Και οι δύο ομάδες έκαναν ευκαιρίες, αλλά καμία δεν κατάφερε να βρει δίχτυα.

Ο Μαξ Αλέγκρι δεν είχε σημαντικούς παίκτες στη διάθεσή του, με κορυφαίο τον Τιάγκο Σίλβα. Ωστόσο, ο Ρομπίνιο ήταν έτοιμος να αρχίσει στην επίθεση.

Ο Πεπ Γκουαρντιόλα έβαλε τον Κάρλες Πουγιόλ αριστερό μπακ και χρησιμοποίησε τον Σεϊντού Κεϊτά στο κέντρο, έχοντας μόνο τον Σεσκ Φάμπρεγκας στον πάγκο.

Συνολικά για τη μάχη της τακτικής; Η Μίλαν γενικά τα πήγε καλά αντιμετωπίζοντας σωστά τις περισσότερες επιθέσεις της Μπάρτσα, αλλά η Μπάρτσα θα έπρεπε να τους πιέσει περισσότερο. Δεν υπήρξε κάποιο κλειδί στην τακτική, αλλά αρκετές μικρές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες.

Το σχήμα της Μπαρτσελόνα

Ο Γκουαρντιόλα στην προηγούμενη αναμέτρηση των δύο ομάδων είχε παίξει με 3-4-3. Δε δούλεψε πολύ καλά, παρόλο που η Μπαρτσελόνα πήρε τη νίκη. Ωστόσο, είναι ένα λογικό σύστημα. Η Μίλαν παίζει με δύο επιθετικούς και έχει έναν παίκτη από πίσω τους. Επομένως, όταν παίζεις με τριάδα στην άμυνα και με σχηματισμό διαμαντιού στο κέντρο έχεις πάντα έναν παίκτη περισσότερο. Υπάρχουν τρεις αμυντικοί για να μαρκάρουν τους δύο επιθετικούς και τέσσερις συνολικά (με τον αμυντικό μέσο) για να μαρκάρουν τους τρεις επιθετικογενείς παίκτες. Έτσι υπάρχει πάντα ένας ελεύθερος και αυτό αρέσει στον Γκουαρντιόλα.

Αυτή τη φορά ο Γκουαρντιόλα χρησιμοποίησε ένα σχήμα που έμοιαζε περισσότερο με 4-3-3, το αγαπημένο του από τότε που έχει βρεθεί στην τεχνική ηγεσία της Μπαρτσελόνα. Ο Ντάνι Άλβες κάλυπτε το δεξί άκρο της άμυνας χωρίς τη μπάλα, αλλά με τον Πουγιόλ να δίνει βάθος στην άμυνα και να βοηθάει τους δύο κεντρικούς αμυντικούς είναι αδύνατο να πούμε πως οι Άλβες και Πουγιόλ έκαναν την ίδια δουλειά.

Ήταν ένα 4-3-3 χωρίς τη μπάλα και 3-4-3 με αυτή, αφού ο Άλβες ήταν ο μοναδικός εξτρέμ, με τους Σεϊντού Κειτά ή Αντρές Ινιέστα να βγαίνουν στο πλάι σποραδικά.

Συνοψίζοντας, η Μπαρτσελόνα κρατούσε πίσω έναν ελεύθερο παίκτη και χρησιμοποιούσε τον Πουγιόλ για να σχηματίσει αμυντική τριάδα, παρόλο που έπαιζε με τέσσερις πίσω.

Ρομπίνιο

Ο χειρότερος παίκτης του παιχνιδιού ήταν ο Ρομπίνιο, τόσο όσον αφορά το κομμάτι της τακτικής όσο και για τη συνολική συνεισφορά του στο παιχνίδι. Ο ρόλος του ήταν πολύ σημαντικός, να επιστρέφει μερικές φορές και κυρίως να παραμένει ψηλά, αλλά στον άξονα. Ο Χαβιέρ Μαστσεράνο πήγαινε πάνω του, αφήνοντας τους Ζεράρ Πικέ και Πουγιόλ στον Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς.

Στον αγωνα των ομίλων στο "Καμπ Νόου" υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα, όταν ο Αντόνιο Κασάνο έπαιξε στη θέση του Ρομπίνιο. Τότε είχαμε αναφέρει: “Δεν ήταν ξεκάθαρος ο ρόλος του Κασάνο. Ήταν ένας επιθετικός που έμενε ψηλά, αλλά που αποσκοπούσε αυτό όταν δεν έχεις την κατοχή στο μισό του αντιπάλου; Θα μπορούσε να έχει πάει περισσότερο στα πλάγια για να βγάλει και τον Μασεράνο από τη θέση του. Θα μπορούσε να έχει ξεκινήσει ο Ούρμπι Εμάνιουελσον, για να δώσει ταχύτητα από τα πλάγια. Θα έπρεπε να έχουν τεστάρει περισσότερο την Μπάρτσα στις αντεπιθέσεις”.

Το ίδιο ακριβώς ταιριάζει και στο χθεσινό παιχνίδι. Ο Εμάνιουελσον φαινόταν να είναι ένα καλό στοίχημα γι' αυτόν τον ρόλο. Θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τα ανεβάσματα του Άλβες. Ωστόσο, ίσως το κάνει ο Αλέγκρι στον επαναληπτικό.

Ο Ρομπίνιο ήταν ο πρώτος που αντικαταστάθηκε, αλλά στη θέση του μπήκε ο Στεφάν Ελ Σααραουί.

Πρέσινγκ και παιχνίδι αναμονής

Ο Αλέγκρι πριν το παιχνίδι είπε πως η Μίλαν δε θα ήταν παθητική. Αυτό ήταν αληθές κατά το ήμισι. Η Μίλαν πίεσε πολύ καλά κατά διαστήματα, ειδικά όταν η Μπαρτσελόνα προσπαθούσε να βγει από την άμυνά της. Η ευκαιρία του Ρομπίνιο στην αρχή ήρθε μετά το κλέψιμο του Κλάρενς Ζέεντορφ σε πάσα του Σέρχιο Μπουσκέτς κι ενώ η Μίλαν πίεζε τους αμυντικούς της Μπάρτσα. Επίσης, η ευκαιρία του Ιμπραΐμοβιτς στο πρώτο ημίχρονο προήλθε από καλό μαρκάρισμα του Μάσιμο Αμπροζίνι στον Τσάβι Ερνάντεθ. Ήταν αξιοπρόσεκτο πως οι παίκτες της Μπαρτσελόνα ήταν εκτός θέσης όταν έχαναν την μπάλα στο δικό τους μισό. Το σχήμα τους ήταν εντελώς διαφορετικό όταν είχαν την μπάλα και όταν ήταν χωρίς αυτή. Επομένως, δε βρίσκονταν σε καλή θέση, όταν έχαναν την μπάλα στο δικό τους μισό.

Από την άλλη πλευρά, όταν η Μπάρτσα είχε την κατοχή και έβρισκε ρυθμό στο κέντρο, η Μίλαν καθόταν και περίμενε με την τελευταία γραμμή άμυνας να είναι ακριβώς εκτός περιοχής, έχοντας έναν σχηματισμό 4+3+1 και τον Κέβιν Πρινς Μπόατενγκ να βοηθάει στη μεσαία γραμμή. Η τακτική τους ήταν συνολικά καλή αν και άφηναν πολύ χώρο στον Άλβες στα δεξιά, το οποίο έχει να κάνει με το πρόβλημα που δημιουργούσε ο Ρομπινιο.

Το πρέσινγκ της Μπαρτσελόνα δεν ήταν τόσο καλό όσο συνήθως. Φαίνονταν να είναι λίγο μπερδεμένοι για το πότε θα πρεσάρουν και πότε όχι και το ποιος είχε την ευθύνη του κάθε παίκτη της Μίλαν. Πίεσαν πολύ καλύτερα από την πλευρά του Πέδρο Ροντρίγκεθ. Έδινε το ρυθμό και στην υπόλοιπη ομάδα.

Η μάχη στο κέντρο και το physical game

Ένα από τα σημαντικά στοιχεία ήταν η δύναμη και αυτό ήταν εμφανές από τον αριθμό των φάουλ που έγιναν. Η Μίλαν ήταν κυνική στις αντεπιθέσεις που δεχόταν και ο Αλεσάντρο Νέστα κυριολεκτικά κρατούσε τα χέρια του πίσω από την πλάτη. Η Μπάρτσα έκανε διακριτικά φάουλ ψηλά για να σταματάει τις αντεπιθέσεις πριν καν αρχίσουν.

Φυσικά η Μίλαν είναι μία ομάδα, η οποία βασίζεται στη σκληράδα και τη δύναμη στο χώρο της μεσαίας γραμμής, και ο Γκουαρντιόλα ήταν ένοχος που το φοβήθηκε. Η επιλογή του Κεϊτά στην ενδεκάδα ήταν για να μπορέσει η Μπάρτσα να είναι ανταγωνιστική σε αυτό τον τομέα, αλλά θα ήταν καλύτερο να παίξει ο Ινιέστα στο κέντρο και ένας κανονικός πλάγιος μέσος στ' αριστερά.

Δεν αρέσει στον Ινιέστα να παίζει στην τριάδα των επιθετικών και το γεγονός πως η Μπάρτσα δεν έδινε πλάτος στο γήπεδο την έκανε προβλέψιμη. Πήγαινε συνεχώς από το κέντρο και τα δεξιά, με τον Τσάβι να κάνει ένα καλό παιχνίδι, αλλά να είναι και πιο άνετο ως δεύτερος μέσος απ' ότι όταν έχει έναν εξεζητημένο ρόλο. Πήρε πολλές φορές την μπάλα με πλάτη προς την εστία και δεν μπορούσε να δει γήπεδο. Ο Κεϊτά, στον οποίο αναφερόμαστε τώρα, ήταν κατ' εμέ αρνητικός.

Οι δύο ομάδες ήθελαν να έχουν αριθμητική υπεροπλία στη μεσαία γραμμή. Η Μπαρτσελόνα συνηθίζει να κυριαρχεί με την κατοχή και η Μίλαν το έκανε αυτό με το αριθμητικό της πλεονέκτημα, αφού είχε τέσσερις. Επομένως, οι δύο προπονητές δεν έδωσαν πλάτος στις ομάδες τους, απόρροια του οποίου ήταν να υπάρχουν μόνο δύο κόρνερ σε όλο το παιχνίδι.

Ήταν, επίσης, ενδιαφέρον που ο Φιλίπ Μεξές και ο Χαβιέρ Μαστσεράνο προσπαθούσαν να βγάλουν την ομάδα τους από την άμυνα.

Μηδαμινές αλλαγές

Έγιναν αλλαγές, αλλά μόνο μία άλλαξε σημαντικά τη μάχη της τακτικής, όταν ο Κριστιάν Τέγιο αντικατέστησε τον Ινιέστα. Ήταν μία καλή κίνηση από τον Γκουαρντιόλα. Ο Ινιέστα δε δημιουργούσε προβλήματα από τα πλάγια και η Μπαρτσελόνα χρειαζόταν να παίξει από εκεί. Ο Τέγιο το έκανε. Είναι ένας καθαρός πλάγιος επιθετικός. Ο Ινιέστα έκανε κοντινές πάσες, ενώ ο Τέγιο επιχειρούσε μακρινές μπαλιές και είχε μερικές ευκαιρίες.

Συμπέρασμα

Το 0-0 είναι πάντα ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα στον πρώτο αγώνα. Αυτό ευνοεί τους γηπεδούχους, που έχουν το δεύτερο παιχνίδι στην έδρα τους, ή τους φιλοξενούμενους που γνωρίζουν ως αν πάρουν ισοπαλία με γκολ θα περάσουν;

Οι δύο προπονητές μπορούν να μάθουν από αυτόν τον αγώνα ενόψει της επόμενης εβδομάδας. Η Μπαρτσελόνα θα πρέπει να ανοίξει το παιχνίδι της και η Μίλαν θα πρέπει να χρησιμοποιήσει τον δεύτερο επιθετικό της καλύτερα.

Η Μπάρτσα παραμένει φαβορί.