Ο Μάικλ Κοξ του " Zonal Marking " αναλύει μέσω του Sport24.gr τον τρόπο με τον οποίο η Μάντσεστερ εξουδετέρωσε τη Ρεάλ Μαδρίτης και το πως ο Ζοσέ Μουρίνιο με μια κίνηση στην... σκακιέρα άλλαξε ολόκληρη την εικόνα του αγώνα ( που έληξε 2-1 υπέρ της Ρεάλ ), κερδίζοντας τελικά τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον σε προπονητικό επίπεδο.

Αναλυτικά όλα τα σημεία-κλειδιά της αναμέτρησης από το μαρκάρισμα του Ουέλμπεκ στον Τσάμπι Αλόνσο, στον "ελεύθερο χώρο" του Κεντίρα και την επίδραση του Μόντριτς στην αναμέτρηση.

Η αρχική στρατηγική της Μάντσεστερ είχε εξουδετερώσει τα βασικά όπλα της Ρεάλ, αλλά ο Ζοσέ Μουρίνιο αντέδρασε γρήγορα μετά την αποβολή. Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον άφησε εκτός τον Ουέιν Ρούνεϊ και τον Σίντζι Καγκάουα, προτιμώντας τον Νάνι και τον Ράιαν Γκιγκς στα άκρα. Ο Τομ Κλέβερλι ξεκίνησε αντί του Φιλ Τζόουνς, την ώρα που ο Τζόνι Έβανς έμεινε στον πάγκο, με τον Σκωτσέζο προπονητή να επιλέγει τα παραδοσιακό δίδυμο των Φέρντιναντ-Βίντιτς στα κεντρικά μπακ.

Ο Ζοσέ Μουρίνιο ξεκίνησε με το αναμενόμενο σχήμα. Ο Ιγκουαίν έπαιξε μπροστά αντί του Καρίμ Μπενζεμά, ενώ ο Βαράν συνέχισε ως κεντρικός αμυντικός.

Δυστυχώς, μας στερήθηκε η δυνατότητα να δούμε πως θα παιζόταν ένα παιχνίδι 11 εναντίον 11 με την Ρεάλ να έδειχνε περιορισμένη μέχρι την αποβολή του Νάνι και θα ήταν εκπληκτικό να δούμε πως θα προσπαθούσαν να σπάσουν την άμυνα της Γιουνάιτεντ στο τελευταίο μισάωρο.

Οι επιλογές του Φέργκιουσον

Το νέο που προέκυψε μετά την ανακοίνωση της αρχικής 11άδας ήταν η απουσία του Ρούνεϊ. Ήταν μια έκπληξη, αλλά αν σκεφτεί κανείς για λίγη ώρα αυτή την απόφαση δεν είναι παράλογη. Καταρχήν ο Φέργκιουσον όταν έβαλε τον Ρούνεϊ, τον Καγκάουα και τον Ντάνι Ουέλμπεκ πίσω από τον Ρόμπιν Φαν Πέρσι στο πρώτο παιχνίδι, δεν του έδωσε την ευκαιρία στον πρώτο να παίξει μαζί με τον Ολλανδό. Ο Καγκάουα ξεκίνησε ως δεύτερος επιθετικός, ο Ουέλμπεκ συνέχισε σε αυτό το ρόλο στο δεύτερο ημίχρονο και ο Ρούνεϊ ήταν η τρίτη του επιλογή για αυτό το ρόλο.

Δεύτερον, η αμυντική προσπάθεια του Ρούνεϊ στο Μπερναμπέου ήταν τραγική. Είχε συμμετοχή στις τρεις τρανταχτές ευκαιρίες της Ρεάλ και για αυτό ήταν κατανοητό γιατί ο Φέργκιουσον δεν τον ήθελε σε αυτό τον ρόλο στο πλάι. Ήταν έκπληξη, αλλά είχε κάποια βάση.

Από την άλλη η Γιουνάιτεντ είχε την πειθαρχεία του Γκιγκς από τα δεξιά και τον Νάνι στα αριστερά, η οποία είναι και η "ελεύθερη" θέση απέναντι στη Ρεάλ, από τη στιγμή που ο Αρμπελόα είναι ο πιο αδύναμος κρίκος.

Ρονάλντο

Η Ρεάλ έπαιξε με το συνηθισμένο της πλάνο, με την αναμενόμενη σύνθεση και ήταν η ομάδα που ήθελε να σκοράρει. Για αυτό το θέμα ήταν πως θα αντιδράσει ο Φέργκιουσον σε αυτό το στυλ, έχοντας ως βασική προτεραιότητα να σταματήσει τα όπλα του αντιπάλου.

Καταρχήν ο Ραφαέλ έμεινε πολύ κοντά στον Κριστιάνο Ρονάλντο, κυνηγώντας τον ακόμη και σε πολύ κεντρικές θέσεις. Όταν γινόταν ο δεύτερος σέντερ-φορ τον αναλάμβανε ένα από τα κεντρικά μπακ της Γιουνάιτεντ, ενώ όταν έψαχνε χώρο να σουτάρει ανάμεσα στις δύο γραμμές ο Ραφαέλ ήταν εκεί να τον εμποδίσει.

Αυτό σήμαινε ότι ο Γκιγκς χρειαζόταν να κυνηγήσει τον Φάμπιο Κοεντράο. Έκανε πολύ καλύτερη αμυντική δουλειά από τον Ρούνεϊ στο Μπερναμπέου, παρά το γεγονός ότι ένα φάουλ που έκανε νωρίς έδωσε την ευκαιρία στον Ρονάλντο να εκτελέσει υπό καλές προϋποθέσεις.

Αλόνσο

Αυτή που ήταν πιο σημαντική ήταν η δουλειά του Ουέλμπεκ στον Τσάμπι Αλόνσο. Έμεινε πολύ κοντά στον πρώην παίκτη της Λίβερπουλ, εμποδίζοντας τον να πάρει τη μπάλα ανά πάσα στιγμή. Πολλές φορές του σταματούσε τις διαγώνιες πάσες στα "φτερά", αναγκάζοντας τον απλά να τη γυρίζει στα σέντερ-μπακ. Εξαιτίας αυτού η Ρεάλ δεν βρήκε ρυθμό και το επιθετικό κουαρτέτο της είχε μικρή επίδραση στο παιχνίδι κατά το πρώτο ημίχρονο.

Αντιθέτως ο πιο ελεύθερος παίκτης ήταν ο Σάμι Κεντίρα, ο οποίος κάποιες φορές πιέστηκε από τον Τομ Κλέβερλι, αλλά όχι συνεχώς από τη στιγμή που ο Κλέβερλι έπρεπε να προστατεύσει και την αμυντική γραμμή, οπότε αναγκαζόταν να μένει πίσω. Ο Κεντίρα έβγαλε μια πολύ καλή πάσα πάνω από την άμυνα στον Ρονάλντο για μια ευκαιρία, αλλά ο Φέργκιουσον προτιμούσε να αφήσει χώρο στον Κεντίρα, παρά στον Αλόνσο, στον Ρονάλντο, στον Άνχελ Ντι Μαρία ή στον Οζίλ.

Απειλή μέσω αντεπιθέσεων

Η Γιουνάιτεντ απειλήσει στην αντεπίθεση με τους επιθετικούς να περνούν με άνεση τον πρώτο αντίπαλο κάθε φορά που κέρδισαν την κατοχή.

Ο Ουέλμπεκ είναι και πάλι το καλύτερο παράδειγμα. Πέρασε τον Αλόνσο (ο οποίος σαν ανασταλτικό χαφ αναγκαζόταν να τον αφήνει και να μαρκάρει τη μπάλα) και συνεργάστηκε ωραία με τον Φαν Πέρσι. Ο Ολλανδός πήρε μαζί του έναν από τους δύο κεντρικούς αμυντικούς και ο Ουέλμπεκ θα μπορούσε να έχει εκμεταλλευτεί το χώρο που είχε δημιουργηθεί.

Ο Γκιγκς πολλές φορές αποτέλεσε μια επιλογή για αντεπιθέσεις και ο Νάνι έκανε καλή δουλειά πάνω στον Αρμπελόα. Ο Φαν Πέρσι δεν φάνηκε πολύ, αλλά η κινητικότητα του ήταν ικανοποιητική.

Αν υπήρχε ένας παίκτης που δεν αναμενόταν να πάρει μέρος στις αντεπιθέσεις, δεδομένης της αμυντικής δουλειάς που έκανε στον Ρονάλντο, ήταν ο Ραφαέλ. Έκανε δύο σημαντικές προωθήσεις. Στη μια τον σταμάτησε ο Σέρχιο Ράμος στην άκρη της περιοχής προς το τέλος του ημιχρόνου (οι Κλέβερλι και Κάρικ άμεσα κάλυψαν τη θέση πίσω δεξιά, με τον Νάνι να μπαίνει προς το κέντρο) και στη δεύτερη ήταν η αρχή για το πρώτο γκολ της ομάδας του.

Στημένα

Τα στημένα της Γιουνάιτεντ ήταν πάντα επικίνδυνα. Η Ρεάλ αυτό το διάστημα έκανε αρκετά λάθη σε τέτοιες αμυντικές καταστάσεις, αλλά από την άλλη είναι πολύ καλή στο να τις εκμεταλλεύεται και να βγαίνει στην αντεπίθεση.

Η Γιουνάιτεντ ήταν αρκετά συντηρητική στις εκτελέσεις κόρνερ, βάζοντας μόνο τέσσερις παίκτες μες στην περιοχή, αλλά είχε μια καλή ευκαιρία όταν η κεφαλιά του Νεμάνια Βίντιτς χτύπησε στο δοκάρι. Ακόμη έπρεπε να αντιμετωπίσουν την απειλή των αντεπιθέσεων, όπως έκαναν στη φάση που ο Πατρίς Εβρά έριξε κάτω τον Ντι Μαρία για να σταματήσει την κόντρα. Ο Ντι Μαρία εν συνεχεία τραυματίστηκε και αντικαταστάθηκε από τον Οζίλ που πήγε στα δεξιά.

Δέκα εναντίον έντεκα

Ξεκάθαρα η κόκκινη κάρτα του Νάνι, άλλαξε όλο το παιχνίδι. Όχι μόνο έμεινε η Γιουνάιτεντ με 10 παίκτες, αλλά επιπροσθέτως ο Ουέλμπεκ αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει από τη θέση του δεύτερου επιθετικού, στα αριστερά για να καλύψει τη θέση του Νάνι, διατηρώντας έτσι τον σχηματισμό των τεσσάρων παικτών στο κέντρο.

Το αποτέλεσμα ήταν να βρει χώρο ο Αλόνσο, ο οποίος μέσα σε λίγα λεπτά έβγαλε μια πολύ καλή διαγώνια πάσα στον Ρονάλντο στα δεξιά, μια μπαλιά που δεν είχε κάνει σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο. Η Γιουνάιτεντ θα έπρεπε να έχει ρίξει τον Φαν Πέρσι στον Αλόνσο μόνιμα και να αφήσει χωρίς πίεση τους κεντρικούς μπακ.

Μια πιο φιλόδοξη προσέγγιση θα ήταν να άφηνε αμαρκάριστο τον Αρμπελόα στα δεξιά, αλλά αυτό δεν ήταν πιθανό μετά την άμεση αλλαγή του Μουρίνιο.

Μόντριτς

Ο Μουρίνιο πάντα αντιδρά γρήγορα, είτε πρόκειται για γκολ αντιπάλου, είτε για τέρμα της ομάδας του, είτε μετά από κόκκινες κάρτες. Ο Λούκα Μόντριτς αντικατέστησε τον Αρμπελόα και έστειλε τον Κεντίρα πίσω δεξιά.

Αυτό λειτούργησε σε δύο διαφορετικά επίπεδα. Καταρχήν ο Κεντίρα έδωσε ενέργεια και επελάσεις από τα δεξιά, αναγκάζοντας τη Γιουνάιτεντ να αμύνεται με προσήλωση σε αυτή την πλευρά. Δεύτερον και σημαντικότερον ο Μόντριτς έκανε τη διαφορά στ κέντρο. Η Ρεάλ αποκλείστηκε την περασμένη χρονιά επειδή δεν είχε έναν παίκτη να δίνει κοντινές, καλές πάσες στο χώρο της μεσαίας γραμμής όπως ο Τόνι Κρόος. Παίρνοντας τον Μόντριτς βρήκαν έναν τέτοιο παίκτη, που μπορεί μάλιστα να παίξει και στις τρεις θέσεις των χαφ.

Μέχρι στιγμής ο Μόντριτς δεν έχει πιάσει, αλλά είναι πάντα μια εξαιρετική αλλαγή για τα μεγάλα παιχνίδια με την ικανότητα του στην πάσα, την ενέργεια που βγάζει πιέζοντας ψηλά και τις ντρίπλες του (νίκησε τέσσερις φορές τον αντίπαλο του στο μισάωρο που αγωνίστηκε, κανείς δεν το έκανε πάνω από δύο φορές σε όλο το παιχνίδι), οπότε ήταν λογικό να αλλάξει την εικόνα του παιχνιδιού. Ήταν σημαντικό ότι πήρε τη θέση του Κεντίρα, ο οποίος ήταν ο παίκτης που είχε τον περισσότερο χώρο στο πρώτο ημίχρονο. Από εκεί έκανε πολύ καλές πάσες και πέτυχε το γκολ της ισοφάρισης με ένα υπέροχο μακρινό σουτ.

Η κυριαρχία της Ρεάλ

Από εκεί και πέρα η Ρεάλ βρέθηκε σε θέση ισχύος με την τετράδα των Μόντριτς, Οζίλ, Αλόνσο και Κακά να κρατούν τη μπάλα με υποδειγματικό τρόπο. Η στρατηγική της Ρεάλ στο διάστημα της αριθμητικής υπεροχής ήταν εξαιρετική. Άνοιξαν το γήπεδο με τον Κεντρίρα και τον Κοντρεάο, αλλά από την άλλη δεν αναλώθηκαν σε σέντρες που θα κατέληγαν στα κεφάλια των αμυντικών των γηπεδούχων, αλλά επικεντρώθηκαν σε κοντινές πάσες και κινητικότητα, επιλογές που οδήγησαν στο γκολ του Ρονάλντο.

Με τη Ρεάλ μπροστά στο σκορ με 2-1 η Γιουνάιτεντ χρειαζόταν δύο γκολ για να γυρίσει ξανά το παιχνίδι. Ο Μουρίνιο έβγαλε τον Οζίλ και έβαλε τον Πέπε τα δεξιά, στέλνοντας τον Κεντίρα ξανά στο κέντρο. Ο Φέργκιουσον έκανε τρεις επιθετικές αλλαγές: τον Ρούνεϊ αντί του Κλέβερλι, τον Άσλεϊ Γιανγκ αντί του Ούλμπεκ και τον Αντόνιο Βαλένσια αντί του Ραφαέλ στα τελευταία 20 λεπτά.

Η Γιουνάιτεντ χάλασε τον σχηματισμό της και ρίσκαρε με ένα γκολ στην αντεπίθεση, αλλά αυτό ήταν κάτι που είχε μικρή σημασία σε αυτό το σημείο του αγώνα. Ο Ντιέγκο Λόπεζ έκανε κάποιες καλές επεμβάσεις, αν και πρέπει να σημειωθεί περισσότερο η κακή διάταξη της Ρεάλ, παρά η τακτική της Μάντσεστερ. Όταν δεν είχαν τη μπάλα, δεν ήταν αρκετά συμπαγής, η άμυνα έμενε πολύ πίσω, αλλά οι παίκτες του κέντρου ανοίχτηκαν και πίεσαν πολύ. Ο Ιγκουαίν πήγε στο πλάι, επιτρέποντας στον Ρονάλντο να γίνει απειλητικός στην κόντρα. Το σκορ, ωστόσο, έμεινε στο 2-1.

Συμπέρασμα

Στο "11 εναντίον 11" ο Φέργκιουσον είχε υπερισχύσει του Μουρίνιο, με το να βάλει τον Ουέλμπεκ στον Αλόνσο, απαγορεύοντας του έτσι να μοιράζει τη μπάλα στο κέντρο. Η Γιουνάιτεντ σπανίως απειλήθηκε από την επιθετική τετράδα της Ρεάλ. Η χρήση του Γκιγκς στα δεξιά ήταν επιτυχία, καθώς όταν η Ρεάλ βγήκε μπροστά, η Γιουνάιτεντ ήταν γρήγορη στις αντεπιθέσεις και είχε τις περισσότερες απειλές για γκολ.

Μετά την κόκκινη κάρτα του Νάνι τα εύσημα πάνε στον Μουρίνιο. Αντέδρασε τόσο άμεσα, όσο και αποτελεσματικά. με τον Μόντριτς να είναι ο ιδανικός παίκτης για να εκμεταλλευτεί τον έξτρα χώρο στο κέντρο. Ο Αλόνσο έτσι είχε μεγαλύτερη επιρροή και έγινε αμέσως αντιληπτό ότι η Γιουνάιτεντ θα δεχτεί πίεση από τη Ρεάλ, κάτι που αποδείχτηκε καθοριστικό.