώρα με την μπάλα, ενθαρρύνονται να πηγαίνουν στο 1vs1. Επίσης, στόχοι είναι οι κινήσεις τους να γίνουν πιο γρήγορες και πιο σωστές, να βελτιώσουν τις αδυναμίες τους και να καταλάβουν καλύτερα το παιχνίδι. Οι Γάλλοι πριν τους Ισπανούς έκαναν μόδα τις ακαδημίες, έχοντας μάλιστα κεντρική οργάνωση και ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο, παρά μια μεγάλη σχόλη μιας συγκεκριμένης ομάδας (Barcelona) που επηρέασε τους υπόλοιπους. Κάπως έτσι, από το Clairefontaine έχουν βγει παίκτες όπως ο Henry, o Anelka, o Ben Arfa, o Matuidi, o Diaby, o Gallas κ.ά.

Η εποχή της Lyon

Όταν όμως τέθηκε σε εφαρμογή ο νόμος Bosman, τέτοιοι παίκτες άρχισαν να φεύγουν (νωρίς) από τις γαλλικές ομάδες. Για αυτό και η πρώτη φορά μετά το 1998 που έβαλαν ομάδα στους 8 τους Champions ήταν το 2004 (Lyon και Monaco με τη δεύτερη να αποκλείει την πρώτη και να φτάνει μέχρι τον τελικό). Ο λόγος που σιγά-σιγά οι Γάλλοι επανήλθαν (η Lyon πήγε στους 8 και την επόμενη σεζόν) ήταν η αύξηση των εσόδων από την πώληση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων. Είναι χαρακτηριστικό πως το σύνολο των μπάτζετ των ομάδων της Ligue 1 μέσα σε 3 σεζόν (από το 2002-2003 έως το 2005-06) αυξήθηκε κατά 39%.

Στη συνέχεια, η Lyon κυριάρχησε κατακτώντας 7 σερί πρωταθλήματα, 3 εκ των οποίων με μεγάλη διαφορά. Η έλλειψη ανταγωνισμού πιθανότατα δυσκόλεψε και το δικό της έργο στο Champions League. Ίσως όχι τυχαία, το 2009-10 έκανε την καλύτερή της πορεία, φτάνοντας στα ημιτελικά όπου και αποκλείστηκε από την Bayern. Την προηγούμενη σεζόν έχασε το πρωτάθλημα για πρώτη φορά μετά από 8 χρόνια, ενώ την ίδια σεζόν τον τίτλο διεκδίκησαν σχεδόν μέχρι τέλους 4 ομάδες και η Bordeaux έφτασε μέχρι τους 8 του UCL. Η Lyon στη συνέχεια δεν κατάφερε να διατηρηθεί στο ίδιο επίπεδο, αλλά το πρωτάθλημα άρχισε να γίνεται πάλι ανταγωνιστικό και αμφίρροπο.

Άραβες και Ρώσοι

Και κάπου εκεί εμφανίστηκαν Άραβες και Ρώσοι. Οι επενδυτές από το Κατάρ δεν έφεραν χρήμα μόνο στην PSG, αλλά και στη λίγκα. Τα έσοδα από το τελευταίο τηλεοπτικό συμβόλαιο που υπογράφηκε για την πώληση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων είναι μειωμένα κατά 62 εκατομμύρια, αλλά το σημαντικό είναι πως μπήκε στο παιχνίδι το Al Jazeera. Το οποίο σύμφωνα με τους Γάλλους «απέτρεψε μια καταστροφή».

Βέβαια, το γαλλικό πρωτάθλημα είναι γενικά υγιές. Το συνολικό έλλειμμα των 20 ομάδων της Ligue 1, πριν ένα χρόνο ήταν στα 65 εκατομμύρια. Πλέον με την απότομη εισροή μεγάλων κεφαλαίων, υπάρχει ο κίνδυνος να σκάσει η φούσκα σε λίγα χρόνια ή/και να μην υπάρχει ανταγωνισμός στο άμεσο μέλλον. Πάντως οι Γάλλοι από το 1984 έχουν σύστημα ελέγχου των οικονομικών των ομάδων (μέσω της DNCG) και συνεχώς προσπαθούν να ισορροπούν τα πράγματα (η Monaco βρίσκεται σε κόντρα με τη Λίγκα και τις υπόλοιπες ομάδες λόγω των μεγάλων ποσών που δαπανά, αλλά και της ιδιαίτερης φορολογικής κατάστασης που επικρατεί στο Πριγκιπάτο).

Όπως και να ΄χει, αυτή τη στιγμή τα λεφτά που φέρνουν οι Άραβες και οι Ρώσοι φαίνεται να είναι αυτό που έλειπε από τους Γάλλους για να κάνουν το βήμα παραπάνω. Για να γίνουν (πιο) ισχυρή δύναμη. Παίκτες ταλαντούχους, βγάζουν εδώ και καιρό, τα τελευταία χρόνια οι μικρές τους ομάδες έμαθαν να νικάνε (έχουν κατακτήσει 7 τρόπαια από το 2000 και μετά, ενώ είχαν 3 μέχρι τότε) ομάδες καλές φτιάχνουν συχνά. Συνήθως αυτό που δεν είχαν ήταν λίγα περισσότερα χρήματα για να αποκτήσουν επιπλέουν ποιότητα. Στην επίθεση κυρίως. Κάτι που λείπει και από τις εθνικές τους ομάδες. Εκεί όπου διαθέτουν πάρα πολλούς αμυντικούς και μέσους, σε λιγότερο βαθμό και εξτρέμ, αλλά σε οργανωτές και επιθετικούς έχουν λειψανδρία. Πλέον σε συλλογικό επίπεδο έχουν τη δυνατότητα να προσελκύσουν μεγάλα αστέρια.

Η αλλαγή είναι φανερή. Στη μετά Bosman εποχή, το μεταγραφικό πάρε-δώσε των ομάδων της Ligue 1, εμφάνισε αρνητικό πρόσημο 7 σεζόν. Αν αθροίσουμε τα ποσά που έχασαν οι Γάλλοι αυτές τις σεζόν το σύνολο λέει 198.614.500. Φέτος είναι ήδη στο -164.350.000. Επιπλέον, το 2009-2010 τη σεζόν που δαπάνησαν τα περισσότερα λεφτά για μεταγραφές, έδωσαν 270.368.000. Αυτό το καλοκαίρι έχουν ξοδέψει ήδη 246.450.000, λιγότερα μόνο από τους Άγγλους. Την τελευταία 3ετία βλέπουμε τη Ligue 1 να μετατρέπεται από ένα πρωτάθλημα που πουλάει παίκτες σε μεγάλες ομάδες, σε ένα πρωτάθλημα που κλέβει κορυφαίους παίκτες από την ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ουσιαστικά, για 4 μεταγραφικές περιόδους όλο το παιχνίδι γινόταν από την PSG. Τότε ο κίνδυνος για τη λίγκα ήταν μεγαλύτερος. Με τη Monaco να έχει μπει στο παιχνίδι, η κατάσταση σε ένα βαθμό εξισορροπείται. Υπάρχει πλέον δεύτερος πόλος.

Νέα (υπερ)δύναμη

Χτυπάει ο Rybolovlev απαντάνε οι Άραβες. Κι έτσι, οι Falcao, Moutinho, Ibrahimovic, Thiago Silva, Cavani, Rodriguez, Toulalan, Beckham, Moura, Lavezzi γυρνάνε την πλάτη σε Άγγλους, Ιταλούς και Ισπανούς και προσγειώνονται στη Γαλλία. Δεν ενισχύουν μόνο τη Monaco ή την PSG, αλλά και το πρωτάθλημα. Το οποίο αποκτάει αστέρια, ποιότητα, λάμψη, κεντρίζει την προσοχή των οπαδών και στη συνέχεια των χορηγών

Σύμφωνοι, η Γαλλία δεν είναι Αγγλία, αλλά δεν είναι και Ρωσία. Τα πετροδόλαρα κατά πάσα πιθανότητα δε θα πάνε τη Ligue 1 στην κορυφή, αλλά δε θα πάνε και πεταμένα. Η Premier League έχει γεμίσει λεφτάδες. City και Chelsea για ένα διάστημα έπαιζαν μόνοι τους. Το πολύ χρήμα στο ποδόσφαιρο κάνει κυρίως κακό (μάλλον), αλλά αφού δεν μπορούμε να το εξαφανίσουμε τουλάχιστον ας μοιραστεί σε περισσότερα κομμάτια. Πριν από μια δεκαετία η Chelsea με τα λεφτά από τη Ρωσία, μπήκε γρήγορα στους μεγάλους. Μερικά χρόνια αργότερα η City με τα λεφτά των Αράβων ξεκίνησε τη δική της προσπάθεια να μπει στην ελίτ. Από το καλοκαίρι του 2011, το ίδιο παιχνίδι ξεκίνησε στη Γαλλία. Ο Platini περισσότερο στα λόγια και όχι με πράξεις (μέχρι τώρα) επιχειρεί να κλείσει την ψαλίδα μεταξύ ισχυρών και ανίσχυρων οικονομικά.

Όσο προσπαθεί, δύο ομάδες από την πατρίδα του, αλλάζουν το τοπίο με τον δικό τους τρόπο. Με λεφτά και άλλα λεφτά και περισσότερα λεφτά από των παλιών λεφτάδων, θέλουν να βάλουν στους μεγάλους, άλλους δύο μεγάλους. Δεν κλείνουν την ψαλίδα, βάζουν περισσότερους στην ελίτ. Το μη χείρον βέλτιστον. Κι αν σκάσει η φούσκα, οι Γάλλοι θα έχουν τις ακαδημίες με αυτές ζούσαν τόσα χρόνια. Τώρα που βρήκαν και λεφτά θα ζήσουν το παραμύθι τους μέχρι να τελειώσει. Ποιος ξέρει; Όταν τελειώσει μπορεί να έχουν κάνα-δυο Champions League, να τα δείχνουν και να λένε ήμασταν κάποτε κι εμείς αφεντικά. Ίσως έχουν μάθει και να νικάνε χωρίς τον Zidane.

Τον Football Philosopher μπορείτε να τον βρείτε στο Τwitter ως @sokinside και τον διαβάσετε κάθε βδομάδα στο Sport24.gr