“ Δεν είμαι ονειροπόλος, και δεν λέω ότι αυτό θα είναι οριστική απάντηση ή θεραπεία για τον καρκίνο αλλά πιστεύω στα θαύματα. Πρέπει να το κάνω.” Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Τέρρυ Φοξ, τον αθλητή με το ένα πόδι, που έχει γράψει το όνομα του στην ιστορία και έχει αφήσει ως παρακαταθήκη σε όλους μας όχι μόνο αξίες αλλά και μια σπουδαία προσπάθεια για ένα καλύτερο αύριο . Το Sport24 σας παρουσιάζει την συγκλονιστική ιστορία του μοναδικού αυτού αθλητή που έδωσε νέο νόημα στην λέξη Μαραθώνιος.

Μέσα από το τρέξιμο βρήκε τη δύναμη και το κίνητρο να ξεπεράσει όσα του έτυχαν στην σύντομη διαδρομή του. Ο Τέρρυ Φοξ μέσα σε μόλις 22 χρόνια ζωής κατάφερε αυτό που φαντάζει αδύνατο.

Η ιστορία του συγκλονιστική. Ο νεαρός Καναδός γεννήθηκε στις 28 Ιουλίου του 1958 σε μια πολιτεία κοντά στο Βανκούβερ του Καναδά.

Ασχολήθηκε με τον αθλητισμό από πολύ μικρός κάνοντας διάφορα αθλήματα, αλλά η μεγάλη του αγάπη ήταν το μπάσκετ. Δυστυχώς για αυτόν ούτε το ύψος του αλλά ούτε οι ικανότητες του τον βοηθούσαν, πράγμα που παρατήρησε και ο προπονητής του και για αυτό τον λόγο του πρότεινε να ασχοληθεί με τον στίβο και συγκεκριμένα με τις μεγάλες αποστάσεις. Δεν τον άκουσε αρχικά αλλά συνέχισε να δουλεύει και να βελτιώνεται. Ο Τέρρυ κατάφερέ να περάσει στο πανεπιστήμιο και να παίξει κολεγιακό μπάσκετ.

Στις 12 Νοέμβριου του 1976 όμως ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο θα είναι η αφορμή ώστε ο Τέρρυ να μην δίνει σημασία σε πόνους που είχε στο πόδι του. Καθώς φοβόταν και για τη καριέρα του στο μπάσκετ δεν έδινε σημασία, αλλά δυστυχώς για εκείνον τελικά δεν σχετίζονταν σε τίποτα με το τροχαίο που είχε αλλά ήταν κάτι πολύ σοβαρότερο.

Τον Μάρτιο του 1977 και με αφορμή τους συνεχής πόνους πήγε στο νοσοκομείο οπού και διαγνώστηκε σε αυτόν καρκίνος των οστών και έπρεπε άμεσα να ακρωτηριαστεί το δεξί του πόδι λίγο πάνω από το γόνατο αλλά και να ξεκινήσει χημικοθεραπείες.

Μέσα στο νοσοκομείο ο νεαρός αφού χρειάστηκε να ζήσει το πόσο υπέφεραν από τον καρκίνο κυρίως νέοι άνθρωποι,πήρε την απόφαση να διασχίσει τρέχοντας τον Καναδά ώστε να μαζέψει χρήματα για την έρευνά για τον καρκίνο.

Θα ονομάσει αυτό το ταξίδι “Μαραθώνιο της ελπίδας”. Θα τρέχει κάθε μέρα απόσταση σχεδόν όσο ενός Μαραθώνιου επί 143 ημέρες. Οι πόνοι που ένοιωθε ήταν πολύ ισχυροί αλλά ο Τέρρυ είχε μάθει να τους αντιμετωπίζει. Το σχόλιο του για τον πόνο μας δίνει μια ιδέα για την στάση του : “Αν έτρεχα στον γιατρό κάθε φορά που έχω μια κύστη ή με ενοχλεί η τρίβει θα έπρεπε να έχω σταματήσει ή να μην έχω αρχίσει καν. Έχω δει ανθρώπους να πονάνε τόσο πολύ. Ο λίγος πόνος που περνάω εγώ δεν είναι τίποτα. Δεν μπορούν να τα παρατήσουν εκείνοι και δεν μπορώ να σταματήσω ούτε εγώ”

Μετά από 18 μήνες και έχοντας τρέξει πάνω από 5,000 χμ. ώστε να προετοιμαστεί κατάλληλα ο Τέρρυ ξεκίνησε το ταξίδι του. Στην αρχή η προσπάθεια του δεν είχε τα αποτελέσματα που θα ήθελε στην απήχηση στο κοινό αλλά όσο πέρναγε ο καιρός και μαθευόταν τόσο περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να ασχολούνται. Κατάφερε να τρέχει κοντά στα 42 χμ. την ημέρα. Ο κόσμος θα γίνει σύμμαχος του και θα τον ενθαρρύνει σε κάθε του βήμα αλλά την 1 Σεπτεμβρίου, και μετά από 143 ημέρες και 5, 373 χμ. ο νεαρός αναγκάστηκε να σταματήσει αφού ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση στους πνεύμονες του. Πριν γυρίσει πίσω για θεραπεία θα πει ”Θα βάλω τα δυνατά μου. Θα παλέψω. Το υπόσχομαι δεν θα τα παρατήσω.”

Όλο το έθνος βουτήχτηκε στην θλίψη. Ο Τέρρυ Φοξ έχασε την μάχη με τον καρκίνο 28 Ιουνίου του 1981 σε ηλικία 22 ετών.

Μπορεί ο νεαρός να “έφυγε” αλλά άφησε πίσω του μια τεράστια κληρονομιά μαζί με έναν θρύλο. Πάνω από 600 εκατομμύρια δολάρια έχουν δοθεί διεθνώς για την ερεύνα για την καταπολέμηση του καρκίνου στο όνομα του Τέρρυ Φοξ .

Οι τιμές στο όνομα του νεαρού είναι αμέτρητες και στον Καναδά αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Η προσφορά του στην έρευνα για την καταπολέμηση του καρκίνου είναι ανεκτίμητη. Το όνειρό του Τέρρυ Φοξ , που η μοίρα δεν τον λυπήθηκε καθόλου, και η προσπάθεια να δείξει σε όλους πως είναι να σκεπτόμαστε το εμείς και να προσπαθούμε για σκοπούς που μας κάνουν όλους καλύτερους θα πρέπει να συμπορευτεί με τα ιδανικά του Μαραθώνιου, και να δημιουργήσει έναν συνδυασμό που θα φωτίσει όλους μας να οπλιστούμε με δύναμη και να θυμηθούμε ότι η δύναμη που έχουμε είναι ικανή για το αδύνατό.

“ Ακόμα και να μην τερματίσω, χρειαζόμαστε άλλους να συνεχίσουν. Πρέπει να συνεχιστεί χωρίς εμένα”

Την Κυριακή (11/11) όσοι βρεθείτε στον Κλασσικό Μαραθώνιο θυμηθείτε τον Τέρρυ και τα ιδανικά του ίσως σας βοηθήσουν…

Πηγή: Τhe Terry Fox Foundation