"Η Πορτογαλία χάλασε το ρυθμό της Ισπανίας, αλλά δεν έκανε ούτε ένα σουτ στο στόχο" αναφέρει στον πρόλογο ο Μάικλ Κοξ, ο οποίος στάθηκε ιδιαίτερα στον τρόπο που η Πορτογαλία αμύνθηκε κι έφτασε στη διεκδίκηση της νίκης.

Αναλυτικά:

Η Ισπανία απέκλεισε την Πορτογαλία στα πέναλτι μετά το 0-0. Ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε έκανε την έκπληξη και έβαλε τον Αλβάρο Νεγρέδο μόνο του στην κορυφή, αφήνοντας τον Σεσκ Φάμπρεγκας στον πάγκο. Η υπόλοιπ ομάδα ήταν η αναμενόμενη.

Ο Πάουλο Μπέντο έκανε αναγκαστική αλλαγή στην επίθεση, καθώς ο Χέλντερ Πόστιγκα ήταν τραυματίας. Όπως ήταν ήδη γνωστό ο Χιούγκο Αλμέιδα είχε πάρει τη θέση του.

Η περίληψη του παιχνιδιού δεν είναι εύκολη, καθώς η Πορτογαλία πίεσε καλά στο κέντρο, έσπασε την κυκλοφορία της Ισπανίας και μείωσε τον αριθμό των ευκαιριών της ομάδας του Ντελ Μπόσκε. Από την άλλη δεν απείλησαν καθόλου το τέρμα, ενώ η Ισπανία ήταν σαφώς καλύτερη στην παράταση.

Η πίεση

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στο παιχνίδι της Πορτογαλίας ήταν η γενναιότητα που επέδειξαν στο κέντρο. Εν αντιθέσει με άλλες ομάδες, ή ακόμη και τους ίδιους κόντρα στη Γερμανία, η Πορτογαλία παρέταξε στο κέντρο τρεις εναντίον τριών μέσων. Ο Μιγκέλ Βελόζο ανέλαβε τον Τσάβι, ο οποίος δεν φάνηκε καθόλου. Ο Ραούλ Μεϊρέλες ήταν πάνω στον Σέρτζιο Μπουσκέτς και ο Ζοάο Μουτίνιο είχε την ευθύνη του Τσάμπι Αλόνσο, αν και άλλαζαν συχνά οι θέσεις κι οι ρόλοι.

Η Ισπανία αν και απείλησε πολλές φορές να σπάσει την πίεση, έδειξαν να έχουν πρόβλημα στο κέντρο, σαν να είναι νευρικοί και έξω από τα νερά τους. Έκαναν αρκετές βιαστικές πάσες.΄Αυτό ήταν μια έκπληξη καθώς μιλάμε για τους πιο τεχνικά άρτιους μέσους στον κόσμο. Δεν ήταν, όμως, συνηθισμένοι σε μια τέτοια πίεση. Περισσότερο έχουν μάθει να περνούν το πρώτο ημίχρονο γυρίζοντας τη μπάλα από πλευρά σε πλευρά, περιμένοντας τη στιγμή που θα αυξήσουν τον ρυθμό τους.

Η Ισπανία δεν πίεσε πολύ, προσπάθησαν να κρατήσουν ένα πιο συμπαγές σχηματισμό από ότι συνήθως. Καμιά φορά έμοιαζαν να παίζουν 4-4-1-1 με τους πλάγιους παίκτες να παίζουν βαθύτερα του Τσάβι. Ο Ντελ Μπόσκε ίσως να προβληματίστηκε από το γεγονός ότι η Ισπανία είχε δύο ημέρες λιγότερες να προετοιμαστεί για το παιχνίδι και θέλησε να διατηρήσει τη φρεσκάδα της ομάδας του στο κομμάτι της φυσικής κατάστασης.

Η άμυνα ψηλά

Σε συνδυασμό με την πίεση στο κέντρο η Πορτογαλία έπαιξε με την αμυντική γραμμή αρκετά ψηλά, έτσι ώστε να μην υπάρχει μεγάλο κενό μεταξύ των δύο γραμμών, καθώς έτσι ο Νταβίντ Σίλβα και ο Αντρές Ινιέστα θα έβρισκαν πολύ χώρο να κάνουν αυτά που τους αρέσουν. Το έκαναν πολύ καλά αυτό, με τον Πέπε να ελέγχει τις φάσεις από το πόστο του κεντρικού αμυντικού.

Κάποιες φορές η Ισπανία δοκίμασε μακρινές μπαλιές προς τον Νεγρέδο. Αυτό μπορούμε να το εξετάσουμε από δύο διαφορετικές πλευρές: από τη μια ήταν μια απόδειξη ότι η πίεση της Πορτογαλίας τους ανάγκασε να παίξουν ένα είδος ποδοσφαίρου που δεν τους αρέσει. Από την άλλη θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Ισπανία προσαρμόστηκε στην κατάσταση και προσπάθησε να εκμεταλλευτεί το χώρο που της παρουσιάστηκε, που ήταν πίσω από την άμυνα κι όχι μπροστά από αυτή. Και οι δύο ερμηνείες βγάζουν νόημα, αλλά η Ισπανία δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να βγάλει φάσεις.

Νεγρέδο

Μέρος του προβλήματος της Ισπανίας ήταν ο Νεγρέδο, ο οποίος δεν μπήκε στο ρυθμό του παιχνιδιού. Και για αυτό δεν ευθύνεται εξ ολοκλήρου ο ίδιος, καθώς οι παίκτες πίσω του δεν του έδιναν τη μπάλα στα σημεία που έπρεπε.

Παρόλα αυτά ο ρόλος του δεν ήταν ξεκάθαρος και δεν ήταν σίγουρο το τι ζητούσε από αυτόν ο Ντελ Μπόσκε. Ο Νεγρέδο είναι ένας ενδιαφέρον παίκτης, που κάνει πολλές δουλειές. Αντίετα, ο Φερνάντο Γιορέντε είναι ένας πιο δυναμικός σέντερ-φορ. Ο Φερνάντο Τόρες ήταν/είναι πιο γρήγορος, ενώ ο Φάμπρεγκας είναι ο ιδανικός για ένα έξυπνο παιχνίδι συνοχής. Ο Νεγρέδο μπορεί να κάνει λίγο από όλα.

Όπως έγραψε ο Ντέιβιντ Κάρτλιτζ "ο Νεγρέδο είναι άνετος στο να παίξει με πολλούς διαφορετικούς τρόπους: μπορεί να δημιουργήσει διαδρόμους και να κρατήσει τη μπάλα, να κινηθεί στην πλάτη της άμυνας και πιο σημαντικά να κινηθεί στην πλάτη της άμυνας. Έχει μεγάλο εύρος στις ικανότητες του, αλλά ποια από αυτές κλήθηκε να δείξει; Γιατί επιλέχτηκε μπροστά από τον Τόρες, τον Γιορέντε ή τον Φάμπρεγκας; Πιθανόν για να κινηθεί με την πλάτη στην άμυνα, αλλά η Ισπανία δεν τον υποστήριξε, εναντίον μιας πολύ καλής πορτογαλικής άμυνας.

Αριστερά η Πορτογαλία/δεξιά η Ισπανία

Το άλλο ενδιαφέρον στοιχείο του αγώνα ήταν -όπως αναμενόταν- η μάχη του Κριστιάνο Ρονάλντο με τον Αλβάρο Αρμπελόα. Ο Αρμπελόα έπαιζε στο πρώτο ημίχρονο ψηλά απέναντι στον συμπαίκτη του στη Ρεάλ κι έτσι ο Ρονάλντο γινόταν στόχος για διαγώνιες μεγάλες πάσες, κάτι που ανάγκασε τον Μεϊρέλες να βγαίνει και να κλέβει πάσες.

Ο Ρονάλντο πολλές φορές έπαιξε ως δεύτερος επιθετικός. Η Ισπανία χρειαζόταν κορμιά στο κέντρο, το οποίο δεν ήλεγχαν, οπότε ο Μπουσκέτς δεν μπορούσε να κινηθεί και να τον καλύψει. Κάποιες στιγμές ο Ρονάλντο βρέθηκε σε καλές θέσεις, αλλά δεν τροφοδοτήθηκε σωστά, είτε λόγω τάιμινγκ, είτε λόγω παρέμβασης του Πικέ.

Στην απέναντι πλευρά δύο φορές ο Αρμπελόα κι ο Σίλβα δημιούργησαν καταστάσεις 2 εναντίον 1 απέναντι στον Φάμπιο Κοεντράο, ο οποίος πέρασε το πρώτο ημίχρονο παίζοντας πιο βαθιά από ότι συνήθως. Η Ισπανία θα μπορούσε να παίξει πιο έξυπνα σε τέτοιες καταστάσεις, παίζοντας σε μεγαλύτερο πλάτος και με περισσότερες διεισδύσεις.

Αυτό που είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη μάχη του Ρονάλντο με τον Αρμπελόα ήαν το πως η κίνηση τους επηρέασε τις θέσεις των άλλων παικτών. Ο Σίλβα για παράδειγμα μπήκε γρήγορα στον άξονα για να δημιουργήσει χώρο σε κούρσες, αλλά φαινόταν περιορισμένος σε σχέση με το ματς κόντρα στους Γάλλους. Δεν είχε όμως χρόνο με τη μπάλα στα πόδια μεταξύ των δύο γραμμών. Στην άλλη πλευρά ο Αλμέιδα κινήθγκε προς το πλάι, θέλοντας να εκμεταλλευτεί το χώρο που δημιουργούσε το ανέβασμα του Αρμπελάο ή τις στιγμές που "κολλούσε" στον Ρονάλντο.

Δεύτερο ημίχρονο

Η εικόνα του αγώνα άλλαξε στο δεύτερο ημίχρονο. Αρχικά ο Αρμπελόα σταμάτησε να κινείται προς τον Ρονάλντο, με αποτέλεσμα να μειωθούν οι πιθανότητες αντεπίθεσης. Στο ίδιο σημείο ο Ρονάλντο κι ο Νάνι άλλαξαν πλευρές για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Μπορεί να ήταν και συμπτωματικό, αλλά σε εκείνο το σημείο η κυκλοφορία της Ισπανίας βελτιώθηκε.

Το παιχνίδι έγινε βαρετό μετά από λίγο με την Ισπανία να κυριαρχεί σε ότι αφορά την κατοχή, χωρίς να δημιουργήσει ξεκάθαρες φάσεις. Η Πορτογαλία σταμάτησε να πιέζει και οι δύο πλευρές έπαιζαν πίσω από τη μπάλα.

Αλλαγές

Κι οι δύο προπονητές κοίταξαν στον πάγκο τους, με την Ισπανία να έχει πλεονέκτημα λόγω βάθους πάγκου. Ο Μπέντο έχει χρησιμοποιείσαι τις αλλαγές πιο αποτελεσματικά από τους περισσότερους προπονητές του Euro, καθώς τόσο ο Νέλσον Ολιβέρια, όσο κι ο Σιβλεστρε Βαρέλα έχουν το ρόλο του χαμαιλέοντα. Ο Ντελ Μπόσκε, όμως, είχε περισσότερες επιλογές κι άλλαξε πλήρως την εικόνα της επίθεσης του.

Η Ισπανία ου είχε τους Σίλβα-Ινιέστα στο πλάι και τον Νεγρέδο μπροστά, κατέληξε με τους Χεσούς Νάβας και Πέδρο Ροντρίγκεζ στα άκρα και τον Φάμπρεγκας να παίζει στο ρόλο του σέντερ-φορ. Αυτό ήταν ότι πιο κοντινό έχουμε δει στο στυλ της Μπαρτσελόνα με το "ψεύτικο 9άρι", στο οποίο ο Φάμπρεγκας κινείται στο κέντρο κι οι δύο πλαϊνοί παίκτες κινούνται προς το κέντρο από πλάγιες θέσεις.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το σύστημα δούλεψε καλύτερα. Στην παράταση ο Φάμπρεγκας κέρδισε τη μπάλα ψηλά, μάζεψε την άμυνα γύρω του και πέρασε τη μπάλα στον Πέδρο, που κινήθηκε από τα αριστερά στο κέντρο. Ήταν για μια στιγμή μόνος του, αλλά αποφάσισε να συνεχίσει το κόψιμο του, αντί να κινηθεί στα πλάγια με αποτέλεσμα να του γίνει τάκλιν. Έχασε έτσι την ευκαιρία να σκοράρει όπως είχε κάνει προ διετίας στο Μουντιάλ.

Η Ισπανία είχε κι άλλες ευκαιρίες, κυρίως αυτή του Ινιέστα την οποία σταμάτησε ο Πατρίτσιο. Ξανά αυτή ήρθε από πλάγια όταν οι Ισπανοί άνοιξαν τον ρυθμό απέναντι στα κουρασμένα άκρα της Πορτογαλίας.

Τα τελευταία λεπτά κρίθηκαν στη φυσική κατάσταση και την πειθαρχία. Κι οι δύο πλευρές ήταν κουρασμένες, με τον διαιτητή να δείχνει συνολικά 9 κίτρινες κάρτες, όλες σε αμυντικούς ή σε κρατήματα στο κέντρο. Κι οι δύο ομάδες είχαν το μυαλό τους στο πως θα κρατήσουν τον σχηματισμό τους, παρά στο να πιέσουν.

Η πλευρά του Μπέντο να ήταν εξουθενωμένη από το αρχικό πρέσινγκ, οπότε όλες οι ευκαιρίες ήρθαν είτε από τα ελεύθερα του Ρονάλντο, είτε από αντεπιθέσεις. Είχαν και την ευκαιρία του τελευταίου λεπτού της κανονικής περιόδου όταν η κακή πάσα του Μεϊρέλες στον Ρονάλντο, τον εμπόδισε από το να πάρει τη μπάλα με φόρα. Ήταν στο μεταίχμιο μιας τέλειας εμφάνισης απέναντι στην Ισπανία κι η στρατηγική του Μπέντο δεν έχει σφάλματα, παρά το γεγονός ότι ο Κασίγιας δεν έκανε ούτε μια απόκρουση.

Ακόμη κι ο Μπέντο κατάλαβε ότι η Ισπανία ήταν πιο επικίνδυνη στην παράταση. Οι Πέδρο, Νάβας και Άλμπα δημιουργούσαν ρήγματα από τα πλάγια κι αν θα περίμενε κάποιος έναν νικητή, θα έλεγε ότι αυτή θα ήταν η Ισπανία, έστω κι αν το 0-0 ήταν το πιο δίκαιο αποτέλεσμα μετά τα 120 λεπτά.

Συμπέρασμα

Η Ισπανία προκρίθηκε, αλλά ο Μπέντο ήταν ο προπονητής με την καλύτερη τακτική προσέγγιση. Η Πορτογαλία ήταν εντυπωσιακή: πίεσε με ενέργεια και έμεινε συμπαγής. Θα μπορούσαν να γίνουν πιο επικίνδυνοι, αλλά δεν ήταν τόσο καλοί στις αντεπιθέσεις όσο ήλπιζε ο Μπέντο, αλλά ίσως να χρειαζόταν αυτή τη μια φάση, ίσως τη συνεργασία του Μεϊρέλες και του Ρονάλντο.

Συνολικά η απόδοση της Πορτογαλίας στο τουρνουά ήταν πολύ καλή κι ο Μπέντο αξίζει τα εύσημα. Η Πορτογαλία ήταν το τρίτο φαβορί του γκρουπ για να προκριθεί στον όμιλο, οπότε το να χάσει την πρόκριση στον τελικό στα πέναλτι είναι κατόρθωμα. Αν εξαιρέσουμε τη μη υπεράσπιση της δεξιάς πλευράς απέναντι στη Δανία, οι αποφάσεις του Μπέντο σε γενική ομολογία ήταν πολύ σωστές.

Δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο για τον Ντελ Μπόσκε. Η κίνηση με τον Νεγράδο δεν είχε αποτέλεσμα. Οι αλλαγές είχαν θετική επίδραση, αλλά ακόμη δεν είναι σίγουρος για το ποιο είναι το καλύτερο επιθετικό σχήμα. Κι είναι η δεύτερη φορά σε πέντε παιχνίδια που η ομάδα του ήταν αγνώριστη στο τελευταίο μισάωρο σε σχέση με τα πρώτα 60 λεπτά.

Όσο η Ισπανία συνεχίζει το εντυπωσιακό της ρεκόρ με το μηδέν παθητικό στα νοκ-άουτ παιχνίδια (9 ματς στη σιερά) δεν θα απογοητευτούν. Είναι στον τελικό κι η εκπληκτική επιθετική τους γραμμή, η συνολική ποδοσφαιρική τους φιλοσοφία, καθώς κι η σταθερότητα του Ντελ Μπόσκε σε συγκεκριμένες γραμμές αξίζει θαυμασμό.

Φάνηκε ότι σε ένα μεμονωμένο παιχνίδι μπορούν να νικηθούν τακτικά από έναν έξυπνο προπονητή, όπως είναι ο Μπίλιτς, ο Πραντέλι ή τώρα ο Μπέντο. Το ερώτημα, όμως, είναι αν μπορούν να νικηθούν.